Δανία...
Από τό παράθυρο τού ξενοδοχείου του στήν πρωτεύουσα τής αγαπημένης του χώρας κοίταζε τούς Δανούς μπάτσους να χτυπάνε με τα κλόπμς τούς διαδηλωτές...
Μέ πόση χάρη τό έκαναν, με πόση αγάπη για τον συνάνθρωπο...
Καμμία σχέση με το Βαλκάνιο μίσος ...
Πολιτισμός...
Εβλεπε στήν τηλεόραση στό BBC τόν Γιώργο (απο τήν Κοζάνη) , κάθιδρο και με τον πανικό στό βλέμμα να προσπαθεί να εξηγήσει στόν χαμογελαστό παρουσιαστή ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε με το χρέος και να μάς έχετε εμπιστοσύνη...
Λίγο πρίν τόν είχε πάρει τηλέφωνο κλαίγοντας...
Πρόεδρε δέν αντέχω άλλο...
Εχω βγεί σέ όλα τα κανάλια τού κόσμου...
Οταν δέν έχουν κανένα νέο απο τήν Μαντόνα ή απο τήν Τζένιφερ Ανιστον φωνάζουν εμένα στό στούντιο και σπάνε πλάκα...
Με ρωτάνε άν αυτή τη φορά θα πληρώσουμε τα χρέη μας και όταν αρχίζω να λέω αυτά πού έχουμε πεί οι παρουσιαστές λύνονται στα γέλια...
Γιαυτό οι κάμερες δείχνουν μόνο εμένα όλοι οι άλλοι είναι πεσμένοι κάτω και γελάνε...
Ακόμα και τα παιδιά με τις καμερες πού δέν ξέρουν απο οικονομικά γελάνε...
Δέν αντέχω άλλλο...
Τα παρατάω...
Τόν καταλάβαινε...
Τό ίδιο πρόβλημα είχε κι ο ίδιος...
Μόλις προχθές , εκεί πού κατούραγε στις τουαλέτες τού CNN είχε ακούσει απο δίπλα δυό παραγωγούς να λένε "πώς θα καλύψουμε ένα κενό στό πρόγραμμα? θέλω κάτι ευχάριστο , διασκεδαστικό..." και ο άλλος τού είχε προτείνει να φωνάξει έναν Ελληνα υπεύθυνο να τού μιλήσει για τό πως θα καλυφθεί το ελληνικό χρέος...
Φαίνεται ότι στόν κόσμο άρεσε αυτό το show...
Σήμερα ακόμα, τό πρωί, αυτή η κάργια η Μέρκελ τόν είχε φωνάξει σέ μιά παρέα με άλλους πρωθυπουργούς και τόν ρώτησε φωναχτά...
Γιώργο έλα πές μας για το ελληνικό χρέος, και γιατί να σάς έχουμε εμπιστοσύνη...
Αμέσως όλοι σώπασαν και περίμεναν να μιλήσει...
Στό τέλος δέ όλοι χειροκροτούσαν, γελώντας μέχρι δακρύων...
Κοίταξε ξανά απο τό παράθυρο...
Αν τό έσκαγε?
Αν έβαζε τίποτα παλιά ρούχα, κράνος και μαντήλα καί μπερδευόταν με τούς διαδηλωτές?
Για δύο ολόκληρα δευτερόλεπτα τό σκεφτόταν...
Σοβαρά...
Τό τηλέφωνο χτύπησε...
Ο Γιώργος (απο τήν Κοζάνη) είχε τελειώσει την συνέντευξη ....
Εκλαιγε...
Πρόεδρε δέν μπορώ , δέν αντέχω άλλο, έχω παιδιά, γυναίκα, συγγενείς...
Τόν καθησύχασε για μία ακόμα φορά...
Αργά αργά πήγε στήν αίθουσα πού θα μιλούσε γιά τήν πράσινη ανάπτυξη στόν πλανήτη...
Ηρέμησε τόν εαυτό του σκεπτόμενος ότι δέν είναι ο πρωθυπουργός κανενός Βαλκανικού κράτους...
Για τά επόμενα λεπτά ήταν ο πρόεδρος τής Σοσιαλιστικής διεθνούς...
Μιλούσε σοβαρά, σέ μιά σύνοδο τού ΟΗΕ, γιά ένα σοβαρό θέμα, σέ σοβαρούς ανθρώπους. Κανείς δέν γέλαγε απο κάτω, τόν άκουγαν με σοβαρότητα, είχε τσεκάρει με την άκρη τού ματιού του τήν αίθουσα τουλάχιστον δύο φορές......
Ενιωσε καλύτερα...
to be continued...
Σχόλια