Διαβάστε και μόνοι σας...
Λένε πως η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος. Ούτε ο θυμός είναι. Ούτε η απογοήτευση. Και ιδίως η απογοήτευση για την αχαριστία. Ειδικά αυτή που προέρχεται από ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων που έχεις πολλαπλώς βοηθήσει, στηρίξει, ενθαρρύνει, όχι ανέξοδα, και πολλές φορές όχι χωρίς κινδύνους, προσωπικούς ή επαγγελματικούς.
Υπό την έννοια αυτή, και αφού έχω επί ένα 48ωρο και κάτι κάνει διαδοχικές ασκήσεις αυτοσυγκράτησης και διαχείρισης θυμού, θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο πιο... αναίμακτα γίνεται στην πρωτοφανή, προσωπικού χαρακτήρα, επίθεση που υπέστην το Σάββατο από... φίλιες δυνάμεις – από το ΠΑΣΟΚ!
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν, με κατηγόρησε ότι η υπερψήφιση των τροπολογιών του Παππά, out of the blue δε (έξω από κάθε πρόβλεψη, όπως θα λέγαμε), δεν είναι αποτέλεσμα μιας παρασκηνιακής συμφωνίας, όπως εγώ έγραψα (και φυσικά επιμένω!) αλλά μια ιδιοφυής σύλληψη της προέδρου και των συνεργατών της, για να φέρουν σε δύσκολη θέση τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν και αυτό το τελευταίο ομολογώ δυσκολεύτηκα πολύ να το αντιληφθώ. Πού ήταν η δυσκολία μου; Δεν καταλάβαινα πώς μπορεί να ήρθε σε δύσκολη θέση ο ΣΥΡΙΖΑ όταν, ψηφίζοντας τις τροπολογίες Παππά, τον έβγαλες αυτομάτως από τη γωνία στην οποία ήταν ασφυκτικά στριμωγμένος. Αλλά αφού το υποστηρίζει η πρόεδρος, η οποία ενέκρινε, με τις απαραίτητες φυσικά «προσωπικές» πινελιές, την ανακοίνωση του Σαββάτου, είμαι υποχρεωμένος να το δεχθώ.
Εκείνο όμως που δεν θα δεχτώ, είναι ότι έγραψα το ρεπορτάζ καθ’ υπαγόρευση – των παλιών και νέων μου αφεντικών. Ητοι του Ψυχάρη και του Γιάννη Αλαφούζου.
Το πρώτο μού ήταν κατανοητό: Ο Ψυχάρης έχει γίνει σάκος του μποξ, ευθύνεται για όλα τα δεινά αυτής της χώρας, η κυβέρνηση έχει προσωποποιήσει πάνω του τη διαπλοκή, να μη μου ζήτησε να γράψω και κάτι για να χτυπήσω το ΠΑΣΟΚ, για μια συμφωνία η οποία έγινε και τηρήθηκε;
Το δεύτερο, για τον Αλαφούζο, το «νέο» μου αφεντικό, λόγω Σκάι, είναι που με προβλημάτισε. Δεν μπορούσα να το αναλύσω. Μέχρι που πληροφορήθηκα ότι η πρόεδρος «έχει θέμα» με τις δημοσκοπήσεις που κάθε τόσο διενεργεί για λογαριασμό του Σκάι το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, και φευ ενώ καταγράφουν το double score της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ – 30% έναντι 15% στην τελευταία – το ΠΑΣΟΚ το εμφανίζουν στο 4%-4,5%, να μην εισπράττει δηλαδή τίποτε από τη ραγδαία κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ότι διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό. Λες και ο Νίκος Μαραντζίδης κάθεται και γράφει μόνος του τις δημοσκοπήσεις, και ειδικά τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ (αφήνω κατά μέρος του Καμμένου και των υπολοίπων, που είναι σίγουρο...). Το γεγονός ότι το σύνολο σχεδόν των δημοσκοπήσεων δείχνει το ΠΑΣΟΚ ότι κάπου εκεί κινείται, πληρώνοντας την παρατεταμένη αναξιοπιστία του, δεν λέει τίποτε σε εκείνη, αλλά ούτε και στους περί αυτήν. Διότι – κοινό μυστικό πια – διακατέχονται από τον μεγαλοϊδεατισμό τής... «Πράσινης Μηλιάς». Είναι η λογική του «όχι παιδιά, δεν αρμενίζουμε στραβά, ο γιαλός είναι στραβός»!
Αυτός ο πασοκικός μεγαλοϊδεατισμός που λέει ότι στις προσεχείς εκλογές το ΠΑΣΟΚ θα είναι δεύτερο κόμμα, πίσω από τη Νέα Δημοκρατία, εξού και το «προβοκατόρικο» δημοσίευμα του Σαββάτου, το δικό μου δηλαδή, που στόχο είχε – μη γελάτε – να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση, για να εξυπηρετηθεί «ο νέος δικομματισμός»!
Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω με όλα αυτά, και κυρίως με όσα άκουσα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Αλλά αυτό που με «έστειλε» κανονικά, ήταν το επιχείρημα ότι το δημοσίευμα περί συμφωνίας ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ υπαγορεύθηκε από αφεντικά και συμφέροντα.
Σκέφθηκα πολλές φορές να απαντήσω μέσω social media, πότε με τον τίτλο της ταινίας «Κοίτα ποιος μιλάει» και πότε με το «μα καλά, καθρέφτη δεν έχουν σπίτι τους» – οι συντάκτες της ανακοίνωσης και εκείνη ή εκείνοι που την ενέκρινε/αν. Δεν το έκανα, διότι δεν είχε νόημα.
Οταν κυκλοφορεί ως αστικός μύθος το «παράπονο» της Ολγας Κεφαλογιάννη ότι κάποτε ο θειος της ο κύριος Βαρδής (Βαρδινογιάννης) της είπε «Ολγα μου εσύ είσαι ανιψιά μου, αλλά η Φώφη είναι κόρη μου», τι νόημα θα είχε να έλεγα κάτι περισσότερο;
Και όταν ως πολιτικός αστικός μύθος κυκλοφορεί ακόμη ότι ο κύριος Βαρδής επεδίωκε per mare per terra να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ τον Ιούλιο τον εκλογικό νόμο, για να βρει ο Τσίπρας τις ψήφους που του έλειπαν ώστε να ισχύσει η απλή αναλογική από τις προσεχείς εκλογές, και όλοι γνωρίζουν πως θα το επιτύγχανε αν δεν προέκυπτε η σθεναρή στάση ορισμένων βουλευτών του κόμματος, θα προσέθετε κάτι η όποια δική μου ανταπάντηση σε αυτό το επίπεδο;
Ή ακόμη περισσότερο, όταν κυκλοφορεί έντονα (αλλά για διάφορους λόγους απέφυγα να το γράψω το Σάββατο...) ότι η πρόεδρος του Κινήματος συνοδευόμενη από τον Χρήστο Πρωτόπαπα μετέβη αυτοπροσώπως σε μια άλλη «προξενήτρα», την κύρια Λούκα Κατσέλη, επισήμως για να «τακτοποιήσει» το υπαλληλικό θέμα του Πρωτόπαπα (λες και δεν μπορούσε να το τακτοποιήσει μόνος του ο Πρωτόπαπας...) αλλά ανεπισήμως... ό,τι έγραψα το Σάββατο.
Σταματώ εδώ, γιατί φοβάμαι ότι θα γίνω πολύ κακός και δεν το θέλω. Ασε που θα πάνε στράφι και όλες εκείνες οι ασκήσεις αυτοσυγκράτησης που έκανα το Σαββατοκύριακο.
Θα αναφερθώ μόνο στον Κώστα Λαλιώτη και τη δήλωση που έκανε (απολύτως «αναγκαία», το αντιλαμβάνομαι…). Παραδέχεται τη συνάντηση με τον Σπίρτζη, αλλά λέει αντάλλαξαν μόνο «φιλοφρονήσεις». Φιλοφρονήσεις για ποιο ακριβώς πράγμα; Πόσο τεράστιος υπουργός Δημοσίων Εργων είναι ο Σπίρτζης; Πώς τεμαχίζει τα έργα ας πούμε; Τα οποία, όλως τυχαίως, μειοδοτεί και τα παίρνει ο κουμπάρος του Καλογρίτσας;
Ή του είπε να μεταφέρει στον φίλο του τον Παππά, πόσο τεράστιος επίσης είναι κι αυτός;
Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή, και πώς το λέμε.
Και κάτι ακόμη για τον Λαλιώτη προσωπικά, που μου κάνει την τιμή να μου απευθύνει τον λόγο δι’ υστερογράφου τής, επαναλαμβάνω «αναγκαίας», διάψευσης του δημοσιεύματος του Σαββάτου: πήγαινα στο εστιατόριο της «Μίνας» πολλά χρόνια πριν εμφανιστεί και ενταχθεί και αυτός στην παρέα. Από την εποχή που εκείνος «εργαζόταν» στις εκδόσεις Λιβάνη, και δεν έπαιρνε (;) χαμπάρι ότι σε διπλανά γραφεία εξυφαινόταν πότε η «καραμανλική» διείσδυση στο ΠΑΣΟΚ μέσω της εκλογής του Κάρολου Παπούλια ως Προέδρου της Δημοκρατίας και πότε η υπονόμευση του Γιώργου Παπανδρέου ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού, ή της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για να επιταχυνθεί η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Γνωρίζω καλά λοιπόν ποιος σύχναζε, και ποιος συχνάζει στης «Μίνας». Και ποιοι εμφανίζονται περιοδικά, ειδικά όταν θέλουν να συναντήσουν κάποιον από τους καθημερινούς πελάτες.
Και επειδή πραγματικά είναι μικρό χωριό η Αθήνα και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, θα κλείσω με αυτό: «Κρείττον του λαλείν, το σιγάν», Κώστα κι εσείς οι υπόλοιποι...
Σχόλια