Τό big game τών Αμερικανών. "..Ο κ. Παπανδρέου έγινε «κοινωνός» της ... γεωπολιτικής πραγματικότητας από παλαιούς φίλους του στην Ουάσιγκτον".
(ΣΣ Εμείς επιμένουμε ότι το πλήρες story και οι λεπτομέρειες (ποιοί, πότε, πώς κλπ) θα γραφεί αρκετά χρόνια αργότερα. Βέβαια καί τώρα υπάρχουν εικασίες για το ποιοί είναι οι παλαιοί φίλοι τού Παπανδρέου στήν Ουάσιγκτον καί υπάρχουν εικασίες για πολλές λεπτομέρειες. Αλλά είναι εικασίες και γιαυτό δέν τις γράφουμε. Πάντως τις γενικές γραμμές τις γνωρίζουμε ήδη και όπως βλέπετε λέγονται και ανοιχτά πλέον (καί) στά mainstream ΜΜΕ (ευχαριστούμε ξανά τον ανώνυμο φίλο μας). Τό μόνο πραγματικό ερώτημα - γιά εμάς - είναι: Τί εξασφάλισε για τη χώρα ο Γιώργος? Ας ελπίσουμε ότι οι Αμερικανοί δέν θα φανούν αχάριστοι)....
....Συνεκτιμάται πως ο κ. Παπανδρέου έγινε «κοινωνός» της διαμορφούμενης ευρωπαϊκής γεωπολιτικής πραγματικότητας από παλαιούς φίλους του στην Ουάσιγκτον.....
Η Ελλάδα «πειραματόζωο» των γεωπολιτικών σχεδίων της Γερμανίας
Του Δ.Π. ΔΗΜΑ
Η τοκογλυφική πρόταση της Ευρώπης μέσα από δυσβάστακτους όρους δανεισμού της Ελλάδας από χώρες της ευρωζώνης, στην «έσχατη ανάγκη» και μόνο τότε, με επιτόκια ακόμη πιο υψηλά από αυτά της αγοράς, οδηγεί εκ των πραγμάτων τη χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Οπως λέγεται, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς -όπως εξάλλου δείχνουν και οι δηλώσεις του- πως ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου θα συμφωνήσει σε διακρατικούς δανεισμούς με τους επαχθείς αυτούς όρους, παρά τις «αναγκαίες» δηλώσεις ικανοποίησής του όταν του ανακοινώθηκε η συμβιβαστική γαλλο-γερμανική πρόταση.
Πέραν αυτών των πραγματικών διαπιστώσεων, ωστόσο, εγείρονται ζητήματα που φτάνουν πολύ βαθύτερα και ακουμπούν στον σκληρό πυρήνα ακόμη και αυτής της ευρωπαϊκής ύπαρξης.
Η γεωπολιτική του Βερολίνου
Η «παράσταση» των Βρυξελλών ήταν το αποκορύφωμα προσεκτικά μελετημένων γεωπολιτικής φύσεως κινήσεων της Γερμανίας για τον απόλυτο έλεγχο της ευρωζώνης από το Βερολίνο.
Ολο αυτό το διάστημα, η Γερμανία είχε «ταμπουρωθεί» πίσω από την -καθ' όλα σωστή- θέση πως δεν υπάρχει μηχανισμός στη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την παροχή οικονομικής βοήθειας σε χώρα της ευρωζώνης, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Η ελληνική υπόθεση ήταν μια «χρυσή ευκαιρία» για τη Γερμανία να προωθήσει την ιδέα δημιουργίας ενός τέτοιου μηχανισμού, αλλά -κι εδώ ήταν το «κλειδί» στη γερμανική τακτική- υπό την προϋπόθεση πως θα υπάρξουν οι απαραίτητες αλλαγές στη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Με δεδομένη την, ούτως ή άλλως, οικονομικά πανίσχυρη θέση της Γερμανίας στην ευρωζώνη, αλλαγή στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, κατά τις βουλές του Βερολίνου -όπως έλεγε Αμερικανός τραπεζίτης- θα οδηγούσε σε απόλυτη γερμανική κυριαρχία στην ευρωζώνη.
