Η διαγραφή και το κρεμμύδι
O κ. Δ. Αβραμόπουλος προσπάθησενα βάλει φερμουάρ στο στόμα της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη. Να μην ξαναμιλήσει ποτέ για την εξωτερική πολιτική. Ο τομέας είναι ολοδικός του, μόνο εκείνος «δικαιούται διά να ομιλεί». Βρήκε ένα πρόσχημα με τη συμφωνία για την αλβανική θάλασσα, αλλά ξέρουμε ότι θα θύμωνε για οτιδήποτε. Ακόμη και αν η τέως υπουργός αναφερόταν στα θύματα της Αϊτής. Η αφορμή επιγραμματικά: το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας έκρινε άκυρη τη συμφωνία με την Ελλάδα για οριοθέτηση των χωρικών υδάτων. Η κυρία Μπακογιάννη δήλωσε ότι η συμφωνία (επί των ημερών της) ήταν απόλυτα σύμφωνη με τους κανόνες του ΟΗΕ και εγκάλεσε την κυβέρνηση διότι δεν την έφερε προς επικύρωση στη Βουλή. Υπάρχει κάτι μεμπτόν ή υπερβολικό στην υπεράσπιση των πράξεών της; Μάλλον, όχι. Εν τούτοις ο κύριος τομεάρχης έκανε μια δήλωση όλο νόημα. Είπε ότι τα διεθνή θέματα δεν πρέπει να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, «ούτε από κυβερνήσεις ούτε από κόμματα ούτε από πολιτικούς».
Ενόσω ο κ. Αβραμόπουλος πασχίζει να φιμώσει την κυρία Μπακογιάννη ο κ. Αντ. Σαμαράς εμφανίζεται ατάραχος σαν Βούδας, προσυπογράφοντας το μότο «ο Ελληνας πάει με το γκουβέρνο». Η αλήθεια είναι ότι τού χτυπούν την πόρτα άτομα από τη χορεία της αντιπάλου του. Να, όπως προχθές, που τον επισκέφθηκε νεαρός βουλευτής από την Κρήτη, δώρα φέρων: ένα e-book και την υπόσχεση να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά στο πλευρό της κυρίας Μπακογιάννη, την οποία στήριξε με πάθος. Ο πρόεδρος έχει δίκιο. Τώρα τον παρακαλάνε όσοι επί δεκαπενταετία δεν γυρνούσαν να του πουν μια καλημέρα. Μπορούμε άραγε να του καταλογίσουμε αποφάσεις βάσει θυμικού και όχι λογικής; Οι φίλοι της Ντόρας υποστηρίζουν ότι όλα στο περιβάλλον του προέδρου κινούνται από αισθήματα εκδικητικότητας. Λένε ότι τίθεται σε εφαρμογή ένας αποκλεισμός προσώπων. «Στη Ρηγίλλης ασχολούνται ακόμη με το ποιος τούς ψήφισε».
Η κυρία Μπακογιάννη καταγράφει αντιδράσεις στην προοπτική ενός νέου κόμματος. Σίγουρα δεν υπάρχει όνομα, σίγουρα όχι «Νέα Ελλάδα». Η κυρία Μπακογιάννη δεν κρύβει την άποψή της: βρίσκει το μάνατζμεντ του κ. Σαμαρά «απελπιστικό» και τον ίδιο «σε αφασία». Θεωρεί ότι ο πρόεδρος έχει εμμονή με την ίντριγκα: ποιος τού συμπαραστάθηκε, ποιος όχι. Οι άνθρωποί της θεωρούν ότι «υπάρχει αντικείμενο για κάτι καινούργιο» και την ενθαρρύνουν. Η ίδια φοβάται τη ρετσινιά της αποστασίας. Αυτό το δικαιολογητικό είναι ελαφρώς ξεπερασμένο: δεν μπορεί κανείς να απολογείται για αμαρτήματα του προπάππου του. Τα πολιτικά πεπραγμένα δεν κληροδοτούνται.
