Οι «νομάδες» και τα «ντελίβερι» στις σχολικές τάξεις
Aν η υποχρηματοδότηση του δημόσιου σχολείου (στους κρατικούς προϋπολογισμούς των ετών 2009 και 2015 παρατηρούμε μείωση του συνολικού προϋπολογισμού του υπουργείου Παιδείας κατά 35% περίπου) και το «μαχαίρι» στους μισθούς των εκπαιδευτικών είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση που πρέπει να αντιμετωπιστεί, κι αν οι πληθωρικές τάξεις και οι ευφάνταστοι τρόποι «κάλυψης» των κενών στα σχολεία με τη μείωση των διδακτικών ωρών και το «ξεχείλωμα» των αναθέσεων μαθημάτων (ο φιλόλογος διδάσκει θρησκευτικά, ο θεολόγος ιστορία, ο μηχανικός μαθηματικά και ο μαθηματικός φυσική), που βαθαίνουν το κράτος της αμάθειας, είναι ένα εξόχως σημαντικό ζήτημα, στο οποίο πρέπει να δοθεί απάντηση από εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές, εξίσου σημαντικό θέμα είναι και μια νέα κατάσταση που αθέατα και αθόρυβα διαμορφώνεται στο δημόσιο σχολείο.
Αναφερόμαστε σε δύο ολοένα διογκούμενες ομάδες εκπαιδευτικών που μέσα στους σχολικούς χώρους ονομάζονται υπαινικτικά «μετανάστες» και «ντελίβερι».
Πλανόδιοι
Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα την περίοδο των μνημονίων, οι ελαστικές μορφές εργασίας αυξάνονται συνεχώς στη δημόσια εκπαίδευση. Βρισκόμαστε στην εποχή των αναπληρωτών «νομάδων» δασκάλων, η επινόηση των οποίων καταργεί την παιδαγωγική σχέση και την αφοσίωση, που είναι απαραίτητες στην εκπαίδευση, η οποία είναι προφανέστατο ότι έχει ανάγκη από μόνιμους διορισμούς κι όχι από πλανόδιους εκπαιδευτικούς για να κλείνουν τρύπες του συστήματος.
Το σχολικό έτος 2011-2012 το ποσοστό των αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών επί των μόνιμων εκπαιδευτικών ήταν 8% για να φτάσουμε το 2015-2016 στο 14,1%!
Και φέτος, για μία ακόμη χρονιά (έκτη στη σειρά), η αναλογία μόνιμου και ελαστικά εργαζόμενου προσωπικού (αναπληρωτές-ωρομίσθιοι) μεταβάλλεται υπέρ του δεύτερου, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο το εργασιακό μοντέλο που αργά και συστηματικά εμπεδώνεται στις σχολικές μονάδες.
Για να έχει κάποιος μια εικόνα της μείωσης του μόνιμου εκπαιδευτικού πληθυσμού τα τελευταία χρόνια, αρκεί να πάρει υπόψη του την αναλογία αποχωρήσεων/συνταξιοδοτήσεων από τη μια και μόνιμων διορισμών από την άλλη.
Για παράδειγμα, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση την περίοδο 2010/2011-2015/2016 αποχώρησαν περίπου 12.000 εκπαιδευτικοί και στη θέση τους διορίστηκαν μόλις 272!
Ακόμη περισσότερες είναι οι αποχωρήσεις στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καθώς στην 6ετία 2010-2016 είχαμε συνολικά 18.794 αποχωρήσεις.
Πιο αναλυτικά το 2010 είχαμε 2.839 αποχωρήσεις, το 2011 3.503 αποχωρήσεις, το 2012 3.186 αποχωρήσεις, το 2013 3.442 αποχωρήσεις, το 2014 3.235 αποχωρήσεις, το 2015 1.638 αποχωρήσεις και τέλος, το 2016 951 αποχωρήσεις μέχρι τέλη Οκτώβρη.