Από αυτή τη σκοπιά, η ελληνική υπόθεση ήταν απλώς ένα «πρόσχημα», πάνω στο οποίο παίχτηκε ένα χοντρό παιχνίδι, όχι σε βάρος της «αμελητέας» Ελλάδας (σ.σ. αποτελεί μόνο το 2% της ευρωζώνης), αλλά κυρίως σε βάρος συλλήβδην της ευρωζώνης, στην οποία η Γερμανία «έδειξε τα δόντια της» και τις γεωπολιτικές της επιδιώξεις.
Επί του προκειμένου, εστάλησαν ποικίλα μηνύματα σε πλείστους παραλήπτες, εντός και εκτός ευρωζώνης, για τη γερμανική γεωπολιτική επανεμφάνιση, τα πρώτα δείγματα της οποίας άρχισαν να γίνονται ορατά μετά την επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Στην πραγματικότητα -όσο και αν τη διευκόλυνε η «βιασύνη» Παπανδρέου περί ΔΝΤ- η Γερμανία δεν ήταν απαραίτητα υπέρμαχος της επιλογής αυτής ως «μόνιμης λύσης» για τα μέλη της ευρωζώνης (σ.σ. φάνηκε από δηλώσεις αξιωματούχων της πως η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση...), αλλά μέσα από αυτή την επικρεμάμενη απειλή κατάφερε να στοιχίσει πίσω της τους λοιπούς Ευρωπαίους περί της αναγκαιότητας δημιουργίας, μελλοντικά, ενός μηχανισμού διάσωσης μέσω της κατ' εξοχήν επιδίωξής της για επαναδιαπραγμάτευση του Μάαστριχτ.
Επιπλέον, όπως λέγεται από Αμερικανό αναλυτή, η Γερμανία κατ' ελάχιστον έδειξε πως είναι αυτή που ελέγχει τις εξελίξεις στην ευρωζώνη και τούτο θα φανεί στα τέλη της χρονιάς στη σύνοδο για την οικονομική διακυβέρνηση.
Οπως λέγεται, αν το δει κανείς ευρύτερα, διακρίνει πως οι διαμορφωθείσες τάσεις αντανακλούν μακρές ιστορικές διαστάσεις «αμοιβαίας δυσπιστίας» μεταξύ της Γερμανίας από τη μια πλευρά (σ.σ. με «ουρά» και την Αυστρία) και του λοιπού μπλοκ από την άλλη πλευρά, και η ελληνική υπόθεση ήταν απλώς το... «κερασάκι» στην υπόγεια αυτή διαμάχη.
Οχημα ελέγχου της ευρωζώνης
Η επί μακρόν εκφραζόμενη βαθύτερη αμφισβήτηση αναλυτών στην Ουάσιγκτον περί της «βιωσιμότητας» του ευρώ, λόγω των οικονομικών και τραπεζικών ανισοτήτων των χωρών της ευρωζώνης, αλλά και της κρατούσας αντίληψης πως μέσω της νομισματικής ένωσης επιδιώχθηκε πρωτίστως ο έλεγχος της Γερμανίας, φαίνεται τώρα ν' αναθεωρούνται, γιατί αποδεικνύεται, αντίθετα, πως ήταν η ισχυρή Γερμανία αυτή που έχει χρησιμοποιήσει τη νομισματική ένωση ως το κατ' εξοχήν όχημα για έλεγχο της ευρωζώνης.
