Τα Ρωσικά μαχητικά παραβιάζουν όντως τον εναέριο τουρκικό χώρο; Ποιό είναι το πραγματικό αντικείμενο της διαμάχης;

...Ούτως ή άλλως, σε μιαν άλλη γωνία των Βρυξελλών οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές, καθώς ο γ..γ του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg συγκάλεσε τη Δευτέρα εκτάκτως των μόνιμους αντιπροσώπους των Συμμάχων για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στην Τουρκία και τη βαθιά τους ανησυχία για την καταγγελλόμενη παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου το Σάββατο από ρωσικό μαχητικό Su-30 που επιχειρούσε στη Συρία.

Η ρωσική πλευρά υποστηρίζει ότι η παραβίαση σημειώθηκε για λίγα δευτερόλεπτα και οφειλόταν σε ελιγμό λόγω της κακοκαιρίας. Ωστόσο, είχε προηγηθεί την Παρασκευή το "κλείδωμα” ρωσικών αεροσκαφών από τα τουρκικά ραντάρ και ακολούθησε την Κυριακή η παρενόχληση από "μη ταυτοποιημένο” Mig-29 δύο τουρκικών F-16 που περιπολούσαν στην μεθόριο.


Ο αμερικανικός παράγοντας δείχνει να ενθαρρύνει την Τουρκία στο ανέβασμα των τόνων, στο πλαίσιο του επικοινωνιακού πολέμου γύρω από τη ρωσική αεροπορική δραστηριότητα στη Συρία.

Όμως το πραγματικό αντικείμενο αυτών των τριβών είναι η αναίρεση της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, βάθους πέντε μιλίων, που η Τουρκία έχει ατύπως επιβάλλει στη βόρεια Συρία από το 2012, οπότε άλλαξε τους κανόνες εμπλοκής μετά την κατάρριψη αναγνωριστικού της αεροσκάφους από τις δυνάμεις της Δαμασκού.


Πλέον, με τη ρωσική παρεμβολή, ο εναέριος χώρος της Συρίας έχει "σφραγιστεί” έναντι τρίτων. Το Ισραήλ που είχε εξασφαλίσει στον εαυτό του τη δυνατότητα να τον παραβιάζει κατά το δοκούν, ήδη διαπραγματεύεται με τη Ρωσία, σε επίπεδο Γενικών Επιτελείων, τα χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης. Η Άγκυρα δεν έχει ακόμη συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι θα πρέπει να συνδιαλλαγεί υπό πίεση.




Το γιατί η Τουρκία έχει έρθει στο προσκήνιο κατ' αυτό τον τρόπο δεν είναι δύσκολο να το διακρίνει κανείς. Το timing της ρωσικής επέμβασης στη Συρία καθορίστηκε από δύο παράγοντες. Ο πρώτος ήταν η όξυνση, με προφανή ευθύνη και της Τουρκίας, της προσφυγικής κρίσης η οποία από νωρίς επιχειρήθηκε από την Βρετανία και την Γαλλία να αξιοποιηθεί στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης της στρατιωτικής τους εμπλοκής στην περιοχή. Ο δεύτερος ήταν το "χρονικό παράθυρο” που δημιουργούνταν ανάμεσα στην συμφωνία Ουάσιγκτον-Άγκυρας τον Ιούλιο για την παραχώρηση της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ και την διεξαγωγή των τουρκικών εκλογών την 1η Νοεμβρίου – μετά την οποία η επιχείριση "αλλαγής καθεστώτος” στη Δαμασκό θα μπορούσε να αποκτήσει νέα ορμή. Άλλωστε η τουρκική πλευρά υποστηρίζει ότι η συμφωνία του Ιουλίου συμπεριλάμβανε και την αμερικανική συγκατάθεση στη δημιουργία ασφαλούς ζώνης.


Το ότι οι πρώτες αντάρτικες οργανώσεις που επλήγησαν από τα ρωσικά πυρά ήταν ακριβώς αυτές τις οποίες ενισχύει η Άγκυρα, ήταν ένα μήνυμα προς την τουρκική πλευρά να τηρήσει αποστάσεις ασφαλείας. Τα δε ανοίγματα του Putin προς τους Κούρδους της Συρίας (εξήρε από του βήματος του ΟΗΕ τον ρόλο τους στην καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους), είναι ένα δεύτερο μήνυμα ότι η Τουρκία, όχι μόνο κινδυνεύει με την πλήρη αποκάλυψη του ρόλου της στην στήριξη του ένοπλου τζιχαντισμού, αλλά και με τον παραγκωνισμό της από τις διαπραγματεύσεις για την "επόμενη μέρα” της Συρίας.

Πολύ χαρακτηριστικά και η Angela Merkel παρέλειψε να αναφέρει την Τουρκία στις χώρες οι οποίες μπορούν να παίξουν σημαντικό όλο στην εξεύρεση λύσης στη συριακή κρίση.
πηγή