Οι σημερινοί επιχειρηματίες, βλέποντας τα παθήματα των παλαιοτέρων συναδέλφων τους εγκαταλείπουν την Ελλάδα ως έδρα

το εργοστάσιο τής Πειραικής - Πατραικής σήμερα

Οι Αμερικανοί με την ΦΑΓΕ εμείς με την Γαϊτάνη


Του Γιώργου Κράλογλου

Η πολυεθνική λογική της ΦΑΓΕ δεν είναι πρωτόγνωρη. Πριν 40 χρόνια ο Γ. Τσάτσος της ΑΓΕΤ άνοιξε τους εξαγωγικούς ορίζοντες της Ελλάδας αλλά οι «σοσιαλιστές» της ντουντούκας θέλησαν να τον χώσουν φυλακή. Ο Δ. Αγγελόπουλος της Χαλυβουργικής επένδυσε στην Αγγλία αλλά τον δολοφόνησαν οι «επαναστάτες» της 17 Νοέμβρη.

Στην πραγματικότητα δε αυτή δεν χωράει το φτηνό πολιτικάντικο επιχείρημα ότι επρόκειτο για ύποπτους και κομπιναδόρους επιχειρηματίες γιατί θα σας θυμίσω ότι ο Στρατής Ανδρεάδης που κυνηγήθηκε αγρίως δικαιώθηκε και οι φορολογούμενοι πλήρωσαν στους κληρονόμους του αποζημίωση δεκάδων δισεκατομμυρίων δραχμών. Ο Γ. Τσάτσος δικαιώθηκε για τις διώξεις του και είναι άγνωστο αν και εδώ θα επαναληφθεί η ίδια ιστορία για τους φορολογούμενους.

Και οι Αγγελόπουλοι παρά την τραγωδία τους συνεχίζουν να εργάζονται ακόμη και υβριζόμενοι από συγκεκριμένα κομματικά όργανα.

Η διάφορα λοιπόν μεταξύ των δύο ελληνικών βιομηχανικών γενεών εστιάζεται στα εξής.

Την εικοσαετία του 1975-1995 οι Έλληνες βιομήχανοι ανέπτυσσαν από τότε πολυεθνική λογική και έδιναν δυναμικό παρών στη διεθνή αγορά αλλά με έδρα την Ελλάδα. Θυμίζω (εκτός της ΑΓΕΤ και της Χαλυβουργικής) την ποτοποιία ΜΕΤΑΞΑ και τα υφάσματα Πειραϊκής Πατραϊκής. Οι σημερινοί όμως βλέποντας τα παθήματα των παλαιοτέρων συναδέλφων τους εγκαταλείπουν την Ελλάδα ως έδρα και αναπτύσσονται στις σύγχρονες χώρες του σήμερα.

Εκεί που ο κόσμος δεν έχει επιλέξει να τον αντιπροσωπεύει στη Βουλή και η κ. Γαϊτάνη (της άγνωστης σε όλη την Ελλάδα Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς) που θεωρεί ότι οι ιδιώτες κατασπαράζουν τα "φιλέτα" του κράτους... και δεν την νοιάζει αν τα Σκόπια ονομαστούν Μακεδονία.

Εκεί που ο κόσμος δεν στέλνει στη Βουλή τροτσκιστές, μαοϊστές, μαρξιστές, λενινιστές και άλλα απολιθώματα της ιστορίας που τα σημερινά παιδιά τα γνωρίζουν μόνο από καντράκια του ενός ευρώ.

Εκεί που η πολιτεία κάνει τη δουλειά της και δεν χρειάζεται ο κόσμος να στείλει στη Βουλή μπρατσωμένους για να στηρίξουν τα δίκια του.

Εκεί που η φορολογική πολιτική είναι γνωστή και σταθερή για τα επόμενα χρόνια και η εργατική πολιτική είναι υπόθεση της πολιτείας και όχι της συντεχνίας που καθοδηγείται από το κόμμα επειδή μόνο το κόμμα ξέρει το δίκιο του εργάτη. Ο ίδιος ο εργάτης είναι απλά ένας ανεγκέφαλος εργαζόμενος.

