Οπως είπαμε με τη χθεσινή της ομιλία η Μπακογιάννη έκανε μιά ενδιαφέρουσα -επικοινωνιακή- στροφή. Δέν γνωρίζουμε εάν είναι πλέον αργά για αυτό πάντως συνιστά μιά ενδιαφέρουσα κίνηση. Νά τα επίμαχα σημεία αυτής της ομιλίας...
........Θυμάμαι σαν χθες τον πρώτο μου πολιτικό καυγά με τον Παύλο Μπακογιάννη. Ζούσαμε στη Γερμανία, εξόριστοι, κατά τη διάρκεια της χούντας, με τον Παύλο να δίνει αγώνες για την δημοκρατία απ’ το ραδιόφωνο της Deutsche Welle..
Εγώ του έλεγα τότε, 18 χρονών, ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι, όπως προβλέπει το Σύνταγμά μας. Και ο Παύλος έλεγε «Όχι. Δεν είμαστε όλοι ίσοι, διότι δεν έχουμε όλοι την ίδια εκκίνηση, την ίδια αφετηρία». Ότι δεν δίνονται σε όλους οι ίδιες ευκαιρίες. Ξεκινώντας ουσιαστικά από την ίδια την παιδεία. Και ότι αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα δικαιοσύνης και δημοκρατίας.
Συζητώντας μαζί του και ακολουθώντας την κοινή πορεία, διαπίστωσα ότι είχε απόλυτο δίκιο. Τα χρόνια που πέρασαν, είναι αλήθεια ότι έγιναν βήματα.
Η χώρα πήγε μπροστά, οι Έλληνες σήμερα ζουν πολύ καλύτερα, έχουν πολύ περισσότερες διεξόδους απ’ ότι στο παρελθόν.
Αλλά ακόμα και σήμερα, φίλες και φίλοι, το παιδί που γεννιέται στη Βελωτά Ευρυτανίας δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με εκείνο που γεννιέται σε αρκετές συνοικίες της Αθήνας.
Ακόμα και σήμερα, μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού έχει την αίσθηση ότι μένει στο περιθώριο. Και αυτή είναι η βασικότερη αιτία αμφισβήτησης του κοινωνικού μας συστήματος.
Μια βαθιά, γενικευμένη αίσθηση αδικίας, που τραυματίζει τον ιστό της κοινωνίας και συχνά οδηγεί σε λογικές απόρριψης, ακόμη και αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Η ακραία ανισότητα ευκαιριών αναιρεί τα ίδια τα θεμέλια της δίκαιης κοινωνίας. Και για μένα, η άρση αυτής της αδικίας είναι το βασικότερο κίνητρο για να είναι κανείς στην πολιτική. Για να δημιουργήσει ευκαιρίες, για να δώσει σε όλους τους Έλληνες τη δυνατότητα να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους....
.....Η τέταρτη διαπίστωση αφορά στην αδυναμία του κράτους να εκπληρώσει τους στόχους και την κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη. Το κράτος ξοδεύει δισεκατομμύρια ευρώ. Πως όμως μοιράζονται αυτά εδώ και δεκαετίες; Νομίζω ότι το ξέρουμε όλοι. Πρώτη θέση στο τραπέζι έχουν πάντα οι ισχυροί.
Από τη μία οι ισχυροί του χρήματος που αντί να δημιουργούν επιδιώκουν υπέρμετρα κέρδη μέσα από τις σχέσεις τους με το κράτος και την πολιτική και από την άλλη ισχυρές συντεχνίες που εξασφαλίζουν προνόμια που ούτε με το κιάλι δεν το βλέπουν οι υπόλοιποι.
Και όταν τελειώσει το φαγοπότι τι απομένει για όσους έχουν πράγματι ανάγκη; Ψίχουλα και μία βαθιά γενικευμένη αίσθηση αδικίας. Τα προβλήματα αυτά δεν τα ακούτε για πρώτη φορά, τα έχετε ξανακούσει, προϋπάρχουν, σαν το προπατορικό αμάρτημα. Στα επόμενα χρόνια όμως θα οξυνθούν, οικονομική κρίση, μεταναστευτικές πιέσεις, κλιματικές αλλαγές, όλα αυτά θα επιβαρύνουν ακόμα παραπάνω την ανταγωνιστικότητα, τα δημοσιονομικά και την ποιότητα ζωής μας.....
