ΟΜΙΛΙΑ
ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ κ. ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
ΣΤΗΝ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ»
......Είναι ίσως παράδοξο ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί στην Ευρώπη και αλλού που θεωρούν ότι η επιχειρηματικότητα, ο κατεξοχήν μοχλός της ανάπτυξης και της προόδου, είναι εξ ορισμού αντίθετη με κάθε έννοια κοινωνικής ευαισθησίας. Ότι αναγκαστικά ταυτίζεται με την ανελέητη επιδίωξη του κέρδους, μ’ έναν ανταγωνισμό που θέτει στο περιθώριο κάθε άλλη αξία και επιδίωξη.
Κυρίες και κύριοι,
Για τη μεγάλη παράδοση πολιτικής σκέψης στην οποία ανήκω προσωπικά, η επιχειρηματικότητα είναι μια έννοια που ανοίγεται πολύ ευρύτερα από το καθαρά οικονομικό πεδίο δράσης. Είναι το γνώρισμα του ανθρώπου να χρησιμοποιεί τις συγκεκριμένες γνώσεις, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του για να επιλύει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, για να βελτιώνει τους όρους της ζωής του ίδιου και των συνανθρώπων του. Σε μια κοινωνία όπου κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει το σύνολο της γνώσης, η επιχειρηματικότητα είναι το αποτελεσματικό εργαλείο που διαθέτουμε, ώστε διαφορετικοί συνδυασμοί γνώσης, φαντασίας και δυνατοτήτων να δοκιμάζονται στην πράξη και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ώστε αυτοί που θα αποδειχθούν επιτυχέστεροι να γίνουν εντέλει κοινό κτήμα.........
........Για τη μεγάλη λοιπόν παράδοση πολιτικής σκέψης στην οποία ανήκω η πρόοδος, αλλά και η επιβίωση, μιας κοινωνίας εξαρτάται από το βαθμό ελευθερίας και τα κίνητρα των ανθρώπων να αναλαμβάνουν επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, από τη γνώση που είναι διαθέσιμη στον καθένα ως κοινωνικό κεφάλαιο, από την ευκολία με την οποία το αποτέλεσμα της επιχειρηματικής δράσης μπορεί να περάσει στην κοινωνία.
Εξαρτάται όμως κι από έναν ακόμη παράγοντα, ιδιαίτερα σημαντικό, που, συχνά σκοπίμως ή ακουσίως παραβλέπεται: από τη δυνατότητα της κοινωνίας να ενσωματώνει στην επιχειρηματική δράση τις θεμελιώδεις αξίες της. Η πρόσφατη έξαρση του διαλόγου για έννοιες όπως η «εταιρική κοινωνική ευθύνη» είναι μια απόδειξη ότι ακόμη και σε περιόδους κρίσης της διεθνούς οικονομίας, η επιτυχία μιας επιχείρησης δεν εξαρτάται αποκλειστικά από την κερδοφορία της, αλλά, σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό, από την ποιότητα των μέσων που χρησιμοποιεί για πετύχει την κερδοφορία αυτή. Οι επιχειρήσεις, όπως άλλωστε και κάθε φορέας ιδιωτικός ή δημόσιος που ενεργοποιείται σε μια κοινωνία, κινείται μέσα στο εκάστοτε σύστημα αξιών της κοινωνίας αυτής και βάσει αυτών των αξιών κρίνεται...............
.....Ο δρόμος αυτός βέβαια είναι δύσκολος. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, αν και το 47% των Ευρωπαίων πολιτών εκδηλώνουν προτίμηση για την ανεξάρτητη εργασία, μόνο το 17% καταφέρνει να υλοποιήσει την επιθυμία αυτή. Στην Ευρώπη, ο κίνδυνος αποτυχίας ακυρώνει περίπου τα μισά επιχειρηματικά σχέδια, την ώρα που στις ΗΠΑ το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνά το 1/3. Και μάλιστα, η σύγκριση αυτή γίνεται ακόμα πιο αρνητική για την Ευρώπη, αν συνυπολογίσουμε τη γήρανση του πληθυσμού και τη συνεπακόλουθη μείωση των ενεργών επιχειρηματικά ατόμων (εκείνων δηλαδή που βρίσκονται στην ηλικία μεταξύ 25 και 34 χρονών).
