Απίστευτη επίθεση απο το Spiegel εναντίον τών ΗΠΑ. Είναι αποτυχημένο κράτος, μπανανία, διαιρεμένη χώρα και δέν ανήκει πλέον στή Δύση!!!! Η Δύση - τώρα πιά - είμαστε μόνο εμείς, λένε τώρα οι γερμανοί...
Μια φορά κι έναν καιρό στη Δύση
Ένα σχόλιο του Jakob Augstein
Αυτή την εβδομάδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες σχεδόν αφέθηκαν να υποκύψουν στην οικονομική καταστροφή. Όλο και περισσότερο, η διαιρεμένη χώρα έχει περισσότερα κοινά με ένα αποτυχημένο κράτος από μια δημοκρατία. Εν όψει της προφανούς πολιτικής παραφροσύνης της Αμερικής, η Ευρώπη πρέπει να μάθει να φροντίζει τον εαυτό της.
Η λέξη «Δύση» χρησιμοποιείται για να έχει ένα νόημα. Περιέγραφε κοινούς στόχους και αξίες, την αξιοπρέπεια της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης πάνω από την τυραννία και δεσποτισμό. Τώρα φαίνεται να είναι ένα πράγμα του παρελθόντος. Δεν υπάρχει πλέον Δύση, και εκείνοι που θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη - βάζοντας μαζί με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες στην ίδια πρόταση - θα πρέπει απλά να κρατήσουν την αναπνοή τους. Με κάθε ορισμό, η Αμερική δεν είναι πλέον μια δυτική χώρα.
Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα όπου το σύστημα της κυβέρνησης έχει παραδοθεί σταθερά στα χέρια των ελίτ. Ενας ατίθασος και επιθετικός μιλιταρισμός έθεσε σε κίνηση δύο δαπανηρούς πολέμους κατά τα τελευταία 10 χρόνια. Η κοινωνία δεν είναι μόνον διαιρεμένη κοινωνικά και πολιτικά - στην ιδεολογική τύφλωση του, το έθνος κινείται, όλο και πιο μακριά από τον πυρήνα της δημοκρατίας. Εχει χάσει την ικανότητά του για συμβιβασμό.
Η Αμερική έχει αλλάξει. Έχει απομακρυνθεί από τη Δύση.
Η κοινωνική αποσύνθεση της χώρας σου κόβει την ανάσα. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz πρόσφατα περιέγραψε το φαινόμενο . Το πλουσιότερο 1 τοις εκατό των Αμερικανών κατέχει το ένα τέταρτο του συνολικού εισοδήματος της χώρας για τον εαυτό τους - πριν από 25 χρόνια το ποσοστό αυτό ήταν 12 τοις εκατό. Διαθέτει επίσης 40 τοις εκατό του συνολικού πλούτου, έναντι 33 τοις εκατό πριν από 25 χρόνια. Ο Stiglitz ισχυρίζεται ότι σε πολλές χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει μειωθεί. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει αυξηθεί.
Οικονομολόγος Paul Krugman, επίσης κάτοχος Νόμπελ, έχει γράψει ότι η πορεία της Αμερικής την οδηγεί στό μονοπάτι τού "κράτους μπανανία" Ο κοινωνικός κυνισμός και η κοινωνική αδιαφορία που συνδέονται κατά κύριο λόγο με τον τρίτο κόσμο έχει γίνει πλέον ένα Αμερικανό σήμα κατατεθέν. Αυτό επιταχύνει την κοινωνική αποσύνθεση, επειδή όσο η διαφορά πλούσιων και φτωχών μεγαλώνει, τόσο λιγότερο πιθανό οι πλούσιοι θα είναι πρόθυμοι να συνεισφέρουν στο κοινό καλό. Όταν μια εταιρεία όπως η Apple, η οποία με € 76 δισεκατομμύρια στην τράπεζα έχει μεγαλύτερα αποθέματα στη διάθεσή της από την κυβέρνηση στην Ουάσινγκτον, ένας ευρωπαίος μπορεί μόνο να κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι του με την άρνηση τών Ρεπουμπλικανών στην αύξηση των φόρων. Εμείς το βλέπουμε ως αυτοκαταστροφή.
