«Λάβαμε το μήνυμα… και συνεχίζουμε ακριβώς την ίδια πολιτική», είναι η κεντρική ιδέα της επικοινωνιακής κριτικής του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της κυβέρνησης, όπως εκτίθεται σε «νον πέϊπερ» που διανέμεται σε βουλευτές και στελέχη, ώστε να επισημαίνεται στις δημόσιες παρεμβάσεις και ομιλίες τους.
Η προσπάθεια αλλαγής πολιτικής σε επίπεδο ρητορικό εκτίθεται βάναυσα από πράξεις, τονίζεται στο νον πέϊπερ, οι οποίες αποδεικνύουν την απόλυτη δέσμευση της στην πολιτική της λιτότητας που ασκείται ως τώρα. Ποιες είναι αυτές οι πράξεις;
1) Έκθεση ΔΝΤ. Στην έκθεση προβλέπονται μεγάλα δημοσιονομικά (7,5 δις) και χρηματοδοτικά (12,6 δις) κενά, προτείνονται πρόσθετες δημοσιονομικές περικοπές (επικουρικές και κύριες συντάξεις, επανεξέταση ΕΝΦΙΑ), νέες «μεταρρυθμίσεις» νεοφιλελεύθερης έμπνευσης (δικαίωμα ανταπεργίας εργοδοτών, ομαδικές απολύσεις, προτάσεις ΟΟΣΑ, κατάργηση τριετιών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων), αλλά και γίνονται προειδοποίησες για παράγοντες που προκαλούν ανησυχία (πορεία εξαγωγών και κόκκινων δανείων). Είναι προφανές ότι το ΔΝΤ επιμένει να πιέζει την κυβέρνηση.
2) Απολύτως ανοιχτό είναι το ενδεχόμενο αυτή η πίεση να οδηγήσει σε νέο δάνειο και νέο μνημόνιο (ενδεχόμενο το οποίο υπάρχει σαφώς στην έκθεση του ταμείου αλλά και σε πολλές από τις τοποθετήσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, όπως εκείνες των κ. Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ σήμερα). Αυτό που είναι απολύτως αδιαμφισβήτητο είναι η απόφαση της τρόικας να συνεχιστεί ακριβώς η ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής (όσο ανθρώπινο πόνο και αν συνεπάγεται) και η συνέχιση της πίστης ότι τα επόμενα χρόνια μια οικονομία που έχει απολέσει το ¼ της παραγωγής και έχει περισσότερο από το ¼ του εργατικού δυναμικού σε ανεργία θα μπορέσει να αναπτυχθεί με τεράστιους ρυθμούς και να παράγει ακόμη πιο τεράστια πλεονάσματα που θα φύγουν στο εξωτερικό για την αποπληρωμή του χρέους. Συνεχίζεται δε η απουσία οποιουδήποτε σχεδίου για χρηματοδότηση επενδυτικών πρωτοβουλιών.
3) Αντιθέτως, παραμένει η «πίστη» στο ότι η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και η κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων μπορούν από μόνες τους να φέρουν επενδύσεις από το εξωτερικό. Πουθενά στην έκθεση δεν υπάρχει τίποτα που να προμηνύει, όχι αλλαγή πολιτικής, αλλά έστω χαλάρωση της πολιτικής ή αναπτυξιακή μέριμνα.
2) Χαρδούβελης στη θέση Στουρνάρα και μεταγραφή του τελευταίου στην ΤτΕ. Η πολυθρύλητη απομάκρυνση του υπ. Οικονομικών, που υποτίθεται ότι θα έκφραζε αλλαγή πολιτικής συνοδεύτηκε από δύο κινήσεις από τις οποίες εξουδετερώνεται απόλυτα. Πρώτον, ο κ. Χαρδούβελης είναι ένας ιδεολογικός και επιστημονικός κλώνος του κ. Στουρνάρα (αν και λιγότερο λαμπερός καθώς έχει αναλάβει πολύ σημαντικότερα πόστα από ότι εκείνος). Έχουν κοινή καταγωγή από το εκσυγχρονιστικό – σημιτικό ΠΑΣΟΚ, παράλληλη πορεία ως τραπεζικά στελέχη και υποστήριξαν και οι δύο από πολύ νωρίς το μνημόνιο (στον βαθμό που θα μπορούσε να γίνει λόγος και για ιδιότυπο μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος προέβλεπε νωρίτερα την επιστροφή στην ανάπτυξη…). Το μεγαλύτερο προσόν του νέου υπουργού είναι η απόλυτη προσήλωση στην πολιτική του μνημονίου. Δεύτερον, ο κ Στουρνάρας δεν εξοστρακίστηκε από το πεδίο άσκησης της οικονομικής πολιτικής, αλλά «μεταγράφηκε» σε μία σχεδόν εξίσου σημαντική θέση, από την οποία θα είναι δύσκολο να μετακινηθεί ακόμη και μετά από μια απομάκρυνση της κυβέρνησης Σαμαρά.