Ολη η ομιλια Καραμανλη στο πρωτο σχολιο..
ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ κ. ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
ΣΤΗΝ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ»
......Είναι ίσως παράδοξο ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί στην Ευρώπη και αλλού που θεωρούν ότι η επιχειρηματικότητα, ο κατεξοχήν μοχλός της ανάπτυξης και της προόδου, είναι εξ ορισμού αντίθετη με κάθε έννοια κοινωνικής ευαισθησίας. Ότι αναγκαστικά ταυτίζεται με την ανελέητη επιδίωξη του κέρδους, μ’ έναν ανταγωνισμό που θέτει στο περιθώριο κάθε άλλη αξία και επιδίωξη.
Κυρίες και κύριοι,
Για τη μεγάλη παράδοση πολιτικής σκέψης στην οποία ανήκω προσωπικά, η επιχειρηματικότητα είναι μια έννοια που ανοίγεται πολύ ευρύτερα από το καθαρά οικονομικό πεδίο δράσης. Είναι το γνώρισμα του ανθρώπου να χρησιμοποιεί τις συγκεκριμένες γνώσεις, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του για να επιλύει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, για να βελτιώνει τους όρους της ζωής του ίδιου και των συνανθρώπων του. Σε μια κοινωνία όπου κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει το σύνολο της γνώσης, η επιχειρηματικότητα είναι το αποτελεσματικό εργαλείο που διαθέτουμε, ώστε διαφορετικοί συνδυασμοί γνώσης, φαντασίας και δυνατοτήτων να δοκιμάζονται στην πράξη και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ώστε αυτοί που θα αποδειχθούν επιτυχέστεροι να γίνουν εντέλει κοινό κτήμα.........
........Για τη μεγάλη λοιπόν παράδοση πολιτικής σκέψης στην οποία ανήκω η πρόοδος, αλλά και η επιβίωση, μιας κοινωνίας εξαρτάται από το βαθμό ελευθερίας και τα κίνητρα των ανθρώπων να αναλαμβάνουν επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, από τη γνώση που είναι διαθέσιμη στον καθένα ως κοινωνικό κεφάλαιο, από την ευκολία με την οποία το αποτέλεσμα της επιχειρηματικής δράσης μπορεί να περάσει στην κοινωνία.
Εξαρτάται όμως κι από έναν ακόμη παράγοντα, ιδιαίτερα σημαντικό, που, συχνά σκοπίμως ή ακουσίως παραβλέπεται: από τη δυνατότητα της κοινωνίας να ενσωματώνει στην επιχειρηματική δράση τις θεμελιώδεις αξίες της. Η πρόσφατη έξαρση του διαλόγου για έννοιες όπως η «εταιρική κοινωνική ευθύνη» είναι μια απόδειξη ότι ακόμη και σε περιόδους κρίσης της διεθνούς οικονομίας, η επιτυχία μιας επιχείρησης δεν εξαρτάται αποκλειστικά από την κερδοφορία της, αλλά, σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό, από την ποιότητα των μέσων που χρησιμοποιεί για πετύχει την κερδοφορία αυτή. Οι επιχειρήσεις, όπως άλλωστε και κάθε φορέας ιδιωτικός ή δημόσιος που ενεργοποιείται σε μια κοινωνία, κινείται μέσα στο εκάστοτε σύστημα αξιών της κοινωνίας αυτής και βάσει αυτών των αξιών κρίνεται...............
.....Ο δρόμος αυτός βέβαια είναι δύσκολος. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, αν και το 47% των Ευρωπαίων πολιτών εκδηλώνουν προτίμηση για την ανεξάρτητη εργασία, μόνο το 17% καταφέρνει να υλοποιήσει την επιθυμία αυτή. Στην Ευρώπη, ο κίνδυνος αποτυχίας ακυρώνει περίπου τα μισά επιχειρηματικά σχέδια, την ώρα που στις ΗΠΑ το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνά το 1/3. Και μάλιστα, η σύγκριση αυτή γίνεται ακόμα πιο αρνητική για την Ευρώπη, αν συνυπολογίσουμε τη γήρανση του πληθυσμού και τη συνεπακόλουθη μείωση των ενεργών επιχειρηματικά ατόμων (εκείνων δηλαδή που βρίσκονται στην ηλικία μεταξύ 25 και 34 χρονών).
