Οσοι συνηθίζουν να παραπονιούνται για τη χαμηλή αξιοπιστία του ελληνικού Τύπου,
δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στις εφημερίδες των τελευταίων εβδομάδων: σου δημιουργούν την εντύπωση ότι εξελίσσεται μια μάχη κομματικών στρατών. Ανάλογα με την εφημερίδα που θα ανοίξεις, προσγειώνεσαι σε διαφορετική χώρα. Ποιον να πιστέψεις και γιατί.
Θα δεχθώ ότι πρόκειται για καθαρά ελληνικό φαινόμενο. Δεν μπορώ να φανταστώ εφημερίδες οιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής χώρας να κονταροχτυπιούνται για το «ποιος βούλιαξε», «ποιος ναυάγησε», «ποιος σάρωσε» και «ποιος μάγεψε» σε κάποιο ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών- ίσως με την εξαίρεση της Τουρκίας, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι εκεί γίνονται ντιμπέιτ ή ότι η Τουρκία είναι ευρωπαϊκή χώρα! Θα δεχθώ, δηλαδή, ότι ο ελληνικός Τύπος έχει μια παράδοση πολιτικής ταύτισης, η οποία δεν ισχύει στις άλλες χώρες. Κάποτε, σε ένα δημοσιογραφικό συνέδριο, πάσχιζα να εξηγήσω σε ευρωπαίους συναδέλφους τι σημαίνει «εφημερίδα της παρατάξεως» και αποκόμισα τη βάσιμη εντύπωση ότι με αντιμετώπιζαν περίπου ως γραφική περίπτωση. Στη δική τους αντίληψη μία εφημερίδα έχει ασφαλώς άποψη για τα πράγματα, έχει ενδεχομένως έναν γενικό προσανατολισμό, ανήκει σε κάποιον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο, αλλά δεν βλέπει τα πράγματα με χρωματιστά γυαλιά, ούτε πλακώνεται για κάποιον «Κώστα» και για κάποιον «Γιώργο». Και θα δεχθώ, βεβαίως, ότι έτσι συμβαίνουν τα πράγματα στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, ότι ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού έχει εθιστεί σε αυτήν την αντίληψη και ότι αντιδρά σε όποιον προσπαθεί να την αμφισβητήσει. Με άλλα λόγια «τι τρέχεις, τι γυρεύεις».
Ολα αυτά είναι απολύτως σωστά, υπό μία προϋπόθεση: ότι δεν θα είχε εφευρεθεί η τηλεόραση. Μόνο που η τηλεόραση εφευρέθηκε. Και έτσι, μερικά εκατομμύρια τηλεθεατές κάθονται στον καναπέ τους και παρακολουθούν σε απευθείας μετάδοση τους έξι ή τους δύο πολιτικούς αρχηγούς να περνούν εξετάσεις. Βλέπουν, ακούν, διαμορφώνουν τη δική τους κρίση... Ο πολιτικός επικοινωνεί με τον ψηφοφόρο απευθείας.
Χάρη στην τηλεόραση, ο τηλεθεατής ξέρει αν κάποιος βούλιαξε ή αν κάποιος ναυάγησε ή αν κάποιος σάρωσε ή αν κάποιος μάγεψε πολύ προτού πάει στο περίπτερο να αγοράσει εφημερίδα. Δεν υπόκειται σε καμία διαμεσολάβηση. Και αυτό είναι μια τεράστια κατάκτηση της κοινωνίας μας, την οποία αντί ο Τύπος να αρνείται, θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί. Να επιχειρήσει, δηλαδή, να εμπεδώσει μια νέα ταυτότητα χωρίς «Κώστηδες» και χωρίς «Γιώργηδες». Αλλά ίσως με περισσότερους αναγνώστες.
jpretenteris@dolnet.gr http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=290545&dt=26/09/2009
δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στις εφημερίδες των τελευταίων εβδομάδων: σου δημιουργούν την εντύπωση ότι εξελίσσεται μια μάχη κομματικών στρατών. Ανάλογα με την εφημερίδα που θα ανοίξεις, προσγειώνεσαι σε διαφορετική χώρα. Ποιον να πιστέψεις και γιατί.
