Η κοινωνία τής αφθονίας καί της κατανάλωσης ή αλλιώς και μέσα σε μιά Πόρσε πάλι ο ίδιος ηλίθιος είσαι.
απο ναυτεμπορική«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε μέσα στη σπάνη. Επειτα από πολλές περιπέτειες κι ένα μακρύ ταξίδι στις θάλασσες της οικονομικής επιστήμης, συνάντησε την κοινωνία της αφθονίας. Παντρεύτηκαν κι απέκτησαν πολλές ανάγκες».
Κάπως έτσι γεννήθηκε η καταναλωτική κοινωνία σύμφωνα με τον Μποντριγιάρ. Ενα αυτοκίνητο έχει μια προφανή χρήση, και μια λειτουργία πέρα και πάνω από τη συγκεκριμένη ανάγκη. Η αγορά του στηρίζεται και σε έναν κώδικα σημείων, που αποτελούν τον κώδικα επικοινωνίας αυτού που κατέχει π.χ. μια Πόρσε, όπως «το λυκόπαιδο που γίνεται λύκος για να ζήσει μαζί με τους λύκους».
Αγοράζει όχι μόνο ένα μέσο μετακίνησης, αλλά μία εικόνα, που μεγιστοποιεί την ύπαρξή του, μέσα σε κλίμα ανεμελιάς, όπου ο καθένας είναι και φαίνεται το ύψος της καταναλωτικής του δαπάνης, ο πλούτος και η πολυτέλεια είναι τα κριτήρια της επιτυχίας και το μέτρο της προσωπικής αξίας.
Και έρχεται η διεθνής κρίση και η γυάλινη εικόνα ραγίζει........
Σχόλια
Κάπως έτσι γεννήθηκε η καταναλωτική κοινωνία σύμφωνα με τον Μποντριγιάρ. Ενα αυτοκίνητο έχει μια προφανή χρήση, και μια λειτουργία πέρα και πάνω από τη συγκεκριμένη ανάγκη. Η αγορά του στηρίζεται και σε έναν κώδικα σημείων, που αποτελούν τον κώδικα επικοινωνίας αυτού που κατέχει π.χ. μια Πόρσε, όπως «το λυκόπαιδο που γίνεται λύκος για να ζήσει μαζί με τους λύκους».
Αγοράζει όχι μόνο ένα μέσο μετακίνησης, αλλά μία εικόνα, που μεγιστοποιεί την ύπαρξή του, μέσα σε κλίμα ανεμελιάς, όπου ο καθένας είναι και φαίνεται το ύψος της καταναλωτικής του δαπάνης, ο πλούτος και η πολυτέλεια είναι τα κριτήρια της επιτυχίας και το μέτρο της προσωπικής αξίας.
Και έρχεται η διεθνής κρίση και η γυάλινη εικόνα ραγίζει. Μετά από χρόνια παιγνιώδους άρνησης να παραδεχθούμε ότι κάποτε θα πρέπει να «σοβαρευτούμε», το ατέρμονο κυνήγι των υλικών αγαθών αρχίζει να αμφισβητείται και η πολυτέλεια θεωρείται προκλητική, ακόμα και ένδειξη κακού γούστου.
«Θα δούμε μία στροφή προς τον σουηδικό, λουθηρανικού τύπου, μινιμαλισμό», προβλέπει ο αντιπρόεδρος του διαφημιστικού πρακτορείου Ogilvy. «Ισως, ύστερα από δεκαετίες πολυτελούς κατανάλωσης και της ρηχής κουλτούρας των διασημοτήτων, να βιώνουμε μία περίοδο που μπορεί να ονομαστεί "εποχή νέο-σοβαρότητας"», εκτιμά ο Ρίτσαρντ Χάρις, μέλος της Βουλής των Λόρδων.
Φταίει, λοιπόν, για όλα η καταναλωτική κοινωνία; Το κακό μας το κεφάλι φταίει. Που ενώ πρώτη φορά έχουμε τα μέσα για τη συνολική ευμάρεια πνιγόμαστε από την απληστία, την αδιαφορία, τη σπατάλη, τα λάθη. «Θα ήταν ωραία η τέλεια καταναλωτική κοινωνία! Οπου όλοι θα μπορούσαν να καταναλώνουν ό,τι τους κάνει κέφι. Φτάνει να μην καταναλίσκονται οι ίδιοι». Συμφωνώ, κ. Δήμουhttp://www.naftemporiki.gr/news/static/08/10/30/1583772.htm
Προφανώς ο κόσμος δεν έχει καταλάβει ότι τα 28 δις ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ (στους ιδιοκτήτες / μετόχους τους) ΑΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ιδιώτες ή επιχειρήσεις. Να τα πούμε απλά λοιπόν:
ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΧΕΙ:
(1)ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΛΕΦΤΑ, που είναι ιδιοκτησία των μετόχων της. Με αυτά τα λεφτά πληρώνει το προσωπικό της, τα ενοίκια, τους λογαριασμούς, κλπ. και όλο το λειτουργικό της κόστος.
(2)ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΠΕΛΑΤΩΝ ΤΗΣ, που τα παίρνει από όσους δεν τα χρειάζονται άμεσα (καταθέτες, στους οποίους υπόσχεται εξασφάλιση και ένα μικρό τόκο) και τα δίνει σε όσους τα χρειάζονται (ιδιώτες, επιχειρήσεις) και η τράπεζα κερδίζει τη διαφορά του επιτοκίου που είναι και το κέρδος της.
Στην προκείμενη περίπτωση το κράτος ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΛΕΦΤΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ (1) καμμίας τράπεζας, ΜΟΝΟ ΠΡΟΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΕΛΑΤΩΝ (2) όποιας τράπεζας έχει υποψήφιους δανειολήπτες αλλά δεν έχει η ίδια λεφτά να τους δανείσει.
Το Δημόσιο το κάνει μάλιστα επ'εφωλεία του γιατί από τη δανειοδότηση προς την τράπεζα θα εισπράξει 10% ετήσια, πολύ υψηλότερα από την απόδοση των ομολόγων του.
ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΑΡΙΣΕΙΣ ΛΕΦΤΑ ΣΤΟ ΧΑΣΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΕΙΣ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ.
Και το τελευταίο είναι το πιό σημαντικό, γιατί χωρίς δάνεια δεν μπορούν να δουλέψουν οι περισσότερες επιχειρήσεις, που εάν πέσουν έξω το οικονομικό και κοινωνικό κόστος θα είναι πολύ μεγάλο και θα κρατήσει χρόνια. Όταν μία επιχείρηση κλείσει δύσκολα ξανανοίγει.
Να μην αναπαράγουμε λοιπόν τις μπαρούφες που λένε τα κανάλια, ο εύκολος λαικισμός δεν πρέπει να χαρακτηρίζει όσους θεωρούν τον εαυτό τους σοβαρό.
Άς αφήσουμε το ρόλο του μπαρουφολόγου στα λογής λογής ρεμάλια της τηλεόρασης, τον Αυτιά, τον Οικονομέα, τον Καμπουράκη, τον Παπαδάκη, το Βαρεμένο, τη Μακρή και λοιπούς κομπάρσους τους συστήματος.
Η πλάκα, μάλιστα, είναι ότι μερικοί, όπως πχ ο Καμπουράκης, είναι οικονομολόγοι, αλλά κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, για να ειπράττουν τον παχυλό μισθό από τα καναλο-αφεντικά τους).
Ο ορισμός της ξεφτίλας!