Ολη η ομιλια Καραμανλη στο πρωτο σχολιο..
Σχόλια
ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ κ. ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
ΣΤΗΝ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ»
Κυρίες και κύριοι,
Θέλω, πρώτα απ’ όλα, να καλωσορίσω τους εκπροσώπους των εργοδοτών και των εργαζόμενων που συμμετέχουν σ’ αυτή τη Διάσκεψη της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό το βήμα διαλόγου έχει ιδιαίτερη σημασία, σε μια εποχή, όπως η σημερινή, όταν η επιχειρηματικότητα, η απασχόληση, αλλά και συνολικά η έννοια της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, εκ των πραγμάτων, πρέπει να αναπροσδιοριστούν για να απαντήσουν στις νέες συνθήκες και προκλήσεις.
Σ’ αυτή τη συνθήκη λοιπόν, όπου το ερώτημα δεν είναι αν τα πράγματα θα αλλάξουν, αλλά το προς τα πού θα κινηθεί η αναπόδραστη αλλαγή, εμείς, οι Ευρωπαίοι πολίτες, οφείλουμε να ανταποκριθούμε με τόλμη και αποφασιστικότητα στην πρόκληση που έχουμε μπροστά μας: να συμφωνήσουμε, με βάση όλα όσα μας ενώνουν – την κοινή ευρωπαϊκή πολιτιστική παρακαταθήκη, αλλά και τα οράματα για το μέλλον των λαών μας – σε κάποιους θεμελιώδεις άξονες, σε αξίες και στόχους που θα αποτελέσουν τους γνώμονες της συλλογικής μας δράσης από εδώ και μπρος.
Έχουμε χρέος απέναντι σ’ αυτή τη γενιά και σ’ αυτές που έρχονται, αν όχι να προσδιορίσουμε τις εξελίξεις στις κοινωνίες μας, τουλάχιστον να διαμορφώσουμε μια μεγάλη συμμαχία, μια ευρεία συναίνεση, που θα προκύψει από το διάλογο και τη σύνθεση, ως προς τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των εξελίξεων.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση, είναι αναπόφευκτο η συζήτησή μας να γυρίσει, για μια ακόμη φορά, στην κεντρική αξία που συνέχει την ιστορία και τον πολιτισμό της ηπείρου μας: την αξία του ανθρωπισμού. Γιατί, εντέλει, το πάγιο ζητούμενο για την Ευρώπη είναι, στις εκάστοτε συνθήκες, όπως αυτές διαμορφώνονται, να θέτει στο επίκεντρο του προβληματισμού και της συλλογικής δράσης τον άνθρωπο, τις δυνατότητες και τις ανάγκες του. Έγκειται στην ήπειρό μας, όπου γεννήθηκε η ιδέα του ελεύθερου ατόμου, ως αυτόνομης ηθικής και πολιτικής προσωπικότητας, να καταδεικνύει στην πράξη κάθε φορά, όχι μόνο την επικαιρότητα του ανθρωπισμού, αλλά και την πρακτική του εφαρμογή σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ιδίως μάλιστα εκεί όπου αυτή η εφαρμογή δεν είναι πάντα αυτονόητη, όπως συμβαίνει με την επιχειρηματικότητα.
Είναι ίσως παράδοξο ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί στην Ευρώπη και αλλού που θεωρούν ότι η επιχειρηματικότητα, ο κατεξοχήν μοχλός της ανάπτυξης και της προόδου, είναι εξ ορισμού αντίθετη με κάθε έννοια κοινωνικής ευαισθησίας. Ότι αναγκαστικά ταυτίζεται με την ανελέητη επιδίωξη του κέρδους, μ’ έναν ανταγωνισμό που θέτει στο περιθώριο κάθε άλλη αξία και επιδίωξη.
