Αριστερή δηθενιά >> Οι απολύσεις πρέπει να απελευθερωθούν για το καλό (ναι, όπως το ακούτε) των εργαζομένων...

Ένας επιχειρηματίας γράφει για τις ομαδικές απολύσεις

Συζητείται αυτές τις μέρες με τους θεσμούς το θέμα των ομαδικών απολύσεων και το θερμόμετρο έχει ανέβει κατακόρυφα. Το ευαίσθητο αυτό θέμα είναι το τελευταίο προανάχωμα της Κυβέρνησής μας. Εντάξει με τον ΕΝΦΙΑ, εντάξει με την μείωση του ΕΚΑΣ, το ΦΠΑ των νησιών και ένα σωρό άλλα θέματα, αλλά εδώ απειλούνται τα ιερά και τα όσια των εργατικών δικαιωμάτων. No pasaran!




Ε, λοιπόν θα περάσουν, να είστε σίγουροι. Ήδη το επιτελείο προπαγάνδας δουλεύει πάνω στον τρόπο που θα αμπαλάρει το όλο θέμα και θα μας το σερβίρει, αλλά μέχρι να γίνει αυτό, επιτρέψτε μου να πω τη γνώμη μου από τη σκοπιά ενός επιχειρηματία.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, η λειτουργία των μεγάλων επιχειρήσεων ήταν σταθερή γιατί ήταν συνδεμένη με μεγάλα έργα υποδομής, λιμάνια, ορυχεία, οδικά δίκτυα αλλά και τεχνογνωσία που κατείχε ζηλότυπα κάποιος επαγγελματικός χώρος.

Σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου, η γνώση εξαγοράζεται και μεταδίδεται ταχύτατα. Πηγή πλούτου δεν είναι μόνο οι πρώτες ύλες, αλλά και οι υπηρεσίες και τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας που μπορούν να παράγονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εργοστάσια ανοίγουν και κλείνουν καθημερινά ή αυξομειώνουν την παραγωγή τους, στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν κάποιο φορολογικό κίνητρο, κάποια διεθνή συμφωνία, αλλά και για να αποφύγουν κάποια οικονομική καταστροφή από αναπάντεχα γεγονότα που επηρεάζουν τη ζήτηση. Τίποτε δεν είναι εξασφαλισμένο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της πληροφόρησης και του ελεύθερου ανταγωνισμού. Κανείς επιχειρηματίας δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο.

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, έρχεται ο νόμος 1387/83 όπως αυτός ισχύει σήμερα,

και βάζει πλαφόν στον αριθμό των ατόμων που δικαιούται να απολύσει μια επιχείρηση. Αδιάφορα αν άνοιξαν τα σύνορα και εισάγονται αφορολόγητα τα ίδια προϊόντα με αυτά της επιχείρησης, αν ενεργοποιήθηκε μια διακρατική συμφωνία που μας επηρεάζει, ή αν ξύπνησε στραβά ένας υπουργός και φέρνει τα πάνω κάτω με μια απόφαση (βλέπε Σκουριές, Φωτοβολταϊκά, κλπ). Με το υπάρχον καθεστώς, η επιχείρηση θα πρέπει να συνεχίσει να απασχολεί και να πληρώνει τις δεκάδες ή εκατοντάδες άτομα που είχε μέχρι χθες. Αν πρέπει να μειώσει τον αριθμό των εργαζομένων ο Νόμος ορίζει σαν ανώτερο όριο τα 6 άτομα το μήνα για τις μικρές, ή 5% για τις μεγάλες επιχειρήσεις και σε καμιά περίπτωση πάνω από 30. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, μια μικρή επιχείρηση για να μειώσει το προσωπικό της κατά 50 άτομα, που λαμβάνουν καθαρές αποδοχές 1.000€ το μήνα, χρειάζεται χρόνο 10 μηνών καταβάλλοντας ένα κόστος περίπου 500 χιλ € χωρίς καμιά ανταπόδοση.

Ένα τέτοιο βαρίδι, λίγες επιχειρήσεις μπορούν να το αντέξουν. Οι περισσότερες καταρρέουν είτε υπό το βάρος των οικονομικών υποχρεώσεων, είτε από εσκεμμένη ενέργεια του επιχειρηματία, ο οποίος δεν θέλει, παράλληλα με τα οικονομικά προβλήματα να αντιμετωπίσει και ποινικές ευθύνες λόγω αδυναμίας στην καταβολή μισθών, δώρων και ασφαλιστικών υποχρεώσεων.




