Το «τέρας» (ελληνικό δημόσιο) μοιάζει με μια φάρμα κροκοδείλων και ρόλος των πολιτικών, είναι του προσωπικού που φροντίζει κάθε μέρα να διανέμει μερικές εκατοντάδες κιλά κρέατος στα θηρία.

1) Τα πράγματα θα πάνε σύντομα καλύτερα


H τρόικα αποχώρησε άπραγη αλλά η Κομισιόν δεν ανησυχεί καθώς διαπιστώνει πως έχει συντελεστεί πρόοδος στην Ελλάδα. Ας μην ήταν οι γερμανικές εκλογές...

Όποιος ζει και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα είναι σε θέση να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι πως πέραν των οριζόντιων περικοπών επί δικαίων και αδίκων και της αύξησης των φόρων επί των συνήθων συνεπών υποζυγίων κυρίως, καμία ουσιαστική πρόοδος δεν έχει συντελεστεί.

Ούτε οι αγορές έχουν ανοίξει, ούτε κρατικά μονοπώλια έχουν καταργηθεί, ούτε ουσιαστικές αποκρατικοποιήσεις έχουν λάβει χώρα, ούτε η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η φοροδιαφυγή έχουν αντιμετωπιστεί.

Και η παρούσα κυβέρνηση αποδεικνύεται δεινή στην τακτική του Χρήστου Αρδίζογλου. Ο δημοφιλής ποδοσφαιριστής  ήταν τόσο ακαταμάχητος  στις ντρίμπλες επί αντιπάλων και συμπαικτών που ενίοτε  μπέρδευε την κατεύθυνση με αποτέλεσμα αντί της αντίπαλης εστίας να κινείται προς τη δική του.

Με λίγα λόγια,  η παρούσα κυβέρνηση έχει θέσει κόκκινη γραμμή στο θέμα της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων έστω και αν χρειάζεται να επιβάλει νέους φόρους κάθε εβδομάδα, προκειμένου να καλύψει τα μειωμένα έσοδα που επέφεραν οι προηγούμενες αυξήσεις.

Δεν γνωρίζω αν φταίει το βέτο του κ. Κουβέλη (παλαιού θαυμαστή της ανανέωσης του σοβιετισμού όπως αυτός εκφραζόταν στο πρόσωπο του Νικολάε Τσαουσέσκου) καθώς θεωρεί casus belli την μείωση του πελατειακού δημοσίου που μεταξύ άλλων εκτίναξε και  με την δόλια προσωπική συνέντευξη  ο κ. Παυλόπουλος.

Δεν γνωρίζω αν φταίνε οι αντιρρήσεις του κ. Βενιζέλου που ηγείται ενός κινήματος του οποίου τα στελέχη όταν δεν βγάζουν τα «μαχαίρια» μεταξύ τους είναι γιατί έχουν βγάλει τα «μαχαιροπίρουνα» μπροστά στο  δημόσιο  κορβανά και τις ευρωπαϊκές  επιδοτήσεις.

Φυσικά το ίδιο το κόμμα του πρωθυπουργού δεν υπολείπεται σε τίποτα πελατειακών εξαρτήσεων, διαπλοκών και ευθυνών.

Για το ΣΥΡΙΖΑ τα λέμε καθημερινά δεν χρειάζεται να κάνουμε ειδική μνεία. Πόσο σοβαρή μπορεί να είναι η αριστερά μιας ευρωπαϊκής χώρας όταν έχει γαλουχηθεί με πρότυπα όπως ο Στάλιν, ο Τσαουσέσκου, ο Κιμ Ιλ Σουνκ, ο Μουαμάρ Καντάφι κλπ;

Το πολιτικό σύστημα της χώρας αδυνατεί να τα βάλει με το «τέρας» του ελληνικού δημοσίου,  γιατί είναι το «τέρας» που κυβερνά και όχι κάποιος άλλος.

Το «τέρας» μοιάζει με μια φάρμα κροκοδείλων και ρόλος των πολιτικών με αυτή, είναι του προσωπικού που φροντίζει κάθε μέρα να διανέμει μερικές εκατοντάδες κιλά κρέατος στα θηρία.

Όσο οι αγορές μας δάνειζαν και οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις έτρεχαν, υπήρχαν τα απαραίτητα να αγοράζουμε την τροφή.  Όσο υπήρχαν δανεικά κανείς δεν νοιαζόταν για την προσέλκυση τουριστών στη φάρμα.  Ούτε και τώρα νοιάζεται από κεκτημένη ταχύτητα.

Τώρα που τελείωσαν τα δανεικά  έχουν βάλει στο μάτι τις καταθέσεις μέσω της υπερφορολόγησης σε ό,τι κινείται και δεν κινείται.

Κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται τι θα συμβεί όταν τελειώσουν οι καταθέσεις ή όταν θα θύματα θα τις τραβήξουν πάλι να τις κρύψουν στα σεντούκια.

Αν  κάποιους τους  ενοχλούν οι λέξεις «τέρας» και «κροκόδειλοι» ας μας πουν ποιοι μεταφορικοί χαρακτηρισμοί ταιριάζουν σε ένα μηχανισμό όπου δυο δημοτικοί υπάλληλοι δολοφονούν το δήμαρχο για να μην αποκαλύψει τις ατασθαλίες τους και μετά από χρόνια συνεχίζουν να λαμβάνουν στις φυλακές το μισθό τους, γιατί δεν έχει συγκληθεί κάποιο πειθαρχικό συμβούλιο απαρτιζόμενο από ομοίους τους.