3) Υπογραφές Στουρνάρα – Προβόπουλου – Σαμαρά. Η επιστολή προς την κ. Λαγκάρντ είναι εξαιρετικά σύντομη και λιτή. Τονίζεται η απόλυτη έως τώρα εφαρμογή του προγράμματος και η πρόθεση για συνέχιση στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Τα μελανότερα σημεία της επιστολής η δέσμευση για επιπλέον μέτρα αν καταστεί αναγκαίο και η περηφάνια με την οποία αναφέρονται σαν κορυφαίες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης η πραγματοποίηση των προτάσεων του ΟΟΣΑ και οι ιδιωτικοποιήσεις.
4) Επαφές με το εξωτερικό εν κρυπτώ. Την Τρίτη 3 Ιουνίου η συνάντηση Στουρνάρα – Λαγκάρντ – Τόμσεν γίνεται προσπάθεια να υποκρυφθεί. Το υπ. Οικονομικών διαψεύδεται από τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ κ. Ράις λίγες μέρες αργότερα. Ο κ. Ράις με τη σειρά του αυτό-γελοιοποιείται λέγοντας ότι πρόκειται για μια προσωπική συνάντηση της επικεφαλής της του ΔΝΤ και καταπίνει τη γλώσσα του όταν ρωτάται γιατί σε μια τέτοια «ανεπίσημη συνάντηση» παραβρέθηκε και ο Τόμσεν, ο οποίος χρειάστηκε να πετάξει για αυτήν με πτήση από τις ΗΠΑ.
Από όλα τα παραπάνω συνεπάγεται ότι η όποια επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει αλλαγή πολιτικής δεν έχει καμία αντιστοίχηση στην πολιτική που πραγματικά θα συνεχίσει να εφαρμόζεται στην ίδια κατεύθυνση έως τώρα. Ακόμη περισσότερο αποδεικνύουν ότι η τρόικα επιμένει σε αυτή την κατεύθυνση και ότι δεν αντιλαμβάνεται το μνημόνιο ως μια κατάσταση κρίσης, αλλά ως μια μονιμότητα.
πηγή
Η προσπάθεια αλλαγής πολιτικής σε επίπεδο ρητορικό εκτίθεται βάναυσα από πράξεις, τονίζεται στο νον πέϊπερ, οι οποίες αποδεικνύουν την απόλυτη δέσμευση της στην πολιτική της λιτότητας που ασκείται ως τώρα. Ποιες είναι αυτές οι πράξεις;
1) Έκθεση ΔΝΤ. Στην έκθεση προβλέπονται μεγάλα δημοσιονομικά (7,5 δις) και χρηματοδοτικά (12,6 δις) κενά, προτείνονται πρόσθετες δημοσιονομικές περικοπές (επικουρικές και κύριες συντάξεις, επανεξέταση ΕΝΦΙΑ), νέες «μεταρρυθμίσεις» νεοφιλελεύθερης έμπνευσης (δικαίωμα ανταπεργίας εργοδοτών, ομαδικές απολύσεις, προτάσεις ΟΟΣΑ, κατάργηση τριετιών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων), αλλά και γίνονται προειδοποίησες για παράγοντες που προκαλούν ανησυχία (πορεία εξαγωγών και κόκκινων δανείων). Είναι προφανές ότι το ΔΝΤ επιμένει να πιέζει την κυβέρνηση.
2) Απολύτως ανοιχτό είναι το ενδεχόμενο αυτή η πίεση να οδηγήσει σε νέο δάνειο και νέο μνημόνιο (ενδεχόμενο το οποίο υπάρχει σαφώς στην έκθεση του ταμείου αλλά και σε πολλές από τις τοποθετήσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, όπως εκείνες των κ. Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ σήμερα). Αυτό που είναι απολύτως αδιαμφισβήτητο είναι η απόφαση της τρόικας να συνεχιστεί ακριβώς η ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής (όσο ανθρώπινο πόνο και αν συνεπάγεται) και η συνέχιση της πίστης ότι τα επόμενα χρόνια μια οικονομία που έχει απολέσει το ¼ της παραγωγής και έχει περισσότερο από το ¼ του εργατικού δυναμικού σε ανεργία θα μπορέσει να αναπτυχθεί με τεράστιους ρυθμούς και να παράγει ακόμη πιο τεράστια πλεονάσματα που θα φύγουν στο εξωτερικό για την αποπληρωμή του χρέους. Συνεχίζεται δε η απουσία οποιουδήποτε σχεδίου για χρηματοδότηση επενδυτικών πρωτοβουλιών.
