Τον πλήρη έλεγχο των ανατολικών συνοικιών του Χαλεπίου και, κατά συνέπεια, ολόκληρης της πόλης από τις δυνάμεις της Δαμασκού ανακοίνωσε χθες η... Μόσχα. Με τον τρόπο αυτό, έκλεισε ένας κύκλος στον συριακό εμφύλιο ο οποίος ξεκίνησε την άνοιξη του 2011, αναδεικνύοντας νικητές και χαμένους σε αυτή την παρτίδα στη γεωπολιτική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής.
Αν και όλα αυτά, βεβαίως, έχουν μάλλον προσωρινό χαρακτήρα και θα ισχύουν μέχρι να ανοίξει ο επόμενος γύρος της σύγκρουσης, μιας και ο διαμελισμός της χώρας δεν έχει ολοκληρωθεί -ενώ ταυτόχρονα, είναι απίθανο να ξαναδούμε μια Συρία η οποία θα αποτελεί, επί της ουσίας και όχι στους τύπους, μια ενιαία και κυρίαρχη χώρα.
Σε κάθε περίπτωση, οι πάντες οφείλουν να αναγνωρίσουν πλέον ότι ο καθοριστικός παράγοντας, που άλλαξε τη ροή των εξελίξεων και οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, ήταν η στρατιωτική επέμβαση την οποία διέταξε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Κάνοντας αυτό που ποτέ δεν τόλμησαν οι Αμερικανοί και εκμεταλλευόμενος την απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να μην έρθει σε μια ευθεία και απρόβλεπτα επικίνδυνη αντιπαράθεση με τη Ρωσία, επέλεξε να επέμβει με όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτει το οπλοστάσιο της χώρας του, σε μια περίοδο που ο Μπασάρ αλ-Άσαντ απειλούνταν να έχει την τύχη του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι. Και έτσι, κατάφερε να γείρει την πλάστιγγα προς τη μεριά του μονάρχη της Συρίας και των δυνάμεων που τον στηρίζουν.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ
Σήμερα, λοιπόν, ο Πούτιν μπορεί δικαίως να ισχυριστεί ότι είναι ο μεγάλος κερδισμένος -αν και για να φτάσει ως εδώ, χρειάστηκε να αποφύγει την παγίδα που επιχείρησε να του στήσει ο Ταγίπ Ερντογάν, με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού στα τέλη του 2015. Προτάσσοντας τον ρεαλισμό απέναντι στο θυμικό, ο έμπειρος πρόεδρος της Ρωσίας χειρίστηκε με μαεστρία τον «πολεμικό συναγερμό» που προκλήθηκε και τήρησε χαμηλούς τόνους, αποφεύγοντας την πιο ενεργή εμπλοκή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, παρά το ότι ο Τούρκος ομόλογός του το επεδίωξε πιεστικά. Σταδιακά δε, εκμεταλλευόμενος το ρήγμα στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με την Άγκυρα, τον κώδικα επικοινωνίας ανάμεσα στον Τζον Κέρι και τον Σεργκέι Λαβρόφ, την «αλληλοκατανόηση» με το Ισραήλ, αλλά και τη συμφωνία στην οποία έφτασε με τη Δύση το Ιράν και του επιτρέπει να μπει ξανά στο παιχνίδι στην ευρύτερη περιοχή, οδήγησε τον Ερντογάν σε ένα καθεστώς διεθνούς απομόνωσης, όπου μόνη συμπαραστάτριά του είχε απομείνει η Άγκελα Μέρκελ -κι αυτή, βεβαίως, από ανάγκη, λόγω του προσφυγικού.
Στη συνέχεια και με σημείο καμπής το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου, ο Πούτιν ήταν ο ίδιος που έσπευσε να δώσει στον Ερντογάν διέξοδο, προσφέροντάς του χείρα φιλίας. Ήταν μια κίνηση, βεβαίως, την οποία έκανε μετά από ψυχρούς υπολογισμούς, μιας και είχε συνειδητοποιήσει πως όσα λάθη κι αν έκανε ο «σουλτάνος», όσο αντιπαθής κι αν παραμένει για τον ίδιο και τους περισσότερους συμπατριώτες του, χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε ποτέ να διασφαλίσει τα ρωσικά συμφέροντα στη Συρία. Μια κίνηση η οποία τελικά ευοδώθηκε καθώς και ο συνομιλητής του αποδέχθηκε να κάνει... την καρδιά του πέτρα, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει επίσης στόφα ικανότατου ηγέτη, ο οποίος ναι μεν παίρνει ρίσκα, αλλά γνωρίζει ότι πρέπει να κάνει πίσω όταν κινδυνεύει να τα χάσει όλα και μάλιστα ταπεινωτικά.
Εναρξη διαβουλεύσεων
Η (μέχρι στιγμής) κατάληξη είναι γνωστή και αποτυπώνεται στη χθεσινή ανακοίνωση για έναρξη διαβουλεύσεων στην πρωτεύουσα του Καζαχστάν, Αστάνα, υπό την «αιγίδα» της Μόσχας και της Άγκυρας, με αντικείμενο την εκεχειρία και την επόμενη μέρα στη Συρία. Παρά δε το γεγονός ότι Ρώσοι και Τούρκοι διαβεβαίωσαν ότι η διαδικασία αυτή θα είναι συμπληρωματική εκείνης που εξελίσσεται εδώ και μήνες στη Γενεύη, με συμμετοχή και των Αμερικανών, είναι φανερό ότι είναι αποφασισμένοι να πάρουν τα ηνία των εξελίξεων στα χέρια τους. Με τη βοήθεια, βεβαίως, της Τεχεράνης και (στο παρασκήνιο) της λιβανέζικης Χεζμπολάχ, που έχουν αναβαθμιστεί σημαντικά. Όσο για τον Άσαντ, ασφαλώς δικαιούται να αναπνεύσει πιο ελεύθερα, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αισθάνεται διασφαλισμένος...
πηγή
Σχόλια