Δυστυχώς η συγκάλυψη της διαφθοράς στο ελληνικό δημόσιο είναι ο κανόνας όχι η εξαίρεση.

Το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου αποτελεί το κομβικό σημείο της ελληνικής χρεοκοπίας.  Δεν υπάρχει έξοδος από αυτήν αν δεν αναδομηθεί εκ του μηδενός.

Πως ακριβώς πρέπει να γίνει αυτό;

Κάποτε, πριν πολλά χρόνια μου είχαν προτείνει τη θέση του διευθυντή ενός μέσου ενημέρωσης που είχε προσωπικό περί τα 150 άτομα.  Για να μην κοροϊδεύω εσάς αλλά κυρίως τον εαυτό μου, τους είπα,  με βάση την εικόνα που έχω διαμορφώσει, το μέσο αυτό για να βγαίνει δεν χρειάζεται πάνω από 70-80 άτομα. Τούτο δεν σημαίνει πως πρέπει να απομακρυνθούν μόνο 70-80. Πρέπει να απομακρυνθούν περίπου 100-120 και να προσληφθούν άλλοι 30-40 με αξιοκρατικά κριτήρια.

Φυσικά δεν πήρα τη θέση. Αλλά το μέσο κατέβασε ρολά πριν καταφτάσει η κρίση. Έτσι, έχασαν τη δουλειά τους και οι 150.

Κάτι ανάλογο χρειάζεται και το ελληνικό δημόσιο.  Γι’ αυτό και κανένας από όσους προτείνουν  κάτι ανάλογο είναι εξορισμένοι από το προσκήνιο της πολιτικής.

Και το 90% του υπάρχοντος δυναμικού να απολυθεί, θα μειωθούν οι δαπάνες αλλά δεν θα βελτιωθεί η κατάσταση. Το 10% που θα μείνει δεν θα είναι οι πιο ικανοί αλλά οι πιο κολλητοί ανεπάγγελτων πολιτικών. Συνήθως είναι οι πιο άχρηστοι.

Το ελληνικό δημόσιο χρειάζεται να υποκατασταθεί σταδιακά από ένα καινούριο μηχανισμό που θα στηθεί παράλληλα ενώ παραμένει σε «λειτουργία» ο παλιός.

Ο παλιός μηχανισμός θα διαλύεται τμήμα-τμήμα όταν ο νέος θα μπορεί να αναλάβει τις υποχρεώσεις του. Οι παλιοί υπάλληλοι θα υποβάλουν βιογραφικό στο νέο που θα έχει συσταθεί με νέους μορφωμένους χωρίς μονιμότητα αλλά 5ετείς συμβάσεις που θα ανανεώνονται κατόπιν αξιολόγησης. Στο νέο μηχανισμό οι υπάλληλοι θα πληρώνονται ανάλογα με τις  ευθύνες  και την απόδοσή τους με τιμές αγοράς. Μη ρωτάτε ποιος θα  αξιολογεί, ας δούμε τι κάνουν κάποιες άλλες χώρες.

Όχι στην Αφρική βέβαια...

Οι πολιτικοί δεν πρέπει να εξαρτώνται από τους ψηφοφόρους και η εκάστοτε κυβέρνηση δεν θα έχει λόγο στη δομή και τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Ο υπουργός και ο Γενικός Γραμματέας θα αλλάζουν και κάτω από αυτούς ο Γενικός Διευθυντής δεν θα επιτρέπει καμιά παρέμβαση του πολιτικού προσωπικού στο διοικητικό. Φυσικά όσο το δυνατόν περισσότερες υπηρεσίες προς πολίτες θα προσφέρονται από ιδιώτες με την ευθύνη επιλογής και αξιολόγησης από τον  πολίτη και κάλυψη από το προϋπολογισμό, όπως συμβαίνει σε χώρες υποδείγματα ευημερίας και κοινωνικής πρόνοιας της Δύσης.

Επίσης η διαφθορά θα τιμωρείται με ποινές αποτρεπτικές και άμεσα εκτελεστέες.

Αν δεν συμβεί αυτό η χώρα είναι ζήτημα χρόνου να καταρρεύσει καθώς δύσκολα ο ξενιστής της φθίνουσας ιδιωτικής οικονομίας μπορεί να συντηρεί την «φάρμα» του δημοσίου.  Μπορεί να συμβεί με δημοκρατικό τρόπο από κάποιον πολιτικό που θα δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό μεταρρυθμιστικό ρεύμα ή με δικτατορικό, όπου το χάος και η οχλοκρατία θα στρέψουν το μέσο πολίτη στην αναζήτηση μιας στιβαρής χείρας.

Δηλαδή, ο τρόπος που ο Ελευθέριος Βενιζέλος έβαλε τέλος στην περίοδο της χρεοκοπίας του  1897 ή ο τρόπος που δικτάτορας Μεταξάς έβαλε τέλος στην οχλοκρατία που ακολούθησε τη χρεοκοπία του 1932.

Τα πράγματα θα πάνε σύντομα καλύτερα, γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η νέα μεταπολίτευση έχει ξεκινήσει καθώς το παλιό έχει πεθάνει...


Πηγή