Το ίδιο ισχύει και με την θρυμματισμένη πολιτική κουλτούρα της Αμερικής. Η ονομασία «Ηνωμένες Πολιτείες» μοιάζει όλο και λιγότερο κατάλληλη. Κάτι έχει γίνει ρουτίνα στην αμερικανική πολιτική κουλτούρα που έχει παύσει να ισχύει στη Γερμανία από τον Willy Brandt του Ostpolitik πολιτική της επαναπροσέγγισης με την Ανατολική Γερμανία και το Σοβιετική Μπλοκ (στη δεκαετία του 1960 και '70): το μίσος. Ταυτόχρονα, η κοινή λογική έχει αντικατασταθεί από την αυταπάτη. Η έννοια των φορολογικών περικοπών έχει γίνει λατρεία-όπως το καθεστώς, και ο περιορισμένος ρόλος του κράτους η κορυφαία ιδεολογία. Σε αυτό το νέο εμφύλιο πόλεμο τής αμερικανικής πολιτικής, ο σεβασμος στό ανώτατο αξίωμα της χώρας θυσιάστηκε πολύ καιρό πριν. Το γεγονός ότι ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος της χώρας μπορεί να έπαιξε κάποιο ρόλο εκεί, βέβαια.
Η Δύση, C'est nous (Εμείς είμαστε η Δύση)
Δεν υπάρχει λύτρωση στον ορίζοντα. Κανείς δέν μπορεί πλέον να εξαρτάται από την πολιτική στην Αμερική. Η εξάρτηση τών μελών του Κογκρέσου απο τις δωρεές από τους πλούσιους έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλη. Ούτε θα υπάρξει καμία επαναστατική κατάληψη της Βαστίλης στην Αμερική. Η λαϊκή οργή μπορεί να κοχλάζει, αλλά οι ελίτ έχουν καταφέρει τόσο τον έλεγχο των μαζών όσο και την ανώδυνη διοχέτευση τής οργής τους. Πάρτε το τσάι Κόμμα, το οποίο απολαμβάνει την προστασία - από τους αδελφούς και βιομήχανους δισεκατομμυριούχους David Charles Koch και βρήκε έκφραση στο λαϊκίστικο, Fox News του Rupert Murdoch.
Από μια ευρωπαϊκή προοπτική, όλα φαίνονται πολύ παράξενα: είναι μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα. Υπάρχουν άλλοι κανόνες στο παιχνίδι, διαφορετικά πρότυπα. Όλο και περισσότερο βλέπουμε την Αμερική με τη σαφή αντίληψη ότι είμαστε διαφορετικοί.
Παρόλα αυτά, η μοίρα της Αμερικής θα πρέπει να χρησιμεύσει ως μια προειδοποίηση: Πρέπει να προστατεύσουμε τον πολιτικό πολιτισμό μας, τους θεσμούς μας και το κράτος μας. Η επιτυχία του Thilo Sarrazin, με το αντι-μουσουλμανικό μήνυμά του, δείχνει ότι ακόμη και η Γερμανία δεν είναι απαλλαγμένη από το είδος της πολιτιστικής ψυχρότητας που μπορεί να απολιθώνει τελικά τις ζωτικές λειτουργίες του πολιτικού συστήματος. Η κοινωνία μας έχει κάνει ήδη σημαντικά και αξιοθρήνητα βήματα στην πορεία προς την αυξανόμενη ανισότητα και τον αποδημοκρατισμό.
