Στο παρακάτω κείμενο θα βρείτε πολ΄θ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη νέα Συρία. Φυσικά ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται αλλά απο την άλλη σε περιόδους ανακατατάξεων παρουσιάζονται και οι μεγαλύτερες ευκαιρίες για τους πραγματικούς παίκτες
Η «νέα» Συρία των ισλαμιστών σουνιτών ανταρτών της οργάνωσης Ταχρίρ Αλ-Σαμ (HTS) προσπαθεί να βρει τον νέο της βηματισμό για την δική της «επόμενη μέρα», καλούμενη πρωτίστως να διαχειριστεί το φλέγον ζήτημα του καθεστώτος που θα ισχύσει για τις τρεις σημαντικότερες μειονότητες που διαβιούν στη χώρα: Τους Δρούζους (συμπαγής πληθυσμός των οποίων υπάρχει στην επαρχία Σουέϊντα, στην νότια Συρία επί της μεθορίου με την Ιορδανία και κοντά στα συριακά εδάφη που ελέγχονται από τον ισραηλινό στρατό αφότου κατέρρευσε το καθεστώς Άσαντ), τους Κούρδους (στην βορειοανατολική Συρία στα σύνορα με την Τουρκία και το Ιράκ) και τους Αλεβίτες (οι οποίοι, αφότου κατέρρευσε το καθεστώς Άσαντ, με το οποίο είχαν ιδιαίτερους δεσμούς, έχουν αφεθεί από τους αντάρτες να μετακινηθούν είτε προς τις μεσογειακές ακτές της χώρας, πλησίον των ρωσικών στρατιωτικών βάσεων της Λαττάκειας και της Ταρτούς, είτε να περάσουν τα σύνορα και να καταφύγουν στον γειτονικό Λίβανο).
Αναφερόμενος στις λεπτές ισορροπίες που τελούν υπό διαμόρφωση την επαύριον της επικράτησης των ανταρτών της HTS, ο Γαβριήλ Χαρίτος επεσήμανε την αυξημένη κινητικότητα που παρατηρείται στις τάξεις της εθνοθρησκευτικής κοινότητας των Δρούζων της νότιας Συρίας. Συγκεκριμένα, επειδή οι Δρούζοι κατοικούν σε τέσσερεις διαφορετικές χώρες (Συρία, Λίβανο, Ισραήλ και Ιορδανία), και δεδομένης της εμπεδωμένης ανά τους αιώνες κουλτούρας διατήρησης ‘άτυπων διαύλων’ συντονισμού μεταξύ των Δρούζων δημογερόντων/Σεΐχηδων που αποφασίζουν ποιες τοπικές συμμαχίες θα συνάψουν οι τοπικές τους κοινότητες, παρουσιάζει ενδιαφέρον το φαινόμενο ότι δεν έχουν καταλήξει ακόμα ποιο καθεστώς θα προτιμήσουν να αποδεχθούν για τους Δρούζους της συριακής επαρχίας Σουέΐντα, που αποτελεί και την ιστορική κοιτίδα της εθνοθρησκευτικής τους κοινότητας ανά τους αιώνες.
Ο κ. Χαρίτος παρέθεσε τις εξής σημαντικές εξελίξεις που διαδραματίζονται το τελευταίο δεκαήμερο. Προτού καν περάσουν τα πρώτα δύο εικοσιτετράωρα από την κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ, ο ηγέτης των Δρούζων του Ισραήλ, Μουάφακ Ταρίφ, μετέβη αρχικά στο Αμπού Ντάμπι, όπου συναντήθηκε με τον Πρόεδρο των ΗΑΕ, Σεΐχη Μοχάμαντ Μπιν Ζάγιεντ, και στη συνέχεια στο Τελ Αβίβ, όπου συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου, μεταφέροντας το αίτημα των Δρούζων της Συρίας, να συνεργαστούν το Ισραήλ και τα ΗΑΕ για να ισχύσει καθεστώς ευρείας αυτονομίας των Δρούζων στο πλαίσιο της «νέας» Συρίας, ή ακόμα και να αποκτήσουν ανεξάρτητο κράτος – κάτι που θα γινόταν για πρώτη φορά στην Ιστορία της συγκεκριμένη εθνοθρησκευτικής κοινότητας. Από την άλλη όμως, στα μέσα της περασμένης εβδομάδας, αντιπροσωπεία των ανταρτών της HTS μετέβη στην επαρχία Σουέϊντα, σε μία προσπάθεια να πείσει τους τοπικούς Δρούζους δημογέροντες να μην προτιμήσουν αποσχιστικές λύσεις. Την περασμένη Κυριακή, ο ηγέτης των Δρούζων του Λιβάνου, Ουαλίντ Τζουμπλάτ, μετέβη στην Δαμασκό – την ίδια, μάλιστα, ημέρα της επίσκεψης του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν – όπου, αφού συναντήθηκε με τον νέο ισχυρό άνδρα της Συρίας και ηγέτη των ανταρτών, δήλωσε ότι «οι Δρούζοι του Λιβάνου επιθυμούν να δουν μία Συρία ενιαία», προσθέτοντας ότι «πρέπει να αντιμετωπιστεί η ισραηλινή επεκτατικότητα» – μία δήλωση που, εμμέσως πλην σαφώς, απηχεί τις απόψεις των Δρούζων του Λιβάνου όσον αφορά το μελλοντικό καθεστώς των ομοεθνών τους που διαβιούν εντός της συριακής επικράτειας.
Αποτιμώντας τις εξελίξεις που σχετίζονται με την «επόμενη μέρα» των Δρούζων της Συρίας, ο Γαβριήλ Χαρίτος σχολίασε ότι η θεσμική «λύση» που τελικά θα εφαρμοστεί, μοιραία θα αποτελέσει ένα σημαντικό πρόκριμα/μοντέλο ανάλογης διευθέτησης για την θέση των Κούρδων και των Αλεβιτών στο πλαίσιο της «νέας» Συρίας. Έτι περαιτέρω – και επειδή καθ’ όπως φαίνεται η λύση για τους Κούρδους θα είναι αυτή που θα προκύψει από την δύναμη των όπλων – η διευθέτηση του ζητήματος των Δρούζων θα αποτελέσει πρόκριμα κυρίως για την θέση των Αλεβιτών, η κοιτίδα των οποίων ανέκαθεν θεωρούνταν οι συριακές μεσογειακές ακτές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις περιφερειακές ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο και τον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών της.
Σχόλια