Τόν είχε λούσει κρύος ιδρώτας...
Αν καί στόν Βαλκανικό νότο πού η κακή του μοίρα τού είχε παίξει τό πιό άσχημο παιγνίδι της, αναγκάζοντάς τον να κάνει τον πρωθυπουργό μιάς μπανανίας, είχε έναν λαμπρό ήλιο, ο ίδιος ζούσε έναν - προσωπικό - εφιάλτη...
Μόλις είχε φτάσει πρόσκληση απο τήν Μέρκελ να την επισκεφθεί ο ίδιος προσωπικά στό Βερολίνο....
Στήν αρχή δέν είχε δώσει σημασία....
Ομως, αλλίμονο, όλα τα σημαδια ήταν εκεί...
Σάν σέ όνειρο θυμήθηκε, ότι όταν πρίν λίγες μέρες κεκλεισμένων τών θυρών παρακάλαγε τά δυτικοευρωπαικά καθίκια να τού δώσουν κανένα δάνειο, καί ενώ ό ίδιος βριζόταν με τον Μπαρόζο, καί ενώ ο Νικόλας ο Σαρκοζής προσπαθούσε να τον στηρίξει (γιατί ήξερε ότι αν δέν σωζόταν η Βαλκανική μπανανία αυτός θα ήταν ο επόμενος στόχος) μέσα σε όλο αυτόν τόν πανικό, είχε προσέξει το βλέμμα της....
Τόν κοίταζε καί (Holy shit) ήταν λιγωμένη, ονειροπαρμένη, αλλού.....
Θυμήθηκε επίσης μιά άλλη περίπτωση (πάλι με τον Νικόλα τόν Σαρκοζή οι τρεις τους) μιλάγανε γιά φρεγάτες και αεροπλάνα, καί το πόδι της (κάτω απο το τραπέζι) είχε ακουμπήσει τό δικό του δήθεν αδιάφορα...
Μάλιστα μετά απ' αυτό η συνάντηση είχε πάει καλύτερα...
Μέσα σέ καλπάζοντα πανικό άρχισε να συνειδητοποιεί τήν αλήθεια...
Θυμήθηκε επίσης ότι σέ ένα τε-α-τετ καί ενώ τής ανέπτυσσε τίς σοσιαλιστικές παπαριές του (ήξερε ότι δέν πίστευε τίποτα απο αυτά) περί πράσινης ανάπτυξης καί αδελφοσύνης τών λαών τό βλέμμα της...
Ηταν το βλέμμα πρωτοετούς φοιτητριούλας πού ακούει τόν ινστρούχτορα τού κόμματος να τις μιλάει γιά τήν αταξική κοινωνία καί τήν αναλγησία τού καπιταλιστικού συστήματος...
Μιλάμε δηλαδή γιά ένα βήμα πρίν το κρεβάτι...
Ενιωσε ναυτία....
Ηξερε απο πείρα ότι οι γυναίκες τής βόρειας ευρώπης (πού πίσω απο τό ψυχρό τους παρουσιαστικό κρύβουν ένα ηφαίστειο) έλκονται κατά ένα ακαταμάχητο τρόπο απο τούς άνδρες τού νότου....
Μπορεί βέβαια το μυαλό τους να λειτουργεί (πάντα λειτουργεί) ορθολογικά και να ξέρουν ότι είναι ρεμάλια πού δέν πρέπει να εμπιστεύεται επ ουδενί μιά καθώς πρέπει δυτικοευρωπαία αλλά η καρδιά τους (και το κορμί τους) τίς τράβαγε σάν μαγνήτης πρός τα εκεί....
Δέν ήταν καθόλου τυχαίο ότι έρχονταν , σάν υπνωτισμένες, στόν Βαλκανικό νότο, καραβιές, δήθεν για τον ήλιο, τη θάλλασσα ή γιά τα αρχαία...
Ερχονταν φυσικά για να νιώσουν τόν έρωτα, με τα Βαλκανικά ρεμάλια , πρίν ο δυτικοευρωπαικός, ορθολογικός, στερημένος τρόπος ζωής τίς καταδικάσει στην αιώνια πλήξη με τούς άνδρες τους...
Ολα αυτά τα ήξερε....
Παρατηρούσε τόν υποτιμητικό τρόπο με τον οποίο η ίδια η Μέρκελ φερόταν στόν Γιώργο απο την Κοζάνη...
Ηταν φανερό ότι τόν σιχαινόταν και ήταν ολοφάνερο ότι εύρισκε μιά διεστραμμένη ευχαρίστηση να τον βρίζει καί να τον υποτιμάει...
Τού φερόταν σάν σε σκουπίδι...
Ο Γιώργος απο την Κοζάνη αν και Βαλκάνιος είχε απαρνηθεί ουσιαστικά τήν καταγωγή του...
Ηθελε να είναι ευρωπαίος...
Αυτό στήν λογική τής Μέρκελ ήταν καλό, όμως το βαθύτερο είναι της, ένιωθε ότι δέν ήταν παρά ένας γλοιώδης Βαλκάνιος, ευρολιγούρης, πού αν μπορούσε να επιλέξει, θα ήθελε να είχε γεννηθεί στήν ευρώπη ....
Θυμήθηκε ξανά (πλέον οι αναμνήσεις τού ερχόταν σάν ποτάμι) πώς σέ μια συνδιάσκεψη τού είχε ακουμπήσει δήθεν τυχαία τό χέρι...
Καί πάλι , μετά απο αυτό , η σύσκεψη είχε πάει καλύτερα...
Ανατρίχιασε...
Ενιωσε σκοτοδίνη....
Πρός στιγμήν σκέφθηκε να στείλει στη θέση του τον Θόδωρο (τον Σούμο)...
Ομως λυπήθηκε τή χώρα...
Ηξερε ότι έπρεπε να πάει ο ίδιος....
Τήν επόμενη Παρασκευή...
Οι δυό τους...
Αυτό θα ήταν και η μεγαλύτερη - μακράν - προσωπική θυσία πού θα έκανε ποτέ για αυτή τη μπανανία...
Πάτησε το κουμπί τής ενδοσυννενόησης...
Αναστέναξε...
Πείτε της ότι θα πάω....
Ενιωσε βαθειά τήν ανάγκη να κάνει ένα ντούς...
Η πολιτική ήταν πάντα μιά βρώμικη υπόθεση....
to be continued.....
Σχόλια