απο την αυριανη Καθημερινη.
Εχουμε μπλέξει σε έναν άρρωστο φαύλο κύκλο από τον οποίο δύσκολα θα βγούμε. Οι σοβαροί και άριστοι δύσκολα πια μπλέκουν με την πολιτική ή αναλαμβάνουν μια υπεύθυνη δημόσια θέση. Βλέπουν τι τραβάει, για παράδειγμα, ο κ. Παναγής Βουρλούμης, υπολογίζουν πόσες ώρες θα περάσει επισκεπτόμενος ανακριτικά γραφεία τα επόμενα χρόνια και αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο. Γιατί κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι τα λεφτά που έδωσε η COSMOTE για τον ΓΕΡΜΑΝΟ ήταν εξωφρενικά πολλά, αλλά δεν ξέρω κανέναν που να τολμά να ισχυρισθεί ότι ο πρόεδρος του ΟΤΕ με την «τρέλα» που έχει σε θέματα ηθικής ήξερε ότι κρυβόταν κάτι άλλο πίσω από την πώληση. Τα παραδείγματα τύπου Βουρλούμη είναι πολλά, όμως, από τη διδάκτορα του Χάρβαρντ που τόλμησε να γίνει υποδιοικητής στο ΙΚΑ και τραβολογιόταν από ανεκδιήγητους συνδικαλιστές στα ποινικά δικαστήρια έως τον νεαρό Γ.Γ. που έπεσε πάνω σε εστία διαφθοράς και φοβήθηκε για τη ζωή του.
Αυτή είναι η μία πλευρά του δράματος. Η άλλη είναι πως κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει σε αυτή τη χώρα χωρίς να έχει κοντά του ημιλαμόγια στην καλύτερη περίπτωση, λαμόγια κανονικά στη χειρότερη. Δεν βγαίνει πέρα αλλιώς. Οποιος πάει με το σταυρό στο χέρι και τεχνοκράτες συμβούλους να αντιμετωπίσει τον εσμό συνδικαλιστών, μεσαζόντων, κομματικών παραγοντίσκων, παραδημοσιογραφικά κυκλώματα παραπολιτικών και λάσπης κ.λπ. κ.λπ. είναι βέβαιο ότι θα πέσει σε τοίχο. Είναι περίπου σαν να πηγαίνεις να δεις τον αρχινονό στη Σικελία και να έχεις ως σύμβουλο τον Ιερώνυμο ή κάποιον από τη Φιλοζωική. Και εκεί αρχίζουν οι εκπτώσεις, γιατί από την ώρα που ανοίγεις την πόρτα στα αρπακτικά πρέπει το βράδυ να μετράς τα δικά σου δάχτυλα και να βεβαιώνεσαι ότι δεν έχεις και εσύ αλλάξει σαν άνθρωπος. Γιατί συμβαίνει και αυτό, όπως έχουμε δει στην πολιτική.
Ο ιδιοφυής καθηγητής γίνεται ένας φαύλος πολιτικάντης που ξεχνάει την επιστήμη και το ρίχνει στα ρουσφέτια, ο πετυχημένος επιχειρηματίας γίνεται κρατικιστής και προστάτης των συντεχνιών και ούτω καθ’ εξής.
Αυτή την ώρα η χώρα έχει ανάγκη να γεννηθεί μια αίσθηση καθήκοντος και ευθύνης σε όσους φιλοδοξούν να ασχοληθούν με την πολιτική ή τις κρατικές υποθέσεις. Να φύγουμε από το σημερινό μοντέλο που το να γίνω υπουργός σημαίνει ότι θέλω να γίνω νεόπλουτος, να περνάω καλά και να γνωρίσω πολλούς επιχειρηματίες. Για να γίνει αυτό πρέπει να προστατεύσουμε τους σοβαρούς ανθρώπους που τολμούν και να εμπνεύσουμε και άλλους να πάρουν το ρίσκο. Και πρέπει να δείχνουμε με το χέρι, και με ονοματεπώνυμο τις εστίες διαφθοράς και σπατάλης στο Δημόσιο που εκτρέφουν αυτό το σιχαμερό είδος απατεωνίσκου / συνδικαλιστή / πολιτικού μεσάζοντα / λαμόγιου. Αν δεν τα καταφέρουμε, ο εσμός της διεφθαρμένης μετριότητας θα μας βυθίσει ακόμη περισσότερο στο τέλμα.
