Kύταξε τήν Χρυσή Ακτή απο τή μία άκρη ώς τήν άλλη...
Τού θύμισε αμυδρά τήν πατρίδα...
Αμυδρά...
Στήν Καλιφόρνια οι ακτές είναι τεράστιες, καί βλέπεις τόν ωκεανό...
Η αίσθηση τού μεγάλου, τού ατελείωτου, τού endless, man, you see?
Εδώ όλα είναι μικρά, στενά, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους...
Κύταξε καλύτερα στήν Ακτή...
Είδε τόν Γιαννάκη τόν Πάριο , να συζητάει με τον τοπικό Δήμαρχο, ποιός ξέρει τί...
Τό αυτί του έπιασε στόν αέρα κάτι γιά Καλλικράτη καί το πονηρό , συνωμοτικό ύφος τών δυό τους καθώς κάτι κανόνιζαν δέν προμήνυε τίποτα τό καλό...
Τό μάτι του έφυγε πάλι στήν θάλασσα...
Η θέα τού Γιαννάκη τού Πάριου με τη βερμούδα τού έφερνε σκοτοδίνη...
Επί πλέον τού θύμιζε ότι η κακιά του μοίρα τόν έφερε να κυβερνήσει αυτόν τόν άτυχο απο κάθε άποψη τόπο...
Οταν τού πρωτοείπαν ότι θα έπρεπε να κάνει τον κυβερνήτη σε αυτήν τήν άθλια Βαλκανική τρύπα με τούς χειρότερους κατοίκους τού πλανήτη είχε αντιδράσει ενστικτωδώς...
Oh God, no, not me...
Ομως είχε πέσει απάνω του η οικογένεια καί τον μετάπεισαν...
Κυρίως το έκανε για τήν Mom...
Αν δέν ήταν αυτή δέν υπήρχε περίπτωση να δεχθεί τήν θέση...
Any how , τώρα πιά ήταν αργά...
Ηταν ήδη κυβερνήτης καί έπρεπε να κυβερνήσει αυτούς πού δέν κυβερνιώνται...
Τί άνθρωποι Θεέ μου...
Μόλις πρίν λίγες μέρες , τα έβλεπε απο τήν τηλεόραση, είχαν πρόβλημα με τούς φορτηγατζήδες...
Η πλάκα ήταν ότι είχε βάλει γιά υπουργό (ούτε πού θυμότανε το πλήρες όνομα τού υπουργείου) έναν άσχετο τύπο, Μήτσο ή Μητσάρα κάπως έτσι τον λέγανε, οδοντίατρο...
Πολύ γέλιο...
Βλέποντας τον υπουργό του στήν τηλεόραση , κάνε εικόνα να γελάσεις, δέν μπορούσε παρά να σκεφτεί ότι άν τού έβγαζες το φρεσκοσιδερωμένο κουστούμι, καί τού άφηνες να ντυθεί όπως παλιά (βερμούδα, πουκάμισο φτηνό, ανοιχτό ώς τον αφαλό, χρυσή καδένα στο λαιμό) έτσι όπως είχε και ένα κεφάλι σάν πεπόνι αργίτικο, μιά χαρά έμοιαζε κιαυτός για φορτηγατζής...
Τόν έπαιρναν τηλέφωνο απο τήν πατρίδα και τον μακάριζαν πού ήταν κυβερνήτης εκεί...
Ε, βέβαια αυτοί έρχονταν μόνο το καλοκαίρι , κλεισμένοι σέ σουίτες και γιώτ και μετά έφευγαν...
Ομως αυτός έτρωγε στη μάπα τόν τόπο, και το χειρότερο τούς ανθρώπους του, και τον χειμώνα...
Αναρωτήθηκε γιά πόσο ακόμα θα κρατούσε το μαρτύριο αυτής τής διακυβέρνησης...
