.Τρείς τα ξημερώματα.
Ξύπνησε λουσμένος στον ιδρώτα και με μιά αίσθηση ναυτίας.
Πρέπει να ήταν η έκτη φορά τις τελευταίες δέκα ημέρες που έβλεπε τον ίδιο εφιάλτη.
Ο Τόνιο δεν είχε καταφέρει να βρεί τους 180, ακολούθησαν εκλογές , είχε γίνει πρωθυπουργός και ήταν στο Παρίσι για τη διαπραγμάτευση,
Το όνειρο εστίαζε, επέμενε, πάντα εκεί , στο Παρίσι.
Σε μιά απομονωμένη βίλα, να μην ακούγεται τίποτα απο έξω και κυρίως να μην ακούγεται τίποτα προς τα έξω.
Ενας άνδρας με σαρίκι, Ινδός ...
Μιά αδιόρατη αίσθηση πόνου..
Εκεί , ευτυχώς, ξύπναγε...
Ετρεξε στο μπάνιο..
Πιάστηκε απο τον νιπτήρα και κοίταξε κατάματα τον καθρέπτη.
Ηταν τόσο νέος ακόμα...
Προσπάθησε να σκεφτεί τι ήταν αυτό που του προκάλεσε (και) σήμερα αυτόν τον ίδιο επίμονο εφιάλτη.
Ο νούς του πήγε αμέσως σε ένα τηλεφώνημα απο το Λονδίνο.
Ο Γιάννης Πορτοκαλιός τον είχε πάρει νωρίτερα για να τον ενημερώσει.
Είχε προσπαθήσει να αποφύγει την συνομιλία αλλά δεν μπόρεσε.
Απο όλους τους συντρόφους ο Γιάννης Πορτοκαλιός του προκαλούσε την μεγαλύτερη ανησυχία.
Οχι ότι οι άλλοι ήταν καλύτεροι φυσικά, κανείς τους δεν είχε διοικήσει ούτε περίπτερο, ο Γιάννης όμως είχε αυτό το κάτι, το απειλητικό, το απροσδιόριστο, αυτό που ξέρεις ότι έχεις μπλέξει πολύ άσχημα αλλά δεν μπορείς να το αποδείξεις ...
Θές το βλέμμα του, θές ο τρόπος εκφοράς του λόγου, θές η φάτσα του, η όλη αύρα που εξέπεμπε, κυρίως όμως το χαρτοφυλάκιο που θα έπαιρνε, του θύμιζε θρίλερ και του ανακάτευε το στομάχι.
Θα τους κρεμάγανε κουδούνια και αυτό δεν ήταν απλά μιά έκφραση λόγου.
Αναρωτήθηκε ξανά πως έφτασε σε αυτόν τον εφιάλτη - κόντευε πιά να γίνει πρωθυπουργός - σε αυτήν την κόλαση που του έπνιγε την ίδια του την ύπαρξη.
Οσες φορές και να το έψαξε μέσα του πάντα κατέληγε στο ίδιο σημείο.
Αρχή του δρόμου, αρχή της κατηφόρας, της άσχημης τροπής που πήρε η ζωή του δεν ήταν παρά η συνέντευξη με την Αννα τη Ρέα η πολυδιαφημισμένη Ρέα, που ήταν πάντα μέσα σε όλα τα κρίσιμα ραντεβού αυτής της χώρας.
Αμούστακο παιδάκι είχε συγκλονιστεί τότε, το θυμόταν να νάταν χθές και ανατρίχιαζε, απο τήν βλακεία των ανθρώπων που κινούν τα νήματα,
Ωστε αυτό ήταν?
Μα, αν αυτοί είναι οι άνθρωποι που που κανόνιζαν τις εξελίξεις ο ίδιος αισθανόταν σούπερμαν , ΄'ενιωθε ότι μπροστά τους ήταν ένας Αινστάιν , θα μπορούσε να τους νικήσει πολύ εύκολα, ήταν καλύτερος, πως το λένε...
Τόπε και τοκανε...
Τους νίκησε...
Σκέφτηκε τον ευατό του να προεδρεύει στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, στις καρέκλες του οποίου εκτός απο τους δικούς του (που αυτό - κάποιοι απο τους δικούς του σε υπουργικές καρέκλες - ήταν ήδη αρκετό για να σου έρθει συγκοπή) είδε καθαρά και καναδυό ψεκασμένους να κάθονται χαμογελαστοί , όλοι αυτοί μαζί σε υπουργικές καρέκλες ξαναθύμισε ατον εαυτό του, και τότε του ήρθε μιά έντονη ζάλη μαζί με έναν οξύ πόνο αριστερά και ταυτόχρονο μούδιασμα.
Κρατήθηκε να μην πέσει, άνοιξε το παράθυρο και πήρε μιά βαθιά ανάσα.
Ο κρύος αέρας τον συνέφερε κάπως.
Ετρεξε στον γραφείο , πήρε το κινητό και σχημάτισε τον αριθμό του Νίκου του Διάκου, του πιστού του Νίκου...
Τον διέταξε , ναί διαταγή ήταν, να βρούν πάσει θυσία τρία μύρια τι τρία, όσα χρειάζονται να τα χώσουν να κάνουν ότι χρειάζεται για να βρεθούν οι 180...
Πρέπει πάσει θυσία να βρουμε τους 180, εμείς , είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, εμείς όχι οι άλλοι, επέμεινε σε αυτό διότι όλοι οι σύντροφοι είναι και κάπως αργοί, όχι τόσο ο Νίκος είναι αλήθεια καθησύχασε τον εαυτό του, εμείς να τους βρούμε Νίκο , ναι ναι εμείς, μίλαγε γρήγορα και οι σφυγμοί του ήταν τόσο δυνατοί που μπορούσε να τους ακούσει καθαρά...
Στο ερώτημα του Νίκου , του πιστού Νίκου που στο καλό θα βρούνε τόσα φράγκα τον έκοψε απότομα λέγοντας ότι αν χρειαστεί , θα πουλήσει ότι έχει, θα πάρει δάνεια αλλά θα τα βρεί ο ίδιος, αρκεί να βρεθούν οι 180.
Ο Νίκος έκλεισε.
Ενα λεπτό αργότερα , έπαιρνε , τέσσερις το πρωί πλέον, τον Σούκου, μανιακό του FB , και του εξηγούσε την κατάσταση δίνοντά του ταυτόχρονα εντολές περί του πρακτέου...
Δηλαδή να το κάνω μέσω FB?
Γουατέβερ, απάντησε ο Νϊκος και θαύμασε τον εαυτό του κλείνοντας το τηλέφωνο.
Διαταγή του αρχηγού και τα σκυλιά δεμένα...
Για κάτι τέτοια ζούσε...
ΥΓ Το κείμενο είναι λογοτεχνικό, σατιρικό χιουμοριστικό, και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με υπαρκτά πρόσωπα ή καταστάσεις. Είναι αποκύημα φαντασίας όπως κάθε λογοτεχνικό κείμενο.
Σχόλια