Η βαθύτερη, έτσι, εξέταση των πραγμάτων λύνει και απορίες για τη «λογική» της Γερμανίας να καταργήσει το πανίσχυρο μάρκο υπέρ ενός νομίσματος (ευρώ) με αμφίβολες προοπτικές και να συνυπάρξει στην ίδια νομισματική ένωση με χώρες (PIIGS) που 'χαν δεδομένη «χαλαρή» αντιμετώπιση των δημοσιονομικών τους και του προϋπολογισμού τους, και τώρα θ' αρχίσουν να πέφτουν, η μία μετά την άλλη, στην αγκαλιά του Βερολίνου.
Οι Γερμανοί ουδέποτε απέκρυψαν τη γεωπολιτικά χρωματισμένη σημασία των κινήσεών τους, αρκεί κάποιος να διέθετε λίγο χρόνο για να «διαβάσει ψύχραιμα» και να αναλύσει βαθύτερα τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, λέει Αμερικανός αναλυτής στην «Ε», ιδιαίτερα εκείνες του «δύσκολου» υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε, ο οποίος «τα 'χει πει όλα»...
Σημειώνεται πως, καθ' όλες τις ενδείξεις, οι Αμερικανοί φαίνεται πως ήταν ενήμεροι των όσων υπέκρυπταν οι γερμανικές κινήσεις και οι δηλώσεις ανώτατων οικονομικών αξιωματούχων (Γκάιτνερ, Μπερνάνκι, Ρόμερ κ.ά.), με τις οποίες εξέφραζαν βεβαιότητα πως η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα ν' αντιμετωπίσει την ελληνική υπόθεση, προφανώς περιείχαν υπαινιγμούς πως γνώριζαν το τι πραγματικά συνέβαινε εκεί.
Απρόθυμη «προς Ανατολάς»
Οι Αμερικανοί στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (NSC) έχουν στείλει «μηνύματα δυσαρέσκειας» προς το Βερολίνο (σ.σ. η παρθενική ευρωπαϊκή έξοδος Ομπάμα ξεκίνησε με επίσκεψη στην Τουρκία), για τη διαμορφούμενη γεωπολιτική δυναμική, που έχει να κάνει τόσο με πολιτικοστρατιωτικά ζητήματα, όπως η γερμανική απροθυμία για διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς (σ.σ. η γερμανική στάση θεωρείται πως υποβαθμίζει τη σημασία του ΝΑΤΟ), όσο και με νομισματικά και οικονομικά ζητήματα κατά την περίοδο αυτή.
Οι Αμερικανοί φέρονται να πιστεύουν πως η γερμανική ατζέντα δείχνει μια νέα, επιβλητικότερη και πλέον διεκδικητική πολιτική στον ευρωπαϊκό χώρο, η οποία εξυπηρετεί απολύτως και πρωτίστως τα γερμανικά συμφέροντα στη διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής σφαίρας επιρροής.
Παράλληλα, όπως λένε, όλα αυτά δείχνουν πως η Γερμανία έχει ξεπεράσει προγενέστερους γεωπολιτικούς προβληματισμούς, με άξονα το βαυαρικό στοιχείο, που επιχειρεί να εμφυσήσει μια νέα δυναμική πραγμάτων.
Συνεκτιμάται πως ο κ. Παπανδρέου έγινε «κοινωνός» της διαμορφούμενης ευρωπαϊκής γεωπολιτικής πραγματικότητας από παλαιούς φίλους του στην Ουάσιγκτον.
dpdimas@hotmail.comhttp://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=29/03/2010&id=146457
....Συνεκτιμάται πως ο κ. Παπανδρέου έγινε «κοινωνός» της διαμορφούμενης ευρωπαϊκής γεωπολιτικής πραγματικότητας από παλαιούς φίλους του στην Ουάσιγκτον.....