Ηταν σίγουρος ότι μετά απο αυτόν τον εφιάλτη θα έβρισκε ένα καλό πόστο καί τότε θα ερχόταν εδώ μόνο τα καλοκαίρια ...
Ετσι μάλιστα...
Ομως δέν έβλεπε φώς στον ορίζοντα...
Αντιπολίτευση στήν ουσία δέν υπήρχε, και ο αρχηγός της ήταν ένας τυπάκος (Ο Τόνυ με τ΄όνομα), καλό παιδί κατά τα άλλα, γλυκύτατος, πού ήρθε απο το πουθενά καί όδευε ολοταχώς πρός τα εκεί απο όπου ήρθε...
Ανατρίχιασε στη σκέψη ότι θα κέρδιζε σίγουρα και τις επόμενες εκλογές και θα έπρεπε να μείνει εδώ, κολλημένος , με όλο αυτόν τον θίασο πού οι ντόπιοι αποκαλούσαν υπουργικό συμβούλιο , με τα υπουργεία τους με τούς αλλόκοτους εξωτικούς μακρόσυρτους τίτλους (πού βασικά γιά πλάκα τούς τούς είχε κοτσάρει) , ώστε να κρύβονται έτσι τα μηδενικά πού τούς υπηρετούσαν...
Τού ήρθε να τηλεφωνήσει back home και να δηλώσει παραίτηση απο τό πόστο...
Ενιωσε να πνίγεται...
Τήν επόμενη στιγμή μπήκε στό κανό, και άρχισε να κωπηλατεί με πάθος, μέ μίσος μάλλον, απο τήν τσαντίλα του...
Αλλιώς θα τρελαινόταν...
Υπολόγισε ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον 4 ώρες συνεχόμενης κωπηλασίας για να έρθει πάλι στα ίσα του...
Ο καθαρός αέρας πάντως τόν έκανε να νιώσει καλύτερα...
Αν δέν έβλεπε και τον Γιαννάκη τον Πάριο στήν Ακτή θα μπορούσε να πεί κανείς ότι ένιωθε OK...
to be continued...
Τού θύμισε αμυδρά τήν πατρίδα...
Αμυδρά...
Στήν Καλιφόρνια οι ακτές είναι τεράστιες, καί βλέπεις τόν ωκεανό...
Η αίσθηση τού μεγάλου, τού ατελείωτου, τού endless, man, you see?
Εδώ όλα είναι μικρά, στενά, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους...
Κύταξε καλύτερα στήν Ακτή...
Είδε τόν Γιαννάκη τόν Πάριο , να συζητάει με τον τοπικό Δήμαρχο, ποιός ξέρει τί...
Τό αυτί του έπιασε στόν αέρα κάτι γιά Καλλικράτη καί το πονηρό , συνωμοτικό ύφος τών δυό τους καθώς κάτι κανόνιζαν δέν προμήνυε τίποτα τό καλό...
Τό μάτι του έφυγε πάλι στήν θάλασσα...
Η θέα τού Γιαννάκη τού Πάριου με τη βερμούδα τού έφερνε σκοτοδίνη...
Επί πλέον τού θύμιζε ότι η κακιά του μοίρα τόν έφερε να κυβερνήσει αυτόν τόν άτυχο απο κάθε άποψη τόπο...
Οταν τού πρωτοείπαν ότι θα έπρεπε να κάνει τον κυβερνήτη σε αυτήν τήν άθλια Βαλκανική τρύπα με τούς χειρότερους κατοίκους τού πλανήτη είχε αντιδράσει ενστικτωδώς...
Oh God, no, not me...
Ομως είχε πέσει απάνω του η οικογένεια καί τον μετάπεισαν...
Κυρίως το έκανε για τήν Mom...
Αν δέν ήταν αυτή δέν υπήρχε περίπτωση να δεχθεί τήν θέση...
Any how , τώρα πιά ήταν αργά...
Ηταν ήδη κυβερνήτης καί έπρεπε να κυβερνήσει αυτούς πού δέν κυβερνιώνται...
