Τό ύφος, ο τρόπος πού μιλάνε μερικοί γιατροί (καί όχι μόνο) στήν τηλεόραση (καί όχι μόνο) δέν μάς αρέσει καθόλου...

Θά μου πείτε τό ύφος σέ μάρανε τώρα?
Δέν κοιτάς τα φακελάκια, την ανοργανωσιά τη ρεμούλα?
Κι όμως ,μερικές φορές τό ύφος κάποιου, ο τρόπος πού μιλάει λέει πολύ περισσότερα απο αυτά τα ίδια τα λόγια του τα οποία στό κάτω κάτω είναι πλήρως ελεγχόμενα , ενώ τό ύφος , τό σήκωμα τού φρυδιού δέν είναι...
Κατ' αρχάς να διευκρινίσουμε ότι υπάρχουν γιατροί και γιατροί...
Υπάρχουν γιατροί πού χαίρεσαι να συνδιαλέγεσαι μαζί τους , πού σού προκαλούν αισθήματα αυθόρμητης ευγνωμοσύνης και ειλικρινούς θαυμασμού ...
Συνήθως είναι νέοι γιατροί...


(Στη φωτό ενας απο τούς γιατρούς χωρίς σύνορα. Δέν έχει κόμπλεξ απέναντι στόν ασθενή του. Δέν τού πουλάει μούρη για να νιώσει καλύτερα μέσα του. Δέν τον εκβιάζει ζητώντας του φακελάκι ή να τον επισκεφθεί στό ιδιωτικό του ιατρείο. Εξασκεί το λειτούργημά του....)


Αλλά όχι πάντα...
Υπάρχουν και μεγαλογιατροί πού συμπεριφέρονται τό ίδιο...
Δέν έχει να κάνει με την ιεραρχία...
Απο τήν άλλη υπάρχουν και κάτι παλιοχαμούρες πού επειδή είναι γιατροί νομίζουν ότι αυτό καλύπτει τόν χαρακτήρα τους, ότι δέν φαίνεται ότι μέσα τους βαθιά νιώθουν μειονεκτικά , ότι δέν φαίνεται ότι γενικότερα είναι μειονεκτικοί άνθρωποι και ότι βγάζουν ότι απωθημένο είχαν απο μικροί (ίσως στό Λύκειο έτρωγαν σφαλιάρες απο τούς συμμαθητές τους) στόυς δύστυχους ασθενείς πού η κακή μοίρα τούς έφερε στό δρόμο τους......
Μερικοί απο αυτούς τούς κομπλεξικούς γιατρούς είναι και συνδικαλιστές...
Δέν λέμε ότι συνήθως είναι συνδικαλιστές, λέμε ότι μερικές φορές είναι...
Οι συνάδελφοί τους γιατροί, είναι οι πρώτοι πού τούς περιφρονούν ...
Η γενικότερη μειονεξία τους κάνει μπάμ...
Αυτό τούς βγαίνει σάν ένα δήθεν αίσθημα ανωτερότητας...
Προφανώς τό έχουν αποκτήσει επειδή έχουν να κάνουν με ανθρώπους οι οποίοι έχουν την ανάγκη τους μιά συγκεκριμένη στιγμή τής ζωής τους και τούς οποίους εκμεταλεύτηκαν ασύστολα...
Προφανώς τό έχουν αποκτήσει όταν έχουν απέναντί τους ανθρώπους πχ απο την επαρχία οι οποίοι απο το κρεβάτι τού πόνου, και έχοντας την ανάγκη τους, πουλάνε τό χωράφι τους για να τούς δώσουν το φακελάκι...
Αναρωτιόμαστε ποιά τιμωρία είναι επαρκής για έναν εγκληματία πού εκβιάζει με φακελάκι έναν φτωχό άνθρωπο για να τού κάνει την εγχείρηση .....
Τό ίδιο ύφος έχουν και κάποιοι (συνδικαλιστές) δικαστές όταν βγαίνουν στην τηλεόραση...
Τό ίδιο ύφος έχει και το αμόρφωτο ρεμάλι πού έγλειψε κατουρημένες ποδιές πήρε μιά θέση στό δημόσιο και απο εκεί σου πουλάει μούρη (προφανώς επειδή θυμάται πώς βρέθηκε εκεί) πίσω απο τό γκισέ επειδή δέν έχει μιά υπογραφή τό έγγραφο πού τού προσκόμισες...
Ολοι αυτοί είναι μία κατηγορία...
Συνήθως τέτοια άτομα είναι θρασύδειλα τσουτσέκια και άμα τούς αγριέψεις λίγο, λουφάζουν αμέσως...
Δέν μπαίνουμε στα ενδότερα τής ψυχολογίας τους και τής ψυχολογικής ερμηνείας αυτών τών συμπεριφορών...
Απλά τούς λέμε αυτά να τα κάνουν στό χωριό τους, ή γενικότερα εκεί πού τούς παίρνει.....
Και εν πάσει περιπτώσει όταν βγαίνουν στην τηλεόραση να είναι πιό προσεκτικοί...
Καρφώνονται...