Λεφτά υπάρχουν. Η νέα διαπλοκή τού ΠΑΣΟΚ με τα ξεφτιλισμένα ΜΜΕ καί όχι μόνο. Οι αναπληρωματικοί - φυσικά - σιωπούν...
Οταν τα μεγάλα παιδιά (βασικό κόμμα εξουσίας δηλαδή ΠΑΣΟΚ , ΜΜΕ, ΔΕΚΟ) παίζουν και οργανώνουν τούς κανόνες τού παιγνιδιού μέσα απο διαπραγματεύσεις (διαπλοκή) τότε τα παιδιά μικρότερης ηλικίας (αναπληρωματικό κόμμα εξουσίας δηλαδή ΝΔ) σιωπούν γιά δύο λόγους...
1) Εάν μιλήσουν θα φάνε καμμιά ξεγυρισμένη σφαλιάρα απο τα μεγάλα παιδιά...
2) Εάν δέν μιλήσουν πάντα θα υπάρχει κάποιο ξεροκόμματο και γιαυτούς και πάντα θα υπάρχει και η ελπίδα ότι κάποτε θα μπούνε και αυτοί στό πραγματικό παιγνίδι...
Μέχρι τότε θα κρατάνε ανενεργούς τούς οπαδούς τους ταίζοντάς τους διαφάνειες και γενικότερα διάφορα άλλα (ιδεολογικά κλπ) φύκια για μεταξωτές κορδέλες...
Διαβάζουμε στην Καθημερινή...
Τραπεζίτες, πολιτικοί, νέα διαπλοκή
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο συνονόματός του κ. Προβόπουλος συμφωνούν ότι οι ελληνικές εμπορικές τράπεζες «καλά θα κάνουν» να επεξεργαστούν προσεχώς αμοιβαίες συγχωνεύσεις. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός φαίνεται να συμφωνεί με αυτή την προτροπή. Οφείλουν να εξηγήσουν το «γιατί» και, κυρίως, το «πώς». Ακόμη, κάποιος από τους επισπεύδοντες πρέπει να βρει το θάρρος να το αναγγείλει στους φορολογουμένους. Πόσοι, αλήθεια, πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα είχε καταρρεύσει, μετά τις εκλογές του 2009, υπό το βάρος της απολεσθείσης εμπιστοσύνης των διεθνών αγορών προς το ελληνικό κράτος και της αδυναμίας των μετόχων τους να διαχειριστούν αυτήν ακριβώς την καταστροφή;
Ομως, τα λεφτά των φορολογουμένων -Ελλήνων και Ευρωπαίων- τα διαχειρίζονται οι πολιτικοί. Υπάρχουν μέλη της Ε.Ε. που έχουν ανοίξει καινούργιες τρύπες στο ζωνάρι τους και όμως δανείζουν την Ελλάδα. Λοιπόν, για όσον καιρό η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο εν Ελλάδι εκπρόσωπός της, διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος σε αγαστή συνεργασία –που έχει μάλιστα πολλούς εκπλήξει– με τον υπουργό Οικονομικών διαχειρίζονται τα χρήματα αυτά, πρέπει να το κάνουν με τη μεγαλύτερη διαφάνεια. Για παράδειγμα, οι κυβερνητικές πιέσεις προς τις τράπεζες για να δανείσουν «εδώ και τώρα» τις περιώνυμες ΔΕΚΟ, όπως τον ΟΣΕ (200 εκατ.), τα μέσα συγκοινωνίας της Αθήνας (400 εκατ.) και ποιος ξέρει ποιο άλλο κομμάτι του αδηφάγου κράτους, μας επιστρέφουν στην εποχή του πρώτου Παπανδρέου, όταν τα πάντα διοικούντο από το κράτος και το κόμμα που το είχε κατακτήσει.
Η νέα εποχή «πολιτικών δανείων» και μάλιστα προς υπερχρεωμένες και αφερέγγυες επιχειρήσεις ανησυχεί ήδη τους προσεκτικούς παρατηρητές στο εξωτερικό. Στη Φρανκφούρτη, το Βερολίνο, το Παρίσι και τη Μαδρίτη, η κομματικοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος έρχεται ολοένα και πιο συχνά στο τραπέζι των (ανήσυχων) συζητήσεων. Η σπάνις νέων πιστώσεων έχει γεννήσει μια νέα μορφή διαπλοκής, που πολλαπλασιάζεται κάθε φορά που κάποιος απαντά στην εναγώνια αναζήτηση επιχειρήσεων για το «ποιο κυβερνητικό κύκλωμα είναι το καταλληλότερο για να φροντίσει ώστε οι τράπεζες να μην κόψουν τη χρηματοδότηση»!
