Εγκυρότατοι παρατηρητές ισχυρίζονται ότι όσοι δέν μπορούν να καταλάβουν το γιατί εκατομμύρια - κανονικοί κατά τα άλλα - άνθρωποι παθιάζονται κάθε Κυριακή με το πόσο καλά έντεκα μαντράχαλοι κλωτσάνε ένα τόπι δέν κάνουν γιά πολιτική, εφόσον γιά να κάνεις πολιτική πρέπει να μπορείς να καταλαβαίνεις τούς ανθρώπους...
Κάθε ποδοσφαιρική ομάδα όμως είναι μιά ιδέα και οπωσδήποτε δέν είναι οι έντεκα πού κλωτσάνε τη μπάλα...
Δείτε γιά παράδειγμα παρακάτω τί περίπου είναι ο Ολυμπιακός καθώς και μερικά λόγια για τον νέο του πρόεδρο τον Μαρινάκη....
Δημιουργήθηκε μέσα στην οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου, ταυτίστηκε με τον Πειραιά και έγινε η κοινωνική και συμβολική σημαία μιας τοπικότητας
Πώς γεννήθηκε ο Ολυμπιακός
ΙΣΤΟΡΙΑ
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ | Κυριακή 13 Ιουλίου 2008
Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε το 1924-1925 και η πρώτη περίοδος του σωματείου, ως τον πόλεμο, ήταν αυτή που διαμόρφωσε και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη μετέπειτα πορεία του, αλλά και τη φυσιογνωμία του, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Το σημαντικό είναι όμως ότι ο Ολυμπιακός ταυτίστηκε με τον Πειραιά, τόσο σε πραγματικό όσο και σε φαντασιακό επίπεδο, όπως σημειώνει ο συγγραφέας του βιβλίου, ιστορικός Βάσιας Τσοκόπουλος, συγγραφέας επίσης ενός «πορτρέτου» του Πειραιά κατά τον 19ον αιώνα.
Ο Πειραιάς ως το τέλος του 19ου αιώνα ήταν μια ξεχωριστή, μοντέρνα ελληνική πόλη. Η βιομηχανική ανάπτυξη, η πρότυπη διοίκηση, το δυναμικά αναπτυσσόμενο λιμάνι αποτελούσαν το τρίπτυχο της πειραϊκής υπεροχής. Ο Πειραιάς σχεδιάστηκε για να γίνει απλό επίνειο της πρωτεύουσας, στη συνέχεια όμως εξελίχθηκε και αυτονομήθηκε, αποκρούοντας τις επεκτατικές διαθέσεις της Αθήνας. Στην εξέλιξή του δημιουργήθηκε ένας τοπικισμός, ο οποίος λειτούργησε ως συνεκτικός ιστός της τοπικής κοινωνίας. Οι κάτοικοί του, λόγω των εγκατεστημένων εκεί βιομηχανιών και ναυτικών επιχειρήσεων, τον θεωρούσαν ως μοντέλο παραγωγικής πόλης, σε αντίθεση με την Αθήνα, πόλη παρασιτική, έδρα των υπηρεσιών και της πολιτικής. Τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, όμως, ο Πειραιάς βρισκόταν στην κορυφή της εγκληματικότητας, της χρήσης ναρκωτικών, της πορνείας και γενικότερα των περιθωριακών κοινωνικών φαινομένων. Ηταν η πρωτεύουσα του ρεμπέτικου τραγουδιού και της μαγκιάς. Η οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930 έπληξε την Ελλάδα συνολικά και πολλαπλασίασε την εγγενή κρίση του Πειραιά. Τότε, σύμφωνα με τον συγγραφέα, η περιφρόνηση για την Αθήνα μετατράπηκες σε μίσος.
![[ΠΕΙΡΑΙΑΣ+1939ua4.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjihQ9pE9Se-x_dXksW_5dfKn3r_GM8ZOlKnwFXOGOz080uu11ztEqO_w5UR10fML8f5V8TqAwDjjavSPZgfEspnXZ2dGwi1BrUi6W4iB4AXGI569IWfVNir15ZsUSN6R_x5bicf_Xv-q8a/s1600-rw/%CE%A0%CE%95%CE%99%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%91%CE%A3+1939ua4.jpg)
Εν μέσω της κρίσης ανδρώθηκε ο Ολυμπιακός, που γεννήθηκε το 1924-1925 από τη συγχώνευση ενός κομματιού του «Αθλητικού και Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Πειραιώς» με τον «Ομιλο Φιλάθλων Πειραιώς» και πρόσφερε στη νεολαία της πόλης όχι μόνο τη δυνατότητα για σωματική έκφραση, αλλά και μια νέα συλλογικότητα, μια καινούργια δυναμική. Αρχικά, υπήρξαν κάποια εμπόδια στην επιλογή του ονόματος και στη νομική του κατοχύρωση, αφού αντέδρασε αρνητικά η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό ξεπεράστηκε και οι ιδρυτές του συλλόγου διεκδίκησαν την εμπλοκή της ομάδας στη ζωή της πόλης. Η Λέσχη του Ολυμπιακού έγινε γρήγορα μια ζωντανή κυψέλη, στην οποία εκτός από τις συναθροίσεις των αθλητών και των μελών, δίνονταν φιλολογικές διαλέξεις, θεατρικές παραστάσεις, μαθήματα ζωγραφικής και μουσικής. Η απήχησή του ήταν τέτοια που το 1929, εποχή παντοδυναμίας του Ελευθερίου Βενιζέλου, η Φιλελευθέρα Νεολαία, δυναμική πολιτική οργάνωση, του πρότεινε συνεργασία πάνω σε κοινωνικά ζητήματα.
