Ενα ενδιαφέρον ερώτημα θα μπορούσε να είναι πώς επιβιώνουν και μεγαλώνουν κόμματα - παρατράγουδα ενώ πιό σοβαρές προσπάθειες δέν έχουν καμία τύχη.

Πράγματι είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα.

Δυστυχώς εμείς δέν έχουμε τήν απάντηση.

Απο τήν άλλη, μπορεί κανείς να παρατηρήσει αυτά πού γίνονται και να προβληματισθεί.

Μιά απλή παρατήρηση θα μπορούσε να είναι ότι ορισμένες φορές, περιπτώσεις οι οποίες χαρακτηρίζονται απο πολλούς έως και γραφικές, αποκτούν, κατά περιόδους ,δυσανάλογο επικοινωνιακό χρόνο  για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.

Προσέξτε το "κατά περιόδους".

Διότι όταν αυτοί οι άνθρωποι - οι οποίοι συχνά έχουν επίγνωση ότι χρησιμοποιούνται - αποτολμήσουν να σοβαρευτούν ή διεκδικούν αυτόνομο ρόλο (καί όχι τόν δοτό) ξαφνικά τότε όλοι ανακαλύπτουν τα ελαττώματά τους, οι συνεργάτες τους τούς εγκαταλείπουν ή απλά χάνουν την προηγούμενη πρόσβαση πού είχαν στα ΜΜΕ.

Κι έτσι εξαφανίζονται.

Εξαφανίζονται στην κυριολεξία.

Σάν να επιτέλεσαν τόν προορισμό τους και πλέον πρέπει να αποσυρθούν.

Απο τήν άλλη σοβαρές προσπάθειες πού απο τήν αρχή διεκδικούν ρόλο και έχουν άποψη δέν έχουν καμία τύχη.

Δέν έχουν καμία προσβαση σέ επικοινωνιακό χρόνο και οπωσδήποτε βλέπουμε διάφορους επικοινωνιακούς μαχαιροβγάλτες τής επικοινωνιακής νύχτας να τούς μαχαιρώνουν πισώπλατα πρίν προλάβουν να ακουστούν.

Αξιοπερίεργα οπωσδήποτε φαινόμενα.

Εν πάσει περιπτώσει όλα αυτά τα βλέπουμε  μπροστά μας, και το πιθανότερο είναι ότι δέν θα μάθουμε ποτέ με σιγουριά τί γίνεται.

Πάντως, πολλοί λένε ότι τίποτα απο αυτά δέν θα μπορούσε να γίνει, χωρίς τήν συνενοχή τού φιλοθεάμονος κοινού, τό οποίο βλέπει μετά μανίας τουρκικά σήριαλ και ψηφίζει αυτούς πού τού μοιάζουν.

Ντάξ' μωρέ, σιγά ναούμ, ωχούουουού....