Πώς και γιατί φτάσαμε στο έγκλημα
Η «προστασία» της Χρυσής Αυγής, η συνάντηση με ανθρώπους της νύχτας, τα συσσίτια και οι υποσχέσεις για δουλειά
Της Χριστινας Κοψινη
Οσοι, αναζητώντας το κουβάρι των εγκληματικών πράξεων που διεπράχθησαν την Τρίτη στο Πέραμα, επιμένουν πως η αρχή του νήματος βρίσκεται στην κεντρική πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, δεν λαθεύουν. Η επίθεση κατά μελών του ΚΚΕ, μεταξύ των οποίων και συνδικαλιστές της Ζώνης, από μέλη της Χρυσής Αυγής (Χ.Α.), λίγα 24ωρα πριν από τη δολοφονία στην Αμφιάλη, δεν ήταν ένα ξεκαθάρισμα διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών κόσμων, ούτε απλώς, μια επίδειξη δύναμης και μια τιμωρία στιγμής.
Ενεργά μέλη της οργάνωσης που έχει η Χ.Α. στο Πέραμα εμφανίζονται εδώ και πολύ καιρό ως οι... εγγυητές της εξόδου από την εξαθλίωση της τοπικής κοινωνίας, υποσχόμενοι την επαναλειτουργία των καρνάγιων, αμέσως μόλις ξεκαθαρίσει ο τόπος από το Συνδικάτο Μετάλλου που με τις μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις του, ακόμη και μετά το 2010, χρεώνεται από ένα ευρύτατο τμήμα της τοπικής κοινωνίας το «αποτέλειωμα» της Ζώνης μετά την κρίση που εκδηλώθηκε ήδη από το 2008. «Η Ζώνη θα κερδηθεί, τα καράβια θα έλθουν πίσω και οι λακέδες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ θα εξαφανιστούν από εδώ» δηλώνει στην κάμερα ο βουλευτής της Χ.Α., Λαγός, μετά τη σύσκεψη με εργαζομένους - οπαδούς στη Ζώνη και λίγο πριν από την ολοκλήρωση της συλλογής 129 υπογραφών για τη δημιουργία «εθνικιστικού σωματείου».
Το κατάλληλο υπόστρωμα
Στην πραγματικότητα, όπως μαρτυρούν τα στοιχεία που έχει στη διάθεση της η «Κ», στο Πέραμα υπήρχε το κατάλληλο υπόστρωμα (φτώχεια, αυταρχική συμπεριφορά συνδικαλιστών, κατακόρυφη πτώση της επιχειρηματικής δραστηριότητας) για να δρομολογηθεί ένα σχέδιο «διπλής προστασίας» προς την αγορά εργασίας. Κατ’ αρχάς μέλη της Χ.Α. εμφανίζονται εδώ και καιρό ως εγγυητές της επιχειρηματικής νομιμότητας απέναντι στους ίδιους τους ιδιοκτήτες - εργολάβους που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να βλέπουν στη δογματική προσκόλληση του συνδικάτου έναν μόνιμο κίνδυνο ακόμη και για μελλοντικές αφίξεις πλοίων. Αξιοποιούν αγωνίες και υπόσχονται ξεκαθαρίσματα με τους σκληρούς συνδικαλιστές.
Εδώ και καιρό, στην Εισαγγελία είναι κατατεθειμένη αναλυτική έκθεση για συνάντηση που έγινε σε παραλιακό χώρο με τη συμμετοχή ακόμη και γνωστών ανθρώπων της νύχτας με θέμα τη Ζώνη. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη συνάντηση δεν είναι η στοχοποίηση προσώπων, όσο η άρνηση γνωστού παράγοντα του πειραϊκού υπόκοσμου να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε ενέργεια. Κυρίως, όμως, η Χ.Α. στο Πέραμα πρόσφερε και συνεχίζει να υπόσχεται «προστασία» στους χιλιάδες ανέργους που προσδοκούν ένα μεροκάματο, τρόφιμα ή μια κάποια οποιαδήποτε δουλειά για ένα μέλος της οικογένειας. Πατώντας στο εύφορο έδαφος καχυποψίας για την κατάσταση «που οδήγησε τη Ζώνη ο συνδικαλισμός του ΚΚΕ», αξιοποιώντας την ανέχεια, έπεισαν ένα μεγάλο τμήμα της τοπικής κοινωνίας ότι μόνο η Χ.Α. μπορεί να σπάσει τους μηχανισμούς στη Ζώνη. Εύκολο παιχνίδι όταν ακόμη και σήμερα ο ρεπόρτερ μπορεί να συναντήσει ανθρώπους που κατοικούν στις μαούνες, που πάνε μέχρι την Αμφιάλη, στο συσσίτιο της εκεί εκκλησίας ή που αδυνατούν να αγοράσουν τετράδια και μολύβια για τα παιδιά.
Στο 95% η ανεργία
Στο Πέραμα, όπου η ανεργία αγγίζει ποσοστά που φτάνουν ακόμη και το 95%, όπου οι πολίτες έχουν στην καθημερινή τους ρουτίνα την επίσκεψη άλλοτε στα συσσίτια της εκκλησίας ή της ανοικτής συνέλευσης κατοίκων, του Δήμου ή της κ. Μαρίας (έτσι αποκαλείται η γυναίκα που παρέχει βοήθεια από ένα οίκημα δίπλα στα γραφεία της Χ.Α.) αλλά και στα συσσίτια των Γιατρών του Κόσμου που μέχρι πρότινος παρείχαν και τρόφιμα, η φτώχεια απλώνεται σαν κινούμενη άμμος.
Σε έναν τόπο που δεν τον χαρακτήριζε ποτέ η ευμάρεια, όπως άλλωστε συνέβαινε χρόνια και με τα υπόλοιπα δυτικά προάστια του Πειραιά, την Αμφιάλη, τη Νίκαια και λιγότερο με τον Κορυδαλλό, και με τους αστέγους καταπατητές γης που έδιναν μάχες με τις αστυνομικές αρχές ακόμη και στη δεκαετία του ’80, η Ζώνη ήταν το μοναδικό οξυγόνο. Με ημερομίσθια που βάσει της σύμβασης για τους τεχνίτες που δούλευαν 7ωρο, έφταναν τα 100,8 ευρώ και που στις καλές περιόδους εργάζονταν πάνω από 6.000 άτομα. Και με συμβάσεις από τις οποίες δεν μπορούσε να παρεκκλίνει καμία επιχείρηση ακόμη κι όταν οι πλοιοκτήτες έφευγαν και λόγω κόστους πήγαιναν στα ναυπηγεία της Κωνσταντινούπολης ή της Κορέας, η Ζώνη παρέμενε επί χρόνια η μοναδική πηγή ζωής για τους 25.000 κατοίκους της πόλης.
Σήμερα, ζήτημα είναι αν βρίσκουν σποραδικά μεροκάματα κάποιες εκατοντάδες εργάτες. Δουλεύουν με ημερομίσθιο που καθορίζεται από το χρηματιστηριακό δείκτη της καθημερινής ανέχειας και είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα, να πιστέψουν κάθε προφητεία, να καλύψουν κάθε ανομία, αρκεί να έχουν δουλειά σε μια πόλη πού άλλοτε ήταν Πέρα (σ)μα στην επιβίωση για χιλιάδες εσωτερικούς μετανάστες που έφτασαν εκεί από την Πελοπόννησο και το Αιγαίο...
πηγή
Σχόλια