Η ομάδα έγινε γρήγορα δημοφιλής, συσπείρωσε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του πειραϊκού λαού σε βάρος του Εθνικού Πειραιώς, που ιδρύθηκε σχεδόν ταυτόχρονα, και του Πειραϊκού Συνδέσμου, σωματείου αθλητικού και εκπαιδευτικού (από εκεί αποφοίτησαν οι πρώτοι μηχανικοί του Εμπορικού Ναυτικού). Η τοπική κοινωνία, θέλοντας να δημιουργήσει έναν σοβαρό πόλο απέναντι στην Αθήνα και στον Παναθηναϊκό, βοήθησε όσο μπορούσε τον Ολυμπιακό. Κάθε νίκη επί της αθηναϊκής ομάδας ήταν και ένας θρίαμβος των «παρακατιανών» του επινείου έναντι των «υπερφίαλων» πρωτευουσιάνων. Αυτό οδήγησε στο να γίνει ο Ολυμπιακός επίκεντρο της κοινωνικής και της κοσμικής ζωής, μα και μοναδικό σημείο αναφοράς. Σύντομα, κοινωνικές, εκπαιδευτικές και πολιτιστικές οργανώσεις άρχισαν να προσφεύγουν σ' αυτόν, ζητώντας οικονομική ενίσχυση, στήριξη και στέγη. Το 1927-1928 διοργανώθηκε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, το οποίο συνεχίστηκε με διακοπές ως τον πόλεμο. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε έξι πρωταθλήματα σε σύνολο ένδεκα διοργανώσεων, ο Παναθηναϊκός ένα, και από δύο η ΑΕΚ και ο Αρης. Ετσι, μέσα στη δεκαετία του 1930, χάρη στις αγωνιστικές επιτυχίες, η απήχησή του εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα, οπότε μετατράπηκε σε πανελλήνια ομάδα με οπαδούς σε κάθε γωνιά της χώρας. Στο ρίζωμά του, σημειώνει ο συγγραφέας, λειτούργησαν κοινωνικές παράμετροι, μα και η εγκατάσταση μικρασιατών προσφύγων σε αγροτικές περιοχές. Τα αθλητικά σωματεία της περιφέρειας, ορμώμενα από την αντίθεσή τους προς την Αθήνα, απευθύνονταν στον Ολυμπιακό για οικονομική στήριξη και αθλητικό εξοπλισμό, μάλιστα για να τον τιμήσουν δανείζονταν το όνομά του. Σήμερα, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να κρατάει τα σκήπτρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ η αντιπαλότητά του προς τον Παναθηναϊκό, που κατά πολλούς εκφράζει το κατεστημένο, εξακολουθεί να είναι ισχυρή.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=189967&ct=47&dt=13/07/2008
Καί δυό άρθρα (ενδιαφέροντα και τα δύο και αλληλοσυμπληρουμενα) για τον Μαρινάκη...
Τό πρώτο (απο το sportreview.gr)...
Το βιογραφικό του νέου μεγαλομετόχου
Ο Βαγγέλης είναι μοναχογιός του Μιλτιάδη Μαρινάκη, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 απέκτησε το πρώτο του πλοίο, στην ναυτιλιακή εταιρία με την επωνυμία "Vanimar". Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης ήταν επιστήθιος φίλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη,είχε εκλεγεί και βουλευτής της ΝΔ, ενώ διατηρούσε εξαιρετικές σχέσεις και με τον Σταύρο Νταϊφά.
Μεγάλη του αγάπη ήταν ο Ολυμπιακός και για τον λόγο αυτό, όταν του ζητήθηκε από τον τότε πρόεδρο της ομάδας, μετείχε στην διοίκηση των "ερυθρόλευκων". Όταν έφυγε από την ζωή, η εταιρία του αριθμούσε 8 φορτηγά πλοία, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη να αναλαμβάνει την συνέχιση της... παράδοσης.
Ο δραστήριος εφοπλιστής έχει καταφέρει να "βάλει" για τα... καλά το όνομά του ανάμεσα στον χώρο της παγκόσμιας ναυτιλίας. Τώρα, ο Βαγγέλης έχει δύο ναυτιλιακές εταιρίες στον Πειραιά που στεγάζονται στο μεγαλύτερο Λιμάνι, την Capital shipping και την Barcley shipping.
Η Capital έχει σε εξέλιξη ναυπηγικό πρόγραμμα για το «κτίσιμο» 16 δεξαμενόπλοιων-παγοθραυστικών από τα οποία έχει παραλάβει τα περισσότερα. Η άλλη εταιρεία είναι η Barcley Shipping ο στόλος της οποίας αποτελείται από 20 φορτηγά πλοία. Επίσης, έχει γραφεία στο City του Λονδίνου , στην καρδιά της παγκόσμιας ναυτιλίας σε ένα πολυόροφο κτήριο.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει σε εξέλιξη πρόγραμμα ναυπήγησης περίπου 20 πλοίων, τα οποία όταν παραδοθούν θα ανεβάσουν την χωρητικότητα του στόλου του πάνω από τα τρία εκατομμύρια τόνους.
Η Capital τον Μάρτιο του 2007 έγινε η πρώτη ναυτιλιακή εταιρία της Ελλάδας που εισήχθη στο αμερικανικό χρηματιστήριο με ε τιμή πάνω από το προκαθορισμένο εύρος συν το γεγονός ότι η μετοχή γνώρισε άνοδο κατά 24% από την πρώτη ώρα συναλλαγής.
Μάλιστα, η αυξημένη ζήτηση από μεγάλους οίκους υπερκάλυψε πάνω από 10 φορές την δημόσια προσφορά, με αποτέλεσμα να θεωρείται ρεκόρ, μια και το τελευταίο το είχε η Teekay Shipping όπου είχε προχωρήσει 8 φορές σε υπερκάλυψη.
Σε μία συζήτηση που είχε στην Ναυτιλιακή Λέσχη Πειραιά, μίλησε για την σχέση του με τον πατέρα του, αλλά και το πώς ο Μιλτιάδης Μαρινάκης φρόντιζε να τον "βάλει" στο... παιχνίδι της διοίκησης της επιχείρησης.
Αρχικά, ο Βαγγέλης Μαρινάκης εργάστηκε σε άλλες επιχειρήσεις στο Λονδίνο και τρία χρόνια αργότερα έκανε την δική του δουλειά. Σύμφωνα με τα όσα του είχε πει ο πατέρας του, τα παιδιά θα πρέπει πρώτα να εργάζονται σε άλλες δουλειές και όχι στην οικογενειακή επιχείρηση.
"Με άφησε ελεύθερο χωρίς καταπίεση, με παρακολουθούσε με διακριτικότητα. Τα τελευταία χρόνια,, που εργαστήκαμε μαζί, μου έδωσε τη δυνατότητα να αποφασίζω. Ηταν ο πιο σκληρός κριτής μου, ενώ με υποχρέωνε σε έντονη αυτοκριτική.