Το εργατικό, δεν είναι σαν τα άλλα κόστη. Έχει μια ιδιαιτερότητα: Είναι τελείως ανελαστικό. Σε περίοδο αναδουλειάς, νομοτελειακά μειώνεται το κόστος της ενέργειας, το κόστος των πρώτων υλών, το κόστος συσκευασίας, τα μεταφορικά, οι φόροι και ένα σωρό άλλα έξοδα. Στο εργατικό κόστος όμως, δεν χωράει καμία μείωση. Μοιραία λοιπόν γίνεται και η αιτία του θανάτου μιας επιχείρησης. Ο μόνος τρόπος να αποτραπεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι η μείωση του αριθμού των εργαζομένων.

Εδώ τώρα, πολλές φορές, υπεισέρχεται μια ιδεοληψία που θεωρεί  τους εργαζομένους απλά πιόνια προοριζόμενα να θυσιαστούν αβασάνιστα στο βωμό του κέρδους. Μέγα λάθος! Και δεν μιλάμε για το συναισθηματικό δεσμό εργοδότη-εργαζομένου, που μπορεί να υπάρχει αλλά μπορεί και όχι,  μιλάμε με οικονομικά και μόνο κριτήρια. Όλοι γνωρίζουν, ότι τη διαφορά σε μια επιχείρηση την κάνουν οι εργαζόμενοί της. Αυτοί είναι η πραγματική δύναμή της και όχι ο μηχανολογικός εξοπλισμός.

Για κάθε εργαζόμενο η επιχείρηση δαπανά πόρους από την επιλογή του μέχρι την πλήρη ενσωμάτωσή του. Το πρώτο διάστημα, κάποιος  που εισέρχεται σε ένα βιομηχανικό περιβάλλον με ηλεκτρικές μηχανές, με ατμό, με δοχεία πιέσεως, χημικά κάθε είδους, θορύβους, σκόνες κλπ, πρέπει να μάθει να προστατεύει τον εαυτό του και τους συναδέρφους του από τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε κάθε του κίνηση. Ακολουθεί ένα διάστημα όπου αυτός πρέπει να μάθει τη λειτουργία των μηχανών για να προφυλάξει τον εξοπλισμό της επιχείρησης από ζημίες και βλάβες. Τέλος, πρέπει να μάθει τη δουλειά για την οποία προορίζεται, έτσι ώστε να αποφεύγονται σπατάλες από ελαττωματική παραγωγή. Και μόνο όταν τελειώσει αυτός ο κύκλος, ο εργαζόμενος είναι έτοιμος και αποδοτικός. Με ποια λογική λοιπόν ο εργοδότης θεωρείται εχθρός του πιο ζωτικού τμήματος της επιχείρησής του για την εκπαίδευση του οποίου πλήρωσε ο ίδιος;



Ενδιαφέρον θα ήταν να γίνει κάποτε μια μελέτη που να αποτυπώνει την πορεία επιχειρήσεων που βρέθηκαν με υπεράριθμο προσωπικό, αν δηλαδή σώθηκαν εν τέλει οι θέσεις εργασίας, ή αν οι εργαζόμενοι έχασαν τελικά την εργασία τους και βεβαίως, αν έλαβαν τις νόμιμες αποζημιώσεις. Πόσο βοήθησε άραγε το υπάρχον καθεστώς των ομαδικών απολύσεων τους εργαζόμενους της Coca-Cola και της Pepsi, της Φιλκεραμ-Τζόνσον και τόσων άλλων επιχειρήσεων που αναγκάστηκαν να σταματήσουν τη λειτουργία τους;

Σε τελική ανάλυση, η διαμάχη για τις ομαδικές απολύσεις είναι άσκοπη. Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 2/3/16,  με στοιχεία που αντλήθηκαν από την Εργάνη, μόνο το 1,5% των ελληνικών επιχειρήσεων έχει προσωπικό πάνω από 50 άτομα. Ενώ το 90% δεν απασχολεί πάνω από 10 άτομα. Ας αφήσουμε λοιπόν τις επιχειρήσεις να φροντίσουν μόνες τους το θέμα του αριθμού των εργαζομένων τους. Αυτές ξέρουν καλύτερα το πρόβλημα και όχι οι έξαλλοι εργατοπατέρες που δεν έσωσαν ποτέ κανέναν.

Την προστασία των εργαζομένων μπορεί και θα πρέπει να αναλάβει ο ΟΑΕΔ και η Πολιτεία με ειδικά προγράμματα. Είναι τόσο λίγες οι μεγάλες επιχειρήσεις που τα προγράμματα αυτά δεν θα επηρεάσουν το συνολικό πρόγραμμα κοινωνικής πολιτικής.
πηγή