Η πορεία τού ΣΥΡΙΖΑ είναι σηματική παράμετρος τών εξελίξεων και θα παίξει το ρόλο της...
Αν πάνε με τον Τσίπρα τήν κάτσανε τη βάρκα...
Μέ τον Αλαβάνο οι ελπίδες τους είναι καλύτερες...
Πάντως όλα δείχνουν ότι ο Αλαβάνος θα αποχωρήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει με Τσίπρα...
Αυτό μάλλον σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δέν θα μπεί στή Βουλή...
Αυτό με τη σειρά του κάνει την αυτοδυναμία πιό εύκολη για το πρώτο κόμμα...
Διαβάστε τη γνώμη τού Γ. Λούλη για τα πράγματα ...
1/9/2009
Αλαβάνος, Τσίπρας και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ
Σε ένα ρευστό, ακόμη τοπίο, ο γράφων δεν κρίνει σκόπιμο να ασχοληθεί με τα δύο μεγάλα κόμματα, καθώς μάλιστα η ΔΕΘ βρίσκεται προ των πυλών. Εκεί άλλωστε ο Πρωθυπουργός θα παρουσιάσει την ατζέντα του.
Την ίδια ώρα πάντως, υπάρχουν κάποιες κρίσιμες εξελίξεις στο χώρο της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς. Η πιο σημαντική από αυτές είναι η ήττα του Αλέξη Τσίπρα στην προσπάθειά του να οδηγήσει το Συνασπισμό σε συνέδριο, με στόχο την επαναβεβαίωση της ηγετικής του θέσης. Η κίνηση αυτή, ήταν άκαιρη και σπασμωδική. Πάνω απ’ όλα όμως, αποτελούσε κίνηση αδυναμίας.
Ο γράφων από καιρό – και σε απολύτως ανύποπτο χρόνο – διατύπωνε την εκτίμηση ότι τα εντυπωσιακά δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαιρετικά εύθραυστα. Ειδικότερα, οι δημοσκοπήσεις εκείνες που έκαναν «εκτίμηση ψήφου» για το κόμμα αυτό, με ποσοστά της τάξης του 18%, δημιουργούσαν πλασματικές εντυπώσεις. Καθώς, τα θεμέλια της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν χτισμένα πάνω στην άμμο. Η ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως εφαλτήριό της τη νεαρή ηγεσία της που εδράζονταν σε επιφανειακά στοιχεία. Άρα η διαχείριση της εικόνας αυτής ήταν κομβική. Ότι λοιπόν έμοιαζε ως «όπλο» του Συνασπισμού, στην πραγματικότητα αποτελούσε ωρολογιακή βόμβα.
Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη της βραχύβιας λάμψης του Αλέξη Τσίπρα. Αυτό συνέβη διότι ένα καταπονημένο κομματικό σύστημα είχε ωθήσει την κοινή γνώμη (όχι αδικαιολόγητα) στην εναγώνια αναζήτηση «φρεσκάδας». Έτσι εξηγείται άλλωστε τόσο η σημαντική επιτυχία του Τσίπρα στις Δημοτικές εκλογές, αλλά και η αρχικά εκκωφαντική δημοτικότητά του, όταν δηλαδή ο Αλέκος Αλαβάνος (λειτουργώντας βιαστικά και χωρίς να σταθμίσει όλα τα δεδομένα) τον ανέδειξε στην ηγεσία του Συνασπισμού.
Η αρχική σχέση Τσίπρα και κοινής γνώμης ήταν απόλυτα επιφανειακή. Και γι’ αυτό ειδυλλιακή. Όμως τα «δύσκολα» ήταν αναπόφευκτο να έρθουν στη φάση της συντήρησης του ειδυλλίου, όταν δηλαδή η κοινή γνώμη άρχισε να στρέφει το βλέμμα πιο προσεκτικά στον Τσίπρα, ψάχνοντας τι υπήρχε (ή δεν υπήρχε) κάτω από την επιφάνεια της λάμψης.
