Κοττάκης: Ποιό είναι τό μήνυμα τής ΝΔ; Οτι «δεν σε στηρίζουμε στα δύσκολα αν δεν ξέρεις απέξω όλα τα τραγούδια της γαλάζιας γενιάς»;
.....Η Πολιτική μας Ιστορία δείχνει ότι η Ν.Δ. γινόταν πλειοψηφική κάθε φορά που εγκατέλειπε την πολιτική απομόνωση στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος και ανοιγόταν στην κοινωνία. Πρώτος έδωσε το παράδειγμα ο Κ. Καραμανλής, όταν το 1974 έβαλε στα ψηφοδέλτια «άγνωστους» της εποχής όπως ο Στ. Μάνος, ο Μ. Εβερτ, ο Γ. Σουφλιάς, ο Α. Ανδριανόπουλος κ.ά. Ακολούθησε ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ενέταξε στη Ν.Δ. ιστορικά κεντρώα στελέχη. Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος έβαλε στο επιτελείο του στελέχη που δεν είχαν την κλασική «δεξιά» οπτική (Ρουσόπουλος, Αλογοσκούφης, Λούλης κ.λπ.). Εχασε, άραγε, κανείς από αυτές τις επιλογές; Οχι μόνο δεν έχασε, αλλά κέρδισε στο σύνολό της η παράταξη.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: θέλει η Κεντροδεξιά να προσελκύει στις τάξεις της επιτυχημένους της αγοράς και της κοινωνίας ή πρέπει να μπουν «διόδια» στη Ρηγίλλης για κάθε «εξωτικόν»; Κι αυτή η κραυγαλέα έλλειψη αλληλεγγύης, που δεν παρατηρείται μόνο στην περίπτωση Ρουσόπουλου αλλά και σε πλείστες άλλες (λ.χ. Αλογοσκούφης), τι μήνυμα αποτελεί προς κάθε τρίτο ο οποίος θα ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική; Μήπως ότι «δεν σε στηρίζουμε στα δύσκολα αν δεν ξέρεις απέξω όλα τα τραγούδια της γαλάζιας γενιάς»; Αν είναι έτσι, ας ειπωθεί......
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: θέλει η Κεντροδεξιά να προσελκύει στις τάξεις της επιτυχημένους της αγοράς και της κοινωνίας ή πρέπει να μπουν «διόδια» στη Ρηγίλλης για κάθε «εξωτικόν»; Κι αυτή η κραυγαλέα έλλειψη αλληλεγγύης, που δεν παρατηρείται μόνο στην περίπτωση Ρουσόπουλου αλλά και σε πλείστες άλλες (λ.χ. Αλογοσκούφης), τι μήνυμα αποτελεί προς κάθε τρίτο ο οποίος θα ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική; Μήπως ότι «δεν σε στηρίζουμε στα δύσκολα αν δεν ξέρεις απέξω όλα τα τραγούδια της γαλάζιας γενιάς»; Αν είναι έτσι, ας ειπωθεί......
Σχόλια
Το ξένο σώμα
Ανοιξα χθες το πρωί την τηλεόραση, τη στιγμή που ο Γιώργος Παπαδάκης διάβαζε στον Θόδωρο Ρουσόπουλο το μήνυμα ενός τηλεθεατή. «Τι δουλειά έχουν οι σώγαμπροι, πρώην αριστεροί, στη Ν.Δ.;», ήταν το περιεχόμενό του. Αυτή τη θεωρία περί «ξένου σώματος» δεν είναι η πρώτη φορά που την ακούμε όσοι παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην Κεντροδεξιά.
Τη διακινούν συνήθως σε περιόδους εσωκομματικών κρίσεων οι συνήθεις «λύκοι» που χαίρονται στην αναμπουμπούλα.
Κατά περιόδους αυτή τη ρετσινιά την «κόλλησαν» στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στον Παύλο Μπακογιάννη, στον Γιάννη Λούλη και σε άλλους. Με αφορμή την υπόθεση Ρουσόπουλου, ο οποίος βεβαίως δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την αδιαφορία της κομματικής βάσης προς το πρόσωπό του, καλό είναι να αναρωτηθούμε: Πώς, άραγε, θέλουμε τα κόμματα στην πατρίδα μας; Παρατάξεις ερμητικά κλειστές στις οποίες δεν έχουν καμία θέση όσοι δεν διαθέτουν πιστοποιητικά κομματικής νομιμοφροσύνης ή παρατάξεις ανοιχτές στην κοινωνία; Αν στη Ν.Δ. θέλουν το πρώτο, τότε εντάξει. Μόνο που αυτές είναι επιλογές συρρίκνωσης και όχι διεύρυνσης. Η Πολιτική μας Ιστορία δείχνει ότι η Ν.Δ. γινόταν πλειοψηφική κάθε φορά που εγκατέλειπε την πολιτική απομόνωση στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος και ανοιγόταν στην κοινωνία. Πρώτος έδωσε το παράδειγμα ο Κ. Καραμανλής, όταν το 1974 έβαλε στα ψηφοδέλτια «άγνωστους» της εποχής όπως ο Στ. Μάνος, ο Μ. Εβερτ, ο Γ. Σουφλιάς, ο Α. Ανδριανόπουλος κ.ά. Ακολούθησε ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ενέταξε στη Ν.Δ. ιστορικά κεντρώα στελέχη. Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος έβαλε στο επιτελείο του στελέχη που δεν είχαν την κλασική «δεξιά» οπτική (Ρουσόπουλος, Αλογοσκούφης, Λούλης κ.λπ.). Εχασε, άραγε, κανείς από αυτές τις επιλογές; Οχι μόνο δεν έχασε, αλλά κέρδισε στο σύνολό της η παράταξη.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: θέλει η Κεντροδεξιά να προσελκύει στις τάξεις της επιτυχημένους της αγοράς και της κοινωνίας ή πρέπει να μπουν «διόδια» στη Ρηγίλλης για κάθε «εξωτικόν»; Κι αυτή η κραυγαλέα έλλειψη αλληλεγγύης, που δεν παρατηρείται μόνο στην περίπτωση Ρουσόπουλου αλλά και σε πλείστες άλλες (λ.χ. Αλογοσκούφης), τι μήνυμα αποτελεί προς κάθε τρίτο ο οποίος θα ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική; Μήπως ότι «δεν σε στηρίζουμε στα δύσκολα αν δεν ξέρεις απέξω όλα τα τραγούδια της γαλάζιας γενιάς»; Αν είναι έτσι, ας ειπωθεί. Θυμίζω πως όσες φορές συνέβη αυτό, βυθίστηκε στη μιζέρια… η Ν.Δhttp://blogs.e-tipos.com/manoliskotakis/entry/το_ξένο_σώμα