Οι παλιές φιλενάδες τού Αντώνη καί τού Γιώργου καί ο παλιός (Αντώνης) δείχνει τα κατατόπια στόν καινούργιο (Κώστα)....
H παλιά φιλία του Αντώνη με τον Γιώργο και τον Κώστα
Tης Μαριλης Mαργωμενου
«... και από εδώ είναι η αίθουσα των δημοσιογράφων και από εκεί πάμε για το εντευκτήριο και αν πάρεις ίσια κάτω τον διάδρομο, βγαίνεις στο περιστύλιο...». Ο νεαρός βουλευτής κοίταζε με μάτια ορθάνοιχτα ό, τι του έδειχνε ο «παλιός». Εκείνος, 12 χρόνια ήδη στη Βουλή, ήξερε τους διαδρόμους σαν τις γραμμές της παλάμης του. Αλλά καθώς ο «παλιός» είχε διατελέσει κάποτε πρωταθλητής στο τένις, έτρεχε μπροστά κι ο καινούργιος που ήταν κάπως στρουμπουλός ξεφυσούσε. Κι έτσι ήταν λογικό η ξενάγηση να διακοπεί για μια στάση στο καφενείο της Βουλής.
Ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς να συζητούν πώς θα προσαρμοστεί ο νέος στο καινούργιο του περιβάλλον. Αν αφαιρέσει κανείς το λούστρο του χρόνου, η χθεσινή σκηνή που οι δύο τους κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον ήταν ίδια ακριβώς μ’ εκείνη την παλιά, απ’ το καφενείο της Βουλής. Μόνο που στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Γιατί το 1989, ο Κ. Καραμανλής ήταν ο νέος βουλευτής και ο Αντ. Σαμαράς ο παλιός.
Από το 1975
Η μικρή τους ιστορία, βέβαια, ξεκινάει πολύ νωρίτερα. Αν μπορούσε κανείς να ενώσει τις αφίσες που κόλλησαν μαζί οι δυο τους, σίγουρα θα κάλυπτε την αγαπημένη διαδρομή του κ. Σαμαρά, από τη Μεσσηνία ώς τη Ρηγίλλης. Γι’ αυτό άλλωστε το 1975, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε στον νεαρό Σαμαρά να μπει στην Εκτελεστική Επιτροπή της νεοσύστατης ΟΝΝΕΔ, εκείνος πήρε στην ομάδα του τον Κώστα Καραμανλή που ήταν ακόμη φοιτητής. «Ο Κώστας είναι η πιο δυνατή φωνή της ΔΑΠ στη Νομική», έλεγε τότε ο Αντ. Σαμαράς. Οι αποστολές - αστραπή στις γωνίες της Ελλάδας για να εγκαινιάσουν γραφεία της ΟΝΝΕΔ και οι περιπολίες στη Σόλωνος για να προστατεύσουν τα αφισοκολλημένα ιερά και όσια της ΔΑΠ απ’ τις επιδρομές των ΠΑΣΠιτών ήταν στην ημερήσια διάταξη. Κι έτσι, όταν πια ο Κ. Καραμανλής τέλειωσε τη Νομική κι έφυγε για τη Βοστώνη να σπουδάσει, ήταν λογικό στην τσάντα του να έχει μια συστατική επιστολή προς την Πρυτανεία του Tufts υπογεγραμμένη από τον φίλο του, τον Αντ. Σαμαρά, που είχε ήδη σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Harvard και Οικονομικά στο Amherst.
Κι επειδή η ζωή κάνει κύκλους, στο Amherst ο Αντ. Σαμαράς είχε ήδη γνωρίσει τον άλλο νεο-παλιό του φίλο: τον Γιώργο Παπανδρέου. Δηλαδή, έναν τύπο με ανάκατο μαλλί και μούσι, που είχε αποφασίσει να περάσει τέσσερα χρόνια με δύο πουλόβερ κι ας ήταν τρύπια στα μανίκια και φαγωμένα στον γιακά. Ο νεοφερμένος στην αρχή παραξενεύτηκε – ας μην ξεχνάμε πως ο Αντ. Σαμαράς βρέθηκε ξαφνικά στη Μασαχουσέτη από το κολεγιακό περιβάλλον των Αθηνών. Κι ύστερα, βούτηξε στις 5.000 σελίδες ύλη την εβδομάδα, στο κλίμα της αμφισβήτησης, στα αξημέρωτα πάρτι με τα κολέγια θηλέων, στις καταλήψεις των αεροδρομίων και τις διαδηλώσεις με τα πλακάτ. Κι έτσι, μερικούς μήνες μετά την πρώτη γνωριμία τους, ο Γ. Παπανδρέου, ο κιθαρίστας που έπαιζε Σαββόπουλο, και ο Αντ. Σαμαράς, ο ντράμερ που είχε θεό τον Ντίλαν, συναντήθηκαν στις νότες των Στόουνς και των Μπιτλς.