«Ο πρωταγωνιστής στη ζωή είσαι εσύ» μου έλεγε συχνά", τόνισε ο Βαγγέλης Μαρινάκας και συνέχισε: "Ο πατέρας μου με έμαθε να βλέπω τα θέματα και από την ανθρώπινη τους διάσταση, να εκτιμώ τη σημασία του ανθρώπινου παράγοντα στην εργασία".
Ο εφοπλιστής είναι παντρεμένος με την Αθανασία Κασσιώτη και έχει δύο παιδιά. Τον Μιλτιάδη και την μικρή Ειρήνη.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι πολύ καλός φίλος με τον πρόεδρο της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, επίσης εφοπλιστή, Νικόλα Πατέρα. Οι δύο άνδρες γνωρίζονται από μικρά παιδιά, όταν είχαν εμπλακεί στις επιχειρήσεις των γονιών τους που συνεργάζονταν.
Πολλοί τονίζουν ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη να είναι "κλειστός" άνθρωπος χωρίς να λέει πολλά, εν αντιθέσει με τον Νικόλα Πατέρα δεν έχει πρόβλημα να εκτεθεί και να δώσει απαντήσεις εκεί που χρειάζεται.
Οι δύο άνδρες είχαν κάνει μαζί και δυνατό "μπάσιμο" στον χώρο των ΜΜΕ. Μάλιστα, ο Μαρινάκης προσπάθησε να αποκτήσει τον "Ελεύθερο Τύπο" πριν καταλήξει στην κυριότητα του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου. Ωστόσο, ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει το 25% του ΣΚΑΪ(συνέταιρος του Γ.Αλαφούζου).
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης θέλησε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του και ασχολήθηκε με τα κοινά της ομάδας της καρδιάς του. Η πρώτη του απόπειρα ήταν το 2000 όταν ανέλαβε το τμήμα βόλεϊ της ομάδας.
Περίπου πέντε χρόνια αργότερα, ήταν το νούμερο ένα φαβορί για την απόκτηση της ΚΑΕ Ολυμπιακός, αλλά επειδή οι διαπραγματεύσεις είχαν μεγάλη διάρκεια, τον ανάγκασαν να αποχωρήσει. Μάλιστα, λέγεται ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν αυτός που δεν ήθελε την εμπλοκή του Μαρινάκη στην ομάδα του μπάσκετ.
Από εκείνο το σημείο και μετά, οι σχέσεις του με τον πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν ήταν και οι πιο θερμές, χωρίς ωστόσο να "γυρίσει" την πλάτη στην ομάδα της καρδιάς του. Όταν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι του ζήτησαν να συνδράμει για την απόκτηση του Ιβάν Μίλκοβιτς, απάντησε θετικά χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
http://www.sportreview.gr/article/496/_%CE%92%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%BF_%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%85_%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D
Και το δεύτερο (απο το ΠΘ)...
Βαγγέλης Μαρινάκης Ο «κόκκινος» καπετάνιος
Βαγγέλης Μαρινάκης
Βαγγέλης Μαρινάκης
Ο «κόκκινος» καπετάνιος
Στα σαράντα τρία του χρόνια, έχοντας διανύσει επιτυχημένη πορεία στη ναυτιλία, ο Βαγγέλης Μαρινάκης δείχνει να θέλει να ικανοποιήσει ένα παιδικό όνειρο: να αναλάβει το τιμόνι του Ολυμπιακού, της ομάδας που λάτρεψε ως πιτσιρικάς, την εποχή δηλαδή που ο πατέρας του τον μύησε στην κουλτούρα του Θρύλου.
Ανθρωπος δραστήριος, δημιουργικός, ευθύς αλλά και καβγατζής, ο Μαρινάκης ανήκει σε εκείνη τη γενιά των νέων επιχειρηματιών της ναυτιλίας που, αν και κινούνται με ευκολία στην παγκόσμια αγορά και σκέφτονται εντελώς διεθνοποιημένα, κουβαλούν παραδοσιακές αρχές. Μπορεί να τον δει κανείς το πρωί να κλείνει μια μεγάλη συμφωνία με τον πρόεδρο της BP και το ίδιο βράδυ να τρώει με τους φίλους του σε ένα ταπεινό κουτούκι στον Πειραιά – ή να διαπληκτίζεται στο γήπεδο για ένα φάουλ σε βάρος της ομάδας του.
Ο πατέρας του, Μιλτιάδης, που προέρχεται πολιτικά από το ΕΑΜ, ήδη εφοπλιστής από τη δεκαετία του ‘70, πιστεύει στη δημόσια εκπαίδευση και στέλνει τον μοναχογιό του (και μοναχοπαίδι) στο δημόσιο σχολείο. Το κάνει και για έναν επιπλέον λόγο: θεωρεί ότι ο γιος του, τον οποίο προετοιμάζει μεθοδικά για να τον διαδεχτεί κάποτε στις επιχειρήσεις του, θα πρέπει να μάθει τη ζωή «και από την καλή και από την ανάποδη». Πιστεύει δηλαδή ότι τα ακριβά και «αποστειρωμένα» ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν σαν φυτώρια αναπαραγωγής της καλής κοινωνίας, χάνοντας την πραγματική ζωή. Και η ζωή στη ναυτιλία είναι οπωσδήποτε πιο σύνθετη και κυρίως πιο απρόβλεπτη. Για να επιβιώσεις στη θάλασσα χρειάζεται τσαμπουκάς, αλλά και ανθρωπιά. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης είναι άρχοντας. Είναι εργατικός και νοικοκύρης, αλλά και γλεντζές – και τρελαίνεται για τον χαβαλέ της αντροπαρέας. Μεγαλώνει τον γιο του με τις αρχές αυτές. «Πατέρας και γιος», θυμάται ένας σημερινός βουλευτής της Ν.Δ. που υπήρξε φίλος του Μιλτιάδη, «είναι αυτοκόλλητοι. Ο Μιλτιάδης έπαιρνε τον Βαγγέλη από πιτσιρικά μαζί του παντού. Στο γήπεδο, στη δουλειά, στα ταξίδια. Ηθελε να τον εκπαιδεύσει και να τον μυήσει από μικρό στην αληθινή ζωή».
