Η γνωστή ηθοποιός Κατρίν Ντενέβ και άλλες 99 Γαλλίδες σημειώνουν σε ανοικτή επιστολή τους ότι οι άνδρες έχουν δικαίωμα στο «καμάκι» και προειδοποιούν για τον κίνδυνο ενός «νέου πουριτανισμού», στον απόηχο του σκανδάλου σεξουαλικής παρενόχλησης στο Χόλιγουντ.
Η επιστολή δημοσιεύθηκε την Τρίτη στη γαλλική εφημερίδα Le Monde.
«Άνδρες τιμωρούνται συλλογικά ή εκδιώκονται από τη δουλειά τους όταν το μόνο που έκαναν είναι να αγγίξουν το γόνατο κάποιου ή κάποιας ή να προσπαθήσουν να "κλέψουν" ένα φιλί», αναφέρουν οι 100 Γαλλίδες.
«Ο βιασμός είναι έγκλημα, αλλά το να προσπαθείς να σαγηνεύσεις κάποιον, ακόμη και επίμονα ή αδέξια δεν είναι. Ούτε το να φέρεται ένας άνδρας σαν τζέντλεμαν είναι σωβινιστική επίθεση», συνεχίζουν.
Οι 100 γυναίκες ξεκαθαρίζουν ότι είναι νομιμοποιημένο και απαραίτητο να καταγγέλλεται η κατάχρηση εξουσίας από συγκεκριμένους άνδρες, ωστόσο σημειώνουν ότι η κατάσταση κινδυνεύει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο, με τρόπο που οι γυναίκες να εμφανίζονται ως πλήρως αδύναμες ή ως μόνιμα θύματα.
«Σαν γυναίκες δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε έναν τέτοιο φεμινισμό, ο οποίος πέραν του να αποκηρύσσει σωστά την κατάχρηση εξουσίας, φτάνει στο μίσος για τους άνδρες και για τη σεξουαλικότητα».
Μεταξύ των 100 γυναικών, υπάρχουν γνωστές φιγούρες, όπως η ηθοποιός Κριστίν Μπουασόν, η συντηρητική δημοσιογράφος Ελιζαμπέτ Λεβί και η γνωστή σταρ πορνογραφικών ταινιών τη δεκαετία του '70 Μπριζίτ Λαέ, καθώς και η συγγραφέας και δημοσιογράφος Κατρίν Μιγέ.
Την επιστολή συνυπογράφουν και λιγότερο γνωστές προσωπικότητες από τον χώρο της ψυχαγωγίας, των τεχνών, των μέσων ενημέρωσης, καθώς και καθηγήτριες πανεπιστημίου.
Η Κατρίν Ντενέβ (Catherine Deneuve, πραγματικό όνομα Κατρίν Φαμπιέν Ντορλεάκ, γεννημένη στις 22 Οκτωβρίου 1943) είναι Γαλλίδα ηθοποιός που έγινε γνωστή για ρόλους απόμακρων, μυστηριωδών γυναικών που ενσάρκωσε για διάφορους σκηνοθέτες, μεταξύ των οποίων οι Λουίς Μπουνιουέλ και Ρόμαν Πολάνσκι[9][10]. Ήταν δεκατέσσερις φορές υποψήφια για τα Βραβεία Σεζάρ, κέρδισε δύο.
Η Ντενέβ ήρθε για πρώτη φορά στο προσκήνιο το 1964 με την ταινία του Ζακ Ντεμύ Οι Ομπρέλες του Χερβούργου (Les Parapluies de Cherbourg), πριν γίνει σταρ του Πολάνσκι στην ταινία Αποστροφή (Repulsion) (1965) και του Μπουνιουέλ στις ταινίες Η Ωραία της Ημέρας (Belle de Jour) (1967) και Τριστάνα (Tristana) (1970). Κέρδισε δύο Βραβεία Σεζάρ για την Καλύτερη Ηθοποιό για την ερμηνεία της στην ταινία του Φρανσουά Τρυφώ Το Τελευταίο Μετρό (Le Dernier Métro) (1980) και του Ρεζί Βαργκνιέ Ινδοκίνα (Indochine) (1992). Ήταν επίσης υποψήφια για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Ινδοκίνα (Indochine) και για το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την ταινία Belle de Jour. Άλλες ταινίες της περιλαμβάνουν τις Αίμα και Πάθος (The Hunger) (1983), Κάτω από τα Φώτα της Πλατείας (Place Vendôme) (1998), Χορεύοντας στο Σκοτάδι (Dancer in the Dark) (2000) και 8 Γυναίκες (8 Femmes) (2002). Το 2008 έκανε την εκατοστή της εμφάνιση στην ταινία Μια Νύχτα Χριστουγέννων (Un conte de Noël).
Σχόλια