Παρ 'όλα αυτά, τουλάχιστον μία καλή ευκαιρία πηγάζει από τη μοίρα της Αμερικής: Οσο περισσότερο οι Ηνωμένες Πολιτείες απομακρύνονται από εμάς, τόσο περισσότερο θα (πρέπει να) πιστεύουμε στον εαυτό μας, ως Ευρωπαίοι. Η Δύση; Εμείς είμαστε η Δύση.
http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,778396,00.html
Ένα σχόλιο του Jakob Augstein
Αυτή την εβδομάδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες σχεδόν αφέθηκαν να υποκύψουν στην οικονομική καταστροφή. Όλο και περισσότερο, η διαιρεμένη χώρα έχει περισσότερα κοινά με ένα αποτυχημένο κράτος από μια δημοκρατία. Εν όψει της προφανούς πολιτικής παραφροσύνης της Αμερικής, η Ευρώπη πρέπει να μάθει να φροντίζει τον εαυτό της.
Η λέξη «Δύση» χρησιμοποιείται για να έχει ένα νόημα. Περιέγραφε κοινούς στόχους και αξίες, την αξιοπρέπεια της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης πάνω από την τυραννία και δεσποτισμό. Τώρα φαίνεται να είναι ένα πράγμα του παρελθόντος. Δεν υπάρχει πλέον Δύση, και εκείνοι που θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη - βάζοντας μαζί με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες στην ίδια πρόταση - θα πρέπει απλά να κρατήσουν την αναπνοή τους. Με κάθε ορισμό, η Αμερική δεν είναι πλέον μια δυτική χώρα.
Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα όπου το σύστημα της κυβέρνησης έχει παραδοθεί σταθερά στα χέρια των ελίτ. Ενας ατίθασος και επιθετικός μιλιταρισμός έθεσε σε κίνηση δύο δαπανηρούς πολέμους κατά τα τελευταία 10 χρόνια. Η κοινωνία δεν είναι μόνον διαιρεμένη κοινωνικά και πολιτικά - στην ιδεολογική τύφλωση του, το έθνος κινείται, όλο και πιο μακριά από τον πυρήνα της δημοκρατίας. Εχει χάσει την ικανότητά του για συμβιβασμό.
Η Αμερική έχει αλλάξει. Έχει απομακρυνθεί από τη Δύση.
Η κοινωνική αποσύνθεση της χώρας σου κόβει την ανάσα. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz πρόσφατα περιέγραψε το φαινόμενο . Το πλουσιότερο 1 τοις εκατό των Αμερικανών κατέχει το ένα τέταρτο του συνολικού εισοδήματος της χώρας για τον εαυτό τους - πριν από 25 χρόνια το ποσοστό αυτό ήταν 12 τοις εκατό. Διαθέτει επίσης 40 τοις εκατό του συνολικού πλούτου, έναντι 33 τοις εκατό πριν από 25 χρόνια. Ο Stiglitz ισχυρίζεται ότι σε πολλές χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει μειωθεί. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει αυξηθεί.
Οικονομολόγος Paul Krugman, επίσης κάτοχος Νόμπελ, έχει γράψει ότι η πορεία της Αμερικής την οδηγεί στό μονοπάτι τού "κράτους μπανανία" Ο κοινωνικός κυνισμός και η κοινωνική αδιαφορία που συνδέονται κατά κύριο λόγο με τον τρίτο κόσμο έχει γίνει πλέον ένα Αμερικανό σήμα κατατεθέν. Αυτό επιταχύνει την κοινωνική αποσύνθεση, επειδή όσο η διαφορά πλούσιων και φτωχών μεγαλώνει, τόσο λιγότερο πιθανό οι πλούσιοι θα είναι πρόθυμοι να συνεισφέρουν στο κοινό καλό. Όταν μια εταιρεία όπως η Apple, η οποία με € 76 δισεκατομμύρια στην τράπεζα έχει μεγαλύτερα αποθέματα στη διάθεσή της από την κυβέρνηση στην Ουάσινγκτον, ένας ευρωπαίος μπορεί μόνο να κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι του με την άρνηση τών Ρεπουμπλικανών στην αύξηση των φόρων. Εμείς το βλέπουμε ως αυτοκαταστροφή.