Από το ΕΑΜ στη ναυτιλία
Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης γεννήθηκε το 1930 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Η οικογένειά του είναι ευκατάστατοι επιχειρηματίες που ειδικεύονται στις επισκευές πλοίων και στις μεταφορές. Η οικογένεια έχει και τα πιο γνωστά χυτήρια στην Κρήτη που κατασκευάζουν καμπάνες για εκκλησίες. Κάνουν μάλιστα και εξαγωγές στην Ιταλία και τη Γαλλία. Για τα χυτήρια αυτά γράφει και ο Καζαντζάκης στον «Ζορμπά». Στην Κατοχή η οικογένεια θα καταστραφεί οικονομικά και θα προσχωρήσει στο ΕΑΜ και στην Αντίσταση. Ο Μιλτιάδης μάλιστα θα γίνει στον Εμφύλιο και μέλος της ΕΠΟΝ. Ευτυχώς στην Κρήτη δεν θα χυθεί ελληνικό αίμα όπως στην ηπειρωτική Ελλάδα και μετά τον πόλεμο η οικογένεια θα ξεκινήσει από το μηδέν. Στα τέλη του ‘50, ο Μιλτιάδης, αφού παντρευτεί τον νεανικό του έρωτα, την Ειρήνη Καρακατσάνη, θα εγκατασταθεί στον Πειραιά. Θα κάνει αυτό που ξέρει: θα επισκευάζει πλοία και σιγά-σιγά θα μπει στην ποντοπόρο ναυτιλία. Το 1967 θα έρθει και το μοναχοπαίδι του Μιλτιάδη και της Ειρήνης, ο Βαγγέλης. Η οικογένεια έχει εγκατασταθεί στην Πειραϊκή και θα αρχίσει να ευημερεί.
Απλός, μπεσαλής, κιμπάρης και Ολυμπιακός
Ο Μιλτιάδης εμπνέει σεβασμό και εισπράττει την αγάπη φίλων και απλών ανθρώπων στον Πειραιά. Είναι απλός, μπεσαλής -κιμπάρης λένε όσοι τον έζησαν από κοντά- και βοηθάει, χωρίς να το διατυμπανίζει, όσους έχουν ανάγκη. «Αν καταλάβαινε ότι ένας φίλος του ή γνωστός του έχει ανάγκη», λέει ένας παλιός Πειραιώτης που γνώρισε τον Μιλτιάδη, «τον καλούσε και χωρίς πολλά-πολλά τον ξελάσπωνε χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα».
Δεν είναι κοσμικός, συχνάζει σε κουτούκια στον Πειραιά και στο Πέραμα και νυχτοπερπατάει στα κλασικά μαγαζιά της εποχής: στη «Φαντασία», στην «Αθηναία» και στους υπόλοιπους ναούς της νυχτερινής Αθήνας και του Πειραιά. Στα ίδια μαγαζιά συχνάζει την ίδια εποχή και ο Σωκράτης Κόκκαλης, που κάνει παρέα με τον Γιάννη Πατέρα, θείο του πρώην προέδρου του Παναθηναϊκού. Γιάννης Πατέρας και Μιλτιάδης Μαρινάκης είναι φίλοι. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης είναι φανατικός Ολυμπιακός. Τρέχει στα γήπεδα και συχνά ακολουθεί την ομάδα στις μετακινήσεις της, για τις ανάγκες του πρωταθλήματος, στην επαρχία. Τον Βαγγέλη τον παίρνει τις Κυριακές στο «Καραϊσκάκη». Το 1979, όταν μετά την αποχώρηση του Γουλανδρή παίρνουν τον Ολυμπιακό οι εφοπλιστές (Μαρινάκης, Νταϊφάς, Χανδρής, Χατζηιωάννου, Νομικός, Γουρδομιχάλης κ.ά.), ο Μιλτιάδης πρωτοστατεί στην κίνηση στήριξης της ομάδας. Το σχήμα είναι πολυμετοχικό και ο Μιλτιάδης αναλαμβάνει γενικός αρχηγός της ομάδας. Εχει και μάτι σκάουτερ. Εχει ήδη ανακαλύψει τον Νίκο Βαμβακούλα -που έπαιζε στην ομάδα του Λαυρίου- και τον κάνει δώρο στην ομάδα. Το 1981, στο πρώτο ματς του πρωταθλήματος, με προπονητή τον Παναγούλια, ο κόουτς αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ως βασικό τερματοφύλακα τον Νίκο Σαργκάνη, που είχε έρθει στον Ολυμπιακό με μεταγραφή το ίδιο καλοκαίρι. Ο τότε βασικός τερματοφύλακας Χρήστος Αρβανίτης αντιδρά και γκρινιάζει αρνούμενος να δεχτεί την απόφαση του Παναγούλια. Ο Μιλτιάδης αρχίζει να εκνευρίζεται και κάποια στιγμή τον πιέζει με το χέρι για να τον καθίσει στην καρέκλα στο λόμπι του ξενοδοχείου που βρίσκεται η ομάδα. Από την πίεση σπάει η καρέκλα και ο Αρβανίτης πέφτει στο πάτωμα. Ο Αρβανίτης κάνει τον τραυματισμένο για να μην κάτσει στον πάγκο. Για να διασκεδάσει ο Μιλτιάδης την ανησυχία του Παναγούλια, που φοβάται ότι αν δεν πάει καλά ο Σαργκάνης δεν θα έχει πλέον αλλαγή, του λέει: «Μη φοβάσαι! Αν χρειαστεί να τον βγάλεις θα βάλουμε τερματοφύλακα τον Βαμβακούλα». Δεν χρειάστηκε. Ο Σαργκάνης σκίζει από το πρώτο ματς και καθιερώνεται στην ομάδα! Ο Βαγγέλης Μαρινάκης παρακολουθεί και καταγράφει. Είναι ευγενικό παιδί, αλλά «τσαμπουκαλεύεται» εύκολα. Σε ένα ματς για το Κύπελλο το 1982 στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό, έχει κάνει κοπάνα με πέντε συμμαθητές του για να παρακολουθήσει τον αγώνα. Στο ματς εκείνο ο Θρύλος αδικήθηκε κατάφωρα και όταν είδε να βρίζουν τον πατέρα του, που καθόταν στον πάγκο, μπήκε στη φωτιά και πλακώθηκε στο ξύλο. Ηταν δεν ήταν δεκαπέντε χρονών.