Η Ελλάδα «πειραματόζωο» των γεωπολιτικών σχεδίων της Γερμανίας
Του Δ.Π. ΔΗΜΑ
Η τοκογλυφική πρόταση της Ευρώπης μέσα από δυσβάστακτους όρους δανεισμού της Ελλάδας από χώρες της ευρωζώνης, στην «έσχατη ανάγκη» και μόνο τότε, με επιτόκια ακόμη πιο υψηλά από αυτά της αγοράς, οδηγεί εκ των πραγμάτων τη χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Οπως λέγεται, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς -όπως εξάλλου δείχνουν και οι δηλώσεις του- πως ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου θα συμφωνήσει σε διακρατικούς δανεισμούς με τους επαχθείς αυτούς όρους, παρά τις «αναγκαίες» δηλώσεις ικανοποίησής του όταν του ανακοινώθηκε η συμβιβαστική γαλλο-γερμανική πρόταση.
Πέραν αυτών των πραγματικών διαπιστώσεων, ωστόσο, εγείρονται ζητήματα που φτάνουν πολύ βαθύτερα και ακουμπούν στον σκληρό πυρήνα ακόμη και αυτής της ευρωπαϊκής ύπαρξης.
Η γεωπολιτική του Βερολίνου
Η «παράσταση» των Βρυξελλών ήταν το αποκορύφωμα προσεκτικά μελετημένων γεωπολιτικής φύσεως κινήσεων της Γερμανίας για τον απόλυτο έλεγχο της ευρωζώνης από το Βερολίνο.
Ολο αυτό το διάστημα, η Γερμανία είχε «ταμπουρωθεί» πίσω από την -καθ' όλα σωστή- θέση πως δεν υπάρχει μηχανισμός στη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την παροχή οικονομικής βοήθειας σε χώρα της ευρωζώνης, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Η ελληνική υπόθεση ήταν μια «χρυσή ευκαιρία» για τη Γερμανία να προωθήσει την ιδέα δημιουργίας ενός τέτοιου μηχανισμού, αλλά -κι εδώ ήταν το «κλειδί» στη γερμανική τακτική- υπό την προϋπόθεση πως θα υπάρξουν οι απαραίτητες αλλαγές στη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Με δεδομένη την, ούτως ή άλλως, οικονομικά πανίσχυρη θέση της Γερμανίας στην ευρωζώνη, αλλαγή στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, κατά τις βουλές του Βερολίνου -όπως έλεγε Αμερικανός τραπεζίτης- θα οδηγούσε σε απόλυτη γερμανική κυριαρχία στην ευρωζώνη.
Από αυτή τη σκοπιά, η ελληνική υπόθεση ήταν απλώς ένα «πρόσχημα», πάνω στο οποίο παίχτηκε ένα χοντρό παιχνίδι, όχι σε βάρος της «αμελητέας» Ελλάδας (σ.σ. αποτελεί μόνο το 2% της ευρωζώνης), αλλά κυρίως σε βάρος συλλήβδην της ευρωζώνης, στην οποία η Γερμανία «έδειξε τα δόντια της» και τις γεωπολιτικές της επιδιώξεις.
Επί του προκειμένου, εστάλησαν ποικίλα μηνύματα σε πλείστους παραλήπτες, εντός και εκτός ευρωζώνης, για τη γερμανική γεωπολιτική επανεμφάνιση, τα πρώτα δείγματα της οποίας άρχισαν να γίνονται ορατά μετά την επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Στην πραγματικότητα -όσο και αν τη διευκόλυνε η «βιασύνη» Παπανδρέου περί ΔΝΤ- η Γερμανία δεν ήταν απαραίτητα υπέρμαχος της επιλογής αυτής ως «μόνιμης λύσης» για τα μέλη της ευρωζώνης (σ.σ. φάνηκε από δηλώσεις αξιωματούχων της πως η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση...), αλλά μέσα από αυτή την επικρεμάμενη απειλή κατάφερε να στοιχίσει πίσω της τους λοιπούς Ευρωπαίους περί της αναγκαιότητας δημιουργίας, μελλοντικά, ενός μηχανισμού διάσωσης μέσω της κατ' εξοχήν επιδίωξής της για επαναδιαπραγμάτευση του Μάαστριχτ.
