Δύο μόλις εβδομάδες μετά τίς εκλογές (!!!) ο Παπακωνσταντίνου είναι στά μαχαίρια με τον Λοβέρδο καί βέβαια (εννοείται αυτό) με την Λούκα.

Ο Παπακωνσταντίνου έχει τελικά πολύ δύσκολο έργο. Οχι επειδή αντιμετωπίζει την Επιτροπή στις Βρυξέλλες. Αλλά επειδή έχει μπλέξει με διαφόρους συναδέλφους του στην Αθήνα.

Λάβετε υπόψη σας τι συνέβη. Ο υπουργός Οικονομικών πηγαίνει στο Λουξεμβούργο να κάνει τις πρώτες επαφές του στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ουσιαστικά είναι μια συνάντηση γνωριμίας. Χρειάζεται να πείσει τους αρμοδίους ότι η νέα κυβέρνηση έχει σχέδιο, αποφασιστικότητα και πρόθεση να αντιμετωπίσει τα προβλήματα στην πραγματική τους βάση, ώστε να εξασφαλίσει μια ηπιότερη μεταχείριση και μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια προσαρμογής από τους εταίρους μας. Και τι γίνεται την ίδια στιγμή στην Αθήνα;






O ένας συνάδελφός του θυμάται ότι πρέπει να ξανανοίξει το Ασφαλιστικό ώστε να πάμε πίσω και από τον νόμο Πετραλιά και ότι τα όρια συνταξιοδότησης για τις μητέρες πρέπει να επιστρέψουν στα πενήντα. Τη στιγμή που η Επιτροπή πιέζει για ουσιαστικότερη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, για πλήρη εξομοίωση των συνταξιοδοτικών ορίων μεταξύ ανδρών και γυναικών, για κατάργηση όλων των χαριστικών και ευνοιοκρατικών περιπτώσεων.





Η άλλη συνάδελφός του, προκειμένου να ξαναβγεί στον αφρό μετά το φιάσκο του Πειραιά, ανασύρει διάφορα νομοσχέδια περί «παγώματος των χρεών στις τράπεζες» - μια ιδέα η οποία δεν περιλαμβανόταν στις προγραμματικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού μόλις την περασμένη Παρασκευή... Τι σημαίνει αυτό; Οτι το χρεοκοπημένο Δημόσιο προσφέρεται να αναλάβει το κόστος κάλυψης των αφερέγγυων δανειοληπτών, εκτός κι αν η κυβέρνηση μετατρέψει διά νόμου τις τράπεζες σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Δεν ξέρω τι θα συμβεί από όλα αυτά, μπορεί και τίποτε. Μπείτε όμως στη θέση του υπουργού Οικονομικών. Ο οποίος καλείται στις Βρυξέλλες να παρουσιάσει και να υπερασπιστεί ένα σχέδιο σταθεροποίησης της οικονομίας τη στιγμή που συνάδελφοί του στην Αθήνα αντιλαμβάνονται την πολιτική ως ασκήσεις δημοφιλίας και τραγουδούν εν χορώ «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι... ». Μα, δεν μας έχουν μάθει στις Βρυξέλλες;, θα με ρωτήσετε. Ασφαλώς. Ακριβώς επειδή μας έχουν μάθει, μας αντιμετωπίζουν με απέραντη καχυποψία. Με την καχυποψία ανθρώπων που θεωρούν ότι άλλα λέμε, άλλα εννοούμε και άλλα τελικώς θα κάνουμε. Και στην προκειμένη περίπτωση, αυτή η καχυποψία μεταφράζεται σε τεράστιο οικονομικό κόστος για τη χώρα.

Με ποιο αίσθημα ευθύνης λοιπόν αποφασίζουν διάφοροι υπουργοί να αυξήσουν το κόστος συντηρώντας την καχυποψία; Ειλικρινά δεν έχω καμία απάντηση. Ελπίζω όμως να βρει γρήγορα μιαν απάντηση ο Πρωθυπουργός. Προτού είναι αργά.

jpretenteris@dolnet.gr http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=295122&dt=21/10/2009