Εκεί που το δικαίωμα στη δουλειά δεν υπονομεύεται από το δικαίωμα στη διατεταγμένη από το κόμμα απεργία.

Εκεί που αν λειτουργούσαν με τις ελληνικές συνθήκες η ΔΕΗ, ο ΟΣΕ, η ΕΥΔΑΠ, τα ΕΛΤΑ, τα λιμάνια και τα άλλα κρατικά «φιλέτα» της κ. Γαϊτάνη θα τα έκλειναν μέσα σε 24ωρες γιατί θα σεβόντουσαν τους φορολογούμενους.

Και δεν θα τα ιδιωτικοποιούσαν γιατί επίσης θα ντρεπόντουσαν να μπλέξουν τους ιδιώτες επενδυτές στη συντεχνιακή περιπέτεια που έχουμε μπλέξει και εμείς.

Που είδε λοιπόν η κ. Γαιτάνη τα «φιλέτα» των κρατικών επιχειρήσεων που από την μια μεριά φεσώνονται μεταξύ τους και από την άλλη αν δεν ήταν κρατικά μονοπώλια θα έψαχναν να βρουν πελάτη ακόμη και στις παραμεθόριες περιοχές.

Γιατί ακόμη και αυτοί που νομίζουν ότι τα κρατικά μονοπώλια φροντίζουν για τα απομακρυσμένα χωριά των 10-20 κατοίκων να περιμένουν ότι στα επόμενα χρόνια οι ίδιοι οι κάτοικοι θα επιλέξουν να μεταφερθούν σε κεντρικότερα χωριά για να γλιτώσουν από την εκμετάλλευση κρατικών τιμολογίων όπως αυτό του ηλεκτρικού ρεύματος.

Πόσοι λοιπόν έμειναν στην Ελλάδα για να περιμένουμε ελληνική βιομηχανική εξωστρέφεια;

Εάν αφαιρέσουμε τους κρατικοδίαιτους και τους μεσάζοντες η δραστηριότητα των οποίων δεν περιλαμβάνει τίποτε άλλο από συναλλαγές με το κράτος είναι ζήτημα αν μιλάμε για 30-40 επιχειρηματικές οικογένειες.

Αυτές όμως οι επιχειρήσεις είναι μόνο με το ένα πόδι στην οικονομία. Με το άλλο πατάνε σε δουλειές που δεν έχουν καμία σχέση με την παραγωγή. Και το κάνουν μόνο και μόνο για να σταθούν στην αγορά και να μην εγκαταλείψουν.

Άλλωστε και οι προηγούμενοι επιχειρηματίες που είτε κυνηγήθηκαν είτε αφορίσθηκαν από την πολιτική και από την κοινωνία πέρασαν από το ίδιο στάδιο.

Πολλοί μάλιστα από εκείνους και προτάσεις είχαν κάνει για εξωστρέφεια και εξυγίανση των συγκροτημάτων, υπό την εποπτεία του κράτους και κεφάλαια είχαν βρει για να χρηματοδοτηθούν τα επιχειρηματικά σχέδια που πρότειναν.

Οι πολιτικοί όμως και οι κυβερνήσεις αρνήθηκαν την συνεργασία και την επικοινωνία μαζί τους ώστε ανενόχλητοι να μπορούν να αναβαθμίσουν το αριστερίστικο προφίλ τους.

Αρνήθηκαν με το πρόσχημα ότι πρόκειται για καταδικασμένους επιχειρηματίες αποκρύπτοντας βέβαια το τεράστιο παρασκήνιο των διώξεων που είχε ως βασικό κίνητρο να στηρίξουν τις δήθεν προοδευτικές αντιλήψεις τους.

Στο κάτω-κάτω αν φύγουν και οι τελευταίοι 30-40 που θα μπορούσαν να κάνουν εξωστρεφή την οικονομία καλύτερα θα είναι για την πολιτική και των επομένων κυβερνήσεων. Αφού χωρίς κεφάλαιο και ολιγαρχία θα μπορούν να ξεμπροστιάζουν και την αριστερή αντιπολίτευση.

george.kraloglou@capital.gr
πηγή