Η σιωπή στην αίθουσα συσκέψεων ήταν εκκωφαντική
Ο πρόεδρος βημάτιζε νευρικά πέρα δώθε σαν νάχε μηχανάκι στον πισινό αλλά το παχύ χαλί (Μοιραράκη) έπνιγε τον ήχο των βημάτων του...
Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν ο ρόγχος του αιρ κοντίσιον και κάθε τόσο οι ρουφηξιές του Φλωμπέρ στον καπουτσίνο...
Τον άφηναν, γιατί αλλιώς τον έπαιρνε ο ύπνος στις πολύωρες συσκέψεις και ακουγόταν να ροχαλίζει πράμα που την έσπαγε στον πρόεδρο και μετά την πλήρωναν όλοι...
Ολο το απόγευμα είχαν καθήσει και είχαν συγκρίνει τα δύο προγράμματα, το δικό τους και του Αρτέμη...
Ηταν ίδια...
Οταν λέμε ίδια, ίδια...
Το κάθαρμα, πήγε και μας αντέγραψε κανονικά, την καταδίκη μου μέσα, ακούστηκε να λέει μέσα απ' τα δόντια του ένας απ' τους συμβούλους...
Κάτι πρέπει να κάνουμε, μούγκρισε μέσα από τα δόντια του ο πρόεδρος , εμπρός σκεφτείτε κάτι αυτός θα μας πάρει τη δουλειά , το καταλαβαίνετε?
Να κάνουμε γραφεία πρωθυπουργού σε κάθε χωριό, πρότεινε ένας...
Σώπα ρε, και θα τρέχω εγώ σε κάθε κωλοχώρι για να με βλέπουν οι λόκαλς μπας και με ψηφίσουν? Ασε να λείπει το βύσσινο απάντησε αμέσως ο πρόεδρος...
Στην πραγματικότητα ήταν σε αδιέξοδο...
Ολο το απόγευμα κλεισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο είχαν σκεφτεί κάθε πιθανή και απίθανη (πχ να φορέσει γραβάτα ο πρόεδρος) λύση αλλά ήταν μάταιο...
Μέχρι που μίλησε ο Παναγιώτης...
Πρόεδρε σου έχω τη λύση...
Τον κοίταξαν όλοι με περιέργεια...
Να διορίσουμε κόσμο πρόεδρε, όσο περισσότερους μπορούμε...
Εγώ ξεκίνησα ήδη...
Η ένταση έφυγε αμέσως από το δωμάτιο...
Διορισμοί...
Παλιά, καλή, δοκιμασμένη λύση...
Ο πρόεδρος άνοιξε την πόρτα..
Λίγο πριν την κλείσει πίσω του, γύρισε και είπε την τελευταία του λέξη...
Κάντε το...
Διορίστε ότι κινείται και μας ψηφίζει....
ΥΓ Η ιστορία που διαβάσατε είναι φανταστική και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με υπαρκτά πρόσωπα ή καταστάσεις. Είναι ένα φανταστικό κείμενο, ένα διήγημα, και δεν δεν έχει καν σχέση με την επικαιρότητα.
Σχόλια