Δέν είναι ότι δέν είχε προσπαθήσει...
Είχε προσπαθήσει...
Ομως δέν μπορούσε...
Ηταν κάτι, πού πραγματικά, ήταν πάνω απ΄ τίς δυνάμεις του...
Τό ήξερε απ΄την αρχή...
Δέν είναι απλά ότι το να παριστάνεις τόν πρωθυπουρό και να προεδρεύεις σέ αυτό πού οι ντόπιοι αποκαλούσαν υπουργικό συμβούλιο ή κυβερνητική επιτροπή ήταν ένα απόλυτο χάσιμο χρόνου δεδομένου ότι αυτή η χώρα στήν άκρη τού πλανήτη δέν είχε καμμία απολύτως ελπίδα να γίνει κάποτε κανονικό state, τό θέμα δηλαδή δέν ήταν απλά θέμα αδυναμίας διοίκησης αυτών πού ούτως ή άλλως δέν διοικούνται, τό θέμα του ήταν καθαρά προσωπικό...
Δέν τούς άντεχε σέ προσωπικό επίπεδο...
Οι άνθρωποι ήταν ανυπόφοροι και δέν μπορούσε ούτε κάν να βρίσκεται στό ίδιο δωμάτιο μαζί τους ...
Ο ίδιος ήλπιζε ότι στά λεγόμενα υπουργικά συμβούλια θα μπορούσε απλά να χαζέψει τά blogs ή να απαντήσει στούς διαδικτυακούς του φίλους, όμως ακόμα και αυτό απαιτεί μιά κάποια ηρεμία ψυχής...,
Οταν άκουγε τούς ντόπιους υπουργούς να μιλάνε , με αυτό τό πομπώδες, γελοίο ύφος, φούντωνε, άναβε μέσα του και ένιωθε τήν ανάγκη να εκραγεί, να ουρλιάξει...
Είχε συζητήσει τό θέμα με ειδικούς back home, οι οποίοι τούς είχαν εξηγήσει ότι οι πολιτισμένοι εγκέφαλοι δέν μπορούν να δεχθούν πάνω απο ένα ποσό μαλακίας μέσα σέ συγκεκριμένη ώρα...
Με ειδικούς μετρητές είχαν δέ βρεί ότι η μαλακία πού εκπεμπόνταν στήν ατμόσφαιρα σέ κάθε υπουργικό συμβούλιο ή κυβερνητική επιτροπή ήταν πολύ πάνω απο τό όριο επιφυλακής...
Εφόσον δέ δέν μπορούσε να εκτονωθεί μέσω κανό ή ποδηλάτου εν μέσω τέτοιων συμβουλίων τού είχαν συστήσει να διακόπτει και να κάνει διάδρομο...
Τό έκανε , αλλά δέν αρκούσε....
Τώρα εδώ αισθανόταν τουλάχιστον προστατευμένος...
Στόν 5ο όροφο τού υπουργείου τού Γιαννάκη τού Πάριου και περιτριγυρισμένος απο τούς δικούς του αισθανόταν πραγματικά λίγο πιό άνετα...
Στην πραγματικότητα βέβαια μόνο η φυγή απο τή συγκεκριμένη χώρα και η παραμονή, σέ τακτά διαστήματα, σέ πολιτισμένο περιβάλλον τού εξασφάλιζε πραγματική ηρεμία ψυχής...
Οι ειδικοί τού είχαν συστήσει κάθε δυό μήνες το πολύ, να εξασφαλίζει τουλάχιστον μιά βδομάδα παραμονής σέ μιά πολιτισμένη χώρα, σέ πολιτισμένο περιβάλλον, με κανονικούς ανθρώπους, αλλιώς δέν θα άντεχε...
Τούς κύταξε ξανά με ευγνωμοσύνη...
Ο Γιώργος απο τήν Κοζάνη , κάπως αλλαγμένος βέβαια τούς τελευταίους μήνες , αξύριστος , με απλανές βλέμμα, παραμιλούσε διαρκώς, χαμένος σέ φακέλους, "να βάλουμε κι άλλους φόρους, να κόψουμε κι άλλους μισθούς, να τούς πιούμε τό αίμα, να εκτελούμε δημόσια όποιον δέν πληρώνει..." και άλλες τέτοιες, ασυνάρτησίες αλλά τουλάχιστον ήταν εκεί...