Εχουμε μπλέξει σε έναν άρρωστο φαύλο κύκλο από τον οποίο δύσκολα θα βγούμε. Οι σοβαροί και άριστοι δύσκολα πια μπλέκουν με την πολιτική ή αναλαμβάνουν μια υπεύθυνη δημόσια θέση. Βλέπουν τι τραβάει, για παράδειγμα, ο κ. Παναγής Βουρλούμης, υπολογίζουν πόσες ώρες θα περάσει επισκεπτόμενος ανακριτικά γραφεία τα επόμενα χρόνια και αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο. Γιατί κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι τα λεφτά που έδωσε η COSMOTE για τον ΓΕΡΜΑΝΟ ήταν εξωφρενικά πολλά, αλλά δεν ξέρω κανέναν που να τολμά να ισχυρισθεί ότι ο πρόεδρος του ΟΤΕ με την «τρέλα» που έχει σε θέματα ηθικής ήξερε ότι κρυβόταν κάτι άλλο πίσω από την πώληση. Τα παραδείγματα τύπου Βουρλούμη είναι πολλά, όμως, από τη διδάκτορα του Χάρβαρντ που τόλμησε να γίνει υποδιοικητής στο ΙΚΑ και τραβολογιόταν από ανεκδιήγητους συνδικαλιστές στα ποινικά δικαστήρια έως τον νεαρό Γ.Γ. που έπεσε πάνω σε εστία διαφθοράς και φοβήθηκε για τη ζωή του.
Αυτή είναι η μία πλευρά του δράματος. Η άλλη είναι πως κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει σε αυτή τη χώρα χωρίς να έχει κοντά του ημιλαμόγια στην καλύτερη περίπτωση, λαμόγια κανονικά στη χειρότερη. Δεν βγαίνει πέρα αλλιώς. Οποιος πάει με το σταυρό στο χέρι και τεχνοκράτες συμβούλους να αντιμετωπίσει τον εσμό συνδικαλιστών, μεσαζόντων, κομματικών παραγοντίσκων, παραδημοσιογραφικά κυκλώματα παραπολιτικών και λάσπης κ.λπ. κ.λπ. είναι βέβαιο ότι θα πέσει σε τοίχο. Είναι περίπου σαν να πηγαίνεις να δεις τον αρχινονό στη Σικελία και να έχεις ως σύμβουλο τον Ιερώνυμο ή κάποιον από τη Φιλοζωική. Και εκεί αρχίζουν οι εκπτώσεις, γιατί από την ώρα που ανοίγεις την πόρτα στα αρπακτικά πρέπει το βράδυ να μετράς τα δικά σου δάχτυλα και να βεβαιώνεσαι ότι δεν έχεις και εσύ αλλάξει σαν άνθρωπος. Γιατί συμβαίνει και αυτό, όπως έχουμε δει στην πολιτική.
Ο ιδιοφυής καθηγητής γίνεται ένας φαύλος πολιτικάντης που ξεχνάει την επιστήμη και το ρίχνει στα ρουσφέτια, ο πετυχημένος επιχειρηματίας γίνεται κρατικιστής και προστάτης των συντεχνιών και ούτω καθ’ εξής.
Αυτή την ώρα η χώρα έχει ανάγκη να γεννηθεί μια αίσθηση καθήκοντος και ευθύνης σε όσους φιλοδοξούν να ασχοληθούν με την πολιτική ή τις κρατικές υποθέσεις. Να φύγουμε από το σημερινό μοντέλο που το να γίνω υπουργός σημαίνει ότι θέλω να γίνω νεόπλουτος, να περνάω καλά και να γνωρίσω πολλούς επιχειρηματίες. Για να γίνει αυτό πρέπει να προστατεύσουμε τους σοβαρούς ανθρώπους που τολμούν και να εμπνεύσουμε και άλλους να πάρουν το ρίσκο. Και πρέπει να δείχνουμε με το χέρι, και με ονοματεπώνυμο τις εστίες διαφθοράς και σπατάλης στο Δημόσιο που εκτρέφουν αυτό το σιχαμερό είδος απατεωνίσκου / συνδικαλιστή / πολιτικού μεσάζοντα / λαμόγιου. Αν δεν τα καταφέρουμε, ο εσμός της διεφθαρμένης μετριότητας θα μας βυθίσει ακόμη περισσότερο στο τέλμα.
Σχόλια