Γιώργος Γεωργιάδης >> Καλοί οι επικήδειοι αλλά...

Καλοί οι επικήδειοι στο θάνατο δημοσιογράφων, στη ζωή όμως απαιτείται ο φόρος τιμής!

Λυπάμαι, θα στεναχωρήσω τους συναδέλφους μου δημοσιογράφους. Από το πρωί που διάβασα την είδηση για το χαμό του Γιώργου Γεωργιάδη, είχα ένα δίλημμα. Να προσθέσω έναν λαμπρό επικήδειο, μαζί με όλους τους άλλους; Διάσημος, αναγνωρισμένος, έχοντας προσφέρει πολλά στο επάγγελμα της δημοσιογραφίας. “Εξαφανισμένος” όμως τα τελευταία χρόνια. Διαβάζω τους τιμημένους επικήδειους, λόγια θλιμμένα από φίλους και συναδέλφους που πραγματικά τον αγαπούσαν. Και διαβάζω τόσο καλά λόγια παντού, από πολλούς όλους. Για τον δημοσιοφράφο, τον συνάδελφο, τον δημοσιογράφο. Δεν τον γνώριζα καλά, μέσα από το ρεπορτάζ μόνο. Και σίγουρα δεν του άξιζε του Γιώργου η σιωπή των τελευταίων χρόνων. Η εξαφάνισή του. Γιατί όμως; Ήταν η αρρώστεια μόνο. Όχι, όχι και πάλι όχι.

Ο Γιώργος ήταν άνεργος πολλά χρόνια. Γιατί φοβάστε να το φωνάξετε; Ο Γιώργος πλήρωσε ακριβά την κρίση. Πλήρωσε την επιλογή των καναλιών να κόψουν το ρεπορτάζ, να κόψουν το δρόμο, να κόψουν την επαφή με την κοινωνία. Να κόψουν κάθε τι που είναι εικόνα και ρεπορτάζ. Και να δώσουν λόγο και εικόνα μόνο σε πρόσωπα που περνάνε γραμμή, που έκαναν και κάνουν προπαγάνδα σε ραδιοφωνικού τύπου εκπομπές. Με παρουσιαστές ικανούς για τα πάντα. Μέχρι τον πάτο, αν υπάρχει τέτοιος στη δημοσιογραφία. Και για ορισμένους που φθάνουν ως το θάνατο σου η ζωή μου.

Ο Γιώργος Γεωργιάδης πλήρωσε ακριβά την ανεργία. Και κάποιοι δεν νοιάστηκαν. Ούτε για τη δουλειά του, ούτε για την επαγγελματική επάρκεια του. Πως το λένε στην πιάτσα πια; Τι να τους κάνουμε τους επαγγελματίες δημοσιογράφους. Ζητάνε πολλά και εμείς δεν δίνουμε. Έτσι δεν λένε;

Ο Γιώργος Γεωργιάδης πλήρωσε ακριβά την ανεργία. Και δεν ξέρω πόσοι βρίσκονταν κοντά του αυτά τα χρόνια. Τα χρόνια της θλίψης, της σιωπής. Και τώρα τελευταία της αρρώστειας. Δεν αντέχω, θα το πω και αυτό. Μία μόνο συνάδελφος προσπάθησε να του δοθεί λίγη προσοχή από το ΕΤΑΠ ΜΜΕ, να του εκδοθεί η σύνταξη λίγο πιο γρήγορα απ΄ότι ορίζουν οι προϋποθέσεις. Κι αυτό για να γίνει έπρεπε να ουρλιάξει.

Α! Δεν πρόλαβε ο Γιώργος Γεωργιάδης. Αξιοπρεπής και Δημοσιογράφος ως το τέλος. Εμείς, οι άλλοι, οι δημοσιογράφοι που ακριβώς έχουμε βάλει την αξιοπρέπεια μας;

Καλό ταξίδι συνάδελφε, τα ρεπορτάζ σου τουλάχιστον θα μείνουν στην ιστορία της τηλεόρασης ως μάθημα για τους νεότερους. Κι αυτό είναι τιμή.
πηγή