Ο Γιαννάκης ο Πάριος, πού και μόνο η παρουσία του, τού θύμιζε θάλασσα , διακοπές, κανό , ζεστά λαχταριστά χάμπουργκερ, ήταν εκεί...
Ο Αρκούδος, πού καθώς τόν κύταζε με τα υγρά του μάτια ένιωθε την ανάγκη να πέσει στην αγκαλιά του ήταν εκεί...
Ω, ναί , μετά απο ένα χρόνο άσκοπης, μάταιης προσπάθειας να κυβερνήσουν αυτούς πού δέν κυβερνιώνται ήταν όλοι εκεί...
Μαζί ξανά...
Στό τέλος τί άλλο είναι η ζωή, παρά στιγμές...
Μικρές απλές καθημερινές στιγμές...
Δέν έλεγαν τίποτα, δέν έκαναν τίποτα, απολάμβαναν απλά την συνύπαρξη όταν ένιωσαν τό κτίριο να σείεται με σταθερό ρυθμό σάν κάποιος προιστορικός δεινόσαυρος τεράστιων διαστάσεων να περπατάει μέσα του...
Μπάμ, μπάμ, τό κτίριο έγερνε μία απο τη μία , μία απο τήν άλλη...
Κυτάχθηκαν μεταξύ τους...
Τά βήματα πλησίαζαν απειλητικά, ήταν έξω απο τή πόρτα...
Σέ αυτές τίς περιπτώσεις δέν χρειάζονται ντροπές...
Οταν άνοιξε βίαια η πόρτα δέν χρειάστηκε να δούν τόν Θόδωρο τόν Σούμο, ήξεραν ότι ήταν αυτός...
Ολοι μαζί ταυτόχρονα , σάν καλογυμνασμένο μπαλέτο θα έλεγε κάποιος ουδέτερος παρατηρητής, βούτηξαν κάτω απο τό τραπέζι...
Η ασφάλεια τού Γιαννάκη τού Πάριου είχε προετοιμασθεί πολλές φορές γιαυτό το ενδεχόμενο....
Είχαν εντολές να εξουδετερώσουν τον Θόδωρο τον Σούμο εάν πλησίαζε τον Γιαννάκη τον Πάριο κάτω απο τά 10 μέτρα...
Τή στιγμή πού μιλάμε ήταν δέν ηταν 5 μέτρα απόσταση...
Γιά τό σκοπό αυτό είχαν εξασφαλίσει ένα ειδικό διατρητικό μπαζούκα , ειδική παραγγελια, τό οποίο ήταν ήδη απασφαλισμένο, έτοιμο γιά χρήση...
Ομως ο Θόδωρος ο Σούμο στάθηκε στην πόρτα....
Δέν προχώρησε...
Εβγαλε ένα μαντήλι και άρχισε να σκουπίζει τον ιδρώτα του...
Κάτω απ΄το τραπέζι δέν ακουγόταν ούτε καν ανάσα...
Θά έλεγε κανείς ότι δέν υπήρχαν όχι άνθρωποι αλλά ούτε μύγα...
Προφανώς είχαν κουλουριαστεί όλοι μαζί αγκαλιά και δέν ανάσαινε κανείς...
Η ασφάλεια τού Γιαννάκη τού Πάριου είχε εντυπωσιαστεί...
Προφανώς ο Θόδωρος ο Σούμο πείστηκε ότι δέν ήταν κανείς εκεί γιατί αμέσως γύρισε και έφυγε...
Οταν , απο τα τραντάγματα τού κτιρίου, βεβαιώθηκαν ότι είχε απομακρυνθεί αρκετά ξανακάθισαν στίς καρέκλες...
Αποφάσισαν να μήν πούν τίποτα σέ κανέναν για το περιστατικό, όπως και να μήν το ξανααναφέρουν ποτέ ξανά μεταξυ τους...
Συνέχισαν κανονικά τήν σύσκεψη, την διακυβέρνηση...
Αυτό πού είχε σημασία, τό μόνο, ήταν ότι ήταν μαζί ξανά...
to be continued...
