ΜΙά τολμηρή άποψη. Δεν μπορεί να υπάρξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς μια διάσταση ΑΝΕΛ (ή κάτι παρόμοιο)
H σημασία του να είσαι Καμμένος
Στο τεύχος που κυκλοφορεί το
γνωστό αγγλικό περιοδικό Economist παροτρύνει τον πρωθυπουργό να
αντικαταστήσει τον κ. Καμμένο και τους ΑΝΕΛ με το Ποτάμι. Ανάλογες
παροτρύνσεις είχε διατυπώσει στο παραλθόν και ο πρόεδρος του
Ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σούλτς.
Όλες αυτές οι παροτρύνσεις δείχνουν απλά πόσο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα βρίσκονται ορισμένες φορές οι δυτικοί αναλυτές. Όπως, επίσης, πόσο «βαθιά νυχτωμένοι» είναι οι Έλληνες σχολιαστές που αντιμετωπίζουν τον ηγέτη των ΑΝΕΛ με ειρωνικό και υποτιμητικό τρόπο.
Διότι ο κ. Καμμένος αποτελεί ίσως το πιο σημαντικό πρόσωπο -μετά τον Αλέξη Τσίπρα- στο εγχείρημα της μετάβασης της χώρας στο Χαρούμενο Αύριο. Και για αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αντικατασταθεί από το Ποτάμι ή οποιαδήποτε άλλη φιλομεταρρυθμιστική δύναμη.
Ο λόγος είναι απλός: Καμία ιδεολογία «αντίστασης» στην Ελλάδα, κανένα αφήγημα «εξέγερσης» δεν θα «πούλαγε» αν δεν περιείχε μία «πατριωτική» διάσταση. Ο κ. Καμμένος είναι αυτός που παρέχει την πειστική εθνικιστική νομιμοποίηση στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ηγέτης των ΑΝΕΛ αντιπροσωπεύει τα ειδικά γυαλιά που επιτρέπουν στους θεατες να βλέπουν το φιλμ του ΣΥΡΙΖΑ σε 3D.
Όσοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς μια διάσταση ΑΝΕΛ (ή κάτι παρόμοιο), παραβλέπουν τις εξελίξεις που έχουν συμβεί στον χώρο της Αριστεράς παγκοσμίως. Αναφέρομαι εδώ στο μπόλιασμα του αριστερού χώρου με μία ισχυρή δόση εθνικισμού, που αρχίζει κατά τα τέλη της δεκαετίας του '80. Ο «Τσαβίσμο» της Βενεζουέλας αποτελεί το κατ' εξοχήν αφήγημα αυτής της νέας «Νέας Αριστεράς». Εδώ, πλέον, οι άξονες αναφοράς δεν είναι το «Κέφάλαιο» του Μαρξ και ούτε καν οι «Θέσεις επί του Φόιερμπαχ»: Είναι το αφήγημα της «αντίστασης» και της «κοινωνικής οργής».
Απο μία σκοπιά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται, όπως θα 'λεγε ο Φουκουγιάμα, όχι απλά μέσα αλλά στο κέντρο της Ιστορίας. Ενσαρκώνει με τον πιο αρμονικό τρόπο το πάντρεμα του λαϊκιστικού αυταρχισμού με τον εθνικισμό, όπως εκφράζεται σήμερα ανά τον κόσμο, π.χ με την ιδεολογία του Τσαβίσμο, το καθεστώς Πούτιν κ.λπ.. Μπορεί να πει κανείς, μάλιστα, ότι η Ελλάδα έπαιξε πρωτοποριακό ρόλο στην άνδρωση αυτού του φαινομένου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί το εγγόνι του περίφημου «φαιοκόκκινου μετώπου» της περιόδου των πολέμων της Βοσνίας, με το δίδυμο Δούρου-Καμμένος να υποκαθιστά σήμερα το θρυλικό τότε δίδυμο Λυκουρέζος-Κανέλλη.
πηγή
Όλες αυτές οι παροτρύνσεις δείχνουν απλά πόσο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα βρίσκονται ορισμένες φορές οι δυτικοί αναλυτές. Όπως, επίσης, πόσο «βαθιά νυχτωμένοι» είναι οι Έλληνες σχολιαστές που αντιμετωπίζουν τον ηγέτη των ΑΝΕΛ με ειρωνικό και υποτιμητικό τρόπο.
Διότι ο κ. Καμμένος αποτελεί ίσως το πιο σημαντικό πρόσωπο -μετά τον Αλέξη Τσίπρα- στο εγχείρημα της μετάβασης της χώρας στο Χαρούμενο Αύριο. Και για αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αντικατασταθεί από το Ποτάμι ή οποιαδήποτε άλλη φιλομεταρρυθμιστική δύναμη.
Ο λόγος είναι απλός: Καμία ιδεολογία «αντίστασης» στην Ελλάδα, κανένα αφήγημα «εξέγερσης» δεν θα «πούλαγε» αν δεν περιείχε μία «πατριωτική» διάσταση. Ο κ. Καμμένος είναι αυτός που παρέχει την πειστική εθνικιστική νομιμοποίηση στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ηγέτης των ΑΝΕΛ αντιπροσωπεύει τα ειδικά γυαλιά που επιτρέπουν στους θεατες να βλέπουν το φιλμ του ΣΥΡΙΖΑ σε 3D.
Όσοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς μια διάσταση ΑΝΕΛ (ή κάτι παρόμοιο), παραβλέπουν τις εξελίξεις που έχουν συμβεί στον χώρο της Αριστεράς παγκοσμίως. Αναφέρομαι εδώ στο μπόλιασμα του αριστερού χώρου με μία ισχυρή δόση εθνικισμού, που αρχίζει κατά τα τέλη της δεκαετίας του '80. Ο «Τσαβίσμο» της Βενεζουέλας αποτελεί το κατ' εξοχήν αφήγημα αυτής της νέας «Νέας Αριστεράς». Εδώ, πλέον, οι άξονες αναφοράς δεν είναι το «Κέφάλαιο» του Μαρξ και ούτε καν οι «Θέσεις επί του Φόιερμπαχ»: Είναι το αφήγημα της «αντίστασης» και της «κοινωνικής οργής».
Απο μία σκοπιά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται, όπως θα 'λεγε ο Φουκουγιάμα, όχι απλά μέσα αλλά στο κέντρο της Ιστορίας. Ενσαρκώνει με τον πιο αρμονικό τρόπο το πάντρεμα του λαϊκιστικού αυταρχισμού με τον εθνικισμό, όπως εκφράζεται σήμερα ανά τον κόσμο, π.χ με την ιδεολογία του Τσαβίσμο, το καθεστώς Πούτιν κ.λπ.. Μπορεί να πει κανείς, μάλιστα, ότι η Ελλάδα έπαιξε πρωτοποριακό ρόλο στην άνδρωση αυτού του φαινομένου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί το εγγόνι του περίφημου «φαιοκόκκινου μετώπου» της περιόδου των πολέμων της Βοσνίας, με το δίδυμο Δούρου-Καμμένος να υποκαθιστά σήμερα το θρυλικό τότε δίδυμο Λυκουρέζος-Κανέλλη.
πηγή
Σχόλια