Ο Νίκος ο Παχύς βάδιζε με δυσκολία...
Είχε τα νεύρα του εδώ και μέρες αλλά σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα...
Οταν ο σύντροφος πρόεδρος του είπε ότι έπρεπε να παραδώσει την καρέκλα για να κάτσει άλλος του είχε έρθει ο ουρανός σφοντύλι...
Εκείνο το βράδυ παράγγειλε 17 πίτες με απ' όλα, 4 πατάτες (με τσένταρ) και 3 μερίδες λουκανικα...
Στο παιδί του ντελίβερι που τον κοίταξε περίεργα και είχε γουρλώσει τα μάτια όταν έφερε την παραγγελία, είπε ότι περίμενε κόσμο - τουλάχιστον 7 με 8 άτομα ...΄
Απο τότε έτρωγε ασταμάτητα...
Ομως σήμερα είχε έρθει η ώρα που θα έβλεπε κατά πρόσωπο τον σύντροφο πρόεδρο για να ξηγηθεί μαζί του...
Θα γινόταν κόλαση...
Ολοι μαζί δεν τα είχαν συνεννοηθεί και συμφωνήσει?
Ο ίδιος ο σύντροφος πρόεδρος μαζί με τον παππού Φλωμπέρ δεν του είχαν πει να προχωρήσει κανονικά και να γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον Τζερώνυμο και ότι θα καθάριζαν αυτοί?
Τώρα γιατί τον πούλαγαν έτσι?
Η δικαιολογία ότι τους πίεσε ο Πάνος ο Στρατηλάτης δεν τον έπειθε...
Ο Νίκος ο Παχύς ήξερε ότι στο Μαξίμ'ς έκαναν πλάκα με τον Πάνο τον Στρατηλάτη επειδή νόμιζε ότι ο λόγος του πέρναγε και τον κορόιδευαν πίσω απ' την πλάτη του...
Δεν τον ένοιζε τίποτα..
Απ' τη στιγμή που έχασε την καρέκλα δεν τον ένοιαζε πραγματικά τίποτα...
Οπως και να είχε σήμερα ο σύντροφος πρόεδρος θα τα άκουγε κανονικά...
Τέρμα η πλάκα...
Πλησίαζε την πόρτα του σύντροφου προέδρου όταν του μύρισε λιβάνι...
Κοντοστάθηκε να μυρίσει καλύτερα...
Ναι, ήταν σίγουρος, μύριζε λιβάνι και μάλιστα ακουγόταν κάτι σαν ψαλμωδία...
Προσπάθησε να συγκεντρωθεί καλύτερα (σκεπτόμενος ότι μάλλον λάθος θα έκανε δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος να λιβάνιζε εκεί μέσα, ήταν όλοι άθεοι) και άνοιξε την πόρτα με αποφασιστικότητα και οργή..
Πριν προλάβει να μιλήσει ένιωσε να τον χτυπάει κεραυνός...
Ο σύντροφος πρόεδρος με σκυμένο το κεφάλι πάνω απο ένα θυμιατό σταυροκοπιόταν ενώ απέναντι ο Νίκος ο Διάκος όρθιος με ένα άλλο θυμιατό στο χέρι λιβάνιζε τον χώρο και έλεγε το Δι' ευχών...
Ελεγε το Δι' ευχών ασταμάτητα ενώ σταυροκοπιόταν και αυτός με μανία...
Και οι δύο είχαν βλέμμα απλανές και φοβισμένο, ίσως και πανικόβλητο...
Οταν έκανε να μιλήσει να πει κάτι ο σύντροφος πρόεδρος του έκανε αυστηρό νόημα να σωπάσει και να πάει δίπλα του για να ψάλλουν μαζί ύμνους (απο ένα βιβλιαρακι που είχε μπροστά του) και να πούνε μετά μαζί το Πιστεύω...
Ο Νίκος ο Παχύς έμεινε ακίνητος και ανίκανος να κάνει ή να πεί οτιδήποτε απο το σοκ...
Αδυνατώντας να κατανοήσει αυτά που βίωνε αναρωτήθηκε μήπως έγινε κάτι και πέρασε σε κάποια άλλη διάσταση ή μήπως - και αυτό μάλλον ήταν το πιθανότερο - είχε ήδη έρθει η συντέλεια του κόσμου .....
Εριξε ασυναίσθητα μιά τελευταία ματιά στο δωμάτιο βέβαιος ότι όλα είχαν τελειώσει, έτσι για να δει τις τελευταίες στιγμές απο το μάταιο τούτο κόσμο...
Το μάτι του πήρε σε μιά γωνιά σε ένα τραπεζάκι ένα πακέτο μπισκότα Παπαδοπούλου γεμιστά με σοκολάτα...
Τον έπιασε λιγούρα και κινήθηκε προς τα εκεί όταν στο μεγάλο τραπέζι αντίκρυσε ένα ανοιχτό λάπτοπ, με ανοιγμένη κάμερα και το skype...
Μέσα στην οθόνη ο Τζερώνυμο κοίταζε αυτά που γίνονταν στο δωμάτιο και ήταν φανερό ότι έλεγχε εάν όλα γίνονταν όπως έπρεπε...
Κατάλαβε...
Κούνησε το κεφάλι με κατανόηση...
Πήρε δυό τρία μπισκότα , πήγε κοντά στον σύντροφο πρόεδρο έσκυψε το κεφάλι και άρχισε - και αυτός - μαζί με τους άλλους δύο να λέει με μανία το Δι ευχών...
Σε λίγο θα έλεγε και το Πιστεύω...
Εξ άλλου το ήξερε απ' εξω...
ΥΓ Το κείμενο είναι λογοτεχνικό, σατιρικό χιουμοριστικό, και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με υπαρκτά πρόσωπα ή καταστάσεις. Είναι αποκύημα φαντασίας όπως κάθε λογοτεχνικό κείμενο.
Σχόλια