Είχε προσπαθήσει...
Ομως δέν μπορούσε...
Ηταν κάτι, πού πραγματικά, ήταν πάνω απ΄ τίς δυνάμεις του...
Τό ήξερε απ΄την αρχή...
Δέν είναι απλά ότι το να παριστάνεις τόν πρωθυπουρό και να προεδρεύεις σέ αυτό πού οι ντόπιοι αποκαλούσαν υπουργικό συμβούλιο ή κυβερνητική επιτροπή ήταν ένα απόλυτο χάσιμο χρόνου δεδομένου ότι αυτή η χώρα στήν άκρη τού πλανήτη δέν είχε καμμία απολύτως ελπίδα να γίνει κάποτε κανονικό state, τό θέμα δηλαδή δέν ήταν απλά θέμα αδυναμίας διοίκησης αυτών πού ούτως ή άλλως δέν διοικούνται, τό θέμα του ήταν καθαρά προσωπικό...
Δέν τούς άντεχε σέ προσωπικό επίπεδο...
Οι άνθρωποι ήταν ανυπόφοροι και δέν μπορούσε ούτε κάν να βρίσκεται στό ίδιο δωμάτιο μαζί τους ...
Ο ίδιος ήλπιζε ότι στά λεγόμενα υπουργικά συμβούλια θα μπορούσε απλά να χαζέψει τά blogs ή να απαντήσει στούς διαδικτυακούς του φίλους, όμως ακόμα και αυτό απαιτεί μιά κάποια ηρεμία ψυχής...,
Οταν άκουγε τούς ντόπιους υπουργούς να μιλάνε , με αυτό τό πομπώδες, γελοίο ύφος, φούντωνε, άναβε μέσα του και ένιωθε τήν ανάγκη να εκραγεί, να ουρλιάξει...
Είχε συζητήσει τό θέμα με ειδικούς back home, οι οποίοι τούς είχαν εξηγήσει ότι οι πολιτισμένοι εγκέφαλοι δέν μπορούν να δεχθούν πάνω απο ένα ποσό μαλακίας μέσα σέ συγκεκριμένη ώρα...
Με ειδικούς μετρητές είχαν δέ βρεί ότι η μαλακία πού εκπεμπόνταν στήν ατμόσφαιρα σέ κάθε υπουργικό συμβούλιο ή κυβερνητική επιτροπή ήταν πολύ πάνω απο τό όριο επιφυλακής...
Εφόσον δέ δέν μπορούσε να εκτονωθεί μέσω κανό ή ποδηλάτου εν μέσω τέτοιων συμβουλίων τού είχαν συστήσει να διακόπτει και να κάνει διάδρομο...
Τό έκανε , αλλά δέν αρκούσε....
Τώρα εδώ αισθανόταν τουλάχιστον προστατευμένος...
Στόν 5ο όροφο τού υπουργείου τού Γιαννάκη τού Πάριου και περιτριγυρισμένος απο τούς δικούς του αισθανόταν πραγματικά λίγο πιό άνετα...
Στην πραγματικότητα βέβαια μόνο η φυγή απο τή συγκεκριμένη χώρα και η παραμονή, σέ τακτά διαστήματα, σέ πολιτισμένο περιβάλλον τού εξασφάλιζε πραγματική ηρεμία ψυχής...
Οι ειδικοί τού είχαν συστήσει κάθε δυό μήνες το πολύ, να εξασφαλίζει τουλάχιστον μιά βδομάδα παραμονής σέ μιά πολιτισμένη χώρα, σέ πολιτισμένο περιβάλλον, με κανονικούς ανθρώπους, αλλιώς δέν θα άντεχε...
Τούς κύταξε ξανά με ευγνωμοσύνη...
Ο Γιώργος απο τήν Κοζάνη , κάπως αλλαγμένος βέβαια τούς τελευταίους μήνες , αξύριστος , με απλανές βλέμμα, παραμιλούσε διαρκώς, χαμένος σέ φακέλους, "να βάλουμε κι άλλους φόρους, να κόψουμε κι άλλους μισθούς, να τούς πιούμε τό αίμα, να εκτελούμε δημόσια όποιον δέν πληρώνει..." και άλλες τέτοιες, ασυνάρτησίες αλλά τουλάχιστον ήταν εκεί...