Θα δεχθώ ότι πρόκειται για καθαρά ελληνικό φαινόμενο. Δεν μπορώ να φανταστώ εφημερίδες οιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής χώρας να κονταροχτυπιούνται για το «ποιος βούλιαξε», «ποιος ναυάγησε», «ποιος σάρωσε» και «ποιος μάγεψε» σε κάποιο ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών- ίσως με την εξαίρεση της Τουρκίας, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι εκεί γίνονται ντιμπέιτ ή ότι η Τουρκία είναι ευρωπαϊκή χώρα! Θα δεχθώ, δηλαδή, ότι ο ελληνικός Τύπος έχει μια παράδοση πολιτικής ταύτισης, η οποία δεν ισχύει στις άλλες χώρες. Κάποτε, σε ένα δημοσιογραφικό συνέδριο, πάσχιζα να εξηγήσω σε ευρωπαίους συναδέλφους τι σημαίνει «εφημερίδα της παρατάξεως» και αποκόμισα τη βάσιμη εντύπωση ότι με αντιμετώπιζαν περίπου ως γραφική περίπτωση. Στη δική τους αντίληψη μία εφημερίδα έχει ασφαλώς άποψη για τα πράγματα, έχει ενδεχομένως έναν γενικό προσανατολισμό, ανήκει σε κάποιον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο, αλλά δεν βλέπει τα πράγματα με χρωματιστά γυαλιά, ούτε πλακώνεται για κάποιον «Κώστα» και για κάποιον «Γιώργο». Και θα δεχθώ, βεβαίως, ότι έτσι συμβαίνουν τα πράγματα στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, ότι ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού έχει εθιστεί σε αυτήν την αντίληψη και ότι αντιδρά σε όποιον προσπαθεί να την αμφισβητήσει. Με άλλα λόγια «τι τρέχεις, τι γυρεύεις».
Ολα αυτά είναι απολύτως σωστά, υπό μία προϋπόθεση: ότι δεν θα είχε εφευρεθεί η τηλεόραση. Μόνο που η τηλεόραση εφευρέθηκε. Και έτσι, μερικά εκατομμύρια τηλεθεατές κάθονται στον καναπέ τους και παρακολουθούν σε απευθείας μετάδοση τους έξι ή τους δύο πολιτικούς αρχηγούς να περνούν εξετάσεις. Βλέπουν, ακούν, διαμορφώνουν τη δική τους κρίση... Ο πολιτικός επικοινωνεί με τον ψηφοφόρο απευθείας.
Χάρη στην τηλεόραση, ο τηλεθεατής ξέρει αν κάποιος βούλιαξε ή αν κάποιος ναυάγησε ή αν κάποιος σάρωσε ή αν κάποιος μάγεψε πολύ προτού πάει στο περίπτερο να αγοράσει εφημερίδα. Δεν υπόκειται σε καμία διαμεσολάβηση. Και αυτό είναι μια τεράστια κατάκτηση της κοινωνίας μας, την οποία αντί ο Τύπος να αρνείται, θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί. Να επιχειρήσει, δηλαδή, να εμπεδώσει μια νέα ταυτότητα χωρίς «Κώστηδες» και χωρίς «Γιώργηδες». Αλλά ίσως με περισσότερους αναγνώστες.
jpretenteris@dolnet.gr http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=290545&dt=26/09/2009
Σχόλια
Οι ξεφτίλες που δουλεύουνε για συγκεκριμενα συμφέροντα μεγαλοεκδοτών εάν θέλουνε να σταματήσει αυτή η ξεφτίλα όπως λένε ότι βλέπουμε σε Ελληνικές εφημερίδες από αυτούς εξαρτάται!!
Μπορούν να αλλάξουν τακτική;
Πρετεντέρης είναι αυτός, δεν μπορεί να τον ρίξουν. Αν δούμε και αυτό, πάει τέλειωσε. Η απόλυτη ξεφτίλα του ΛαμπρακικοΨυχαριστάν.