Μέχρι τώρα οι Αμερικανοί κάνουν έναν μεγάλο πόλεμο κάθε 1,5 χρόνο. Αυτό θα αλλάξει επί Ομπάμα;


...........Από το 1989 έως το 2003, επί Μπους του πρεσβύτερου, Κλίντον και απερχόμενου Μπους, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενεπλάκησαν σε εννιά στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό: Παναμάς το 1989, Σομαλία το 1992, Αϊτή το 1994, Βοσνία το 1995-96, Κόσοβο το 1999, Αφγανιστάν το 2001 και Ιράκ τρεις φορές, το 1991, το 1998 (επιχείρηση «Αλεπού της ερήμου») και το 2003. Αυτό σημαίνει πως οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε μια μείζονα στρατιωτική επιχείρηση εκτός του εδάφους τους κάθε 1,5 χρόνο.
Αλλά ακόμη κι όταν δεν στέλνουν στα πεδία των μαχών πεζοναύτες, διεξάγουν πολέμους δι' αντιπροσώπων, όπως ο Ρόναλντ Ρίγκαν, ο οποίος απέφευγε τις δαπανηρές περιπέτειες και χρηματοδοτούσε π.χ. τους Κόντρας στη Νικαράγουα.........

Σχόλια

Ο χρήστης wolf είπε…
Ιστορικά, και ιδίως τις έξι δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η αμερικανική εξωτερική πολιτική παρουσιάζει μια συνέχεια. Οι νέες κυβερνήσεις αλλάζουν κάποια στοιχεία, αλλά οι βασικές αρχές παραμένουν αναλλοίωτες. Αυτή η τάση προς τη συνέχεια χαρακτηρίζει και το θέμα στο οποίο διαφωνούν οι Αμερικανοί με τους Ευρωπαίους: τη χρήση στρατιωτικής βίας στις διεθνείς υποθέσεις.

Από το 1989 έως το 2003, επί Μπους του πρεσβύτερου, Κλίντον και απερχόμενου Μπους, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενεπλάκησαν σε εννιά στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό: Παναμάς το 1989, Σομαλία το 1992, Αϊτή το 1994, Βοσνία το 1995-96, Κόσοβο το 1999, Αφγανιστάν το 2001 και Ιράκ τρεις φορές, το 1991, το 1998 (επιχείρηση «Αλεπού της ερήμου») και το 2003. Αυτό σημαίνει πως οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε μια μείζονα στρατιωτική επιχείρηση εκτός του εδάφους τους κάθε 1,5 χρόνο.

Αλλά ακόμη κι όταν δεν στέλνουν στα πεδία των μαχών πεζοναύτες, διεξάγουν πολέμους δι' αντιπροσώπων, όπως ο Ρόναλντ Ρίγκαν, ο οποίος απέφευγε τις δαπανηρές περιπέτειες και χρηματοδοτούσε π.χ. τους Κόντρας στη Νικαράγουα.

Και μπορεί ο απερχόμενος πρόεδρος να είχε το «χάρισμα» να επιλέγει πάντα τη λάθος αφετηρία στην εξωτερική πολιτική, αλλά στρατηγικά συμφέροντα εξυπηρετούσε. Οπως έκαναν και οι Δημοκρατικοί από τον Κένεντι μέχρι τον Κάρτερ και τον Κλίντον, η εξωτερική πολιτική των οποίων στην πρώτη τους θητεία δεν είναι ενθαρρυντική.

Ο Μπάρακ Ομπάμα έχει εκθέσει τις γενικές γραμμές της εξωτερικής του πολιτικής, που έχει στόχο την εκ νέου οικοδόμηση συμμαχιών, αφού «καθένας έχει τη δική του ιστορία, αλλά το πεπρωμένο είναι κοινό. Οσοι αποζητάτε την ειρήνη και την ασφάλεια, θα μας βρείτε στο πλάι σας».

Παραφράζοντας το γνωστό Βρετανό ιστορικό, Τίμοθι Γκάρτον Ας, αν διαχειριστεί τα προβλήματα με τον άψογο τρόπο που διαχειρίστηκε την προεκλογική του εκστρατεία, τότε το πολυπολικό πνεύμα δεν θα παραδώσει το πνεύμα.http://www.naftemporiki.gr/news/static/08/11/07/1587864.htm