Με τον Αλαβάνο ως ηγέτη, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός μπορεί να μην παρουσίαζαν μετά τις εκλογές του 2007 δημοσκοπική έκρηξη. Όμως εμφάνιζαν μια σταθερά ανοδική τάση και κυρίως μια δυναμική στηριγμένη σε γερές βάσεις. Ο Αλαβάνος ως γνωστόν είχε εντυπωσιάσει στο debate του 2007, οδηγώντας το κόμμα του στο πολύ καλό αποτέλεσμα των εκλογών. Ταυτόχρονα είχε προσδώσει «στίγμα» σε μια παράταξη που χρειαζόταν πάνω απ’ όλα «αιτία ύπαρξης» - κάτι που de facto διέθετε και διαθέτει πάντα το σοβαρό και συγκροτημένο (έστω και δογματικό) ΚΚΕ της Αλέκας Παπαρήγα. Με την έννοια αυτή, η άκριτη επένδυση στον Τσίπρα, χωρίς δηλαδή την υπομονετική στάθμιση δεδομένων και κινδύνων, ήταν μια κίνηση υψηλότατου ρίσκου.
Ο νεαρός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, με την υπερέκθεσή του στα ΜΜΕ, χωρίς έρμα και σύνεση, έκαψε σε χρόνο ρεκόρ όλα του τα επιφανειακά πλεονεκτήματα. Αν ο Αλαβάνος ήταν σε ορισμένες στιγμές άκριτα ακραίος, ο Τσίπρας αποδείχθηκε ακραία άκριτος. Η φρεσκάδα ισοπεδώθηκε από ένα «υφάκι» αλαζονικό και ξύλινο πολιτικό λόγο ξεπερασμένων τσιτάτων. Ισοπεδώθηκε επίσης από άστοχες φωτογραφήσεις και επικοινωνιακά happenings, που αθροιστικά τον έκαναν να φαντάζει αμετροεπής και κυρίως «ελαφρύς». Απέναντι στο στοιβαρό ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πλέον να αντιτάξει στοιχεία πολιτικού «βάρους». Αν στα γνωστά γεγονότα του Δεκεμβρίου ο Αλαβάνος τραυματίσθηκε σε κάποιο ποσοστό, ο Τσίπρας διπλασίασε τη ζημιά μιζάροντας ακόμη περισσότερο σε μια ψευδοεπαναστατικότητα.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα όποια πλεονεκτήματα του Τσίπρα έχουν χαθεί. Και το χειρότερο είναι πως έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Ένα δυνατό χαρτί που απομένει στο Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Αλέκος Αλαβάνος. Η στάση του «παραιτούμαι, δεν παραιτούμαι» βεβαίως δεν βοήθησε την εικόνα του. Όμως, είναι η «επιστροφή» του που ανέβασε κάπως την παράταξή του λίγο πάνω από το 3% όπου είχε καταβαραθρωθεί μετά τις Ευρωεκλογές.
Στην παρούσα συγκυρία υπάρχει λοιπόν μια ωμή αλήθεια: Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός δώσουν την επόμενη εκλογική μάχη – όποτε αυτή γίνει – με προμετωπίδα τον Τσίπρα, θα οδηγηθούν στον πολιτικό αφανισμό. Ούτε συνέδρια, ούτε εσωστρεφείς ισορροπίες, ούτε «νεανικές εικόνες» μπορούν να τον βοηθήσουν. Ποια λύση υπάρχει; Μία και μοναδική: Η επανεπένδυση στον Αλέκο Αλαβάνο ως προμετωπίδα στις εκλογές. Βεβαίως, ο Αλαβάνος είναι πλέον τραυματισμένος. Όμως παραμένει, στη φάση αυτή, το μόνο ισχυρό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού σε μια μάχη που κρίνεται στο όριο. Και που άρα το όποιο λάθος θα έχει τεράστιο κόστος.
Το πώς θα βρεθεί η κατάλληλη ενδο- παραταξιακή ισορροπία ώστε να κυριαρχήσουν τα απαραίτητα ένστικτα επιβίωσης μιας ολόκληρης παράταξης, αφορά φυσικά τον κομματικό χώρο της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς και τις αποφάσεις που θα ληφθούν. Όλα αυτά βεβαίως στηρίζονται στην υπόθεση ότι κάποια από τα ένστικτα επιβίωσης του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν ζωντανά.http://www.johnloulis.gr/default.asp?siteID=1&pageID=8&entryID=452&Tablepageid=4&langID=1
Αν πάνε με τον Τσίπρα τήν κάτσανε τη βάρκα...
