Την 17 Ιανουαρίου γνώρισα έναν φίλο στο σταθμό του τρένου Hankou στη Wuhan, 17 ημέρες μετά τα πρώτα κρούσματα της κοροναϊού είχε αναφερθεί.
Ήταν το μόνο πρόσωπο που φορούσε μάσκα προσώπου. Την εποχή εκείνη, η επίσημη γραμμή ήταν ότι τα πάντα ήταν υπό έλεγχο και η εξάπλωση του ιού θα αποφευχθεί. "Η αγορά θαλασσινών Huanan απέχει μόνο δύο τετράγωνα μακριά", έλεγα, μια αναφορά στο επίκεντρο της επιδημίας. Σε ένα εστιατόριο όλη τη νύχτα, οι γυάλινες δεξαμενές κολύμπιζαν με τη ζωή. Φάγαμε τα ζυμαρικά με τα καβούρια. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι, μεθυσμένοι με χαμόγελο καμπίνες μετά τα πάρτι της εταιρείας τους στο τέλος του έτους. Ένας άνδρας διπλασιάστηκε για να κάνει εμετό και μια νεαρή γυναίκα τον χτύπησε στο πίσω μέρος: "Έτοιμοι για ένα άλλο γύρο;"
Πριν από μια εβδομάδα, ο πανικός εξακολουθούσε να περιορίζεται στους συνταξιούχους που είναι συνειδητοί στην υγεία, πάντα επιρρεπείς σε ανησυχίες για εποχιακές ασθένειες. Οι ειδήσεις ενός ιού απλώς έδωσαν στους ηλικιωμένους έναν άλλο λόγο να διδάξουν στους νέους: μην βγείτε, πίνετε άφθονο νερό. Υπήρχαν επίσης οι θεωρητικοί συνωμοσίας που αμφισβητούσαν τις επίσημες ειδήσεις, αλλά δεν μπορούσαν να παρέχουν πιο αξιόπιστες πληροφορίες. Για τους περισσότερους από εμάς, η φθορά μιας μάσκας φαινόταν λογική και λογική. Ποιος θέλησε να συσχετιστεί με παρανοϊκούς συνταξιούχους ή άσχημα ενημερωμένους στρόγγλους;
Το Wuhan δεν είναι πόλη φόβου. Δεν μπορώ να σκεφτώ μια εποχή που η πατρίδα μου έχει πιάσει πανικό. Ίσως αυτό να έχει σχέση με το επαναστατικό του παρελθόν - η πόλη είναι ο τόπος της εξέγερσης του Wuchang το 1911 που ανέτρεψε τη δυναστεία Qing. Αν μια επανάσταση δεν μας έβαλε μάχη, δεν θα υπάρξει ούτε ένας ιός.
Το 1998, όταν ήμουν παιδί που μεγάλωσε στο Wuhan, μια πλημμύρα ξέσπασε τα φράγματα στον ποταμό Yangtze. Οι γειτονιές ήταν βαθιά στο νερό και οι δημόσιες συγκοινωνίες σταμάτησαν. Τα επίπεδα εδάφους των σπιτιών και των πολυκατοικιών ήταν βυθισμένα, έτσι τα παιδιά θα έπαιζαν μαζί στους δεύτερους ορόφους των κτιρίων, πυροβόλησαν όπλα BB σε νεκρά ζώα που έπεφταν στο νερό. Ενώ είχαμε μια υδαρή διακοπή, οι γονείς μας συνέχισαν να εργάζονται. Οι κάτοικοι του Wuhan έχουν μια υπερβολικά ανθεκτική ράβδωση: όσο πιο ακραία είναι μια πρόκληση, τόσο περισσότερο ανεβαίνουμε σε αυτό.
Όταν ήρθε η ώρα για να φύγει ο φίλος μου στις 19 Ιανουαρίου, επίσημες αναφορές από άλλες επαρχίες μας ενημέρωσαν ότι ο ιός δεν περιοριζόταν στο Wuhan και ότι θα μπορούσε να μεταδοθεί μεταξύ ανθρώπων μεταφορέων. Αν και τα σούπερ μάρκετ ήταν ακόμα γεμάτα με τους ντόπιους να συγκεντρώνουν τους εορτασμούς για το σεληνιακό νέο έτος, η ατμόσφαιρα είχε γίνει πιο έντονη. Ήμουν μόνο πίσω στην πόλη για τις αργίες, και έγραψα στο πανεπιστήμιο μου στην Αυστραλία για την επέκταση της άδειας μου.
