«Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης». Οταν ένα ποίημα τού καταξιωμένου παγκοσμίως ποιητή Κ. Καβάφη προκαλεί πολιτικές αναταράξεις (;;;;)....

Σέ όλη αυτή τήν ιστορία υπάρχει ένα πρόβλημα....
Πώς είναι δυνατόν η παράθεση ενός ποιήματος να προκαλεί πολιτικό θέμα?
Δηλαδή εάν καταλάβαμε καλά θά πρέπει κάποια - καταξιωμένα διεθνώς ποιήματα - να απαγορευτούν πλέον στήν Ελλάδα?
Μπορεί κάποιος να μάς εξηγήσει γιατί?
Γιατί δέν μάς εξηγεί αναλυτικά ο κ. Παπακωνσταντίνου (όχι με χαρακτηρισμούς, με επιχειρήματα) αλλά και οι εφημερίδες τί το κακό υπάρχει σέ ένα ποίημα πού θεωρείται αριστούργημα απο την παγκόσμια κοινότητα και διαβάζεται διεθνώς με θαυμασμό?
Γιατί αυτό το ποίημα "λειτουργεί" στόν κόσμο;
Διότι εάν δέν "λειτουργούσε" θα έπεφτε στό κενό καί δέν θα υπήρχε πρόβλημα...
Καί ένα θεωρητικό ερώτημα..
Γιατί γράφονται ποιήματα?
Ποιός ο ρόλος τής τέχνης?

Ιδού το ποιημα....

Αρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια, τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού, ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης Αριστομένης, υιός του Μενελάου.

Ως τ΄ όνομά του, κ΄ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.

Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων. Αγόραζε βιβλία ελληνικά, ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.

Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.

Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο, κ΄ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.

Ενας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.

Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Ελληνας, έμαθ΄ επάνω, κάτω σαν τους Ελληνας να φέρεται· κ΄ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά, κ΄ οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό, ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι΄ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις, προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά· κ΄ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.