Οι δύο αφηγήσεις για την ελληνική κρίση. Η γερμανική, πού έχει επικρατήσει παντού (και στην Ελλάδα), και η ελληνική, πού δέν την ξέρει κανείς...

Η γερμανική αφήγηση για την ελληνική κρίση είναι απλή...
Στό πλαίσιο τής ΕΕ βοηθήσαμε τούς Ελληνες, αλλά επειδή είναι διαφθαρμένοι και επειδή έχουν διαφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς φάγανε τα λεφτά και φτιάξανε ένα κοινωνικό κράτος με δανεικά. Τώρα, δέν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους και μάς ζητάνε - μετά απο τόση βοήθεια - να τούς σώσουμε , με δικά μας λεφτά...
Οπως όλοι γνωρίζουμε η γερμανική αφήγηση για την ελληνική κρίση έχει πλέον επικρατήσει παντού και στην Ελλάδα , και όλες οι περαιτέρω συζητήσεις γίνονται με βάση αυτήν...
Αξίζει τον κόπο να πούμε και την ελληνική αφήγηση...
Ακόμα και οι χειρότεροι εγκληματίες δικαιούνται δικηγόρο...
Θά πούμε την ήπια εκδοχή της...
Σύμφωνα με αυτήν η ΕΕ δομήθηκε εξ αρχής για να βοηθήσει τίς ισχυρές , ήδη πολύ ανταγωνιστικές διεθνώς, χώρες τού Βορρά και ειδικότερα τη Γερμανία...
Εξάλλου απο αυτούς φτιάχτηκε....
Μέσα σέ μιά κλειστή ένωση, με κοινό νόμισμα, αφέθηκαν στόν ελεύθερο ανταγωνισμό (κοινοτικά προιόντα ελεύθερα χωρίς δασμούς κλπ στα σύνορα) οικονομίες διαφορετικών δυνατοτήτων (Πχ η γερμανική οικονομία πού ήταν τρίτη εξαγωγική δύναμη στόν κόσμο με την ελληνική)...
Πχ τό γερμανικό εργοστάσιο ψυγείων με τό αντίστοιχο ελληνικό βρέθηκαν να ανταγωνίζονται με τούς ίδιους όρους...
Επίσης κρατικές και πολιτικοοικονομικές δομές διαφορετικών δυνατοτήτων (αυτό το σημείο ενδεχομένως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν και εφόσον δεχτούμε βέβαια ότι η μία δομή δορυφοριοποίησε τρόπον τινά την άλλη))....
Επίσης προσφέρθηκαν αφειδώς δανεικά (φθηνά) χρήματα σέ όλους (Γερμανούς , Ελληνες κλπ) με τόν ίδιο τρόπο...
Τό αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει η γερμανική βιομηχανία , έναντι τής ελληνικής (τι έκπληξη αλήθεια) και οι Ελληνες να δανείζονται για να αγοράζουν γερμανικά προιόντα...
Επιπλέον οι κανονισμοί τών Βρυξελών ευνοούσαν αυτούς με την μεγαλύτερη επιρροή στα κοινοτικά όργανα ...
Ολο αυτό μπορεί να έχει εκ πρώτης όψεως τον χαρακτήρα τού ελεύθερου ανταγωνισμού αλλά δέν είναι έτσι...
Είναι σάν να λέμε ότι βάζουμε στό ίδιο κλουβί τό λιοντάρι με τό αρνί και τα αφήνουμε να ανταγωνισθούν ελεύθερα χωρίς παρεμβάσεις...
Μέσα στό κλουβί (τού κοινού νομίσματος)..
Χωρίς δυνατότητες άμυνας για τό αρνί (πχ δασμούς κλπ)...
Ελεύθερος ανταγωνισμός...
Οταν ανοιξεις τό κλουβί 5 μέρες μετά, τό πιθανότερο είναι θα βρείς ένα χορτάτο λιοντάρι και ένα μισοφαγωμένο, μισοπεθαμένο αρνί....
ΟΛο αυτό στα χρόνια τής γενικής ανάπτυξης δέν ήταν εμφανές...
Ομως με την πρώτη κρίση άνοιξε η πόρτα τού κλουβιού και όλοι είδαν τί γίνεται....
Αρα σύμφωνα με την ελληνική αφήγηση η ανάπτυξη τής γερμανίας οφείλεται (καί) στα ελληνικά δανεικά ...
ΥΓ Τό κείμενο είναι βασισμένο σέ σχετική αποστροφή απο άρθρο στό Stratfor.

Μέ την ευκαιρία ας πούμε και ένα ανέκδοτο.

Τό λιοντάρι και το αρνί...




Σε ένα τσίρκο παρουσιάζεται το εξής καταπληκτικό νούμερο: Ένα αρνάκι και ένα λιοντάρι ζουν ειρηνικά μέσα στο ίδιο κλουβί. -- "Μα, αυτό είναι καταπληκτικό", αναφώνησαν όλοι οι θεατές. -- "Πως καταφέρατε αυτό τον καταπληκτικό άθλο;" ρωτά ένας θεατής τον θηριοδαμαστή. -- "Είναι πολύ απλό. Αλλάζουμε αρνάκι κάθε μέρα!", απαντά ο θηριοδαμαστής.