Κυρίες και κύριοι,
Για τη μεγάλη παράδοση πολιτικής σκέψης στην οποία ανήκω προσωπικά, η επιχειρηματικότητα είναι μια έννοια που ανοίγεται πολύ ευρύτερα από το καθαρά οικονομικό πεδίο δράσης. Είναι το γνώρισμα του ανθρώπου να χρησιμοποιεί τις συγκεκριμένες γνώσεις, τα ταλέντα και τις δεξιότητές του για να επιλύει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, για να βελτιώνει τους όρους της ζωής του ίδιου και των συνανθρώπων του. Σε μια κοινωνία όπου κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει το σύνολο της γνώσης, η επιχειρηματικότητα είναι το αποτελεσματικό εργαλείο που διαθέτουμε, ώστε διαφορετικοί συνδυασμοί γνώσης, φαντασίας και δυνατοτήτων να δοκιμάζονται στην πράξη και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ώστε αυτοί που θα αποδειχθούν επιτυχέστεροι να γίνουν εντέλει κοινό κτήμα.
Και θα προχωρήσω ακόμη περισσότερο: τα σημερινά παγκόσμια πιεστικά προβλήματα, όπως η κλιματική αλλαγή και η επισιτιστική κρίση, μπορούν να λυθούν μόνο μέσα από την κινητοποίηση όλων των δυνάμεων που διαθέτουμε ως ανθρωπότητα. Σ’ αυτή την προσπάθεια, για την εξεύρεση φτηνότερης και καθαρής ενέργειας, για την ανακάλυψη αποτελεσματικότερων και φιλικών προς το περιβάλλον μεθόδων καλλιέργειας, για την διεύρυνση της πρόσβασης των ανθρώπων σε καθαρό νερό, τα κράτη και οι υπερεθνικοί οργανισμοί μπορούν και οφείλουν να παίξουν ρόλο υποβοηθητικό και συντονιστικό. Όμως είναι ακριβώς σ’ αυτό το συντονισμό των επιμέρους προσπαθειών, που πετυχαίνει η οικονομία της αγοράς, όταν συνδυάζεται με την ανθρωπιστική θεμελίωση της δημοκρατίας, που εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για την επιβίωση της ανθρωπότητας στον πλανήτη.
Για τη μεγάλη λοιπόν παράδοση πολιτικής σκέψης στην οποία ανήκω η πρόοδος, αλλά και η επιβίωση, μιας κοινωνίας εξαρτάται από το βαθμό ελευθερίας και τα κίνητρα των ανθρώπων να αναλαμβάνουν επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, από τη γνώση που είναι διαθέσιμη στον καθένα ως κοινωνικό κεφάλαιο, από την ευκολία με την οποία το αποτέλεσμα της επιχειρηματικής δράσης μπορεί να περάσει στην κοινωνία.
Εξαρτάται όμως κι από έναν ακόμη παράγοντα, ιδιαίτερα σημαντικό, που, συχνά σκοπίμως ή ακουσίως παραβλέπεται: από τη δυνατότητα της κοινωνίας να ενσωματώνει στην επιχειρηματική δράση τις θεμελιώδεις αξίες της. Η πρόσφατη έξαρση του διαλόγου για έννοιες όπως η «εταιρική κοινωνική ευθύνη» είναι μια απόδειξη ότι ακόμη και σε περιόδους κρίσης της διεθνούς οικονομίας, η επιτυχία μιας επιχείρησης δεν εξαρτάται αποκλειστικά από την κερδοφορία της, αλλά, σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό, από την ποιότητα των μέσων που χρησιμοποιεί για πετύχει την κερδοφορία αυτή. Οι επιχειρήσεις, όπως άλλωστε και κάθε φορέας ιδιωτικός ή δημόσιος που ενεργοποιείται σε μια κοινωνία, κινείται μέσα στο εκάστοτε σύστημα αξιών της κοινωνίας αυτής και βάσει αυτών των αξιών κρίνεται.
Αυτό είναι άλλωστε και το νόημα του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου, για το οποίο τόσος λόγος γίνεται στα επίσημα κείμενα και τις διακηρύξεις στόχων της Ένωσής μας. Εκφράζει την αποφασιστικότητα των Ευρωπαίων να ενισχύσουμε την οικονομία μας, χωρίς να δεχθούμε εκπτώσεις στις αξίες που μας νοηματοδοτούν ως πρόσωπα και κοινωνίες.
