Πόσο κλόουν, πόσο τσαρλατάνοι μπορεί να είστε; Ψάχνουν λέει απόμερο ξενοδοχείο για να συναντιούνται με την Τρόικα...

Με την τρόικα στ' απόμερα



Έμελλε να τ' ακούσω κι αυτό. Αναζητούν, λέει, απόμερο ξενοδοχείο για τις συναντήσεις με την τρόικα. Τρόικα, που λέει ο λόγος δηλαδή… Όπως είχε πει ο μέγας Βαμβακούλας «Να φτιάξουμε μια τριμελή επιτροπή με τέσσερα-πέντε μέλη». Αναζητείται απόμερο ξενοδοχείο. Άκου «απόμερο»! Χρόνια είχα να ακούσω τη λέξη! Σχεδόν ντεμοντέ. Και κάπως έτσι, μεταφέρθηκα με μιας, σε κείνα τα μέρη των εφηβικών μας χρόνων. Μήπως, βρε αδελφέ, οι εμπειρίες του τότε μας, δώσουν καμιά ιδέα στην κυβέρνησή μας.

Εκείνη λοιπόν η γενιά, ας πούμε του Πολυτεχνείου, -κι ας μην είναι κι ακριβώς- ήταν εξαιρετικά ενεργητική σε όλα. Όλα στα κόκκινα! Και βέβαια είχαμε δικούς μας κωδικούς όπως και εκφράσεις που χάθηκαν στα χρόνια. Να! Για παράδειγμα, ο τρόμος και φόβος της παιδικής μας ηλικίας, όπως μας τον μετέφεραν, ήταν «Κοίτα μη σου πει κανένας να σου αγοράσει καραμέλες». Λογικά θα έπρεπε να βλέπουμε καραμέλα και να μας κόβετε η χολή. Έκφραση που όμως, με το που πατούσες στην εφηβεία μεταλλασόταν σε «Κοίτα μη σου βάλει κανένας χέρι». Η γενιά βλέπεις, δούλευε πολύ το προκαταρκτικό. Συνήθως η πρεμιέρα της σχέσης συνέπιπτε με πρεμιέρα κινηματογραφικού έργου σε σινεμά. Αμφιβάλλω αν αξιωθήκαμε ολόκληρη ταινία. Με το που έκλειναν τα φώτα… Αργά, αργά χαμήλωναν απλίκες… Κι αυτόματα χέρια ανάδευαν μπλούζες. Και φιλιά, πολλά φιλιά. Και πάντα ένα «Ντροπή σας βρε!» από τα πίσω καθίσματα, που όμως δυναμίτιζε ακόμα πιο πολύ την ερωτική διάθεση, καθώς νομίζαμε πια ότι κάτι πολύ σπουδαίο κάναμε. Άλλος σημαντικός, σχεδόν ιερός, χώρος ήταν το αυτοκίνητο. Συνήθως του μπαμπά του. Ή κάποιου φίλου, που επίσης το είχε πάρει από τον μπαμπά του. Βεβαίως εν αγνοία των «μπαμπά του». Εκεί να δεις απόμερο! Δήθεν «Εδώ έχει ωραία θέα». Αμφιβάλλω αν είδε θέα η γενιά μας.

Μα, τι είδαμε ολοκληρωμένο τελικά; Θαμπά τα τζάμια. Και στο πλέον κομβικό σημείο, τα φώτα «κάποιου μαλάκα». Κι άντε να το πιάσεις από την αρχή. Να, αγαπητέ μου κ. Τσίπρα μια ωραία ιδέα! Εν κινήσει να τους έχετε τους τροϊκανούς. Και με θαμπά τα τζάμια. Ελλοχεύει βέβαια ο κίνδυνος να ρίξει φώτα η Ζωή. Εντάξει! Ζωή είναι αυτή! Α!!!! Θυμήθηκα κι άλλο χώρο «απόκρυφο» εκείνων των χρόνων. Με κωδικό ονομασίας «Σε κάποιο σπίτι φίλου που λείπουν οι γονείς του ταξίδι». Και που, κατά διαβολικό άτιμο τρόπο, οι γονείς επέστρεφαν πάντα ξαφνικά και απροειδοποίητα. Έχει τελικά η κάθε γενιά και τα βαριά της τραύματα! Πάντως, σε γενικές γραμμές, αξίζει να σημειώσουμε πόσο συγκινητικά δοξάζαμε «την κοινοκτημοσύνη». Μοιραζόμασταν γενναιόδωρα σπίτια, γκαρσονιέρες, αυτοκίνητα. Καλύπταμε ο ένας τον άλλον αυτόματα. Ωραίοι και πονηρεμένοι.

Αυτά είναι λοιπόν μερικά από τ' απόμερα εκείνης της γενιάς. Εγώ, μια-δυο ιδέες θεώρησα υποχρέωσή μου να δώσω στην κυβέρνηση. Και το σινεμά…Τώρα που το σκέφτομαι... Δεν είναι άσχημη ιδέα. «Ντροπή σας βρε!». Όπως έλεγαν εκείνες οι κυρίες «Δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε; Δείτε βρε το εργο!».

Υ.Γ: Αυτό ακριβώς. Ας δούμε επιτέλους το έργο και ας πάψουμε να «χαϊδευόμαστε» ως μαθητούδια. Η διακυβέρνηση της χώρας φαντάζομαι ανατέθηκε από τον λαό σε ενήλικες.

πηγή