3) Αντιθέτως, παραμένει η «πίστη» στο ότι η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και η κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων μπορούν από μόνες τους να φέρουν επενδύσεις από το εξωτερικό. Πουθενά στην έκθεση δεν υπάρχει τίποτα που να προμηνύει, όχι αλλαγή πολιτικής, αλλά έστω χαλάρωση της πολιτικής ή αναπτυξιακή μέριμνα.
2) Χαρδούβελης στη θέση Στουρνάρα και μεταγραφή του τελευταίου στην ΤτΕ. Η πολυθρύλητη απομάκρυνση του υπ. Οικονομικών, που υποτίθεται ότι θα έκφραζε αλλαγή πολιτικής συνοδεύτηκε από δύο κινήσεις από τις οποίες εξουδετερώνεται απόλυτα. Πρώτον, ο κ. Χαρδούβελης είναι ένας ιδεολογικός και επιστημονικός κλώνος του κ. Στουρνάρα (αν και λιγότερο λαμπερός καθώς έχει αναλάβει πολύ σημαντικότερα πόστα από ότι εκείνος). Έχουν κοινή καταγωγή από το εκσυγχρονιστικό – σημιτικό ΠΑΣΟΚ, παράλληλη πορεία ως τραπεζικά στελέχη και υποστήριξαν και οι δύο από πολύ νωρίς το μνημόνιο (στον βαθμό που θα μπορούσε να γίνει λόγος και για ιδιότυπο μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος προέβλεπε νωρίτερα την επιστροφή στην ανάπτυξη…). Το μεγαλύτερο προσόν του νέου υπουργού είναι η απόλυτη προσήλωση στην πολιτική του μνημονίου. Δεύτερον, ο κ Στουρνάρας δεν εξοστρακίστηκε από το πεδίο άσκησης της οικονομικής πολιτικής, αλλά «μεταγράφηκε» σε μία σχεδόν εξίσου σημαντική θέση, από την οποία θα είναι δύσκολο να μετακινηθεί ακόμη και μετά από μια απομάκρυνση της κυβέρνησης Σαμαρά.
3) Υπογραφές Στουρνάρα – Προβόπουλου – Σαμαρά. Η επιστολή προς την κ. Λαγκάρντ είναι εξαιρετικά σύντομη και λιτή. Τονίζεται η απόλυτη έως τώρα εφαρμογή του προγράμματος και η πρόθεση για συνέχιση στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Τα μελανότερα σημεία της επιστολής η δέσμευση για επιπλέον μέτρα αν καταστεί αναγκαίο και η περηφάνια με την οποία αναφέρονται σαν κορυφαίες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης η πραγματοποίηση των προτάσεων του ΟΟΣΑ και οι ιδιωτικοποιήσεις.
4) Επαφές με το εξωτερικό εν κρυπτώ. Την Τρίτη 3 Ιουνίου η συνάντηση Στουρνάρα – Λαγκάρντ – Τόμσεν γίνεται προσπάθεια να υποκρυφθεί. Το υπ. Οικονομικών διαψεύδεται από τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ κ. Ράις λίγες μέρες αργότερα. Ο κ. Ράις με τη σειρά του αυτό-γελοιοποιείται λέγοντας ότι πρόκειται για μια προσωπική συνάντηση της επικεφαλής της του ΔΝΤ και καταπίνει τη γλώσσα του όταν ρωτάται γιατί σε μια τέτοια «ανεπίσημη συνάντηση» παραβρέθηκε και ο Τόμσεν, ο οποίος χρειάστηκε να πετάξει για αυτήν με πτήση από τις ΗΠΑ.
Από όλα τα παραπάνω συνεπάγεται ότι η όποια επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει αλλαγή πολιτικής δεν έχει καμία αντιστοίχηση στην πολιτική που πραγματικά θα συνεχίσει να εφαρμόζεται στην ίδια κατεύθυνση έως τώρα. Ακόμη περισσότερο αποδεικνύουν ότι η τρόικα επιμένει σε αυτή την κατεύθυνση και ότι δεν αντιλαμβάνεται το μνημόνιο ως μια κατάσταση κρίσης, αλλά ως μια μονιμότητα.
πηγή
Σχόλια