Επιπλέον, όπως λέγεται από Αμερικανό αναλυτή, η Γερμανία κατ' ελάχιστον έδειξε πως είναι αυτή που ελέγχει τις εξελίξεις στην ευρωζώνη και τούτο θα φανεί στα τέλη της χρονιάς στη σύνοδο για την οικονομική διακυβέρνηση.
Οπως λέγεται, αν το δει κανείς ευρύτερα, διακρίνει πως οι διαμορφωθείσες τάσεις αντανακλούν μακρές ιστορικές διαστάσεις «αμοιβαίας δυσπιστίας» μεταξύ της Γερμανίας από τη μια πλευρά (σ.σ. με «ουρά» και την Αυστρία) και του λοιπού μπλοκ από την άλλη πλευρά, και η ελληνική υπόθεση ήταν απλώς το... «κερασάκι» στην υπόγεια αυτή διαμάχη.
Οχημα ελέγχου της ευρωζώνης
Η επί μακρόν εκφραζόμενη βαθύτερη αμφισβήτηση αναλυτών στην Ουάσιγκτον περί της «βιωσιμότητας» του ευρώ, λόγω των οικονομικών και τραπεζικών ανισοτήτων των χωρών της ευρωζώνης, αλλά και της κρατούσας αντίληψης πως μέσω της νομισματικής ένωσης επιδιώχθηκε πρωτίστως ο έλεγχος της Γερμανίας, φαίνεται τώρα ν' αναθεωρούνται, γιατί αποδεικνύεται, αντίθετα, πως ήταν η ισχυρή Γερμανία αυτή που έχει χρησιμοποιήσει τη νομισματική ένωση ως το κατ' εξοχήν όχημα για έλεγχο της ευρωζώνης.
Η βαθύτερη, έτσι, εξέταση των πραγμάτων λύνει και απορίες για τη «λογική» της Γερμανίας να καταργήσει το πανίσχυρο μάρκο υπέρ ενός νομίσματος (ευρώ) με αμφίβολες προοπτικές και να συνυπάρξει στην ίδια νομισματική ένωση με χώρες (PIIGS) που 'χαν δεδομένη «χαλαρή» αντιμετώπιση των δημοσιονομικών τους και του προϋπολογισμού τους, και τώρα θ' αρχίσουν να πέφτουν, η μία μετά την άλλη, στην αγκαλιά του Βερολίνου.
Οι Γερμανοί ουδέποτε απέκρυψαν τη γεωπολιτικά χρωματισμένη σημασία των κινήσεών τους, αρκεί κάποιος να διέθετε λίγο χρόνο για να «διαβάσει ψύχραιμα» και να αναλύσει βαθύτερα τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, λέει Αμερικανός αναλυτής στην «Ε», ιδιαίτερα εκείνες του «δύσκολου» υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε, ο οποίος «τα 'χει πει όλα»...
Σημειώνεται πως, καθ' όλες τις ενδείξεις, οι Αμερικανοί φαίνεται πως ήταν ενήμεροι των όσων υπέκρυπταν οι γερμανικές κινήσεις και οι δηλώσεις ανώτατων οικονομικών αξιωματούχων (Γκάιτνερ, Μπερνάνκι, Ρόμερ κ.ά.), με τις οποίες εξέφραζαν βεβαιότητα πως η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα ν' αντιμετωπίσει την ελληνική υπόθεση, προφανώς περιείχαν υπαινιγμούς πως γνώριζαν το τι πραγματικά συνέβαινε εκεί.
Απρόθυμη «προς Ανατολάς»
Οι Αμερικανοί στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (NSC) έχουν στείλει «μηνύματα δυσαρέσκειας» προς το Βερολίνο (σ.σ. η παρθενική ευρωπαϊκή έξοδος Ομπάμα ξεκίνησε με επίσκεψη στην Τουρκία), για τη διαμορφούμενη γεωπολιτική δυναμική, που έχει να κάνει τόσο με πολιτικοστρατιωτικά ζητήματα, όπως η γερμανική απροθυμία για διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς (σ.σ. η γερμανική στάση θεωρείται πως υποβαθμίζει τη σημασία του ΝΑΤΟ), όσο και με νομισματικά και οικονομικά ζητήματα κατά την περίοδο αυτή.
