Τι μπορούμε να κερδίσουμε από την κρίση (άρθρο στον ΚτΕ 11-10-08). Του Παντελή Οικονόμου (μέλος του Εθν. Συμβ. του ΠΑΣΟΚ.
Είναι απολύτως φυσιολογικό η κρίση του «παγκοσμιοποιημένου» χρηματοπιστωτικού τομέα να επιβαρύνει τις, ούτως ή άλλως, δυσμενείς συνθήκες της καθημερινής μας ζωής με έναν ακόμη παράγοντα επισφάλειας και ανασφάλειας. Με την οριστική, όσο και οδυνηρή, ακύρωση ενός τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς τον οποίο είχαμε υιοθετήσει εδώ και είκοσι περίπου χρόνια. Με ένα ολόκληρο σύστημα media και fiction να έχει επιδοθεί στην μεγαλύτερη ίσως προπαγανδιστική εκστρατεία στην ιστορία της ανθρωπότητας ώστε να πεισθούμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα.. Για το ότι οι νικητές του ψυχρού πολέμου επιβλήθηκαν όχι επειδή υπήρξαν ισχυρότεροι, αλλά επειδή είχαν δίκιο. Το απόλυτο δίκιο. Ωσάν να είχε, τάχα, επέλθει το τέλος της Ιστορίας. Σήμερα αυτό το οποίο πράγματι γνωρίζουμε είναι ότι τελείωσε η (μυθ)ιστορία της νομισματικής σταθερότητας ως υπέρτατης αρχής της οικονομικής πολιτικής. Αφήνοντας πίσω ζημιές ανυπολόγιστες. Τελικά, με τις ίδιες τις αγορές κεφαλαίων σε κατάσταση αποσύνθεσης. Υπάρχουν παρ' όλα αυτά ανάμεσά μας (βασική ψευδαίσθηση από την εικόνα που ξεθωριάζει ότι όλοι μπορούσαμε να βρισκόμαστε με όλους και όλοι να καταφέρνουμε τα πάντα) οι αμετανόητοι......
Ο Παντελής Οικονόμου είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκπρόσωπος του ρεύματος των ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ
Σχόλια
Υπάρχουν παρ' όλα αυτά ανάμεσά μας (βασική ψευδαίσθηση από την εικόνα που ξεθωριάζει ότι όλοι μπορούσαμε να βρισκόμαστε με όλους και όλοι να καταφέρνουμε τα πάντα) οι αμετανόητοι. Όσοι πρέπει να φύγουν και, ως συνήθως, είναι οι τελευταίοι που θα το καταλάβουν. Ψιθυρίζουν ότι ίσως κάποιος πόλεμος θα μπορούσε να είναι διέξοδος. Επικαλούμενοι, τάχα, ιστορικά προηγούμενα. Λησμονώντας ότι οι πόλεμοι τα τελευταία χρόνια έγιναν. Και δεν ήταν ένας, αλλά πολλοί. Και όχι μόνον δεν απέτρεψαν την κρίση, αλλά παραμένουν μέχρι σήμερα χωρίς τελική έκβαση. Επιτείνοντας την σύγχυση και την αστάθεια.
Εαν οι διαπιστώσεις αυτές περιέχουν, ψήγματα έστω, αλήθειας υποδηλώνουν το κλείσιμο μιας τάξης πραγμάτων και ενός κύκλου. Όποτε όμως ένας κύκλος κλείνει, αναδύεται κατ ‘ εξοχήν η ανάγκη της πολιτικής. Της ΑΛΛΑΓΗΣ πολιτικής, για την ακρίβεια. Των μεγάλων επιλογών. Η μαζικοδημοκρατία δυτικού τύπου – ναι, αυτή που έπνιξε την γνώση στην υπερπληροφόρηση, την σοφία στις γνώσεις και την πολιτική στην παραπολιτική – πρέπει να αλλάξει ριζικά. Και σε ένα νέο, διαφορετικό πλαίσιο σκέψης, να δούμε πως θα συμβιώσουμε αρμονικά με τον πλανήτη μας. Με ποιές αρχές και σε ποιές βάσεις μπορούμε να διαμορφώσουμε ειρηνικές κοινότητες πατρίδων, πολιτισμών και κοινωνικών ρευμάτων. Με ποιούς τρόπους θα πρυτανεύσουν ξανά οι αξίες της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε αρμονία μεταξύ τους. Και με τις ορίζουσες αυτές να προκύπτει κάθε φορά και η ενδεδειγμένη οικονομική και κοινωνική πολιτική.
Ασφαλώς η πατρίδα μας έχει, όπως και κάθε χώρα, τα δικά της ιδιαίτερα ανοιχτά θέματα. Με υψηλή προτεραιότητα στην ημερήσια διάταξη των δημόσιων πραγμάτων μας. Αλλά στέρεες λύσεις σε αυτά μπορούν να υπάρξουν μόνον σε ένα διαφορετικό κόσμο τον οποίο και δικαιούμαστε και μπορούμε.