Στο ίδιο δωμάτιο
Κάπου ανάμεσα στην Bell’s House Pizza που είχε ο Χρήστος Μπελ, ο ξάδελφος του Νίκου Μπελογιάννη, και στο ακατάστατο δωμάτιο που μοιράζονταν στην εστία Πρατ, οι δυο τους ανακάλυψαν πώς μπορείς να είσαι φίλος με κάποιον κι ας διαφωνείς με τις απόψεις του. Κι απ’ ό, τι φαίνεται, αυτό το μάθημα του Amherst το θυμούνται ακόμη καλά.
Ισως έτσι εξηγείται που χθες το πρωί, για πρώτη φορά στα χρονικά της μικρής μας χώρας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την πρώτη μέρα της εκλογής του έσπευσε να δει τον πρωθυπουργό. Μετά τη χειραψία και το καλωσόρισμα, μετά τις τυπικές δηλώσεις μπρος στις κάμερες, ο Αντ. Σαμαράς και ο Γ. Παπανδρέου έμειναν μόνοι τους, να συζητήσουν. Κι αν δεν υπήρχαν πεταμένα ρούχα στο δωμάτιο, κι αν δεν είχε στοίβες με βιβλία στο πάτωμα και μια κιθάρα στη γωνία, το ύφος των δυο τους αρκούσε για να καταλάβει κανείς τι περνάει απ’ το μυαλό τους. Αλλωστε, ο Αντ. Σαμαράς το είχε πει σε μια παλιά συνέντευξη του 1985: «Οταν οι άλλοι μάς βλέπουν να γελάμε με τον Γιώργο, δεν καταλαβαίνουν. Αλλά εμείς δεν γελάμε για την πολιτική. Γελάμε γιατί θυμόμαστε κάτι παλιές φιλενάδες. Αλλες απ’ το κολέγιο Holyoke, άλλες απ’ το κολέγιο Smith…».....http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100043_01/12/2009_381420
Tης Μαριλης Mαργωμενου
«... και από εδώ είναι η αίθουσα των δημοσιογράφων και από εκεί πάμε για το εντευκτήριο και αν πάρεις ίσια κάτω τον διάδρομο, βγαίνεις στο περιστύλιο...». Ο νεαρός βουλευτής κοίταζε με μάτια ορθάνοιχτα ό, τι του έδειχνε ο «παλιός». Εκείνος, 12 χρόνια ήδη στη Βουλή, ήξερε τους διαδρόμους σαν τις γραμμές της παλάμης του. Αλλά καθώς ο «παλιός» είχε διατελέσει κάποτε πρωταθλητής στο τένις, έτρεχε μπροστά κι ο καινούργιος που ήταν κάπως στρουμπουλός ξεφυσούσε. Κι έτσι ήταν λογικό η ξενάγηση να διακοπεί για μια στάση στο καφενείο της Βουλής.
Ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς να συζητούν πώς θα προσαρμοστεί ο νέος στο καινούργιο του περιβάλλον. Αν αφαιρέσει κανείς το λούστρο του χρόνου, η χθεσινή σκηνή που οι δύο τους κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον ήταν ίδια ακριβώς μ’ εκείνη την παλιά, απ’ το καφενείο της Βουλής. Μόνο που στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Γιατί το 1989, ο Κ. Καραμανλής ήταν ο νέος βουλευτής και ο Αντ. Σαμαράς ο παλιός.