Οι Αμερικανοί φέρονται να πιστεύουν πως η γερμανική ατζέντα δείχνει μια νέα, επιβλητικότερη και πλέον διεκδικητική πολιτική στον ευρωπαϊκό χώρο, η οποία εξυπηρετεί απολύτως και πρωτίστως τα γερμανικά συμφέροντα στη διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής σφαίρας επιρροής.
Παράλληλα, όπως λένε, όλα αυτά δείχνουν πως η Γερμανία έχει ξεπεράσει προγενέστερους γεωπολιτικούς προβληματισμούς, με άξονα το βαυαρικό στοιχείο, που επιχειρεί να εμφυσήσει μια νέα δυναμική πραγμάτων.
Συνεκτιμάται πως ο κ. Παπανδρέου έγινε «κοινωνός» της διαμορφούμενης ευρωπαϊκής γεωπολιτικής πραγματικότητας από παλαιούς φίλους του στην Ουάσιγκτον.
dpdimas@hotmail.comhttp://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=29/03/2010&id=146457
Σχόλια
ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ GOOGLE ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΔΙΑΣΟΥΝ ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ..
Π.Χ
great game,germany,geopolitics,russia,
pipeline,nord stream,κτλ.....
ΑΠΟ ΤΑ ΛΙΓΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ,ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΤΟΥΣ ΦΕΥΓΟΥΝ...
Ο ΠΟΥΤΙΝ ΠΙΘΑΝΩΣ ΤΟΥΣ ΕΨΗΣΕ ΟΠΩΣ ΤΟΝ..ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ..
Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΕΝΩΜΕΝΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ,ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΕΝΑΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΑΙΧΤΗ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.
Η ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΗΛΘΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ..
ΕΑΝ ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΘΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ..
Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ..Η ΚΙΝΑ.
ΑΣ ΔΙΔΑΧΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Α ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ
ΝΙΚΗΤΕΣ ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ,ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ Ο ΛΕΝΙΝ.
ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ..
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ,ΧΙΤΛΕΡ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ.
"ΝΙΚΗΤΕΣ ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ"
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ Ο ΣΤΑΛΙΝ
ΕΑΝ Ο ΚΟΛΟΜΒΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ,Ο ΣΤΑΛΙΝ ΘΑ ΕΠΙΝΕ ΚΑΦΕ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ..
ΣΗΜΕΡΑ
ΑΛΛΗΛΟΦΑΓΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ,"ΝΙΚΗΤΕΣ" ΟΙ ΑΓΓΛΟΣΑΞΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ CLUB MED.
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ Η..ΚΙΝΑ.
ΤΟ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ,ΑΥΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΕ ΚΙΝΕΖΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ΣΤΗΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ.
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ,ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ,ΑΛΛΑ ΤΑ ΣΚΑΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΑΝΕ ΤΗΝ ΔΥΣΗ.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ..
ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ?
Απομένει όμως να απαντηθεί το ερώτημα ποιος νίκησε και ποιος έχασε. Και, για να έρθουμε στα δικά μας: Αν ο Παπανδρέου ήταν στο στρατόπεδο των νικητών ή των ηττημένων της αναμέτρησης.
Νομίζω όμως ότι το άρθρο του Δήμα επιβεβαιώνει ότι δεν ήταν οι Αμερικανοί αυτοί που κέρδισαν.