Ο κ. Σαμαράς από την πρώτη ημέρα ανάληψης καθηκόντων επιχειρεί να υποβαθμίσει την αντίπαλό του. Της πρότεινε μια αδιάφορη σκιώδη θέση, γνωρίζοντας ότι εκείνη θα αρνηθεί. Δεν της άφησε πολλά περιθώρια, εξ ου και είναι αποφασισμένη να συνεχίσει να τον τσιγκλάει. Εκείνος διαμηνύει ότι είναι ικανός να τη διαγράψει, αν και θεωρεί ότι ο χρόνος βαίνει εις βάρος της. Πιστεύει ότι ξεκίνησε το «ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού». Πράγματι, για να φάει την κυρία Μπακογιάννη, θα πρέπει να υποστεί την καυστική γεύση του βολβού.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=6&artId=289821&dt=31/01/2010
O κ. Δ. Αβραμόπουλος προσπάθησενα βάλει φερμουάρ στο στόμα της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη. Να μην ξαναμιλήσει ποτέ για την εξωτερική πολιτική. Ο τομέας είναι ολοδικός του, μόνο εκείνος «δικαιούται διά να ομιλεί». Βρήκε ένα πρόσχημα με τη συμφωνία για την αλβανική θάλασσα, αλλά ξέρουμε ότι θα θύμωνε για οτιδήποτε. Ακόμη και αν η τέως υπουργός αναφερόταν στα θύματα της Αϊτής. Η αφορμή επιγραμματικά: το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας έκρινε άκυρη τη συμφωνία με την Ελλάδα για οριοθέτηση των χωρικών υδάτων. Η κυρία Μπακογιάννη δήλωσε ότι η συμφωνία (επί των ημερών της) ήταν απόλυτα σύμφωνη με τους κανόνες του ΟΗΕ και εγκάλεσε την κυβέρνηση διότι δεν την έφερε προς επικύρωση στη Βουλή. Υπάρχει κάτι μεμπτόν ή υπερβολικό στην υπεράσπιση των πράξεών της; Μάλλον, όχι. Εν τούτοις ο κύριος τομεάρχης έκανε μια δήλωση όλο νόημα. Είπε ότι τα διεθνή θέματα δεν πρέπει να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, «ούτε από κυβερνήσεις ούτε από κόμματα ούτε από πολιτικούς».
Ενόσω ο κ. Αβραμόπουλος πασχίζει να φιμώσει την κυρία Μπακογιάννη ο κ. Αντ. Σαμαράς εμφανίζεται ατάραχος σαν Βούδας, προσυπογράφοντας το μότο «ο Ελληνας πάει με το γκουβέρνο». Η αλήθεια είναι ότι τού χτυπούν την πόρτα άτομα από τη χορεία της αντιπάλου του. Να, όπως προχθές, που τον επισκέφθηκε νεαρός βουλευτής από την Κρήτη, δώρα φέρων: ένα e-book και την υπόσχεση να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά στο πλευρό της κυρίας Μπακογιάννη, την οποία στήριξε με πάθος. Ο πρόεδρος έχει δίκιο. Τώρα τον παρακαλάνε όσοι επί δεκαπενταετία δεν γυρνούσαν να του πουν μια καλημέρα. Μπορούμε άραγε να του καταλογίσουμε αποφάσεις βάσει θυμικού και όχι λογικής; Οι φίλοι της Ντόρας υποστηρίζουν ότι όλα στο περιβάλλον του προέδρου κινούνται από αισθήματα εκδικητικότητας. Λένε ότι τίθεται σε εφαρμογή ένας αποκλεισμός προσώπων. «Στη Ρηγίλλης ασχολούνται ακόμη με το ποιος τούς ψήφισε».
Η κυρία Μπακογιάννη καταγράφει αντιδράσεις στην προοπτική ενός νέου κόμματος. Σίγουρα δεν υπάρχει όνομα, σίγουρα όχι «Νέα Ελλάδα». Η κυρία Μπακογιάννη δεν κρύβει την άποψή της: βρίσκει το μάνατζμεντ του κ. Σαμαρά «απελπιστικό» και τον ίδιο «σε αφασία». Θεωρεί ότι ο πρόεδρος έχει εμμονή με την ίντριγκα: ποιος τού συμπαραστάθηκε, ποιος όχι. Οι άνθρωποί της θεωρούν ότι «υπάρχει αντικείμενο για κάτι καινούργιο» και την ενθαρρύνουν. Η ίδια φοβάται τη ρετσινιά της αποστασίας. Αυτό το δικαιολογητικό είναι ελαφρώς ξεπερασμένο: δεν μπορεί κανείς να απολογείται για αμαρτήματα του προπάππου του. Τα πολιτικά πεπραγμένα δεν κληροδοτούνται.
Ο κ. Σαμαράς από την πρώτη ημέρα ανάληψης καθηκόντων επιχειρεί να υποβαθμίσει την αντίπαλό του. Της πρότεινε μια αδιάφορη σκιώδη θέση, γνωρίζοντας ότι εκείνη θα αρνηθεί. Δεν της άφησε πολλά περιθώρια, εξ ου και είναι αποφασισμένη να συνεχίσει να τον τσιγκλάει. Εκείνος διαμηνύει ότι είναι ικανός να τη διαγράψει, αν και θεωρεί ότι ο χρόνος βαίνει εις βάρος της. Πιστεύει ότι ξεκίνησε το «ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού». Πράγματι, για να φάει την κυρία Μπακογιάννη, θα πρέπει να υποστεί την καυστική γεύση του βολβού.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=6&artId=289821&dt=31/01/2010
Σχόλια