Μέ τον Αλαβάνο οι ελπίδες τους είναι καλύτερες...
Πάντως όλα δείχνουν ότι ο Αλαβάνος θα αποχωρήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει με Τσίπρα...
Αυτό μάλλον σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δέν θα μπεί στή Βουλή...
Αυτό με τη σειρά του κάνει την αυτοδυναμία πιό εύκολη για το πρώτο κόμμα...
Διαβάστε τη γνώμη τού Γ. Λούλη για τα πράγματα ...
1/9/2009
Αλαβάνος, Τσίπρας και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ
Σε ένα ρευστό, ακόμη τοπίο, ο γράφων δεν κρίνει σκόπιμο να ασχοληθεί με τα δύο μεγάλα κόμματα, καθώς μάλιστα η ΔΕΘ βρίσκεται προ των πυλών. Εκεί άλλωστε ο Πρωθυπουργός θα παρουσιάσει την ατζέντα του.
Την ίδια ώρα πάντως, υπάρχουν κάποιες κρίσιμες εξελίξεις στο χώρο της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς. Η πιο σημαντική από αυτές είναι η ήττα του Αλέξη Τσίπρα στην προσπάθειά του να οδηγήσει το Συνασπισμό σε συνέδριο, με στόχο την επαναβεβαίωση της ηγετικής του θέσης. Η κίνηση αυτή, ήταν άκαιρη και σπασμωδική. Πάνω απ’ όλα όμως, αποτελούσε κίνηση αδυναμίας.
Ο γράφων από καιρό – και σε απολύτως ανύποπτο χρόνο – διατύπωνε την εκτίμηση ότι τα εντυπωσιακά δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαιρετικά εύθραυστα. Ειδικότερα, οι δημοσκοπήσεις εκείνες που έκαναν «εκτίμηση ψήφου» για το κόμμα αυτό, με ποσοστά της τάξης του 18%, δημιουργούσαν πλασματικές εντυπώσεις. Καθώς, τα θεμέλια της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν χτισμένα πάνω στην άμμο. Η ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως εφαλτήριό της τη νεαρή ηγεσία της που εδράζονταν σε επιφανειακά στοιχεία. Άρα η διαχείριση της εικόνας αυτής ήταν κομβική. Ότι λοιπόν έμοιαζε ως «όπλο» του Συνασπισμού, στην πραγματικότητα αποτελούσε ωρολογιακή βόμβα.
Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη της βραχύβιας λάμψης του Αλέξη Τσίπρα. Αυτό συνέβη διότι ένα καταπονημένο κομματικό σύστημα είχε ωθήσει την κοινή γνώμη (όχι αδικαιολόγητα) στην εναγώνια αναζήτηση «φρεσκάδας». Έτσι εξηγείται άλλωστε τόσο η σημαντική επιτυχία του Τσίπρα στις Δημοτικές εκλογές, αλλά και η αρχικά εκκωφαντική δημοτικότητά του, όταν δηλαδή ο Αλέκος Αλαβάνος (λειτουργώντας βιαστικά και χωρίς να σταθμίσει όλα τα δεδομένα) τον ανέδειξε στην ηγεσία του Συνασπισμού.
Η αρχική σχέση Τσίπρα και κοινής γνώμης ήταν απόλυτα επιφανειακή. Και γι’ αυτό ειδυλλιακή. Όμως τα «δύσκολα» ήταν αναπόφευκτο να έρθουν στη φάση της συντήρησης του ειδυλλίου, όταν δηλαδή η κοινή γνώμη άρχισε να στρέφει το βλέμμα πιο προσεκτικά στον Τσίπρα, ψάχνοντας τι υπήρχε (ή δεν υπήρχε) κάτω από την επιφάνεια της λάμψης.