Παρατηρήστε μόνον την εξής αντίφαση μέσα σε δύο μόνον γειτονικές προτάσεις: "(Η Γερμανία) μέσα από αυτή την επικρεμάμενη απειλή κατάφερε να στοιχίσει πίσω της τους λοιπούς Ευρωπαίους περί της αναγκαιότητας δημιουργίας, μελλοντικά, ενός μηχανισμού διάσωσης μέσω της κατ' εξοχήν επιδίωξής της για επαναδιαπραγμάτευση του Μάαστριχτ." και αμέσως μετά: "Επιπλέον, όπως λέγεται από Αμερικανό αναλυτή, η Γερμανία κατ' ελάχιστον έδειξε πως είναι αυτή που ελέγχει τις εξελίξεις στην ευρωζώνη και τούτο θα φανεί στα τέλη της χρονιάς στη σύνοδο για την οικονομική διακυβέρνηση."
Τελικά τις ελέγχει ή όχι; Στη μία φράση μας λέει ότι τους στοίχισε τους Ευρωπαίους πίσω της για αναθεώρηση του Μάαστριχτ και στην αμέσως επόμενη μας λέει ότι ελέγχει κατ' ελάχιστο, μόνον, τις εξελίξεις. Όλο αυτό, χρησιμοποιώντας όχι κάποιον αντιθετικό σύνδεσμο, αλλά το "επιπλέον". Που είναι λάθος εδώ, γιατί το ένα σκέλος της διαπίστωσης αντιφάσει με το άλλο. Τους στοίχισε δηλαδή πίσω της τους Ευρωπαίους ή ελέγχει "κατ' ελάχιστο" την κατάσταση; Αν τους στοίχισε πίσω της, ελέγχει πλήρως την κατάσταση, αν την ελέγχει ελάχιστα, τότε τι σημαίνει το "τους στοίχισε πίσω της";
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Αμερικανός αναλυτής εκφράζει αμερικανικούς ευσεβείς πόθους για ένα παιχνίδι που δεν πάει καλά για τους Αμερικανούς. Και που δεν θα ήταν τόσο απειλητικό για τη γεωπολιτική τους, εάν δεν συνδυαζόταν με την ολοένα και μεγαλύτερη ταύτιση των γερμανικών με τα ρωσικά συμφέροντα.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι, πού βλέπουμε την Ελλάδα σε όλα αυτά. Όταν ο Στρος-Καν έστελνε την Ελλάδα στην Ευρώπη, η Ευρώπη (δηλαδή: η Γερμανία) την ξαναέστελνε στο ΔΝΤ. Οι Αμερικανοί, δια του "μηχανισμού βοήθειας", ήθελαν να υποτάξουν οικονομικά τη Γερμανία στην Ε.Ε. Οι Γερμανοί ήθελαν να ξαποστείλουν την απειλή αυτή από εκέι που ήρθε. Ποιος τα κατάφερε τελικά; Αν έχουμε αναθεώρηση του Μάαστριχτ προς μία γερμανικότερη Ευρώπη (σύμφωνα με το πρώτο σκέλος της αντιφατικής διαπίστωσης του Δήμα), τότε οι νικητές σίγουρα δεν είναι ο Αμερικανοί. Απλώς, η διατύπωση του μη κατανομαζόμενου Αμερικανού αναλυτή είναι προάγγελος των όσων θα ακολουθήσουν. Θα επιχειρηθεί για μια ακόμη φορά η τιθάσευση της Γερμανίας μέσω της "ευρωπαϊκής ιδέας". Έχει ξανασυμβεί αυτό πολλές φορές στο παρελθόν. Αυτό που ίσως συμβεί για πρώτη φορά, είναι να μην τα καταφέρουν για πρώτη και μοναδική φορά από το 1945. Ο καινούργιος αυτός κόσμος θα έχει πολύ-πολύ ενδιαφέρον.
Με μαζικές πωλήσεις από Citibank, Morgan Stanely και Merrill Lynch το spread στα 10ετή ομόλογα εκτινάχθηκε στις 328 μονάδες βάσης.
ΜΕ ΥΨΗΛΟ ΤΟ 334..
http://www.naftemporiki.gr/markets/spread.asp?mins=360
ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΗ ΠΡΩΤΗ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ...
Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ "ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ" ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.