Είναι έξυπνος, δραστήριος, αλλά δεν είναι επιμελής μαθητής. Προτιμά το σχολείο της ζωής.
http://madmedia.gr/7860/%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%C2%AB%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B5/
Κάθε ποδοσφαιρική ομάδα όμως είναι μιά ιδέα και οπωσδήποτε δέν είναι οι έντεκα πού κλωτσάνε τη μπάλα...
Δείτε γιά παράδειγμα παρακάτω τί περίπου είναι ο Ολυμπιακός καθώς και μερικά λόγια για τον νέο του πρόεδρο τον Μαρινάκη....
Δημιουργήθηκε μέσα στην οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου, ταυτίστηκε με τον Πειραιά και έγινε η κοινωνική και συμβολική σημαία μιας τοπικότητας
Πώς γεννήθηκε ο Ολυμπιακός
ΙΣΤΟΡΙΑ
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ | Κυριακή 13 Ιουλίου 2008
Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε το 1924-1925 και η πρώτη περίοδος του σωματείου, ως τον πόλεμο, ήταν αυτή που διαμόρφωσε και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη μετέπειτα πορεία του, αλλά και τη φυσιογνωμία του, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Το σημαντικό είναι όμως ότι ο Ολυμπιακός ταυτίστηκε με τον Πειραιά, τόσο σε πραγματικό όσο και σε φαντασιακό επίπεδο, όπως σημειώνει ο συγγραφέας του βιβλίου, ιστορικός Βάσιας Τσοκόπουλος, συγγραφέας επίσης ενός «πορτρέτου» του Πειραιά κατά τον 19ον αιώνα.
Ο Πειραιάς ως το τέλος του 19ου αιώνα ήταν μια ξεχωριστή, μοντέρνα ελληνική πόλη. Η βιομηχανική ανάπτυξη, η πρότυπη διοίκηση, το δυναμικά αναπτυσσόμενο λιμάνι αποτελούσαν το τρίπτυχο της πειραϊκής υπεροχής. Ο Πειραιάς σχεδιάστηκε για να γίνει απλό επίνειο της πρωτεύουσας, στη συνέχεια όμως εξελίχθηκε και αυτονομήθηκε, αποκρούοντας τις επεκτατικές διαθέσεις της Αθήνας. Στην εξέλιξή του δημιουργήθηκε ένας τοπικισμός, ο οποίος λειτούργησε ως συνεκτικός ιστός της τοπικής κοινωνίας. Οι κάτοικοί του, λόγω των εγκατεστημένων εκεί βιομηχανιών και ναυτικών επιχειρήσεων, τον θεωρούσαν ως μοντέλο παραγωγικής πόλης, σε αντίθεση με την Αθήνα, πόλη παρασιτική, έδρα των υπηρεσιών και της πολιτικής. Τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, όμως, ο Πειραιάς βρισκόταν στην κορυφή της εγκληματικότητας, της χρήσης ναρκωτικών, της πορνείας και γενικότερα των περιθωριακών κοινωνικών φαινομένων. Ηταν η πρωτεύουσα του ρεμπέτικου τραγουδιού και της μαγκιάς. Η οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930 έπληξε την Ελλάδα συνολικά και πολλαπλασίασε την εγγενή κρίση του Πειραιά. Τότε, σύμφωνα με τον συγγραφέα, η περιφρόνηση για την Αθήνα μετατράπηκες σε μίσος.
Εν μέσω της κρίσης ανδρώθηκε ο Ολυμπιακός, που γεννήθηκε το 1924-1925 από τη συγχώνευση ενός κομματιού του «Αθλητικού και Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Πειραιώς» με τον «Ομιλο Φιλάθλων Πειραιώς» και πρόσφερε στη νεολαία της πόλης όχι μόνο τη δυνατότητα για σωματική έκφραση, αλλά και μια νέα συλλογικότητα, μια καινούργια δυναμική. Αρχικά, υπήρξαν κάποια εμπόδια στην επιλογή του ονόματος και στη νομική του κατοχύρωση, αφού αντέδρασε αρνητικά η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό ξεπεράστηκε και οι ιδρυτές του συλλόγου διεκδίκησαν την εμπλοκή της ομάδας στη ζωή της πόλης. Η Λέσχη του Ολυμπιακού έγινε γρήγορα μια ζωντανή κυψέλη, στην οποία εκτός από τις συναθροίσεις των αθλητών και των μελών, δίνονταν φιλολογικές διαλέξεις, θεατρικές παραστάσεις, μαθήματα ζωγραφικής και μουσικής. Η απήχησή του ήταν τέτοια που το 1929, εποχή παντοδυναμίας του Ελευθερίου Βενιζέλου, η Φιλελευθέρα Νεολαία, δυναμική πολιτική οργάνωση, του πρότεινε συνεργασία πάνω σε κοινωνικά ζητήματα.