.........Στέκομαι σήμερα μπροστά σας, διεκδικώντας την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Επιτρέψτε μου μια προσωπική αναφορά. Ζω από κοντά την πολιτική, από τότε σχεδόν που γεννήθηκα. Έζησα πολλά. Οι δρόμοι που περπάτησα δεν ήταν πάντα εύκολοι. Πρωτοκατάλαβα τον εαυτό μου σε μια εποχή που η χώρα, αλλά και η ίδια μου η οικογένεια, δοκιμαζόταν απ’ τα πολιτικά πάθη. Πέρασα την εφηβεία μου μακριά απ’ την Ελλάδα, χωρίς να γνωρίζω πότε και αν και πώς θα γύριζα στην πατρίδα. Το ’89 άλλαξε βίαια η πορεία της ζωής μου από το μίσος. Μίσος τυφλό που όπλισε το χέρι δολοφόνων του Παύλου Μπακογιάννη. Από τύχη σώθηκα η ίδια το 2002, όταν για λόγους ακατανόητους, ένα διαταραγμένο μυαλό προσπάθησε να με δολοφονήσει.
Στα χρόνια που πολιτεύομαι δέχθηκα αναρίθμητες επιθέσεις από πολιτικούς αντιπάλους, αλλά και από ισχυρά, ισχυρότατα συμφέροντα. Τα αντιμετώπισα όλα και στάθηκα όρθια. Κράτησα τη προσωπική μου ισορροπία χάρη στην αγάπη των δικών μου ανθρώπων και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό. Αλλά άντλησα κυρίως δύναμη από τους πολίτες, που με τίμησαν και με στήριξαν σε όλη αυτή την πορεία. Έχω καθαρό το μυαλό και τη συνείδησή μου. Ξέρω ότι όλα αυτά τα χρόνια έκανα ό,τι μπορούσα για να είμαι εντάξει απέναντι στο Κόμμα μου, την παράταξή μου, τους συναγωνιστές μου, τους πολίτες που με εμπιστεύτηκαν.....
........Θυμάμαι σαν χθες τον πρώτο μου πολιτικό καυγά με τον Παύλο Μπακογιάννη. Ζούσαμε στη Γερμανία, εξόριστοι, κατά τη διάρκεια της χούντας, με τον Παύλο να δίνει αγώνες για την δημοκρατία απ’ το ραδιόφωνο της Deutsche Welle..
Εγώ του έλεγα τότε, 18 χρονών, ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι, όπως προβλέπει το Σύνταγμά μας. Και ο Παύλος έλεγε «Όχι. Δεν είμαστε όλοι ίσοι, διότι δεν έχουμε όλοι την ίδια εκκίνηση, την ίδια αφετηρία». Ότι δεν δίνονται σε όλους οι ίδιες ευκαιρίες. Ξεκινώντας ουσιαστικά από την ίδια την παιδεία. Και ότι αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα δικαιοσύνης και δημοκρατίας.
Συζητώντας μαζί του και ακολουθώντας την κοινή πορεία, διαπίστωσα ότι είχε απόλυτο δίκιο. Τα χρόνια που πέρασαν, είναι αλήθεια ότι έγιναν βήματα.
Η χώρα πήγε μπροστά, οι Έλληνες σήμερα ζουν πολύ καλύτερα, έχουν πολύ περισσότερες διεξόδους απ’ ότι στο παρελθόν.
Αλλά ακόμα και σήμερα, φίλες και φίλοι, το παιδί που γεννιέται στη Βελωτά Ευρυτανίας δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με εκείνο που γεννιέται σε αρκετές συνοικίες της Αθήνας.
Ακόμα και σήμερα, μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού έχει την αίσθηση ότι μένει στο περιθώριο. Και αυτή είναι η βασικότερη αιτία αμφισβήτησης του κοινωνικού μας συστήματος.
Μια βαθιά, γενικευμένη αίσθηση αδικίας, που τραυματίζει τον ιστό της κοινωνίας και συχνά οδηγεί σε λογικές απόρριψης, ακόμη και αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Η ακραία ανισότητα ευκαιριών αναιρεί τα ίδια τα θεμέλια της δίκαιης κοινωνίας. Και για μένα, η άρση αυτής της αδικίας είναι το βασικότερο κίνητρο για να είναι κανείς στην πολιτική. Για να δημιουργήσει ευκαιρίες, για να δώσει σε όλους τους Έλληνες τη δυνατότητα να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους....