Ο Γιαννάκης ο Πάριος, πού και μόνο η παρουσία του, τού θύμιζε θάλασσα , διακοπές, κανό , ζεστά λαχταριστά χάμπουργκερ, ήταν εκεί...
Ο Αρκούδος, πού καθώς τόν κύταζε με τα υγρά του μάτια ένιωθε την ανάγκη να πέσει στην αγκαλιά του ήταν εκεί...
Ω, ναί , μετά απο ένα χρόνο άσκοπης, μάταιης προσπάθειας να κυβερνήσουν αυτούς πού δέν κυβερνιώνται ήταν όλοι εκεί...
Μαζί ξανά...
Στό τέλος τί άλλο είναι η ζωή, παρά στιγμές...
Μικρές απλές καθημερινές στιγμές...
Δέν έλεγαν τίποτα, δέν έκαναν τίποτα, απολάμβαναν απλά την συνύπαρξη όταν ένιωσαν τό κτίριο να σείεται με σταθερό ρυθμό σάν κάποιος προιστορικός δεινόσαυρος τεράστιων διαστάσεων να περπατάει μέσα του...
Μπάμ, μπάμ, τό κτίριο έγερνε μία απο τη μία , μία απο τήν άλλη...
Κυτάχθηκαν μεταξύ τους...
Τά βήματα πλησίαζαν απειλητικά, ήταν έξω απο τή πόρτα...
Σέ αυτές τίς περιπτώσεις δέν χρειάζονται ντροπές...
Οταν άνοιξε βίαια η πόρτα δέν χρειάστηκε να δούν τόν Θόδωρο τόν Σούμο, ήξεραν ότι ήταν αυτός...
Ολοι μαζί ταυτόχρονα , σάν καλογυμνασμένο μπαλέτο θα έλεγε κάποιος ουδέτερος παρατηρητής, βούτηξαν κάτω απο τό τραπέζι...
Η ασφάλεια τού Γιαννάκη τού Πάριου είχε προετοιμασθεί πολλές φορές γιαυτό το ενδεχόμενο....
Είχαν εντολές να εξουδετερώσουν τον Θόδωρο τον Σούμο εάν πλησίαζε τον Γιαννάκη τον Πάριο κάτω απο τά 10 μέτρα...
Τή στιγμή πού μιλάμε ήταν δέν ηταν 5 μέτρα απόσταση...
Γιά τό σκοπό αυτό είχαν εξασφαλίσει ένα ειδικό διατρητικό μπαζούκα , ειδική παραγγελια, τό οποίο ήταν ήδη απασφαλισμένο, έτοιμο γιά χρήση...
Ομως ο Θόδωρος ο Σούμο στάθηκε στην πόρτα....
Δέν προχώρησε...
Εβγαλε ένα μαντήλι και άρχισε να σκουπίζει τον ιδρώτα του...
Κάτω απ΄το τραπέζι δέν ακουγόταν ούτε καν ανάσα...
Θά έλεγε κανείς ότι δέν υπήρχαν όχι άνθρωποι αλλά ούτε μύγα...
Προφανώς είχαν κουλουριαστεί όλοι μαζί αγκαλιά και δέν ανάσαινε κανείς...
Η ασφάλεια τού Γιαννάκη τού Πάριου είχε εντυπωσιαστεί...
Προφανώς ο Θόδωρος ο Σούμο πείστηκε ότι δέν ήταν κανείς εκεί γιατί αμέσως γύρισε και έφυγε...
Οταν , απο τα τραντάγματα τού κτιρίου, βεβαιώθηκαν ότι είχε απομακρυνθεί αρκετά ξανακάθισαν στίς καρέκλες...
Αποφάσισαν να μήν πούν τίποτα σέ κανέναν για το περιστατικό, όπως και να μήν το ξανααναφέρουν ποτέ ξανά μεταξυ τους...
Συνέχισαν κανονικά τήν σύσκεψη, την διακυβέρνηση...
Αυτό πού είχε σημασία, τό μόνο, ήταν ότι ήταν μαζί ξανά...
to be continued...
Σχόλια