Την επόμενη μέρα, κατέληξα με συμπτώματα παρόμοια με το κρύο. Στην τοπική κλινική, ο γιατρός, ο μόνος που φοράει μάσκα προσώπου, έχει συνταγογραφήσει αντιβιοτικά, φάρμακα για την καταπολέμηση πυρετού και παραδοσιακή ιατρική αγιόκλημα. Δεν είχα πυρετό, οπότε έγραψε το όνομά μου και την ηλικία μου, πριν ενημερώσω ένα πλήθος ασθενών ότι η κλινική είχε τελειώσει από μάσκες προσώπου. Ρίξτε μια ματιά στο φαρμακείο δίπλα, πρότεινε. «Τι μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε να αρρωστήσουμε», ρώτησε κάποιος. Ο γιατρός μείωσε τη μάσκα του και απάντησε: "Δοκιμάστε τη θετική σκέψη." Όλοι γελούσαν.
Στα ράφια του φαρμακείου παρέχονται όλα τα είδη μάσκας προσώπου. Δυστυχώς, πριν επιλέξω μια τυχαία χούφτα. Ένας άλλος πελάτης έφτασε λίγο αργότερα με μια ογκώδη τσάντα για να αγοράσει το υπόλοιπο απόθεμα. Στη Σαγκάη και στο Πεκίνο, οι μάσκες πωλούσαν ήδη - στο Wuhan, είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να βρεθούν. Καθώς πλησίασε το νέο έτος, έγιναν πανταχού παρόντες, όπως τα άνθη αχλαδιών που ξεχύνονται από την εποχή.
Πολλοί άνθρωποι έπεφταν με κρυολογήματα - κάποιοι πραγματικοί, κάποιοι φανταστικοί. Θα έπρεπε να συναντήσω φίλους για μεσημεριανό γεύμα στο κέντρο της πόλης. Ελάτε και πίνετε τον ιό, είπαν. Κανείς από εμάς δεν πρότεινε την ακύρωση. Τα εστιατόρια ήταν πιο άδεινα από το συνηθισμένο και από τη στιγμή που είχαμε τελειώσει, είμαστε οι μόνοι που έφυγαν. Έξω, καθώς περπατούσαμε στο Απελευθερωτικό Πάρκο, βγήκαμε από τις μάσκες μας. Δεν είχα δει ποτέ το πάρκο τόσο ήσυχο. "Είναι επειδή σήμερα βρέχει", είπε ο φίλος μου, σπρώχνοντας το κολάρο του.
Στις 2 π.μ. στις 23 Ιανουαρίου, οι κάτοικοι του Wuhan μάθαιναν ότι σε οκτώ ώρες, τα λεωφορεία, τα τρένα, οι πτήσεις και τα πορθμεία θα αναστατώνταν από και προς την πόλη. Το αεροδρόμιο, ο σιδηροδρομικός σταθμός και το μετρό έκλεισαν. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας κάλεσε την καραντίνα "χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της δημόσιας υγείας". Σχετικά μηνύματα πλημμύρισαν το τηλέφωνό μου. Έριξα μερικά αναβράζοντα δισκία βιταμινών σε ένα ποτήρι νερό. Οι γονείς μου πήγαν για ψώνια στο απόθεμα. τα εμπορεύματα άρπαξαν μόλις τα έφτιαξαν στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Το σούπερ μάρκετ έκλεισε το πρωί, για να ανοίξει ξανά σε απροσδιόριστη ημερομηνία. Στην πόρτα ένας φρουρός ασφαλείας άγγιξε το κεφάλι του καθενός με ένα θερμόμετρο, σαν να τους έδωσε μια ευλογία.
Είναι ένα δεκαπενθήμερο από τότε που συναντήθηκα με τον φίλο μου στο σταθμό Hankou. Η αγορά θαλασσινών Huanan έκλεισε στις 21 Ιανουαρίου. Η γειτονιά μου είναι σχεδόν ερημική και κοιμάμαι ασυνήθιστα καλά. Η είδηση κυριαρχείται από ένα συνδυασμό εορτασμών του νέου έτους και ανιδιοτελών ιατρών και νοσοκόμων που τιμήθηκαν από τα κινεζικά μέσα ενημέρωσης ως πρωταγωνιστές ήρωες. Στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, η κρίση έχει εξελιχθεί σε δοκιμασία για τα ελαττώματα και τα πλεονεκτήματα της κινεζικής κυβέρνησης. Καμία από τις πλευρές δεν έχει αλλάξει θέση, αλλά τώρα έχουν νέα παραδείγματα για να επικαλεστούν νέες δικαιολογίες για να επαινέσουν ή να επικρίνουν το κράτος. Δεν ήθελα να γράψω μια λέξη. Wuhan δεν ήταν ένα επιχείρημα για μένα να μαρκάρισμα σε μια συζήτηση. Οι άνθρωποι σε μια πόλη σε καραντίνα δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική βαθμολογία.
• Ο Xiaoyu Lu είναι φοιτητής έρευνας, ταξιδιωτικός συγγραφέας και συνήθης συνεισφέρων στα κινεζικά μέσα ενημέρωσης
• Αυτό το άρθρο μεταφράστηκε από Allen Young. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Los Angeles Review of Books Channel της Κίνας
Σχόλια