Τί άνθρωποι Θεέ μου...
Μόλις πρίν λίγες μέρες , τα έβλεπε απο τήν τηλεόραση, είχαν πρόβλημα με τούς φορτηγατζήδες...
Η πλάκα ήταν ότι είχε βάλει γιά υπουργό (ούτε πού θυμότανε το πλήρες όνομα τού υπουργείου) έναν άσχετο τύπο, Μήτσο ή Μητσάρα κάπως έτσι τον λέγανε, οδοντίατρο...
Πολύ γέλιο...
Βλέποντας τον υπουργό του στήν τηλεόραση , κάνε εικόνα να γελάσεις, δέν μπορούσε παρά να σκεφτεί ότι άν τού έβγαζες το φρεσκοσιδερωμένο κουστούμι, καί τού άφηνες να ντυθεί όπως παλιά (βερμούδα, πουκάμισο φτηνό, ανοιχτό ώς τον αφαλό, χρυσή καδένα στο λαιμό) έτσι όπως είχε και ένα κεφάλι σάν πεπόνι αργίτικο, μιά χαρά έμοιαζε κιαυτός για φορτηγατζής...
Τόν έπαιρναν τηλέφωνο απο τήν πατρίδα και τον μακάριζαν πού ήταν κυβερνήτης εκεί...
Ε, βέβαια αυτοί έρχονταν μόνο το καλοκαίρι , κλεισμένοι σέ σουίτες και γιώτ και μετά έφευγαν...
Ομως αυτός έτρωγε στη μάπα τόν τόπο, και το χειρότερο τούς ανθρώπους του, και τον χειμώνα...
Αναρωτήθηκε γιά πόσο ακόμα θα κρατούσε το μαρτύριο αυτής τής διακυβέρνησης...
Ηταν σίγουρος ότι μετά απο αυτόν τον εφιάλτη θα έβρισκε ένα καλό πόστο καί τότε θα ερχόταν εδώ μόνο τα καλοκαίρια ...
Ετσι μάλιστα...
Ομως δέν έβλεπε φώς στον ορίζοντα...
Αντιπολίτευση στήν ουσία δέν υπήρχε, και ο αρχηγός της ήταν ένας τυπάκος (Ο Τόνυ με τ΄όνομα), καλό παιδί κατά τα άλλα, γλυκύτατος, πού ήρθε απο το πουθενά καί όδευε ολοταχώς πρός τα εκεί απο όπου ήρθε...
Ανατρίχιασε στη σκέψη ότι θα κέρδιζε σίγουρα και τις επόμενες εκλογές και θα έπρεπε να μείνει εδώ, κολλημένος , με όλο αυτόν τον θίασο πού οι ντόπιοι αποκαλούσαν υπουργικό συμβούλιο , με τα υπουργεία τους με τούς αλλόκοτους εξωτικούς μακρόσυρτους τίτλους (πού βασικά γιά πλάκα τούς τούς είχε κοτσάρει) , ώστε να κρύβονται έτσι τα μηδενικά πού τούς υπηρετούσαν...
Τού ήρθε να τηλεφωνήσει back home και να δηλώσει παραίτηση απο τό πόστο...
Ενιωσε να πνίγεται...
Τήν επόμενη στιγμή μπήκε στό κανό, και άρχισε να κωπηλατεί με πάθος, μέ μίσος μάλλον, απο τήν τσαντίλα του...
Αλλιώς θα τρελαινόταν...
Υπολόγισε ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον 4 ώρες συνεχόμενης κωπηλασίας για να έρθει πάλι στα ίσα του...
Ο καθαρός αέρας πάντως τόν έκανε να νιώσει καλύτερα...
Αν δέν έβλεπε και τον Γιαννάκη τον Πάριο στήν Ακτή θα μπορούσε να πεί κανείς ότι ένιωθε OK...
to be continued...
Σχόλια