Οι επιχειρηματίες. Οι επιχειρήσεις. Τό επιχειρηματικό ρίσκο. Οδηγός επιβίωσης...

Στή χώρα πού έχει γιά εθνικό ήρωα τόν Καραγκιόζη οι έννοιες μπερδεύονται γλυκά και οι - γενικά και παγκοσμίως - σωστές απόψεις χρησιμοποιούνται σάν άλλοθι για παραπληροφόρηση και άρα διαφθορά και ρεμούλα...

Σε μιά τέτοια χώρα πού η παραπληροφόρηση πάει σύννεφο χρειάζεται κανείς έναν οδηγό επιβίωσης...
Ας προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε κάποιες έννοιες...
1) Είναι άλλο πράμα ο επιχειρηματίας και άλλο η επιχείρησή (του)...
Ο επιχειρηματίας είναι κιαυτός ένας πολίτης πού έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με τόν μισθωτό...
Με αυτήν τήν έννοια οι επιχειρηματίες πρέπει να φορολογούνται ΄σαν όλον τον υπόλοιπο κόσμο..
Οι επιχειρηματίες είναι κιαυτοί (ω ναί!!!) άνθρωποι...
Εάν οι υπόλοιποι άνθρωποι φορολογούνται με 40% επειδή έτσι κρίνει το ελληνικό κρατίδιο με τον ίδιο ακριβώς (ούτε πάνω, ούτε κάτω) πρέπει να φορολογούνται και οι επιχειρηματίες...
Αν ήταν αλλιώς θα έπρεπε πχ οι επιχειρηματίες να είχαν άλλο ΦΠΑ (πχ θα πήγαινες στό περίπτερο και θα έλεγες είμαι επιχειρηματίας δώσμου τσιγάρα με χαμηλό ΦΠΑ σε παρακαλώ)...
ΟΚ?
Απλό δέν είναι?
Αρα όσοι (κόμματα, ΜΜΕ, οργανώσεις, πρόσωπα κλπ) ζητούν χαμηλότερη φορολογία για τούς επιχειρηματίες (τα πρόσωπα δηλαδή) είτε είναι (πληρωμένοι) απατεώνες είτε άσχετοι...




2) Οι επιχειρήσεις τώρα όντως θα πρέπει να φορολογούνται αλλιώς...
Η επιχείρηση είναι ξεχωριστό νομικό πρόσωπο και σε καμία περίπτωση δέν πρέπει να συγχέεται με τον επιχειρηματία...
Εκεί, στήν επιχείρηση δηλαδή, όντως θα πρέπει να γίνεται κάποια πολιτική....
Για παράδειγμα τα κέρδη τής επιχείρησης πού επαναπενδύονται όντως θα πρέπει να έχουν χαμηλό συντελεστή...
Σημειωτέον στήν Ελλάδα αυτό συμβαίνει...
3) Δέν νοείται επιχείρηση χωρίς το ανάλογο επιχειρηματικό ρίσκο...
Μέ άλλα λόγια όταν ανοίγει μιά επιχείρηση, κάποιος ρισκάρει τα λεφτά του (επειδή προσδοκά σέ κέρδη)...
Τα ενδεχόμενα δέν είναι πολλά...
Η αυτό το ρίσκο το παίρνει ο ίδιος ο επιχειρηματίας ή κάποιος τρίτος πού τού εμπιστεύεται τα λεφτά του...
Συνήθως αυτός ο τρίτος είναι μιά τράπεζα (μιλάμε για τα μεγάλα πρότζεκτ γιατί στα μικρά οι επιχειρηματίες βάζουν τα σπίτια τους για αρχικό κεφάλαιο και μετά τα χάνουν)...
Εάν η επιχείρηση δέν πάει καλά κάποιος πρεπει να πληρώσει...
Αυτός ο κάποιος είναι αυτός πού πήρε το ρίσκο...
Αρα οταν μιά επιχείρηση φαληρίσει ή θα πρέπει να δούμε τον επιχειρηματία στά συσίτια τής Αρχιεπισκοπής και χωρίς σπίτι ή θα πρέπει να δούμε μιά τράπεζα να χάνει λεφτά δηλαδή να εγγράφει απώλειες...
Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση η τράπεζα θα πρεπει να δώσει και λόγο στούς μετόχους της οι οποίοι έχασαν λεφτά και - λογικά - θα πρέπει να δεί κανείς κεφάλια να πέφτουν...
Στα κανονικά κράτη όταν ένα επιχειρηματικό πρότζεκτ αποτύχει πέφτουν κεφάλια στήν κυριολεξία, χάνονται καριέρες...
Στό ελληνικό κρατίδιο η επιχείρηση πέφτει έξω , ο επιχειρηματίας είναι πάμπλουτος στήν Ελβετία και η τράπεζα πού τον χρηματοδότησε επίσης δέν έχει καμία επίπτωση...
Πώς γίνεται όλο αυτό?
Ποιός πληρώνει?
Σημειωτέον ότι η ευθύνη λειτουργίας τών τραπεζών είναι κρατική ευθύνη...
Διότι τίς τράπεζες ως γνωστόν οι πολίτες τίς σώζουν...
Και τούς πολίτες τούς προστατεύει το κράτος τους...
Αρα δέν είναι λογικό οι πολίτες να μήν γνωρίζουν γιατί οι τράπεζες τις οποίες σώζουν έχουν επισφάλειες και ακόμα γιατί έδωσαν δάνεια εκεί πού δέν έπρεπε....
Στό ελληνικό κρατίδιο κανείς δέν γνωρίζει πού έδωσαν και γιατί επισφαλή δάνεια οι τράπεζες, τις οποίες πληρώνει (μέσα απο πολύπλοκες διατυπώσεις και μπόλικη παραπληροφόρηση) και σώζει τελικά ο έλληνας μισθωτός τών 740 ευρώ...
Αυτό δέν είναι σωστό...
Στό ελληνικό κρατίδιο η (μεγάλη) επιχειρηματικότητα δέν έχει κανένα ρίσκο...
Στό ελληνικό κρατίδιο η (μεγάλη) επιχειρηματικότητα έχει μηδέν ρίσκο και μεγάλα κέρδη...
Είτε πετύχει , είτε αποτύχει η επιχείρηση....
Πληρώνει τό κορόιδο τών 740/μήνα...
Ούτε αυτό όμως είναι σωστό...