Ας τολμήσει το αρμόδιο στέλεχος της Τραπέζης της Ελλάδος να ζητήσει από τις τράπεζες τον κατάλογο των δανειακών ανοιγμάτων που έχουν και συντηρούν προς τις επιχειρήσεις Τύπου και άλλων ηλεκτρονικών μέσων. Και ας ζητήσουν, στο πλαίσιο των περίφημων stress tests, από τους top τραπεζίτες, αφού, τέτοια θέματα, τα διαπραγματεύονται με τους μιντιάρχες οι ίδιοι σε «προσωπική» βάση, να εξηγήσουν πόσο εξασφαλισμένη είναι η επιστροφή αυτών των κεφαλαίων.
Ετσι λοιπόν, με τις δημόσιες και τις «ευνοούμενες» επιχειρήσεις να σερβίρονται πρώτες από μια ολοένα και μικρότερη πίτα, οι υπόλοιπες ελληνικές επιχειρήσεις υποφέρουν. Και πολλές υποφέρουν διπλά, όταν έχουν την «κακή» τύχη να τους χρωστά χρήματα το κράτος, είτε για εργασίες που έχουν τελειώσει και με άπειρες προφάσεις ή και χωρίς καμία αιτιολόγηση παρακρατούνται, είτε από επιστροφές φόρων και ΦΠΑ, είτε από επιδοτήσεις κοινοτικών ή συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το κράτος και οι «συν αυτώ» πνίγουν τον ανταγωνιστικό τομέα της οικονομίας.
Οταν δει κανείς τα πράγματα από αυτή τη σκοπιά, δυσκολεύεται να κατανοήσει τι θα κερδίσει η οικονομία και γιατί η συγκέντρωση του τραπεζικού κεφαλαίου θα είναι ωφέλιμη στους πολίτες, τις επιχειρήσεις και, τελικά, την εθνική οικονομία. Εκτός, ίσως, για να πνίξουν, πολιτικοί και «κακοί» τραπεζίτες, όσες περισσότερες από τις πολλές τους αμαρτίες.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_10/07/2010_407491
1) Εάν μιλήσουν θα φάνε καμμιά ξεγυρισμένη σφαλιάρα απο τα μεγάλα παιδιά...
2) Εάν δέν μιλήσουν πάντα θα υπάρχει κάποιο ξεροκόμματο και γιαυτούς και πάντα θα υπάρχει και η ελπίδα ότι κάποτε θα μπούνε και αυτοί στό πραγματικό παιγνίδι...
Μέχρι τότε θα κρατάνε ανενεργούς τούς οπαδούς τους ταίζοντάς τους διαφάνειες και γενικότερα διάφορα άλλα (ιδεολογικά κλπ) φύκια για μεταξωτές κορδέλες...
Διαβάζουμε στην Καθημερινή...