Η ελαστική εργασία στην εκπαίδευση
Παράλληλα οι απανωτές ρυθμίσεις του υπουργείου Παιδείας, κυρίως από το 2010 και μετά, οδηγούν σιγά σιγά στην πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των μόνιμων εκπαιδευτικών καθώς χιλιάδες καλούνται να συμπληρώσουν το υποχρεωτικό ωράριο κάνοντας... ακροβατικά για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους μέχρι και σε πέντε διαφορετικά σχολεία.
Συγκεκριμένα την τρέχουσα σχολική χρονιά, περισσότεροι από 15.000 καθηγητές διδάσκουν σε δύο σχολεία και άνω στα Γυμνάσια, Λύκεια και ΕΠΑΛ της χώρας.
Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει ο αιρετός στο ΚΥΣΔΕ Νεκτάριος Κορδής, το 18% των καθηγητών διδάσκει σε δύο σχολικές μονάδες και το 5% σε τρεις και πάνω σχολικές μονάδες! Πολύ χειρότερα, ακόμη, είναι τα πράγματα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ιδιαίτερα με τους εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων (αγγλικών, γαλλικών, φυσικής αγωγής, πληροφορικούς, καλλιτεχνικών μαθημάτων, μουσικούς, θεατρικής παιδείας κ.λπ.).
Ούτε τα ονόματα
Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει για τον εκπαιδευτικό να διδάσκει σε δύο και τρία σχολεία την ίδια ημέρα. Σημαίνει, ιδιαίτερα στην επαρχία, δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινών μετακινήσεων.
Σημαίνει φυσική εξόντωση και οικονομική εξαθλίωση των εκπαιδευτικών. Σημαίνει να αγνοεί ο εκπαιδευτικός ακόμα και τα ονόματα των μαθητών του.
Σημαίνει απρόσωπη εκπαιδευτική διαδικασία και διάλυση των παιδαγωγικών αλλά και των ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ δασκάλων και μαθητών, η ανάπτυξη των οποίων είναι απαραίτητος όρος για τη διατήρηση του αναγκαίου κοινωνικού ιστού για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων.
Με βάση τα στοιχεία οι υπηρετούντες καθηγητές στη δευτεροβάθμια το 2015-2016 ήταν 68.221, γεγονός που σημαίνει ότι 15.690 εκπαιδευτικοί αναγκάζονται και διδάσκουν σε δύο έως και πέντε σχολεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εκπαιδευτική διαδικασία καθώς οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών αποτελούν και συνθήκες μάθησης των μαθητών.
Αποκαλυπτικά είναι και τα λόγια της Αναστασίας, μιας αναπληρώτριας Θεατρικής Αγωγής:
«Εχουμε γίνει εκπαιδευτικοί-λάστιχο. Πηγαίνουμε σε τέσσερα και πέντε σχολεία, όχι μόνο για να καλυφθούν τα κενά, αλλά για να φανεί ότι τελικά φέτος κάτι έγινε με την Παιδεία.
Οι ειδικότητες έχουν εξαπλωθεί παντού, λένε. Αυτό όμως είναι μια κοροϊδία. Δεν έχουν εξαπλωθεί, απλά συμπληρώνουμε δύο ώρες σε ένα σχολείο, τρεις ώρες σε ένα άλλο με μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους.
Είμαστε εκπαιδευτικοί που πηγαίνουμε κάθε μέρα σε άλλο σχολείο, κάνουμε μάθημα σε διαφορετικά τμήματα… Ξημερώνει μια ημέρα και δεν ξέρουμε σε ποιο σχολείο θα πάμε. Και όλα αυτά για να καλύψουμε τις “τρύπες” της εκπαίδευσης και για να φανεί πως κάτι γίνεται στην Παιδεία. Αυτό όμως μόνο ουσιαστικό δεν είναι…».
πηγή
Σχόλια