Σε αυτή τη διεθνή συγκύρια λοιπόν, η πρόκληση να διαφυλάξουμε, αλλά και να ενισχύσουμε περαιτέρω, το κεκτημένο αυτό γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Και γίνεται ακόμη πιο πιεστική η ανάγκη να μην υποκύψουμε στις σειρήνες που οδηγούν στην κοινωνική αναλγησία, στη συμπίεση του μισθολογικού κόστους, στην ανασφάλιστη εργασία, στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος και την κατασπατάληση των φυσικών πόρων.
Κυρίες και κύριοι,
Έχουμε χρέος να αποδείξουμε ότι η ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας μπορεί να ενισχυθεί με τρόπο που αρμόζει στη φυσιογνωμία της Ευρώπης και του πολιτισμού της. Και για να το πετύχουμε αυτό οφείλουμε να στραφούμε, για μια ακόμη φορά, στην επιχειρηματικότητα, με την ευρύτατη έννοια του όρου. Να ενθαρρύνουμε νέους συνδυασμούς γνώσεων και δυνατοτήτων που θα ανοίξουν νέους δρόμους δημιουργίας και προκοπής.
Ο δρόμος αυτός βέβαια είναι δύσκολος. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, αν και το 47% των Ευρωπαίων πολιτών εκδηλώνουν προτίμηση για την ανεξάρτητη εργασία, μόνο το 17% καταφέρνει να υλοποιήσει την επιθυμία αυτή. Στην Ευρώπη, ο κίνδυνος αποτυχίας ακυρώνει περίπου τα μισά επιχειρηματικά σχέδια, την ώρα που στις ΗΠΑ το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνά το 1/3. Και μάλιστα, η σύγκριση αυτή γίνεται ακόμα πιο αρνητική για την Ευρώπη, αν συνυπολογίσουμε τη γήρανση του πληθυσμού και τη συνεπακόλουθη μείωση των ενεργών επιχειρηματικά ατόμων (εκείνων δηλαδή που βρίσκονται στην ηλικία μεταξύ 25 και 34 χρονών).
Για την αντιμετώπιση αυτής της υπαρκτής πραγματικότητας, έχουμε να κινηθούμε σε τέσσερις κύριους άξονες:
- Πρώτον, να ενισχύσουμε την αποτελεσματικότητα των ήδη γνωστών και εφαρμοσμένων δράσεων για την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας και την αναβάθμιση του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού.
- Δεύτερον, να ενθαρρύνουμε τη μετάβαση σε μια οικονομία της γνώσης, της ποιότητας και της καινοτομίας, μέσα από την επένδυση στην παιδεία και τον πολιτισμό.
- Τρίτον, να αναλάβουμε συγκεκριμένα μέτρα ώστε η Ένωσή μας να γίνει πέρα από ένωση κρατών και οικονομιών, μια πραγματική ένωση λαών και ανθρώπων που αντιλαμβάνονται και ενισχύουν, ακόμη περισσότερο, με το έργο και τη δράση τους, τους δεσμούς που συνέχουν άρρηκτα τις τύχες και τις προοπτικές τους.
- Τέταρτον, να θέσουμε ως στόχο τη διαμόρφωση μιας νέας νοοτροπίας για την προώθηση της υγιούς επιχειρηματικότητας με έμφαση στις υπηρεσίες, τις νέες τεχνολογίες αιχμής, τη μικρομεσαία επιχείρηση, που είναι και η ραχοκοκαλιά της ευρωπαϊκής οικονομικής δραστηριότητας.
Εύχομαι και ελπίζω η διάσκεψη που σήμερα ξεκινά εδώ στην Αθήνα να συμβάλει ενεργά σ’ αυτούς τους στόχους, για την ανάπτυξη της οικονομίας και των κοινωνιών μας, για το μέλλον της Ευρώπης στον κόσμο.
Με τις σκέψεις αυτές κηρύσσω την έναρξη των εργασιών της Διάσκεψης.