Η ομάδα έγινε γρήγορα δημοφιλής, συσπείρωσε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του πειραϊκού λαού σε βάρος του Εθνικού Πειραιώς, που ιδρύθηκε σχεδόν ταυτόχρονα, και του Πειραϊκού Συνδέσμου, σωματείου αθλητικού και εκπαιδευτικού (από εκεί αποφοίτησαν οι πρώτοι μηχανικοί του Εμπορικού Ναυτικού). Η τοπική κοινωνία, θέλοντας να δημιουργήσει έναν σοβαρό πόλο απέναντι στην Αθήνα και στον Παναθηναϊκό, βοήθησε όσο μπορούσε τον Ολυμπιακό. Κάθε νίκη επί της αθηναϊκής ομάδας ήταν και ένας θρίαμβος των «παρακατιανών» του επινείου έναντι των «υπερφίαλων» πρωτευουσιάνων. Αυτό οδήγησε στο να γίνει ο Ολυμπιακός επίκεντρο της κοινωνικής και της κοσμικής ζωής, μα και μοναδικό σημείο αναφοράς. Σύντομα, κοινωνικές, εκπαιδευτικές και πολιτιστικές οργανώσεις άρχισαν να προσφεύγουν σ' αυτόν, ζητώντας οικονομική ενίσχυση, στήριξη και στέγη. Το 1927-1928 διοργανώθηκε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, το οποίο συνεχίστηκε με διακοπές ως τον πόλεμο. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε έξι πρωταθλήματα σε σύνολο ένδεκα διοργανώσεων, ο Παναθηναϊκός ένα, και από δύο η ΑΕΚ και ο Αρης. Ετσι, μέσα στη δεκαετία του 1930, χάρη στις αγωνιστικές επιτυχίες, η απήχησή του εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα, οπότε μετατράπηκε σε πανελλήνια ομάδα με οπαδούς σε κάθε γωνιά της χώρας. Στο ρίζωμά του, σημειώνει ο συγγραφέας, λειτούργησαν κοινωνικές παράμετροι, μα και η εγκατάσταση μικρασιατών προσφύγων σε αγροτικές περιοχές. Τα αθλητικά σωματεία της περιφέρειας, ορμώμενα από την αντίθεσή τους προς την Αθήνα, απευθύνονταν στον Ολυμπιακό για οικονομική στήριξη και αθλητικό εξοπλισμό, μάλιστα για να τον τιμήσουν δανείζονταν το όνομά του. Σήμερα, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να κρατάει τα σκήπτρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ η αντιπαλότητά του προς τον Παναθηναϊκό, που κατά πολλούς εκφράζει το κατεστημένο, εξακολουθεί να είναι ισχυρή.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=189967&ct=47&dt=13/07/2008
Καί δυό άρθρα (ενδιαφέροντα και τα δύο και αλληλοσυμπληρουμενα) για τον Μαρινάκη...
Τό πρώτο (απο το sportreview.gr)...
Το βιογραφικό του νέου μεγαλομετόχου
Ο Βαγγέλης είναι μοναχογιός του Μιλτιάδη Μαρινάκη, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 απέκτησε το πρώτο του πλοίο, στην ναυτιλιακή εταιρία με την επωνυμία "Vanimar". Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης ήταν επιστήθιος φίλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη,είχε εκλεγεί και βουλευτής της ΝΔ, ενώ διατηρούσε εξαιρετικές σχέσεις και με τον Σταύρο Νταϊφά.
Μεγάλη του αγάπη ήταν ο Ολυμπιακός και για τον λόγο αυτό, όταν του ζητήθηκε από τον τότε πρόεδρο της ομάδας, μετείχε στην διοίκηση των "ερυθρόλευκων". Όταν έφυγε από την ζωή, η εταιρία του αριθμούσε 8 φορτηγά πλοία, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη να αναλαμβάνει την συνέχιση της... παράδοσης.
Ο δραστήριος εφοπλιστής έχει καταφέρει να "βάλει" για τα... καλά το όνομά του ανάμεσα στον χώρο της παγκόσμιας ναυτιλίας. Τώρα, ο Βαγγέλης έχει δύο ναυτιλιακές εταιρίες στον Πειραιά που στεγάζονται στο μεγαλύτερο Λιμάνι, την Capital shipping και την Barcley shipping.
Η Capital έχει σε εξέλιξη ναυπηγικό πρόγραμμα για το «κτίσιμο» 16 δεξαμενόπλοιων-παγοθραυστικών από τα οποία έχει παραλάβει τα περισσότερα. Η άλλη εταιρεία είναι η Barcley Shipping ο στόλος της οποίας αποτελείται από 20 φορτηγά πλοία. Επίσης, έχει γραφεία στο City του Λονδίνου , στην καρδιά της παγκόσμιας ναυτιλίας σε ένα πολυόροφο κτήριο.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει σε εξέλιξη πρόγραμμα ναυπήγησης περίπου 20 πλοίων, τα οποία όταν παραδοθούν θα ανεβάσουν την χωρητικότητα του στόλου του πάνω από τα τρία εκατομμύρια τόνους.
Η Capital τον Μάρτιο του 2007 έγινε η πρώτη ναυτιλιακή εταιρία της Ελλάδας που εισήχθη στο αμερικανικό χρηματιστήριο με ε τιμή πάνω από το προκαθορισμένο εύρος συν το γεγονός ότι η μετοχή γνώρισε άνοδο κατά 24% από την πρώτη ώρα συναλλαγής.
Μάλιστα, η αυξημένη ζήτηση από μεγάλους οίκους υπερκάλυψε πάνω από 10 φορές την δημόσια προσφορά, με αποτέλεσμα να θεωρείται ρεκόρ, μια και το τελευταίο το είχε η Teekay Shipping όπου είχε προχωρήσει 8 φορές σε υπερκάλυψη.
Σε μία συζήτηση που είχε στην Ναυτιλιακή Λέσχη Πειραιά, μίλησε για την σχέση του με τον πατέρα του, αλλά και το πώς ο Μιλτιάδης Μαρινάκης φρόντιζε να τον "βάλει" στο... παιχνίδι της διοίκησης της επιχείρησης.
Αρχικά, ο Βαγγέλης Μαρινάκης εργάστηκε σε άλλες επιχειρήσεις στο Λονδίνο και τρία χρόνια αργότερα έκανε την δική του δουλειά. Σύμφωνα με τα όσα του είχε πει ο πατέρας του, τα παιδιά θα πρέπει πρώτα να εργάζονται σε άλλες δουλειές και όχι στην οικογενειακή επιχείρηση.
"Με άφησε ελεύθερο χωρίς καταπίεση, με παρακολουθούσε με διακριτικότητα. Τα τελευταία χρόνια,, που εργαστήκαμε μαζί, μου έδωσε τη δυνατότητα να αποφασίζω. Ηταν ο πιο σκληρός κριτής μου, ενώ με υποχρέωνε σε έντονη αυτοκριτική.
«Ο πρωταγωνιστής στη ζωή είσαι εσύ» μου έλεγε συχνά", τόνισε ο Βαγγέλης Μαρινάκας και συνέχισε: "Ο πατέρας μου με έμαθε να βλέπω τα θέματα και από την ανθρώπινη τους διάσταση, να εκτιμώ τη σημασία του ανθρώπινου παράγοντα στην εργασία".
