Ο Παπαχελάς περιγράφει μια καταραμένη χώρα, ένα κράτος-μαφία όπου τα πάντα γίνονται στα παρασκήνια και τους... υπονόμους.
Σε μια άλλη, καταραμένη χώρα
Κάποιος μου περιέγραφε τις προάλλες μία βαθιά προβληματική χώρα. Κατά την περιγραφή του, όσα βλέπει ο κοινός θνητός με γυμνό μάτι δεν έχουν καμία σχέση με όσα συμβαίνουν στα παρασκήνια και τους... υπονόμους.
Εκεί κουμάντο δεν κάνει ο λαός ούτε τα μέσα ενημέρωσης γενικώς και αορίστως, όπως πιστεύουν μερικοί. Αλλα είναι τα σημεία αναφοράς και έχουν να κάνουν με «μαφίες» ή πολύ ισχυρά συμφέροντα, στην καλή περίπτωση. Μία ομάδα πολιτικών αποφασίζει, νομοθετεί, κατόπιν παραγγελίας ή εντολής. Οι συμφωνίες μεταξύ πολιτικών γίνονται με τη μεσολάβηση απίθανων τύπων, που δεν τους πιάνει κανένα «ραντάρ διαπλοκής». Τροπολογίες και εγκύκλιοι είναι ραμμένες και γραμμένες κατά τρόπο αριστουργηματικό, που ακόμη και το πλέον έμπειρο νομικό μάτι δεν μπορεί να αντιληφθεί.
Οι πλέον ευαίσθητες υπηρεσίες του κράτους –νομικές, επιχειρησιακές και ελεγκτικές– έχουν αλωθεί από ιδιωτικά συμφέροντα, που τις αντιμετωπίζουν με τη λογική του outsourcing. Απαντες γνωρίζουν ποιος όροφος ή ποια σουίτα εξυπηρετεί τον Α ή τον Β. Ακόμη και πολύ κρίσιμες αποφάσεις, που έχουν να κάνουν με την προστασία της χώρας, λαμβάνονται κατόπιν διαβούλευσης, όχι με τους υπηρεσιακούς, αλλά με τα εξωθεσμικά κέντρα.
Οταν τα «αφεντικά» τσακώνονται ή «τραβάνε πιστόλια» –γιατί γίνονται και αυτά–, το σύστημα αποσταθεροποιείται και συχνά υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Κανένας ξένος, όσο πονηρός και δυνατός και αν είναι, δεν τολμά να έλθει μόνος του να δοκιμάσει την τύχη του και να επενδύσει τα χρήματά του. Εχει μάθει από την πιάτσα πως πρέπει να πληρώσει «διόδια» σε ειδικούς που παίζουν τον ρόλο του διευκολυντή.
Ακουγα τον φίλο να μου περιγράφει αυτή την καταραμένη χώρα και νόμιζα ότι διάβαζα μυθιστόρημα. Τον ρώτησα αν κάθε τόσο συμβαίνει κάτι θεαματικό, έτσι ώστε να καθαρίσει το σύστημα και να μπει λίγος φρέσκος αέρας.
Η απάντηση ήταν αποστομωτική. Πράγματι γίνονται πού και πού μερικές θεαματικές κινήσεις. Την πληρώνουν οι «πρόσκοποι», που δεν ξέρουν τα κόλπα και παίζουν με βάση τους κανόνες, ορισμένοι που το παρατραβάνε και απειλούν την ισορροπία του συστήματος και ενίοτε και κάποιος συστηματικός παραβάτης που πέφτει σε ευσυνείδητο υπάλληλο, ο οποίος είναι εκτός συστήματος. Οσοι, όμως, ξέρουν τα κόλπα και έχουν ισχυρό «στρατό» δεν παθαίνουν απολύτως τίποτε, βρέξει - χιονίσει, με δεξιά ή με αριστερή κυβέρνηση.
Πολυταξιδεμένος και έμπειρος ο φίλος κατέληξε λέγοντάς μου: «Τι να σου πω! Τόσα χρόνια δεν έχω δει τέτοια περίπτωση χώρας, παρά το γεγονός ότι έχω πάει σε πολύ δύσκολες χώρες για δουλειές». Του απάντησα και εγώ: «Τι να σου πω φίλε μου, ελπίζω να μην καταντήσει ποτέ έτσι η χώρα μας»...
πηγή
Κάποιος μου περιέγραφε τις προάλλες μία βαθιά προβληματική χώρα. Κατά την περιγραφή του, όσα βλέπει ο κοινός θνητός με γυμνό μάτι δεν έχουν καμία σχέση με όσα συμβαίνουν στα παρασκήνια και τους... υπονόμους.
Εκεί κουμάντο δεν κάνει ο λαός ούτε τα μέσα ενημέρωσης γενικώς και αορίστως, όπως πιστεύουν μερικοί. Αλλα είναι τα σημεία αναφοράς και έχουν να κάνουν με «μαφίες» ή πολύ ισχυρά συμφέροντα, στην καλή περίπτωση. Μία ομάδα πολιτικών αποφασίζει, νομοθετεί, κατόπιν παραγγελίας ή εντολής. Οι συμφωνίες μεταξύ πολιτικών γίνονται με τη μεσολάβηση απίθανων τύπων, που δεν τους πιάνει κανένα «ραντάρ διαπλοκής». Τροπολογίες και εγκύκλιοι είναι ραμμένες και γραμμένες κατά τρόπο αριστουργηματικό, που ακόμη και το πλέον έμπειρο νομικό μάτι δεν μπορεί να αντιληφθεί.
Οι πλέον ευαίσθητες υπηρεσίες του κράτους –νομικές, επιχειρησιακές και ελεγκτικές– έχουν αλωθεί από ιδιωτικά συμφέροντα, που τις αντιμετωπίζουν με τη λογική του outsourcing. Απαντες γνωρίζουν ποιος όροφος ή ποια σουίτα εξυπηρετεί τον Α ή τον Β. Ακόμη και πολύ κρίσιμες αποφάσεις, που έχουν να κάνουν με την προστασία της χώρας, λαμβάνονται κατόπιν διαβούλευσης, όχι με τους υπηρεσιακούς, αλλά με τα εξωθεσμικά κέντρα.
Οταν τα «αφεντικά» τσακώνονται ή «τραβάνε πιστόλια» –γιατί γίνονται και αυτά–, το σύστημα αποσταθεροποιείται και συχνά υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Κανένας ξένος, όσο πονηρός και δυνατός και αν είναι, δεν τολμά να έλθει μόνος του να δοκιμάσει την τύχη του και να επενδύσει τα χρήματά του. Εχει μάθει από την πιάτσα πως πρέπει να πληρώσει «διόδια» σε ειδικούς που παίζουν τον ρόλο του διευκολυντή.
Ακουγα τον φίλο να μου περιγράφει αυτή την καταραμένη χώρα και νόμιζα ότι διάβαζα μυθιστόρημα. Τον ρώτησα αν κάθε τόσο συμβαίνει κάτι θεαματικό, έτσι ώστε να καθαρίσει το σύστημα και να μπει λίγος φρέσκος αέρας.
Η απάντηση ήταν αποστομωτική. Πράγματι γίνονται πού και πού μερικές θεαματικές κινήσεις. Την πληρώνουν οι «πρόσκοποι», που δεν ξέρουν τα κόλπα και παίζουν με βάση τους κανόνες, ορισμένοι που το παρατραβάνε και απειλούν την ισορροπία του συστήματος και ενίοτε και κάποιος συστηματικός παραβάτης που πέφτει σε ευσυνείδητο υπάλληλο, ο οποίος είναι εκτός συστήματος. Οσοι, όμως, ξέρουν τα κόλπα και έχουν ισχυρό «στρατό» δεν παθαίνουν απολύτως τίποτε, βρέξει - χιονίσει, με δεξιά ή με αριστερή κυβέρνηση.
Πολυταξιδεμένος και έμπειρος ο φίλος κατέληξε λέγοντάς μου: «Τι να σου πω! Τόσα χρόνια δεν έχω δει τέτοια περίπτωση χώρας, παρά το γεγονός ότι έχω πάει σε πολύ δύσκολες χώρες για δουλειές». Του απάντησα και εγώ: «Τι να σου πω φίλε μου, ελπίζω να μην καταντήσει ποτέ έτσι η χώρα μας»...
πηγή
Σχόλια