.....Η τέταρτη διαπίστωση αφορά στην αδυναμία του κράτους να εκπληρώσει τους στόχους και την κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη. Το κράτος ξοδεύει δισεκατομμύρια ευρώ. Πως όμως μοιράζονται αυτά εδώ και δεκαετίες; Νομίζω ότι το ξέρουμε όλοι. Πρώτη θέση στο τραπέζι έχουν πάντα οι ισχυροί.
Από τη μία οι ισχυροί του χρήματος που αντί να δημιουργούν επιδιώκουν υπέρμετρα κέρδη μέσα από τις σχέσεις τους με το κράτος και την πολιτική και από την άλλη ισχυρές συντεχνίες που εξασφαλίζουν προνόμια που ούτε με το κιάλι δεν το βλέπουν οι υπόλοιποι.
Και όταν τελειώσει το φαγοπότι τι απομένει για όσους έχουν πράγματι ανάγκη; Ψίχουλα και μία βαθιά γενικευμένη αίσθηση αδικίας. Τα προβλήματα αυτά δεν τα ακούτε για πρώτη φορά, τα έχετε ξανακούσει, προϋπάρχουν, σαν το προπατορικό αμάρτημα. Στα επόμενα χρόνια όμως θα οξυνθούν, οικονομική κρίση, μεταναστευτικές πιέσεις, κλιματικές αλλαγές, όλα αυτά θα επιβαρύνουν ακόμα παραπάνω την ανταγωνιστικότητα, τα δημοσιονομικά και την ποιότητα ζωής μας.....
.........Στέκομαι σήμερα μπροστά σας, διεκδικώντας την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Επιτρέψτε μου μια προσωπική αναφορά. Ζω από κοντά την πολιτική, από τότε σχεδόν που γεννήθηκα. Έζησα πολλά. Οι δρόμοι που περπάτησα δεν ήταν πάντα εύκολοι. Πρωτοκατάλαβα τον εαυτό μου σε μια εποχή που η χώρα, αλλά και η ίδια μου η οικογένεια, δοκιμαζόταν απ’ τα πολιτικά πάθη. Πέρασα την εφηβεία μου μακριά απ’ την Ελλάδα, χωρίς να γνωρίζω πότε και αν και πώς θα γύριζα στην πατρίδα. Το ’89 άλλαξε βίαια η πορεία της ζωής μου από το μίσος. Μίσος τυφλό που όπλισε το χέρι δολοφόνων του Παύλου Μπακογιάννη. Από τύχη σώθηκα η ίδια το 2002, όταν για λόγους ακατανόητους, ένα διαταραγμένο μυαλό προσπάθησε να με δολοφονήσει.
Στα χρόνια που πολιτεύομαι δέχθηκα αναρίθμητες επιθέσεις από πολιτικούς αντιπάλους, αλλά και από ισχυρά, ισχυρότατα συμφέροντα. Τα αντιμετώπισα όλα και στάθηκα όρθια. Κράτησα τη προσωπική μου ισορροπία χάρη στην αγάπη των δικών μου ανθρώπων και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό. Αλλά άντλησα κυρίως δύναμη από τους πολίτες, που με τίμησαν και με στήριξαν σε όλη αυτή την πορεία. Έχω καθαρό το μυαλό και τη συνείδησή μου. Ξέρω ότι όλα αυτά τα χρόνια έκανα ό,τι μπορούσα για να είμαι εντάξει απέναντι στο Κόμμα μου, την παράταξή μου, τους συναγωνιστές μου, τους πολίτες που με εμπιστεύτηκαν.....
Σχόλια
Η Αντώνης Σαμαράς φέρνει την αναγέννηση και την κυβέρνηση, η Θεοδώρα Μητσοτάκη φέρνει τη συντήρηση και την αντιπολίτευση μέχρι το 2020.
Τέλειωσαν τα διλήμματα.
Μετά το πατατράκ του Γιωργάκη, η Ελλάδα κοιτάει μπροστά με τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά.
Θύματα.