Ο εφοπλιστής είναι παντρεμένος με την Αθανασία Κασσιώτη και έχει δύο παιδιά. Τον Μιλτιάδη και την μικρή Ειρήνη.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι πολύ καλός φίλος με τον πρόεδρο της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, επίσης εφοπλιστή, Νικόλα Πατέρα. Οι δύο άνδρες γνωρίζονται από μικρά παιδιά, όταν είχαν εμπλακεί στις επιχειρήσεις των γονιών τους που συνεργάζονταν.
Πολλοί τονίζουν ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη να είναι "κλειστός" άνθρωπος χωρίς να λέει πολλά, εν αντιθέσει με τον Νικόλα Πατέρα δεν έχει πρόβλημα να εκτεθεί και να δώσει απαντήσεις εκεί που χρειάζεται.
Οι δύο άνδρες είχαν κάνει μαζί και δυνατό "μπάσιμο" στον χώρο των ΜΜΕ. Μάλιστα, ο Μαρινάκης προσπάθησε να αποκτήσει τον "Ελεύθερο Τύπο" πριν καταλήξει στην κυριότητα του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου. Ωστόσο, ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει το 25% του ΣΚΑΪ(συνέταιρος του Γ.Αλαφούζου).
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης θέλησε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του και ασχολήθηκε με τα κοινά της ομάδας της καρδιάς του. Η πρώτη του απόπειρα ήταν το 2000 όταν ανέλαβε το τμήμα βόλεϊ της ομάδας.
Περίπου πέντε χρόνια αργότερα, ήταν το νούμερο ένα φαβορί για την απόκτηση της ΚΑΕ Ολυμπιακός, αλλά επειδή οι διαπραγματεύσεις είχαν μεγάλη διάρκεια, τον ανάγκασαν να αποχωρήσει. Μάλιστα, λέγεται ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν αυτός που δεν ήθελε την εμπλοκή του Μαρινάκη στην ομάδα του μπάσκετ.
Από εκείνο το σημείο και μετά, οι σχέσεις του με τον πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν ήταν και οι πιο θερμές, χωρίς ωστόσο να "γυρίσει" την πλάτη στην ομάδα της καρδιάς του. Όταν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι του ζήτησαν να συνδράμει για την απόκτηση του Ιβάν Μίλκοβιτς, απάντησε θετικά χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
http://www.sportreview.gr/article/496/_%CE%92%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%BF_%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%85_%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D
Και το δεύτερο (απο το ΠΘ)...
Βαγγέλης Μαρινάκης Ο «κόκκινος» καπετάνιος
Βαγγέλης Μαρινάκης
Βαγγέλης Μαρινάκης
Ο «κόκκινος» καπετάνιος
Στα σαράντα τρία του χρόνια, έχοντας διανύσει επιτυχημένη πορεία στη ναυτιλία, ο Βαγγέλης Μαρινάκης δείχνει να θέλει να ικανοποιήσει ένα παιδικό όνειρο: να αναλάβει το τιμόνι του Ολυμπιακού, της ομάδας που λάτρεψε ως πιτσιρικάς, την εποχή δηλαδή που ο πατέρας του τον μύησε στην κουλτούρα του Θρύλου.
Ανθρωπος δραστήριος, δημιουργικός, ευθύς αλλά και καβγατζής, ο Μαρινάκης ανήκει σε εκείνη τη γενιά των νέων επιχειρηματιών της ναυτιλίας που, αν και κινούνται με ευκολία στην παγκόσμια αγορά και σκέφτονται εντελώς διεθνοποιημένα, κουβαλούν παραδοσιακές αρχές. Μπορεί να τον δει κανείς το πρωί να κλείνει μια μεγάλη συμφωνία με τον πρόεδρο της BP και το ίδιο βράδυ να τρώει με τους φίλους του σε ένα ταπεινό κουτούκι στον Πειραιά – ή να διαπληκτίζεται στο γήπεδο για ένα φάουλ σε βάρος της ομάδας του.
Ο πατέρας του, Μιλτιάδης, που προέρχεται πολιτικά από το ΕΑΜ, ήδη εφοπλιστής από τη δεκαετία του ‘70, πιστεύει στη δημόσια εκπαίδευση και στέλνει τον μοναχογιό του (και μοναχοπαίδι) στο δημόσιο σχολείο. Το κάνει και για έναν επιπλέον λόγο: θεωρεί ότι ο γιος του, τον οποίο προετοιμάζει μεθοδικά για να τον διαδεχτεί κάποτε στις επιχειρήσεις του, θα πρέπει να μάθει τη ζωή «και από την καλή και από την ανάποδη». Πιστεύει δηλαδή ότι τα ακριβά και «αποστειρωμένα» ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν σαν φυτώρια αναπαραγωγής της καλής κοινωνίας, χάνοντας την πραγματική ζωή. Και η ζωή στη ναυτιλία είναι οπωσδήποτε πιο σύνθετη και κυρίως πιο απρόβλεπτη. Για να επιβιώσεις στη θάλασσα χρειάζεται τσαμπουκάς, αλλά και ανθρωπιά. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης είναι άρχοντας. Είναι εργατικός και νοικοκύρης, αλλά και γλεντζές – και τρελαίνεται για τον χαβαλέ της αντροπαρέας. Μεγαλώνει τον γιο του με τις αρχές αυτές. «Πατέρας και γιος», θυμάται ένας σημερινός βουλευτής της Ν.Δ. που υπήρξε φίλος του Μιλτιάδη, «είναι αυτοκόλλητοι. Ο Μιλτιάδης έπαιρνε τον Βαγγέλη από πιτσιρικά μαζί του παντού. Στο γήπεδο, στη δουλειά, στα ταξίδια. Ηθελε να τον εκπαιδεύσει και να τον μυήσει από μικρό στην αληθινή ζωή».