Τραπεζίτες, πολιτικοί, νέα διαπλοκή
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο συνονόματός του κ. Προβόπουλος συμφωνούν ότι οι ελληνικές εμπορικές τράπεζες «καλά θα κάνουν» να επεξεργαστούν προσεχώς αμοιβαίες συγχωνεύσεις. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός φαίνεται να συμφωνεί με αυτή την προτροπή. Οφείλουν να εξηγήσουν το «γιατί» και, κυρίως, το «πώς». Ακόμη, κάποιος από τους επισπεύδοντες πρέπει να βρει το θάρρος να το αναγγείλει στους φορολογουμένους. Πόσοι, αλήθεια, πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα είχε καταρρεύσει, μετά τις εκλογές του 2009, υπό το βάρος της απολεσθείσης εμπιστοσύνης των διεθνών αγορών προς το ελληνικό κράτος και της αδυναμίας των μετόχων τους να διαχειριστούν αυτήν ακριβώς την καταστροφή;
Ομως, τα λεφτά των φορολογουμένων -Ελλήνων και Ευρωπαίων- τα διαχειρίζονται οι πολιτικοί. Υπάρχουν μέλη της Ε.Ε. που έχουν ανοίξει καινούργιες τρύπες στο ζωνάρι τους και όμως δανείζουν την Ελλάδα. Λοιπόν, για όσον καιρό η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο εν Ελλάδι εκπρόσωπός της, διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος σε αγαστή συνεργασία –που έχει μάλιστα πολλούς εκπλήξει– με τον υπουργό Οικονομικών διαχειρίζονται τα χρήματα αυτά, πρέπει να το κάνουν με τη μεγαλύτερη διαφάνεια. Για παράδειγμα, οι κυβερνητικές πιέσεις προς τις τράπεζες για να δανείσουν «εδώ και τώρα» τις περιώνυμες ΔΕΚΟ, όπως τον ΟΣΕ (200 εκατ.), τα μέσα συγκοινωνίας της Αθήνας (400 εκατ.) και ποιος ξέρει ποιο άλλο κομμάτι του αδηφάγου κράτους, μας επιστρέφουν στην εποχή του πρώτου Παπανδρέου, όταν τα πάντα διοικούντο από το κράτος και το κόμμα που το είχε κατακτήσει.
Η νέα εποχή «πολιτικών δανείων» και μάλιστα προς υπερχρεωμένες και αφερέγγυες επιχειρήσεις ανησυχεί ήδη τους προσεκτικούς παρατηρητές στο εξωτερικό. Στη Φρανκφούρτη, το Βερολίνο, το Παρίσι και τη Μαδρίτη, η κομματικοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος έρχεται ολοένα και πιο συχνά στο τραπέζι των (ανήσυχων) συζητήσεων. Η σπάνις νέων πιστώσεων έχει γεννήσει μια νέα μορφή διαπλοκής, που πολλαπλασιάζεται κάθε φορά που κάποιος απαντά στην εναγώνια αναζήτηση επιχειρήσεων για το «ποιο κυβερνητικό κύκλωμα είναι το καταλληλότερο για να φροντίσει ώστε οι τράπεζες να μην κόψουν τη χρηματοδότηση»!
Ας τολμήσει το αρμόδιο στέλεχος της Τραπέζης της Ελλάδος να ζητήσει από τις τράπεζες τον κατάλογο των δανειακών ανοιγμάτων που έχουν και συντηρούν προς τις επιχειρήσεις Τύπου και άλλων ηλεκτρονικών μέσων. Και ας ζητήσουν, στο πλαίσιο των περίφημων stress tests, από τους top τραπεζίτες, αφού, τέτοια θέματα, τα διαπραγματεύονται με τους μιντιάρχες οι ίδιοι σε «προσωπική» βάση, να εξηγήσουν πόσο εξασφαλισμένη είναι η επιστροφή αυτών των κεφαλαίων.
Ετσι λοιπόν, με τις δημόσιες και τις «ευνοούμενες» επιχειρήσεις να σερβίρονται πρώτες από μια ολοένα και μικρότερη πίτα, οι υπόλοιπες ελληνικές επιχειρήσεις υποφέρουν. Και πολλές υποφέρουν διπλά, όταν έχουν την «κακή» τύχη να τους χρωστά χρήματα το κράτος, είτε για εργασίες που έχουν τελειώσει και με άπειρες προφάσεις ή και χωρίς καμία αιτιολόγηση παρακρατούνται, είτε από επιστροφές φόρων και ΦΠΑ, είτε από επιδοτήσεις κοινοτικών ή συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το κράτος και οι «συν αυτώ» πνίγουν τον ανταγωνιστικό τομέα της οικονομίας.
Οταν δει κανείς τα πράγματα από αυτή τη σκοπιά, δυσκολεύεται να κατανοήσει τι θα κερδίσει η οικονομία και γιατί η συγκέντρωση του τραπεζικού κεφαλαίου θα είναι ωφέλιμη στους πολίτες, τις επιχειρήσεις και, τελικά, την εθνική οικονομία. Εκτός, ίσως, για να πνίξουν, πολιτικοί και «κακοί» τραπεζίτες, όσες περισσότερες από τις πολλές τους αμαρτίες.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_10/07/2010_407491
Σχόλια