Τραπεζίτες: Αλλος χρησιμοποιεί την κρίση γιά να αγοράσει τον ανταγωνιστή του άλλος γιά να σβήσει τίς μαύρες τρύπες στά βιβλία του ...
......Πώς θα συμπεριφερθεί άραγε ο κόσμος, όταν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι η τραπεζική αγορά βρήκε την ευκαιρία να λύσει τους λογαριασμούς της πάνω στην κρίση και πάνω στις πλάτες μας; Το να αναζητήσει κανείς ποιος φταίει λιγότερο και ποιος περισσότερο αυτή την περίοδο δεν αφορά τους πολλούς. Δεν είναι δουλειά μας να παίρνουμε το μέρος του ενός ή του άλλου. Οσοι παροικούν εις την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν βεβαίως ότι άλλος χρησιμοποιεί την κρίση και παραμονεύει ως αρπακτικό για να αγοράσει τον ανταγωνιστή του, άλλος για να εξαφανίσει τα χρέη του, ένας άλλος για να συγχωνευθεί με έναν τρίτο ώστε να σβήσει τις μαύρες τρύπες στα βιβλία του. Ο,τι κι αν συμβαίνει από όλα αυτά, το θέμα είναι ένα και μόνο. Το μάρμαρο της κόντρας το πληρώνουν οι επιχειρηματίες και τα νοικοκυριά, που βλέπουν το χρήμα να ακριβαίνει, αντί να φτηναίνει. Θαρρώ πως οι τραπεζίτες πρέπει να καταλάβουν ότι κάθονται όλοι στο ίδιο κλαρί και πως, αν σπάσει, θα πέσουν όλοι μαζί. Το ποιος θα πληγωθεί περισσότερο ή λιγότερο είναι δευτερεύον. Παιχνιδάκια του τύπου «θα ενταχθώ στο σχέδιο σωτηρίας, αρκεί να μην ανακοινωθεί το όνομά μου» δεν νοούνται αυτή την περίοδο.......
Σχόλια
Ποιος πληρώνει το λογαριασμό
Θα γίνουμε άραγε ποτέ σοβαρή χώρα; Πολύ αμφιβάλλω. Στις σοβαρές χώρες, όταν οι πρωθυπουργοί βγαίνουν και ανακοινώνουν σχέδια σωτηρίας για τις τράπεζες, τα πιστωτικά ιδρύματα ανταποκρίνονται την επομένη αμέσως. Χωρίς παζάρια. Δεν χρησιμοποιούν τις κρίσεις για να λύσουν τους λογαριασμούς τους. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, έχει καταργηθεί η κοινή λογική σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο πολίτης να παρακολουθεί αλλά να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Την περασμένη Παρασκευή, για παράδειγμα, οι πολιτικοί αρχηγοί τσακώνονταν επί τέσσερις ώρες στη Βουλή για το αν πρέπει να δοθούν 28 δισ. ευρώ υπό μορφή εγγυήσεων στις τράπεζες ή μήπως πρέπει να το καλοσκεφθούν επειδή, όπως έλεγε η αντιπολίτευση, μπορεί και να πρόκειται για χαριστική πράξη. Πείτε μου τώρα, σας παρακαλώ: Τι καταλαβαίνει αυτός ο έρμος ο πολίτης, όταν την επόμενη μέρα αυτής της κόντρας ακούει ορισμένους τραπεζίτες να λένε στην κυβέρνηση ότι «αυτά τα λεφτά για τα οποία αντιδικούσατε εσείς χθες δεν μας χρειάζονται»; Ζαλίζεται ή δεν ζαλίζεται; Επίσης: Τι καταλαβαίνει άραγε ο κόσμος, όταν το κόστος δανεισμού σε περίοδο κρίσης, αντί να μειώνεται, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση με το σχέδιό της, τελικώς αυξάνεται; Η σύγχυσις είναι τελεία. Υπάρχει, όμως, ένα ακόμη ερώτημα. Πώς θα συμπεριφερθεί άραγε ο κόσμος, όταν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι η τραπεζική αγορά βρήκε την ευκαιρία να λύσει τους λογαριασμούς της πάνω στην κρίση και πάνω στις πλάτες μας; Το να αναζητήσει κανείς ποιος φταίει λιγότερο και ποιος περισσότερο αυτή την περίοδο δεν αφορά τους πολλούς. Δεν είναι δουλειά μας να παίρνουμε το μέρος του ενός ή του άλλου. Οσοι παροικούν εις την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν βεβαίως ότι άλλος χρησιμοποιεί την κρίση και παραμονεύει ως αρπακτικό για να αγοράσει τον ανταγωνιστή του, άλλος για να εξαφανίσει τα χρέη του, ένας άλλος για να συγχωνευθεί με έναν τρίτο ώστε να σβήσει τις μαύρες τρύπες στα βιβλία του. Ο,τι κι αν συμβαίνει από όλα αυτά, το θέμα είναι ένα και μόνο. Το μάρμαρο της κόντρας το πληρώνουν οι επιχειρηματίες και τα νοικοκυριά, που βλέπουν το χρήμα να ακριβαίνει, αντί να φτηναίνει. Θαρρώ πως οι τραπεζίτες πρέπει να καταλάβουν ότι κάθονται όλοι στο ίδιο κλαρί και πως, αν σπάσει, θα πέσουν όλοι μαζί. Το ποιος θα πληγωθεί περισσότερο ή λιγότερο είναι δευτερεύον. Παιχνιδάκια του τύπου «θα ενταχθώ στο σχέδιο σωτηρίας, αρκεί να μην ανακοινωθεί το όνομά μου» δεν νοούνται αυτή την περίοδο. Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι νοούνται, πρέπει η κυβέρνηση να τους κόψει τον αέρα. Διότι στο τέλος σε αυτήν θα πάει ο λογαριασμός.http://blogs.e-tipos.com/manoliskotakis/entry/ποιος_πληρώνει_το_λογαριασμό