Από αύριο ο Καραμανλής χρειάζεται δίπλα του Ταλιμπάν. Οχι επιτήδειους ουδέτερους.

Η επόμενη μέρα
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αυτές οι εκλογές μάς έδειξαν τρία πράγματα: Πρώτον: Δεν τις κερδίζει το ΠΑΣΟΚ, αλλά τις χάνει η Ν.Δ. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν κατάφερε να δημιουργήσει κανένα πλειοψηφικό ρεύμα νίκης υπέρ της. Απλώς, η Ν.Δ. δεν συσπείρωσε τη βάση της όσο έπρεπε.
Δεύτερον: Οταν κυριαρχούν στην ατζέντα οι μεταρρυθμίσεις, ο Καραμανλής υπερισχύει με άνεση του πολιτικού του αντιπάλου. Τις συνεντεύξεις του στα τηλεοπτικά δίκτυα τις είδαν μισό εκατομμύριο τηλεθεατές πάνω από τις αντίστοιχες του Παπανδρέου.
Τρίτον: Οταν όμως επιστρέφουν τα σκάνδαλα από την πίσω πόρτα (Καραβέλας), η Ν.Δ. χάνει τον κόσμο της και κερδίζει η αντιπολίτευση. Η πολιτική εξίσωση, λοιπόν, είναι απλή:
▪ ΠΑΣΟΚ+σκάνδαλα=νίκη της αντιπολίτευσης
▪ Καραμανλής+μεταρρυθμίσεις=νίκη της κυβέρνησης
Το ερώτημα, όμως, από εδώ και πέρα είναι το εξής: Ποιος, με δεδομένο το αποτέλεσμα της σημερινής κάλπης, θα επιβάλει την ατζέντα του; Ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου; Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας αποδεχθεί τις ανεπάρκειές του, κοιτάζει να βελτιώνεται όσο μπορεί στο προσκήνιο, αναθέτοντας σε συνεργάτες του τη βρόμικη δουλειά στο παρασκήνιο: να «σπρώχνουν» τη σκανδαλολογία στα Μέσα.
Ο Καραμανλής που «ωφελείται» πολιτικά από τις μεταρρυθμίσεις, έχει τρία ζητήματα την επόμενη μέρα:
Πώς θα επιχειρήσει αλλαγές με πλειοψηφία μιας έδρας όταν
▪ θα αναζωπυρωθούν, ούτως ή άλλως, οι εσωκομματικές εντάσεις,
▪ θα έχει απέναντί του την αντιπολίτευση, η οποία θα παίζει το επιχείρημα της λαϊκής νομιμοποίησης («είστε κυβέρνηση μειοψηφίας»),
▪ θα έχει απέναντί του εχθρικά ΜΜΕ, καθώς το αποτέλεσμα σήμερα θα δημιουργήσει νέους συσχετισμούς,
▪ θα κινηθεί σε ένα κεντροαριστερό περιβάλλον (οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς είναι πλέον πλειοψηφικές).
Οι δρόμοι που έχει, νομίζω, είναι δύο: Πάει μέχρι το 2010 και αφήνει το ΠΑΣΟΚ να τον «ρίξει» χρεώνοντάς του αντιθεσμική στάση.
Ο δεύτερος είναι η ψήφιση του δεύτερου κύματος μεταρρυθμίσεων στα θερινά τμήματα και η προκήρυξη εκλογών το Σεπτέμβριο.
Και τα δύο σενάρια προϋποθέτουν:
(α) ότι πρέπει να μείνει έξω από την εσωκομματική αντιδικία δελφίνων για τα αίτια της ήττας και την πάση θυσία μη εμπλοκή του στα παιχνίδια αυτά που μοιραία θα συνεχιστούν,
(β) ότι θα κλείσουν οι φάκελοι των σκανδάλων για να μην τους αξιοποιεί η αντιπολίτευση,
(γ) ότι ο Καραμανλής θα εγκαταλείψει το διαχειριστικό λόγο για την κρίση που σε ορισμένες περιπτώσεις θύμιζε Σημίτη του 2003 και θα εξηγήσει στους πολίτες γιατί έχουν οι ίδιοι να προσδοκούν κοινωνικό όφελος από αυτές τις μεταρρυθμίσεις και γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να τις κάνει (η εκλογική του βάση είναι βολεμένη μέσα στον κρατικό μηχανισμό). Το σενάριο αυτό είναι το ιδεώδες. Για να εφαρμοστεί, όμως, ο πρόεδρος χρειάζεται δίπλα του Ταλιμπάν. Οχι επιτήδειους ουδέτερους.

Τό άρθρο είναι τού Μαν. Κοττάκη

http://blogs.e-tipos.com/manoliskotakis/archive/2009/06/07/6441.aspx