Από το ΕΑΜ στη ναυτιλία
Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης γεννήθηκε το 1930 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Η οικογένειά του είναι ευκατάστατοι επιχειρηματίες που ειδικεύονται στις επισκευές πλοίων και στις μεταφορές. Η οικογένεια έχει και τα πιο γνωστά χυτήρια στην Κρήτη που κατασκευάζουν καμπάνες για εκκλησίες. Κάνουν μάλιστα και εξαγωγές στην Ιταλία και τη Γαλλία. Για τα χυτήρια αυτά γράφει και ο Καζαντζάκης στον «Ζορμπά». Στην Κατοχή η οικογένεια θα καταστραφεί οικονομικά και θα προσχωρήσει στο ΕΑΜ και στην Αντίσταση. Ο Μιλτιάδης μάλιστα θα γίνει στον Εμφύλιο και μέλος της ΕΠΟΝ. Ευτυχώς στην Κρήτη δεν θα χυθεί ελληνικό αίμα όπως στην ηπειρωτική Ελλάδα και μετά τον πόλεμο η οικογένεια θα ξεκινήσει από το μηδέν. Στα τέλη του ‘50, ο Μιλτιάδης, αφού παντρευτεί τον νεανικό του έρωτα, την Ειρήνη Καρακατσάνη, θα εγκατασταθεί στον Πειραιά. Θα κάνει αυτό που ξέρει: θα επισκευάζει πλοία και σιγά-σιγά θα μπει στην ποντοπόρο ναυτιλία. Το 1967 θα έρθει και το μοναχοπαίδι του Μιλτιάδη και της Ειρήνης, ο Βαγγέλης. Η οικογένεια έχει εγκατασταθεί στην Πειραϊκή και θα αρχίσει να ευημερεί.
Απλός, μπεσαλής, κιμπάρης και Ολυμπιακός
Ο Μιλτιάδης εμπνέει σεβασμό και εισπράττει την αγάπη φίλων και απλών ανθρώπων στον Πειραιά. Είναι απλός, μπεσαλής -κιμπάρης λένε όσοι τον έζησαν από κοντά- και βοηθάει, χωρίς να το διατυμπανίζει, όσους έχουν ανάγκη. «Αν καταλάβαινε ότι ένας φίλος του ή γνωστός του έχει ανάγκη», λέει ένας παλιός Πειραιώτης που γνώρισε τον Μιλτιάδη, «τον καλούσε και χωρίς πολλά-πολλά τον ξελάσπωνε χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα».
Δεν είναι κοσμικός, συχνάζει σε κουτούκια στον Πειραιά και στο Πέραμα και νυχτοπερπατάει στα κλασικά μαγαζιά της εποχής: στη «Φαντασία», στην «Αθηναία» και στους υπόλοιπους ναούς της νυχτερινής Αθήνας και του Πειραιά. Στα ίδια μαγαζιά συχνάζει την ίδια εποχή και ο Σωκράτης Κόκκαλης, που κάνει παρέα με τον Γιάννη Πατέρα, θείο του πρώην προέδρου του Παναθηναϊκού. Γιάννης Πατέρας και Μιλτιάδης Μαρινάκης είναι φίλοι. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης είναι φανατικός Ολυμπιακός. Τρέχει στα γήπεδα και συχνά ακολουθεί την ομάδα στις μετακινήσεις της, για τις ανάγκες του πρωταθλήματος, στην επαρχία. Τον Βαγγέλη τον παίρνει τις Κυριακές στο «Καραϊσκάκη». Το 1979, όταν μετά την αποχώρηση του Γουλανδρή παίρνουν τον Ολυμπιακό οι εφοπλιστές (Μαρινάκης, Νταϊφάς, Χανδρής, Χατζηιωάννου, Νομικός, Γουρδομιχάλης κ.ά.), ο Μιλτιάδης πρωτοστατεί στην κίνηση στήριξης της ομάδας. Το σχήμα είναι πολυμετοχικό και ο Μιλτιάδης αναλαμβάνει γενικός αρχηγός της ομάδας. Εχει και μάτι σκάουτερ. Εχει ήδη ανακαλύψει τον Νίκο Βαμβακούλα -που έπαιζε στην ομάδα του Λαυρίου- και τον κάνει δώρο στην ομάδα. Το 1981, στο πρώτο ματς του πρωταθλήματος, με προπονητή τον Παναγούλια, ο κόουτς αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ως βασικό τερματοφύλακα τον Νίκο Σαργκάνη, που είχε έρθει στον Ολυμπιακό με μεταγραφή το ίδιο καλοκαίρι. Ο τότε βασικός τερματοφύλακας Χρήστος Αρβανίτης αντιδρά και γκρινιάζει αρνούμενος να δεχτεί την απόφαση του Παναγούλια. Ο Μιλτιάδης αρχίζει να εκνευρίζεται και κάποια στιγμή τον πιέζει με το χέρι για να τον καθίσει στην καρέκλα στο λόμπι του ξενοδοχείου που βρίσκεται η ομάδα. Από την πίεση σπάει η καρέκλα και ο Αρβανίτης πέφτει στο πάτωμα. Ο Αρβανίτης κάνει τον τραυματισμένο για να μην κάτσει στον πάγκο. Για να διασκεδάσει ο Μιλτιάδης την ανησυχία του Παναγούλια, που φοβάται ότι αν δεν πάει καλά ο Σαργκάνης δεν θα έχει πλέον αλλαγή, του λέει: «Μη φοβάσαι! Αν χρειαστεί να τον βγάλεις θα βάλουμε τερματοφύλακα τον Βαμβακούλα». Δεν χρειάστηκε. Ο Σαργκάνης σκίζει από το πρώτο ματς και καθιερώνεται στην ομάδα! Ο Βαγγέλης Μαρινάκης παρακολουθεί και καταγράφει. Είναι ευγενικό παιδί, αλλά «τσαμπουκαλεύεται» εύκολα. Σε ένα ματς για το Κύπελλο το 1982 στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό, έχει κάνει κοπάνα με πέντε συμμαθητές του για να παρακολουθήσει τον αγώνα. Στο ματς εκείνο ο Θρύλος αδικήθηκε κατάφωρα και όταν είδε να βρίζουν τον πατέρα του, που καθόταν στον πάγκο, μπήκε στη φωτιά και πλακώθηκε στο ξύλο. Ηταν δεν ήταν δεκαπέντε χρονών.
Είναι έξυπνος, δραστήριος, αλλά δεν είναι επιμελής μαθητής. Προτιμά το σχολείο της ζωής.
http://madmedia.gr/7860/%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%C2%AB%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B5/
Σχόλια