Η σιωπή θα έπεφτε βαριά μέσα στο ψηλοτάβανο δωμάτιο αν δεν διακοπτόταν κάθε τόσο απο κάτι σαν θρόισμα ανέμου...
Ηταν ένας ανεπαίσθητος αλλά καθαρός επαναλαμβανόμενος ήχος σαν σύρσιμο φιδιού μέσα σε ένα καλοκαιρινό ζεστό μεσημέρι...
Το βλέμμα του γύρισε σαν ραντάρ μέσα στο χώρο προσπαθώντας να εντοπίσει την πηγή του ενοχλητικού ήχου...
Θα μπορούσε να είναι κάτι απειλητικό, θα μπορούσε να είναι ακόμα και ένα φίδι σκέφτηκε και μιά ανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του...
Απέναντί του ο Νίκος ο Διάκος σκεφτόταν με απλανές βλέμμα αλλά ήταν εντελώς αθόρυβος...
Δεν άργησε να εντοπίσει την πηγή του ήχου...
Η ανάσα του Πάνου του Στρατηλάτη ....
Ησύχασε κάπως...
Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά ...
Οι τρεις τους προσπαθούσαν να σκεφτούν ποιόν να βάλουν για πρόεδρο...
Το βλέμμα του Στρατηλάτη ήταν κάπως απλανές και δεν έδειχνε τον εγκέφαλο ακριβώς απο πίσω να μπορεί να κάνει οποιουδήποτε τύπου σκέψη...
Ηθελε να είναι δίκαιος μαζί του...
Τους είχε εξάλλου εξηγήσει ότι το κοντοσούβλι που μόλις είχε τιμήσει του είχε πέσει κάπως βαρύ και το λίπος απο την τροφή μάλλον είχε περάσει στους νευρώνες του εγκεφάλου του αδρανοποιώντας τον ...
Προσπαθούσε πίνοντας το ένα ποτήρι μετά το άλλο να διαλύσει τα λιπίδια απο το κοντοσούβλι ώστε να ξεκινήσει πάλι σιγά σιγά η διαδικασία της σκέψης αλλά αυτό ήταν μιά διαδικασία που απαιτούσε κάποιο χρόνο, όπως ο ίδιος είπε χαρακτηριστικά...
Γεμάτος απελπισία κοίταξε τον Νίκο τον Διάκο...
Ο Νίκος του χαμογέλασε...
Του χαμογέλασε με εκείνο το μισό χαμόγελο όταν στραβωνε τα χείλη και φαινόταν σαν να χαμογελούσε μόνο με το μισό πρόσωπο...
Κλείσε τα μάτια του είπε...
Τον κοίταξε με βλέμμα που έλεγε ότι δεν είχε όρεξη να παίξουν πάλι την τυφλόμυγα όπως στην τελευταία σύσκεψη που είχαν κάνει οι τρεις τους και μάλιστα τότε είχαν κοντέψει να τσακωθουν άσχημα επειδή ο Στρατηλάτης τον είχε χτυπήσει τόσο δυνατά που παραλίγο να του βγαλει τον ώμο ασχέτως αν ο ίδιος επέμεινε ότι απλά είχε αφήσει το χέρι του να πέσει στην πλάτη του...
Εξάλλου ο Στρατηλάτης είχε ήδη αποκοιμηθεί και το ελαφρό σύρσιμο είχε μετατραπεί σε ένα δυνατούτσικο ροχαλητό...
Ο Νίκος ο Διάκος ξαναχαμογέλασε και του είπε - αυτή τη φορά - αποφασιστικά...
Κλείσε σου λέω και όταν όταν τα ανοίξεις θα έχεις τον πρόεδρο...
Στο είχα για έκπληξη...
Ηταν πολύ κουρασμένος για να πει οτιδήποτε...
Εκλεισε τα μάτια..
Γιά κάποια δευτερόλεπτα δεν άκουσε τίποτα παρά μόνο το ροχαλητό του Στρατηλάτη, τίποτα άλλο...
Καμμία πόρτα δεν άνοιξε κανένας άνθρωπος δεν περπάτησε μέσα στο δωμάτιο...
Ξαφνικά άκουσε κάτι να σφυρίζει στον αέρα και αμέσως μετά ένιωσε αυτό το κάτι - με υπερηχητική ταχύτητα - να περνάει ξυστά απο το αυτί του να κόβει μία και μόνο μία τρίχα απο τα μαλλιά του και να προσγειώνεται στο τραπέζι με ένα ήχο σαν να κόβεται ύφασμα...
Ανοιξε τα μάτια του και οι σφυγμοί ανέβηκαν αμέσως στο 180...
Ενα σπαθί σαμουράι ήταν πάνω στο τραπέζι το οποίο τραπέζι μάλιστα είχε κόψει σαν βούτυρο στη μέση μαζί με το μεμοράντουμ που ήταν εκεί και το οποίο είχε πάντα μαζί του σαν Ευαγγέλιο....
Ενας ανέκφραστος άνδρας με μαύρα κατάμαυρα μαλλιά που ανέμιζαν στον άνεμο κρατούσε το σπαθί ντυμένος με την παραδοσιακή στολή των σαμουράι καβάλα σε μιά χάρλει...
Ενιωσε να σβήνει απο την τρομάρα του...
Το τελευταίο που είδε με την άκρη του ματιού του λίγο προν χάσει τις αισθήσεις του ήταν τον Νίκο τον Διάκο όρθιο να δείχνει με περηφάνεια τον αλλόκοτο άνδρα με τα κατάμαυρα μαλλιά που ανέμιζαν στον άνεμο και να λέει...
Να ο νέος μας πρόεδρος...
Αμέσως μετά έπεσε μαύρο, ένιωσε καθαρά τον εαυτό του να λιποθυμάει απο τον τρόμο...
Θα ξύπναγε πολύ αργότερα.....
ΥΓ Το κείμενο είναι λογοτεχνικό, σατιρικό χιουμοριστικό, και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με υπαρκτά πρόσωπα ή καταστάσεις. Είναι αποκύημα φαντασίας όπως κάθε λογοτεχνικό κείμενο.
Σχόλια