Σκηνικό 1ο...
Πολιτικός μιλάει στό ακροατήριό του (τό οποίο είναι φιλικό, κομματικό)...
Τά λέει ωραία καί στό τέλος εισπράττει τά ενθουσιώδη χειροκροτήματα τών παρισταμένων।
Είναι φανερό ότι όλοι είναι ικανοποιημένοι απο αυτά πού άκουσαν।
Οταν τελειώνει οι τολμηροί απο το ακροατήριο τον πλησιάζουν συνωμοτικά καί τού λένε।
Καλά τα είπες πές μας τώρα όμως τί γίνεται στ' αλήθεια?
Ο πολιτικός απαντάει με (πραγματικό αυτή τη φορά) ενθουσιασμό γιά τό τί πιστεύει στ ' αλήθεια, εξηγεί πώς πραγματικά έχει η κατάσταση καί λέει τήν πραγματική του γνώμη।
Σκηνικό 2ο...
Δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη απο πολιτικό...
Αφού λένε on the record τα γνωστά (ξύλινα) όταν κλείνουν τα μικρόφωνα μιλάνε πραγματικά καί λένε αυτά πού δέν ειπαν πρίν...
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλα παραδείγματα...
Σέ όλα όμως το ερώτημα είναι।
Πότε είναι η κουβέντα πολιτική καί πότε παραπολιτική?
Με τα μικρόφωνα ανοιχτά ή κλειστά?
Θά μπορούσε να πεί κάποιος ...
Μά είναι δυνατόν να ειπωθούν όλα έτσι φάτσα - κάρτα...
Οχι βέβαια, δέν είναι...
Ομως τό θέμα είναι ποσοτίκό...
Αλλο οι διαφορές να είναι κάποιες καί λίγες καί άλλο άλλα να λές στα φανερά καί τελείως διαφορετικά πράγματα να λές στα κρυφά...
Αρα...
Η αιτία πού στην Ελλάδα η παραπολιτική θριαμβεύει είναι ασφαλώς ότι οι πολιτικοί (και οι δημοσιογράφοι ) στη χώρα μας λένε πάρα πολλά ψέματα...
Λένε τόσα πολλά ψέματα πού δέν γίνεται πρέπει να ειπωθούν καί κάποιες αλήθειες...
Οι αλήθειες λοιπόν είναι αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε παραπολιτική....
Καί τα ψέματα αυτό πού λέμε πολιτική....
Σχόλια