Από το 1975
Η μικρή τους ιστορία, βέβαια, ξεκινάει πολύ νωρίτερα. Αν μπορούσε κανείς να ενώσει τις αφίσες που κόλλησαν μαζί οι δυο τους, σίγουρα θα κάλυπτε την αγαπημένη διαδρομή του κ. Σαμαρά, από τη Μεσσηνία ώς τη Ρηγίλλης. Γι’ αυτό άλλωστε το 1975, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε στον νεαρό Σαμαρά να μπει στην Εκτελεστική Επιτροπή της νεοσύστατης ΟΝΝΕΔ, εκείνος πήρε στην ομάδα του τον Κώστα Καραμανλή που ήταν ακόμη φοιτητής. «Ο Κώστας είναι η πιο δυνατή φωνή της ΔΑΠ στη Νομική», έλεγε τότε ο Αντ. Σαμαράς. Οι αποστολές - αστραπή στις γωνίες της Ελλάδας για να εγκαινιάσουν γραφεία της ΟΝΝΕΔ και οι περιπολίες στη Σόλωνος για να προστατεύσουν τα αφισοκολλημένα ιερά και όσια της ΔΑΠ απ’ τις επιδρομές των ΠΑΣΠιτών ήταν στην ημερήσια διάταξη. Κι έτσι, όταν πια ο Κ. Καραμανλής τέλειωσε τη Νομική κι έφυγε για τη Βοστώνη να σπουδάσει, ήταν λογικό στην τσάντα του να έχει μια συστατική επιστολή προς την Πρυτανεία του Tufts υπογεγραμμένη από τον φίλο του, τον Αντ. Σαμαρά, που είχε ήδη σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Harvard και Οικονομικά στο Amherst.
Κι επειδή η ζωή κάνει κύκλους, στο Amherst ο Αντ. Σαμαράς είχε ήδη γνωρίσει τον άλλο νεο-παλιό του φίλο: τον Γιώργο Παπανδρέου. Δηλαδή, έναν τύπο με ανάκατο μαλλί και μούσι, που είχε αποφασίσει να περάσει τέσσερα χρόνια με δύο πουλόβερ κι ας ήταν τρύπια στα μανίκια και φαγωμένα στον γιακά. Ο νεοφερμένος στην αρχή παραξενεύτηκε – ας μην ξεχνάμε πως ο Αντ. Σαμαράς βρέθηκε ξαφνικά στη Μασαχουσέτη από το κολεγιακό περιβάλλον των Αθηνών. Κι ύστερα, βούτηξε στις 5.000 σελίδες ύλη την εβδομάδα, στο κλίμα της αμφισβήτησης, στα αξημέρωτα πάρτι με τα κολέγια θηλέων, στις καταλήψεις των αεροδρομίων και τις διαδηλώσεις με τα πλακάτ. Κι έτσι, μερικούς μήνες μετά την πρώτη γνωριμία τους, ο Γ. Παπανδρέου, ο κιθαρίστας που έπαιζε Σαββόπουλο, και ο Αντ. Σαμαράς, ο ντράμερ που είχε θεό τον Ντίλαν, συναντήθηκαν στις νότες των Στόουνς και των Μπιτλς.
Στο ίδιο δωμάτιο
Κάπου ανάμεσα στην Bell’s House Pizza που είχε ο Χρήστος Μπελ, ο ξάδελφος του Νίκου Μπελογιάννη, και στο ακατάστατο δωμάτιο που μοιράζονταν στην εστία Πρατ, οι δυο τους ανακάλυψαν πώς μπορείς να είσαι φίλος με κάποιον κι ας διαφωνείς με τις απόψεις του. Κι απ’ ό, τι φαίνεται, αυτό το μάθημα του Amherst το θυμούνται ακόμη καλά.
Ισως έτσι εξηγείται που χθες το πρωί, για πρώτη φορά στα χρονικά της μικρής μας χώρας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την πρώτη μέρα της εκλογής του έσπευσε να δει τον πρωθυπουργό. Μετά τη χειραψία και το καλωσόρισμα, μετά τις τυπικές δηλώσεις μπρος στις κάμερες, ο Αντ. Σαμαράς και ο Γ. Παπανδρέου έμειναν μόνοι τους, να συζητήσουν. Κι αν δεν υπήρχαν πεταμένα ρούχα στο δωμάτιο, κι αν δεν είχε στοίβες με βιβλία στο πάτωμα και μια κιθάρα στη γωνία, το ύφος των δυο τους αρκούσε για να καταλάβει κανείς τι περνάει απ’ το μυαλό τους. Αλλωστε, ο Αντ. Σαμαράς το είχε πει σε μια παλιά συνέντευξη του 1985: «Οταν οι άλλοι μάς βλέπουν να γελάμε με τον Γιώργο, δεν καταλαβαίνουν. Αλλά εμείς δεν γελάμε για την πολιτική. Γελάμε γιατί θυμόμαστε κάτι παλιές φιλενάδες. Αλλες απ’ το κολέγιο Holyoke, άλλες απ’ το κολέγιο Smith…».....http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100043_01/12/2009_381420
Σχόλια