Το μοντέλο συντονισμού είναι απλό. Κανονικά, θα έπρεπε να υπάρχoυν κάποιοι στο ισόγειο του Μεγάρου Μαξίμου που να ξεκινούν την ημέρα τους σκεπτόμενοι το απλό: «Τι πρωτοβουλίες μπορεί να αναλάβει σήμερα η κυβέρνηση και πώς απαντάμε σε εκείνες του ΠΑΣΟΚ;».
Μετά, θα έπρεπε να μιλούν με τον Καραμανλή, να επικοινωνούν σταθερά με τρεις - τέσσερις ανθρώπους – το γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, το γραμματέα της Κ.Ο., κορυφαίους υπουργούς κ.ο.κ – και να μοιράζουν την μπάλα.
Να συνεννοούνται για το ποιοι θα βγουν το βράδυ στα κανάλια και να γίνεται «follow up» στις αποφάσεις της προηγούμενης ημέρας.
Δεν γνωρίζω εάν όλα τα παραπάνω τα έκανε με επάρκεια ή όχι ο Ρουσόπουλος. Αλλοι λένε ναι, άλλοι πιστεύουν πως απ΄ αυτόν άρχισε η καταστροφή. Δεν γνωρίζω κατά πόσο τα κάνουν, τώρα, ο Αντώναρος, ο Παυλόπουλος ή ο Ζαγορίτης.
Το ζήτημα είναι πως η αύρα του ανασχηματισμού τελείωσε (ομολογώ πως αυτό το «θαύμα» κράτησε περισσότερο από τρεις ημέρες) και άρχισαν οι διαγκωνισμοί δυσαρεστημένων, παραγκωνισμένων και (υπερ- ή μωρο-)φιλόδοξων.
Και κανείς δεν υπάρχει να διαχειρισθεί αυτό το χάος.
Παλαιότερα το έκανε ως «κυανόκρανος» ο Σουφλιάς που, όντας εκτός πεδίου μάχης, επιχειρούσε να συγκεράσει απόψεις και αντιθέσεις –με δείπνα και μυστικά ραντεβού.....
Σχόλια
Μετά, θα έπρεπε να μιλούν με τον Καραμανλή, να επικοινωνούν σταθερά με τρεις - τέσσερις ανθρώπους – το γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, το γραμματέα της Κ.Ο., κορυφαίους υπουργούς κ.ο.κ – και να μοιράζουν την μπάλα.
Να συνεννοούνται για το ποιοι θα βγουν το βράδυ στα κανάλια και να γίνεται «follow up» στις αποφάσεις της προηγούμενης ημέρας.
Δεν γνωρίζω εάν όλα τα παραπάνω τα έκανε με επάρκεια ή όχι ο Ρουσόπουλος. Αλλοι λένε ναι, άλλοι πιστεύουν πως απ΄ αυτόν άρχισε η καταστροφή. Δεν γνωρίζω κατά πόσο τα κάνουν, τώρα, ο Αντώναρος, ο Παυλόπουλος ή ο Ζαγορίτης.
Το ζήτημα είναι πως η αύρα του ανασχηματισμού τελείωσε (ομολογώ πως αυτό το «θαύμα» κράτησε περισσότερο από τρεις ημέρες) και άρχισαν οι διαγκωνισμοί δυσαρεστημένων, παραγκωνισμένων και (υπερ- ή μωρο-)φιλόδοξων.
Και κανείς δεν υπάρχει να διαχειρισθεί αυτό το χάος.
Παλαιότερα το έκανε ως «κυανόκρανος» ο Σουφλιάς που, όντας εκτός πεδίου μάχης, επιχειρούσε να συγκεράσει απόψεις και αντιθέσεις –με δείπνα και μυστικά ραντεβού.
Τώρα και ο Σουφλιάς, ως μέλος του οικονομικού «διευθυντηρίου» αλλά και με το σαφές στίγμα που άφησε στον ανασχηματισμό, είναι μέρος του συστήματος.
Φάνηκε αυτό, άλλωστε, από τα λογοπαίγνια χολής με τον Αβραμόπουλο, που έκαναν το γύρο των μέσων ενημέρωσης ως «εμφύλιος υπουργών» και κανείς δεν δοκίμασε να τα μαζέψει. Το γεγονός, δε, ότι ο Αβραμόπουλος αναγκάστηκε, χθες, να αναδιπλωθεί μάλλον επιτείνει τη σύγχυση.
Ομως, το τελευταίο πράγμα που μπορεί να επιδιώκει μια κυβέρνηση (ξανά) σε δημοσκοπική ύφεση και με αρκετά πεδία κρίσεων ανοιχτά είναι να εμφανίζεται ως χαλαρή συνομοσπονδία βαρόνων και βαρονέτων που περιμένουν το εκλογικό βατερλό για να διαμοιράσουν τα τιμάρια της πάλαι ποτέ ισχυρής αυτοκρατορίας.
Διότι, εν κατακλείδι, ισχύει ό,τι και στο ποδόσφαιρο. Οταν οι παίκτες δεν βάζουν τα πόδια τους στη φωτιά στα ματς της επαρχίας και προφυλάσσονται -δήθεν για το Champions League- είναι βέβαιο πως το πρωτάθλημα θα το χάσουν.
http://blogs.e-tipos.com/serafeimkotrotsos/entry/το_πρωτάθλημα
ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΡΓΑΝΑ ΣΤΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ.