Κοινωνική σχιζοφρένεια: ...η σκέψη τους σε ομαδικό επίπεδο είναι αλλοπρόσαλλη, αντιφατική, ευμετάβλητη, αμφινοϊκή, αμφιθυμική και αμφιπρακτική...
Κοινωνική σχιζοφρένεια
Στη θεωρία της κοινωνιογένεσης της Σχιζοφρένειας υπάρχει η άποψη του διπλού δεσμού που αποτελεί την έννοια των σχιζοφρενικών μηνυμάτων.
Ο ψυχωσικός ασθενής χαρακτηρίζεται από την απομάκρυνσή του από την πραγματικότητα και το κλείσιμο στον εαυτό του (εσωτερίκευση - αυτισμός). Ο λόγος είναι η αδυναμία του να δεχθεί διπλά μηνύματα και η άρνηση της λογικής του να υποταγεί σε αντιφατικές έννοιες που περιέχει η οικογενειακή ζωή. Η σχιζοφρενιογόνος μητέρα π.χ. γεμίζει το σπίτι με τασάκια για τα αποτσίγαρα, ενώ απαγορεύει το κάπνισμα. Η ίδια μητέρα είναι υπερβολική με την περιποίηση, την καθαριότητα και την εμφάνιση του παιδιού της, ενώ δε δείχνει διάθεση απέναντί του. Είναι ψυχρή και παγωμένη συναισθηματικά, ζώντας τη δική της συναισθηματική ισοπέδωση, δεν αγγίζει το παιδί της οπτικά, είναι υπερπροστατευτική χωρίς να δίνεται, υπερβολικά τακτική, ενώ στο βάθος απορριπτική γιατί ίσως το παιδί δεν ήταν επιθυμητό ή της δημιουργεί αντιθετικά συναισθήματα (αγάπη και απόρριψη ταυτόχρονα).
Ο σχιζοφρενικός ασθενής είναι αμφιθυμικός. Μπορεί να προτείνει το χέρι του σα χειραψία (εκδήλωση αγάπης και προσέγγισης), αλλά το χέρι να είναι σφιγμένο σε γροθιά, πράγμα που σημαίνει την ταυτόχρονη ύπαρξη επιθετικότητας - μίσος.
Είναι συχνή η περίπτωση ασθενών που η αμφιθυμία τους εκφράζεται πιο αδρά (αμφιθυμία είναι η ταυτόχρονη ύπαρξη στην ψυχή αντιφατικών συναισθημάτων - σκύβει π.χ. να σε φιλήσει και απρόσμενα σου δαγκώνει το αυτί).
Η αμφίνοια είναι ένα σχιζοφρενικό σύμπτωμα όπου στο νου μας παίζεται ένα έντονο παιχνίδι με διλημματικό και αντιφατικό χαρακτήρα σκέψεων. Πιστεύω π.χ. ότι κάποιος είναι σωτήρας μου, ενώ ταυτόχρονα τον θεωρώ δυνάστη και τύραννό μου. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης, σχετικό με την ταύτιση θύτη - θύματος (αγάπη και μίσος μαζί), είναι χαρακτηριστικό για άτομα που έχουν απαχθεί, βασανισθεί και κακοποιηθεί από άλλα άτομα. Πρόκειται για ακόμα μια νοσηρή στρέβλωση του νου.
Η αμφιπραξία, τέλος, είναι μέσα στην ομάδα των 3α (τρία άλφα της σχιζοφρένειας, δηλαδή της αμφιθυμίας, της αμφίνοιας και της αμφιπραξίας).
Αν μεταφέρουμε την ψυχοπαθολογία αυτή των διαταραγμένων ψυχικά ατόμων, της ψυχωσικής διαταραχής (σχιζοφρενής π.χ. παρανοϊκή συνδρομή) μαζί με τη διάσχιση των λειτουργιών σε νοητικό επίπεδο (έλλειψη αρμονίας, συντονισμού και συνεργασίας των λειτουργιών της ψυχοσυναισθηματικής μας σφαίρας), στην κοινωνική μαζική ζωή έχουμε μια εικόνα για αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε ομαδική παράκρουση και «κοινωνική σχιζοφρένεια».
Το χάος που κυριαρχεί στο διαταραγμένο νου των ατόμων έχει επεκταθεί και στην κοινωνία. Μεγάλες μάζες πληθυσμών εκφράζουν ψυχοπαθολογία ομαδικής ψύχωσης.
Ζουν σε μια χαοτική διλημματική συγκρουσιακή ψυχολογία, δεν μπορούν να συντονίσουν τη νοητική, βουλητική και συμπεριφορολογική τους κατάσταση (διάσχιση), με αποτέλεσμα άλλα να σκέπτονται, άλλα να αισθάνονται, άλλα να επιθυμούν, άλλα να πράττουν. Η σκέψη τους σε ομαδικό επίπεδο είναι αλλοπρόσαλλη, αντιφατική, ευμετάβλητη, αμφινοϊκή, αμφιθυμική και αμφιπρακτική. Την ίδια στιγμή που κανιβαλικά συντρίβουν άτομα, την άλλη στιγμή τα ανεβάζουν, τα θεοποιούν και τα θαυμάζουν. Την ίδια στιγμή που κατηγορούν καταστάσεις, αρχές, τρόπους ζωής, είναι απρόθυμοι ν’ αλλάξουν το παραμικρό προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Όλα τα στοιχεία της κοινωνικο-οικονομικής και πολιτισμικής μας ζωής είναι ράκη απόψεων, αποφάσεων, εκτιμήσεων και πράξεων που παρασύρονται χαοτικά και με απεριόριστη αστάθεια σ’ ένα παρανοϊκό κόσμο χαμένης εμπιστοσύνης, έλλειψης συντονισμού και αρμονίας.
Και οι πολιτικοί μας, με περισσή σοβαροφάνεια, νομίζουν ότι διευθύνουν μια ορχήστρα όπου ο καθένας παίζει το βιολί του στο δικό του φανταστικό κόσμο.
πηγή
Στη θεωρία της κοινωνιογένεσης της Σχιζοφρένειας υπάρχει η άποψη του διπλού δεσμού που αποτελεί την έννοια των σχιζοφρενικών μηνυμάτων.
Ο ψυχωσικός ασθενής χαρακτηρίζεται από την απομάκρυνσή του από την πραγματικότητα και το κλείσιμο στον εαυτό του (εσωτερίκευση - αυτισμός). Ο λόγος είναι η αδυναμία του να δεχθεί διπλά μηνύματα και η άρνηση της λογικής του να υποταγεί σε αντιφατικές έννοιες που περιέχει η οικογενειακή ζωή. Η σχιζοφρενιογόνος μητέρα π.χ. γεμίζει το σπίτι με τασάκια για τα αποτσίγαρα, ενώ απαγορεύει το κάπνισμα. Η ίδια μητέρα είναι υπερβολική με την περιποίηση, την καθαριότητα και την εμφάνιση του παιδιού της, ενώ δε δείχνει διάθεση απέναντί του. Είναι ψυχρή και παγωμένη συναισθηματικά, ζώντας τη δική της συναισθηματική ισοπέδωση, δεν αγγίζει το παιδί της οπτικά, είναι υπερπροστατευτική χωρίς να δίνεται, υπερβολικά τακτική, ενώ στο βάθος απορριπτική γιατί ίσως το παιδί δεν ήταν επιθυμητό ή της δημιουργεί αντιθετικά συναισθήματα (αγάπη και απόρριψη ταυτόχρονα).
Ο σχιζοφρενικός ασθενής είναι αμφιθυμικός. Μπορεί να προτείνει το χέρι του σα χειραψία (εκδήλωση αγάπης και προσέγγισης), αλλά το χέρι να είναι σφιγμένο σε γροθιά, πράγμα που σημαίνει την ταυτόχρονη ύπαρξη επιθετικότητας - μίσος.
Είναι συχνή η περίπτωση ασθενών που η αμφιθυμία τους εκφράζεται πιο αδρά (αμφιθυμία είναι η ταυτόχρονη ύπαρξη στην ψυχή αντιφατικών συναισθημάτων - σκύβει π.χ. να σε φιλήσει και απρόσμενα σου δαγκώνει το αυτί).
Η αμφίνοια είναι ένα σχιζοφρενικό σύμπτωμα όπου στο νου μας παίζεται ένα έντονο παιχνίδι με διλημματικό και αντιφατικό χαρακτήρα σκέψεων. Πιστεύω π.χ. ότι κάποιος είναι σωτήρας μου, ενώ ταυτόχρονα τον θεωρώ δυνάστη και τύραννό μου. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης, σχετικό με την ταύτιση θύτη - θύματος (αγάπη και μίσος μαζί), είναι χαρακτηριστικό για άτομα που έχουν απαχθεί, βασανισθεί και κακοποιηθεί από άλλα άτομα. Πρόκειται για ακόμα μια νοσηρή στρέβλωση του νου.
Η αμφιπραξία, τέλος, είναι μέσα στην ομάδα των 3α (τρία άλφα της σχιζοφρένειας, δηλαδή της αμφιθυμίας, της αμφίνοιας και της αμφιπραξίας).
Αν μεταφέρουμε την ψυχοπαθολογία αυτή των διαταραγμένων ψυχικά ατόμων, της ψυχωσικής διαταραχής (σχιζοφρενής π.χ. παρανοϊκή συνδρομή) μαζί με τη διάσχιση των λειτουργιών σε νοητικό επίπεδο (έλλειψη αρμονίας, συντονισμού και συνεργασίας των λειτουργιών της ψυχοσυναισθηματικής μας σφαίρας), στην κοινωνική μαζική ζωή έχουμε μια εικόνα για αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε ομαδική παράκρουση και «κοινωνική σχιζοφρένεια».
Το χάος που κυριαρχεί στο διαταραγμένο νου των ατόμων έχει επεκταθεί και στην κοινωνία. Μεγάλες μάζες πληθυσμών εκφράζουν ψυχοπαθολογία ομαδικής ψύχωσης.
Ζουν σε μια χαοτική διλημματική συγκρουσιακή ψυχολογία, δεν μπορούν να συντονίσουν τη νοητική, βουλητική και συμπεριφορολογική τους κατάσταση (διάσχιση), με αποτέλεσμα άλλα να σκέπτονται, άλλα να αισθάνονται, άλλα να επιθυμούν, άλλα να πράττουν. Η σκέψη τους σε ομαδικό επίπεδο είναι αλλοπρόσαλλη, αντιφατική, ευμετάβλητη, αμφινοϊκή, αμφιθυμική και αμφιπρακτική. Την ίδια στιγμή που κανιβαλικά συντρίβουν άτομα, την άλλη στιγμή τα ανεβάζουν, τα θεοποιούν και τα θαυμάζουν. Την ίδια στιγμή που κατηγορούν καταστάσεις, αρχές, τρόπους ζωής, είναι απρόθυμοι ν’ αλλάξουν το παραμικρό προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Όλα τα στοιχεία της κοινωνικο-οικονομικής και πολιτισμικής μας ζωής είναι ράκη απόψεων, αποφάσεων, εκτιμήσεων και πράξεων που παρασύρονται χαοτικά και με απεριόριστη αστάθεια σ’ ένα παρανοϊκό κόσμο χαμένης εμπιστοσύνης, έλλειψης συντονισμού και αρμονίας.
Και οι πολιτικοί μας, με περισσή σοβαροφάνεια, νομίζουν ότι διευθύνουν μια ορχήστρα όπου ο καθένας παίζει το βιολί του στο δικό του φανταστικό κόσμο.
πηγή
Σχόλια