Με τον Αλαβάνο ως ηγέτη, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός μπορεί να μην παρουσίαζαν μετά τις εκλογές του 2007 δημοσκοπική έκρηξη. Όμως εμφάνιζαν μια σταθερά ανοδική τάση και κυρίως μια δυναμική στηριγμένη σε γερές βάσεις. Ο Αλαβάνος ως γνωστόν είχε εντυπωσιάσει στο debate του 2007, οδηγώντας το κόμμα του στο πολύ καλό αποτέλεσμα των εκλογών. Ταυτόχρονα είχε προσδώσει «στίγμα» σε μια παράταξη που χρειαζόταν πάνω απ’ όλα «αιτία ύπαρξης» - κάτι που de facto διέθετε και διαθέτει πάντα το σοβαρό και συγκροτημένο (έστω και δογματικό) ΚΚΕ της Αλέκας Παπαρήγα. Με την έννοια αυτή, η άκριτη επένδυση στον Τσίπρα, χωρίς δηλαδή την υπομονετική στάθμιση δεδομένων και κινδύνων, ήταν μια κίνηση υψηλότατου ρίσκου.
Ο νεαρός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, με την υπερέκθεσή του στα ΜΜΕ, χωρίς έρμα και σύνεση, έκαψε σε χρόνο ρεκόρ όλα του τα επιφανειακά πλεονεκτήματα. Αν ο Αλαβάνος ήταν σε ορισμένες στιγμές άκριτα ακραίος, ο Τσίπρας αποδείχθηκε ακραία άκριτος. Η φρεσκάδα ισοπεδώθηκε από ένα «υφάκι» αλαζονικό και ξύλινο πολιτικό λόγο ξεπερασμένων τσιτάτων. Ισοπεδώθηκε επίσης από άστοχες φωτογραφήσεις και επικοινωνιακά happenings, που αθροιστικά τον έκαναν να φαντάζει αμετροεπής και κυρίως «ελαφρύς». Απέναντι στο στοιβαρό ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πλέον να αντιτάξει στοιχεία πολιτικού «βάρους». Αν στα γνωστά γεγονότα του Δεκεμβρίου ο Αλαβάνος τραυματίσθηκε σε κάποιο ποσοστό, ο Τσίπρας διπλασίασε τη ζημιά μιζάροντας ακόμη περισσότερο σε μια ψευδοεπαναστατικότητα.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα όποια πλεονεκτήματα του Τσίπρα έχουν χαθεί. Και το χειρότερο είναι πως έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Ένα δυνατό χαρτί που απομένει στο Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Αλέκος Αλαβάνος. Η στάση του «παραιτούμαι, δεν παραιτούμαι» βεβαίως δεν βοήθησε την εικόνα του. Όμως, είναι η «επιστροφή» του που ανέβασε κάπως την παράταξή του λίγο πάνω από το 3% όπου είχε καταβαραθρωθεί μετά τις Ευρωεκλογές.
Στην παρούσα συγκυρία υπάρχει λοιπόν μια ωμή αλήθεια: Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός δώσουν την επόμενη εκλογική μάχη – όποτε αυτή γίνει – με προμετωπίδα τον Τσίπρα, θα οδηγηθούν στον πολιτικό αφανισμό. Ούτε συνέδρια, ούτε εσωστρεφείς ισορροπίες, ούτε «νεανικές εικόνες» μπορούν να τον βοηθήσουν. Ποια λύση υπάρχει; Μία και μοναδική: Η επανεπένδυση στον Αλέκο Αλαβάνο ως προμετωπίδα στις εκλογές. Βεβαίως, ο Αλαβάνος είναι πλέον τραυματισμένος. Όμως παραμένει, στη φάση αυτή, το μόνο ισχυρό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού σε μια μάχη που κρίνεται στο όριο. Και που άρα το όποιο λάθος θα έχει τεράστιο κόστος.
Το πώς θα βρεθεί η κατάλληλη ενδο- παραταξιακή ισορροπία ώστε να κυριαρχήσουν τα απαραίτητα ένστικτα επιβίωσης μιας ολόκληρης παράταξης, αφορά φυσικά τον κομματικό χώρο της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς και τις αποφάσεις που θα ληφθούν. Όλα αυτά βεβαίως στηρίζονται στην υπόθεση ότι κάποια από τα ένστικτα επιβίωσης του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν ζωντανά.http://www.johnloulis.gr/default.asp?siteID=1&pageID=8&entryID=452&Tablepageid=4&langID=1
Σχόλια