Το ίδιο ισχύει και με την θρυμματισμένη πολιτική κουλτούρα της Αμερικής. Η ονομασία «Ηνωμένες Πολιτείες» μοιάζει όλο και λιγότερο κατάλληλη. Κάτι έχει γίνει ρουτίνα στην αμερικανική πολιτική κουλτούρα που έχει παύσει να ισχύει στη Γερμανία από τον Willy Brandt του Ostpolitik πολιτική της επαναπροσέγγισης με την Ανατολική Γερμανία και το Σοβιετική Μπλοκ (στη δεκαετία του 1960 και '70): το μίσος. Ταυτόχρονα, η κοινή λογική έχει αντικατασταθεί από την αυταπάτη. Η έννοια των φορολογικών περικοπών έχει γίνει λατρεία-όπως το καθεστώς, και ο περιορισμένος ρόλος του κράτους η κορυφαία ιδεολογία. Σε αυτό το νέο εμφύλιο πόλεμο τής αμερικανικής πολιτικής, ο σεβασμος στό ανώτατο αξίωμα της χώρας θυσιάστηκε πολύ καιρό πριν. Το γεγονός ότι ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος της χώρας μπορεί να έπαιξε κάποιο ρόλο εκεί, βέβαια.
Η Δύση, C'est nous (Εμείς είμαστε η Δύση)
Δεν υπάρχει λύτρωση στον ορίζοντα. Κανείς δέν μπορεί πλέον να εξαρτάται από την πολιτική στην Αμερική. Η εξάρτηση τών μελών του Κογκρέσου απο τις δωρεές από τους πλούσιους έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλη. Ούτε θα υπάρξει καμία επαναστατική κατάληψη της Βαστίλης στην Αμερική. Η λαϊκή οργή μπορεί να κοχλάζει, αλλά οι ελίτ έχουν καταφέρει τόσο τον έλεγχο των μαζών όσο και την ανώδυνη διοχέτευση τής οργής τους. Πάρτε το τσάι Κόμμα, το οποίο απολαμβάνει την προστασία - από τους αδελφούς και βιομήχανους δισεκατομμυριούχους David Charles Koch και βρήκε έκφραση στο λαϊκίστικο, Fox News του Rupert Murdoch.
Από μια ευρωπαϊκή προοπτική, όλα φαίνονται πολύ παράξενα: είναι μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα. Υπάρχουν άλλοι κανόνες στο παιχνίδι, διαφορετικά πρότυπα. Όλο και περισσότερο βλέπουμε την Αμερική με τη σαφή αντίληψη ότι είμαστε διαφορετικοί.
Παρόλα αυτά, η μοίρα της Αμερικής θα πρέπει να χρησιμεύσει ως μια προειδοποίηση: Πρέπει να προστατεύσουμε τον πολιτικό πολιτισμό μας, τους θεσμούς μας και το κράτος μας. Η επιτυχία του Thilo Sarrazin, με το αντι-μουσουλμανικό μήνυμά του, δείχνει ότι ακόμη και η Γερμανία δεν είναι απαλλαγμένη από το είδος της πολιτιστικής ψυχρότητας που μπορεί να απολιθώνει τελικά τις ζωτικές λειτουργίες του πολιτικού συστήματος. Η κοινωνία μας έχει κάνει ήδη σημαντικά και αξιοθρήνητα βήματα στην πορεία προς την αυξανόμενη ανισότητα και τον αποδημοκρατισμό.
Παρ 'όλα αυτά, τουλάχιστον μία καλή ευκαιρία πηγάζει από τη μοίρα της Αμερικής: Οσο περισσότερο οι Ηνωμένες Πολιτείες απομακρύνονται από εμάς, τόσο περισσότερο θα (πρέπει να) πιστεύουμε στον εαυτό μας, ως Ευρωπαίοι. Η Δύση; Εμείς είμαστε η Δύση.
http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,778396,00.html
Σχόλια